[СДК] Сакам да кажам...[Стара тема]

И така си ги бројам деновите... Уште 16.
Big banana smile... И решено е се`.

 

СДК Се прашувам какво е чувството да се преблажиш, односно да се прејадеш благо Мене никогаш не ми е доволно благо колку и да јадам

 

Ким мене еднаш ме фати главата од премногу јадење благо
Давно беше, прва година средно и другарките муслиманки, а беа повеќе од пола клас, имаја донесено баклава и од секоја изедов минимум 2 парчиња и после тоа шеќерот во глава ме мавна, и ми се вртеше како тазе возена на рингишпил

 

Во животот сите имаме падови, но и издигнувања.
Тука се докажува нашата цврстина на караткерот, истрајноста за неоткажување од зацртаната цел, и снаодливоста -како да останеш исправен на сопствени нозе.
Еднаш паѓаш- па стануваш
Пак паѓаш -пак стануваш
Паѓаш и мислиш дека никогаш повторно нема да станеш, - кога "некој" ти поддава рака и те крева да станеш
Наидуваш на пречка, ако е мала - рипни ја
Ако е голема - заобиколи ја.

 

СДК,

Oваа убавицава ми го разнежни денот. Ме врати во живот .

 

Никој не ме поздравува, никој не прашува каде сум, никој немал погрешно мислење за мене, никој не ми реплицирал... си одам од форумов. Чао.

 

^ Какво одење, не те пуштам .
Седи си мирна, како што си и убава .

 

Леле душичка мила каква е само ,
шепичките си ги стокмила како штиклички ,го дигнала главчето како некое шмизле , и па позира срцка таа убава . Сакам да и сплетам плетенчиња од косичката и да ја бакнам еднаш на носето .
И после зошто моите се лутат кога јас носам нови членови во семејството

Сакав да кажам многу сакам животни ,тоа се мали срцкасти пријателчиња кои секогаш ќе бидат покрај тебе и никогаш нема да те повредат .На внимание враќаат со внимание а не како луѓето ...

 

Има некој за чет...

 

http://www.youtube.com/watch?v=LLsg_Lk819s

Се наоѓам насреде некоја емотивна катарза. Се чувствувам избалансирано.
Одамна се немам почувствувано вака. Болно ми недостигаше ваков период, на смирување и душевно чистење богами. Незнам која е причианта ама убаво е, сакам да се задржи што подолго чувствово. Страв ми е да излезам да не ми се наруши благосостојбава од луѓево изнегативирани надвор.

Ах, сакам да легнам, и да останам во лежачка положба 24 часа, да лежам, и да слушам латино, џез, соул и блуз, и да си ја лечам душичкава, од негативава наоколу.

Убаво ми е.

П.с. Си замислувам дека сум некаде на жешките песоци во Хавана, во далечната ни Куба, со едно кокосче со цефче до мене, слушам добра локална музика и си ги брцкам ноџињава во океанот. Ммммм, мераци.

http://www.youtube.com/watch?v=OAXjGXBcKpk

 

СДК дека за 3 часа ми е роденден. Пред 29 лета сум излетала од утробата на мајка ми, благодарејќи на бабето која ја избркало кога сакала да абортира. Бу, се смејам на ова ама да знам кое е тоа бабе да гушнам еднаш. Вака или онака си ги проживеав. Пред три години ме тресна животов од земја јако, пред некој месец уште еднаш јакичко, кој ти знае уште колку пати ќе ме тресне, ама онака ќе му застанам како и досега со отворени очи. Највеоројатно првите минути од мојот роденден ќе биде набљудување на велоспедитсите кои се поретки навечер под мојот прозор. Ќе ги слушам птиците кои црцорат толку гласно и навечер и не ме оставаат да спијам или во тишина, па си се навикав на нив како и на многу работи. Со умов знам дека су во МКД и со срце со тело илјадници километри трудејки да се пронајдам и создадам ако може така да се рече. Засега привремено а трајно не знам каде, сериозно не знам што и ме плаши. Во овие 29 години ја почувстував најбитната работа. Станав мајка, иако е најголем подарок и моја смисла толу и голема болка, заради таа глупа судба, ама ете се бориме да се споиме. Заркав неколку пати на животов, ама после си реков јебеш, така требало да биде прифати и решавај..што се вели ми заврши еден живот почнав нов и сега јас сум главна улога. Да видиме како ќе ја одглумам овој пат. Како и да е тишината ми стана сојузник овие три години, во нејзе сфатив кој колку ми значи и кому јас значам. Ја имам, ме има.. бесплатна а знае многу да те научи. Ќе ја славам и нејзе денес, ќе го славам и постоењто на ќерка ми, на љубовта на пријателствата кои ме хранат, знаете вие кои сте, ќе го славам постоењето. Нека ми е среќен.

 

СДК - Сакам пак да биде СФРЈ, не сум била родена тогаш но сакам да осетам како живееле. Сите ми кажуваат дека живееле прекрасно. Сакам Србите, Хрватите, ЦрноГорците, Словените и ние бидеме заедно, да бидеме браќа. Кај мене дома татко ми се понаша како уште да постои Југославија, 4 мај кај нас е дефинитвно ден на жалост. Јас и брат ми сме израснати со Рибља Чорба, Џорџе Балашевич, Момчило Бајага, Бјело Дугме, Прљаво Казалиште, Филм, Гарави Сокак и тако даље и тако даље. Јас сакам да идам војска, ама сакам во ЈНА. Никој не е имал толку организирана војска како нив...Ах.

