Наша проза (на членовите на фемина)

Почитувани,
во оваа тема сакам да создадеме една проза која никогаш нема да има крај, а секој ке напише по нешто, па да видиме што можеме заеднички да направиме
еве јас ке почнам прва, а секој од вас ке пише по една реченица... се надевам дека убаво ке звучи...

Се разбудив утрово со мислата дека денес е „мој ден“

 

Станав и ширум го отворив прозорецот, за да ме погалат зраците на утринското сонце.

 

Денот беше прекрасен и се чувствував среќна што сеуште постојам.

 

сирнав низ прозорецот и си помислив: колку е жив светов

 

Луѓе брзаат на работа, учениците на училиште, детскиот џагор на далеку се слуша... ми се измами блага насмевка.

 

Поитав и јас во бањата, да се спремам, и да се придружам во брзаницата.

 

Znam deka denes mozam da zaglavam vo soobrakajot, kako i sekoj petok.

 

Но овој петок чувствував дека имам сила да се справам со секој предизвик.

 

Denes sum podgotvena za se...
Duri da ja trpam komsikata kako vristi so nejzinite serenadi od mladosta.

 

И комшијата од карши како се жали за пропуштената шанса, па дури и неговото куче кое везден вие.

 

Denes posakuvav se da vidam, se da slusnam i se da doziveam.

 

Бев полна со елан и ентузијазам за секое можно доживување кое ми го носи денешниов ден.

 

mozebi se cudite, zosto, kako i sto dovede do vakvo raspolozenie?

 

До ова прекрасно чувство на љубов кон светот и глад за спознавање..

 

Не знам како и не знам зошто, но одеднаш, длабоко во мене почувствував нешто интересно, нешто туѓо, нешто непознато за мене.

 

Nesto koe mi dade svetlina odnadvor a toplina odvnatre.

 

Нешто кое сакав да го носам и чувам во мене засекогаш.

 

Тогаш сваќам дека после дождот иде сонце, и не било се така црно. Имаше светлина на крајот од тунелот, и се фаќам себеси како тргнувам по неа.

 

Vaka zamislena, izleguvam od doma, svesna deka moram da pobrzam.

 

Брзањето во последно време ми стана дел од моето секојдневие.