Ваши дела – поезија или проза

Ti prostuvam sto ne znaes da sakas...Sedam sama vo mra4na soba,solzite mi te4at niz liceto,tebe te nema kraj mene...Znam deka nema da dojdes nikogas poveke...Prosti mi za SE!Nikogas ne sakav da te povredam...TE SAKAM mnogu taka sto ke pustam da si odis!!I...bidi sreken so nea,koga ne mozese so mene.Ti blagodaram za se,zatoa sto gi ubi 4ustvata vo mene...Sega e samo praznina i bolka koi ne mi davaat da disam.Te povikuvam vo nokite,no tebe te nema veke!!!Sekogas mu e lesno na onie koi ostavaat i nemoj da re4is deka tebe ti e tesko.Jas nesakav da te mrazam...Koga ke probav,TE SAKAV uste poveke!Re4e koga ke trgnes po eden pat nema vrakjanje nazad iako znaes deka toa e najgolemata greska vo zivotot!No znaj sekogas mozes da se vratis i da trgnes po praviot pat...Togas slusaj go glasot na srceto...Te molam ne dozvoluvaj da is4eznam,sakaj me taka sto ke osetam deka postojam...I jas ke bidam sekogas so tebe!!!I znaj...deka nikogas nema da se oprostam od tebe SEKOGAS ke bides vo moite misli...KE TE 4EKAM DO KRAJOT NA ZIVOTOT!!!

се извинувам за подржката!

 

Само танго

Душите ни сјаат голи.
Времето врне над нас.
Ти и јас.
Никој не не слуша.
Го играме тангото на летната ноќ.
Безвременско чукање на срцето.
Јас и ти прегратка.
Танц на нашите тајни,
фустанот дамка
на оваа кожа.
Земјата пулсира во нашите стапала.
Патека на здив.
Нема зборови.
Само танго.

 

најубаво нешто што сум го прочитала досега

 

Невозможно

Нежна љубов во срцево
решетки на усниве,
останува неизговорена љубовта.
Пак сама ништо
не и пречеше.
Ништото значеше се!

Спојлер

ако ја сретнете истава на фб...тоа е профилот на Кенди и таму ги објавувам

 

Ден проследен со СРЕЌА, ЉУБОВ и ЖИВОТ... Но нема никој надвор... Нема кој да ужива на денот... Само неколку деца што сеуште не го сватиле суровиот свет во кој живеат и безгрижно си играат во тревата уживајќи на новиот ден, полн со ЖИВОТ...
Но за мене што значи новиот ден ?... ЖИВОТ, СРЕЌА и ЉУБОВ ?... Не знам... Изгледа збунетост... Повторно со истите мисли, со истите чуства, со истите надежи... До кога вака !!! Некои ми викаат период дека е ова... Некои дека е до годините... Некои ништо не ми велат, а тие што не велат ништо се најсурови совети од сите... Но, јас не слушам никого... Не можам да верувам на никого... Ни на себеси веќе не можам... Збунет сум... Го забележувате тоа...
Па затоа ќе си излезем надвор да уживам во новиот ден во ЖИВОТОТ, СРЕЌАТА и ЉУБОВТА... Можеби ќе допрат до мене, а пак збунетоста ја оставам во собава нака седи сама бидејќи нема да ми биде потребна кога ќе уживам надвор во овој УБАВ ДЕН..

 

Миа

Луѓе не дека иам некој проблем, но ми дојде нешто што ме копка да напишам текст и да го споделам со вас.