Ух..многу сакам, знам. (се извинував што досадував) Добра ноќ.

 

Имам мањак природа у крвта!
Не мањак кислород, или чист воздух, а бе природа ми треба, цела комплетно, не само воздухот!
Сакам да гледам во зелено, ама не во маса за билијард, туку во трева зелена и дрвца!
Сакам да слушам како шушка молика, и да гледам стрмни карпи.
Да лежам во трева, и да гледам во сино небо.
А навечер, да си го гушнам телескопот и да гледам во милион ѕвезди!
И кога ќе вдишам, да осетам свежина, па макар и алергија да ме удри!

Урбанава џунгла ќе ме растрои. Градилиште на работа, градилиште дома, отидов во болница - верувале или не и таму се најде некој со бормашина! Уште да отидам на одмор и таму некој да ми вклучи мешалица, вени сечам сместа!

Па и овој мојов ич не ме шета во природа! Урбано типче, каква природа, дај по кафиња ќе идеме. Ако ти се гледа зелено, ај на биљард, или седи фудбал да погледаме. А бе бар на Водно еднаш да отидевме по негова иницијатива! Па ни кога бевме млади не ме носеше ич на Водно, ни дење ни ноќе! И тогаш ми наоѓаше се некои урбани места

Малку згрешено се чувствувам. Згрешена работа, згрешена населба, згрешен овој мојов! Пречки на сите страни. Дисциплина одење во природа со пречки! Треба да се потренира!

 

Совршен пар сте
како пунџа и клапести уши

 

Едно нешто сакам моментално, толку многу!
Сакам едно мачуле, ама не било какво. Сакам да е светска мрза, да го мрзи да го помести дупенцето од кревет. Сакам да се излежаваме и да го бушавам. Да ми спие во скутче по цел ден и да ми преде. Да го зграпчам за целото стомаче со дланката а тоа да ми ја гушне со рачињата и ноџињата и да ме голицка со малите запчиња. Да му се исповедам и да си дрндам на празно со него. Да ми олесни.
Ништо друго. Ете така..

 

За некои работи кои спонтано ги правиме низ деновите, не стојат како пишани правила, а мислам дека треба да ги ставам на таа листа. Како на пример дека кога имаш втор ден добиено не треба да почнеш диета, или пред да тргнеш на пат мораш да извршиш потреба. Па и кога времето е лошо, не треба да тргнеш до пазар.

И денес у склоп на околности ко за беља земав само едно пенкало за на тест, и ко за уште поголем малер и тоа беше расипано. Значи кога се оди на тест/испит за резерва земи си пет/шест пенкала.
И тоа.. ја мислев денес да му се спротиставам на Марфи, ама поголем инат од него не верувам дека постои.

Edit. И не се праи проект у пет за дванаесет.

 

Не, јас не сум заморна од вежбање и џогирање, јас сум заморна од глупостите што некои луѓе знаат да ги кажат и да ги направат

 

Добивам нагон за повраќање секогаш кога прочитам страм и свакаш/сватам.
Само тоа сакам да кажам.

 

Се надевам дека не знаете како боли кога осознавате како сами сте си упропастиле сè. Сами (не)свесно сте си го упропастиле она за кое што сте сонувале, сте се молеле да ви се случи.
Многу боли. И едноставно не можам да си го простам тоа што го направив. Не можам. Секогаш ќе се потсетувам на ова, на моментите кога бев премногу „паметна“ и зборев сешто. Сега единствено ми остануваат спомените и ваму таму по некој разговор, ако воопшто продолжиме со нашите разговори.

Само што се присетувам на разговорот од сабајле и на мојата огромна порака која не можев да се воздржам а да не ја пратам, ми навираат солзи во очите. И ме болат, ме печат, едвај гледам низ овие црвени и потечени очи. Веќе и тие, како и јас се уморни од постојано плачење. Лицето ми плаче за една искрена насмевка. Срцето ми плаче за малку љубов, плаче за него. Но што ќе ми се сите тие пролеани солзи последниве месеци кога не вредат за ништо? Ништо нема да сменат, сè ќе си остане вака како што е.

Боли и кога сите околу тебе велат како си сменета. Дека веќе не те препознаваат и дека им фали старата ти. И мене ми фали, многу. Никогаш не помислив дека ќе потклекнам, дека всушност ќе паднам на ова ниво да не се препознавам самата себе. Да ги правам работите кои сум си ветила дека нема да ги правам никогаш во мојот живот, бидејќи не вреди. Последниве месеци, велат, не сум се смеела, не сум била секогаш расположена и спремна да помогнам. И вистина е. Најоптимистична јас се изгуби. И јас си фалам, ми фали моето старо јас кое го загубив некаде по пат. Смачено од моето постојано жалење, досадна сум си сама на себе, а не па на другите. Се сожалувам, онака искрено.

 

скд дека ми фале кутрето...а од вчера не е со мене сеедно се навикнав на него...ех да е тука сеа