Малата Миа имаше само 6 години. Имаше прекрасна свилена руса коса и небесно сини очи. Насмевката секогаш ја носеше на нејзиното лице, а во рачињата секогаш носеше мало цветче. Цветчето не го подаруваше на секој, за тоа требаше да постои некоја специјала личност која ќе го добие нејзиното цветче. Миа многу ги сакаше кучињата и од секогаш сакала да има некое кученце со кое ќе може да си ја споделува својата радост. Кога наполни 13 години таа веќе не беше старата Миа. Се заљуби во едно прекрасно момче и одеднаш се смени. Се сакаа и двајцата и тоа сите го знаеа. Миа беше пресреќна од својот живот, од своите постигнати постапки во него. На лицето сеуште и остана старата насмевка. Но кога тогаш дојде и денот кога тие мораа да завршат со нивната љубов. Тоа беше многу тешко зашто и двајцата многу се сакаа. Миа неможеше да го поднесе тој напорен ден и одеднаш нејзината насмевка ја снема. Така долго време не се ни појави. Секој ден ја лажеше својата мајка дека излага со нејзиниот дечко и сеуште и немаше кажано дека тие одамна раскинаа. Идеше далеку од својот дом, во една напуштена куќа и седеше доло време и навечер касно се враќаше. Беше изморена и изгледаше ненаспана. Мајка и примети дека нешто не е во ред со неа и почна да ја испрашува. Ана не беше во состојба да и одговара на прашањата на мајка и зашто све и изгледаше досадно. Се затвараше во собата и пушташе гласна музика на слушалките и не спиеше до сабајле. Мајка и од ден на ден стануваше се позагрижена. Еден ден реши да ја следи за да дознае што таа прави, бидејќи на друг начин неможеше да открие. Вечерта Миа отиде во напуштената куќа и седна на клупата. Мајка и се скри зад големото дрво до клупата и постојано ја набљудуваше. Миа одеднаш од својата ташна извади кутија со цигари и почна да пуши. Од очите и течеа илјадници солзи кои не престануваа да течат. Миа гледаше толку жално со нејзините сини очиња што чиниш некој загинал. Мајка и беше толку лошо изненадена што не веруваше на сопствените очи, но и понатаму продолжи да набљудува. Одеднаш миа од својата ташна извади некаков бел прав. Мајка и почна да плаче зашто се зачуди уште повеќе. Миа одеднаш извади и шприц кој подоцна го наполни со белиот прав. Мајка и незнаеше што да прави од загриженост и викна по неа со тажен глас. Миа се сврте и го фрли шприцот. Се исплаши и скокна. Почна да бега, а мајка и трчаше по неа. По патот таа се сопна и падна со главата на еден огромен камен. Мајка и застана и почна силно да плаче. Викна брза помош. Кога стигнаа во болницата Миа се освести и се и раскажа на својата мајка. Мајка и неможеше да верува во она што и го кажува сопствената ќерка. Се наљути. Почна да и вика зашто заради нејзиното момче го направила ова и зашто порано не и кажала. Миа и објасни дека несакала да ја растажи. Но мајка и и објаси дека со овие постапки она повеќе се растажила отколку што го слушна она дека таа раскинала со нејзиниот дечко. Ги разјасниа тие работи и се смирија. Миа вети дека повеќе нема да направи ништо такво и дека ќе внинама што прави. По неколку недели Миа излезе од болница и си дојде дома. Од тој ден таа никогаш повеќе не се залажуваше по машкиот памет.

 

- Neumorna bolka ne stivnuva..udira, udira kade najmnogu boli..vo srcevo..
ne umee toa da se bori, ne nauci kako.Nauci da saka, da ceka no ne i da se bori.
I boli li boli...Dojde kako dozd srede leto, iscisti rani da ne boli, osvezi dusa da ne gorci,
otvori srce da ne molci. Zacuka i otvoriv, vleze, sedna rece samo da odmori.
Presrekna vednas ja pomoliv se sto sakas vednas i ponudiv...
Neznosti cela ja opsipav, so telo, srce i stopluvav! Prinudi srce so damari da ljubi bez da zaboravi.
Taman lisja razzeleniv, so spokoj dusa ispolniv, i nadez nova osetiv,
zamina bez da se pozdravi....
Ostavi noki i ladovi, utra bez sonce na prozori, denovi polni jadovi...
Se pustev i shturev da veruvam, da prostam, da molcam, zaboravam..
Ja barav , ja molev prekolnuvav..
Zastana, pogled navedna, postoja, pomolce se svrte i nepovrat zamina.......

Koj li kaza deka ljubovta e vecna?

 

... ЉУБОВ НА МАТЕМАТИЧКИ НАЧИН !!!
Те видов прв пат кога помина во центарот на кружницата ... Те сакам како равенка со две непознати... Се однесуваш кон мене како тангенс и котангенс... Зошто некогаш не скршнеш, па нашите патни линии да се пресечат во една точка... Кога мислам на тебе, помислувам на дропки и на систем од линеарни функции... ЗОШТО СЕКОГАШ КАЈ МЕНЕ СИ ДИГНАТА НА КВАДРАТ... Зошто секогаш сме еквивалентни еден кон друг... Те гледам како множество составено од парни и непарни броеви... Ме заведуваш во црвениот фокус т.н.триаголник... Ме следиш како Џ и Ѕ, ме обожаваш како логоритамска таблица... Кога те гледам ми нудиш рамностран триаголник, а знам и сигурен сум дека ме сакаш како глобус унија, исполнет со ( + ) и ( - ) , со множење и делење... Зошто не можам да те заборавам како што ја заборавам саканата математика... Кажи ми равенко непозната, зошто ТЕ САКАМ ?????

 

А ти, каде си?

Скоро и да не заспа во текот на ноќта. А и времето што спиеше мислеше дека буден сонува, дека ништо не е вистина. Уште безброј пати ја прочита пораката, се плашеше дека погрешно разбрал. Но, не, текстот беше јасен и колку и да беше болен-беше вистинит. Плачеше речиси до зори. Собата му стануваше се потесна и потесна. Се шеташе, лежеше, стануваше, седеше... Ништо не помогна. Како да му фалеше воздух. Како да не го собираше ни собата, ни креветот. Го отвори прозорецот и студениот воздух ја исполни целата соба. Дури почувствува и студ. Се нурна под меката покривка и гледаше надвор.
Зора, сонцето се будеше. Куќите полека се осветлуваа од сончевите зраци кои полека паѓаа врз покривите. Летна зора беше тоа. Кога сонцето најрано изгрева...
Глетката го потсети на неа: се сеќаваше на времето кога заедно лежеа на тој ист кревет во неговата соба, будни до зори, прегрнати со испреплетени прсти, гледајки го сонцето како изгрева. А потоа заспиваа.
Го чу црцорот на птиците. Знаеше дека таа го обожува тој звук.
Зошто замина? Зошто? Не ти бев доволен? Не ме сакаше? Ми вети дека секогаш кога ќе ми требаш ќе бидеш тука, до мене, макар и само за да ми кажеш: се ќе помине... А сега, каде си ти?-мислеше во себе.
И да, се помина, тие сега беа далечни. Тој утеха бараше во секоја наредна зора, со солзи во очите се сеќаваше на неа. Таа живееше во него...

 

Не ми требаш веке

Шепотот твој го слушам
ме усреќува и ме следи
немам верба веке
твојата љубов не вреди.

Затворам очи и мислам на тебе,
разделени сме но дали си тажен?
Сонувам за нас но зошто?
Ти не си ми веке важен.

Не ми требаш веке
минато сме ние.
И не ми се извинувај со цвеке
не те сакам повеке.

И послем се прашувам
зошто сум била со тебе
немаше искра меѓу нас
ке ти биде добро без мене.

Не ми требаш веке
минато сме ние
И не ми се извинувај со цвеке
не те сакам повеке.

 

Јазична


Не сакам
емотивно да бидам
како изџвакана мастика.
Те молам
Гледај ме како бомбона
Тврда одозгора
внатре што протекува.
Ох, најди соодветен јазик.
Топол.
Да бидам откриен свет
излижи ги

Раните.

 

Посакување

Пламен од усните
пердуви од дланките
замрсени мисли и страст во
погледот.
Копнеж по него,
надеж секојдневно.
Чекањето не е вечно мили
можеби утре се ќе биде
поинаку.
Посакувањето ќе го нема,
усните друг ќе бакнуваат,
дланките друг ќе милуваат.
Погледот веќе бара слобода.
Побрзај минува денот!

Спојлер

ако ја сретнете истава на фб...тоа е профилот на Кенди и таму ги објавувам

 

...
Нервозните отчукувања на СРЦЕТО предизвикуваат трепет во мојата душа... Таму некаде го слушам и тивкиот глас на стариот ЧАСОВНИК, ме води напред во времето, неговата душа веќе одамна ги поминала своите неволји... Сега јас сум на ред... Се поистоветувам со него... Сакам да сум како ЧАСОВНИКОТ...
По цел ден само тик - так, тик - так. Но, зарем тој не страдал, зар нему му е лесно постојано да го повторува овој иритирачки звук? Не, не сакам да сум ЧАСОВНИК...
Сакам да ги одживеам своите минути и да се соочам со предизвиците...
ЌЕ ИСПЛИВАМ НА ПОВРШИНАТА И НЕМА ДА ДОЗВОЛАМ ДА МЕ ЗГАЗИ ВРЕМЕТО !!!

 

Пламен во очите, гердан на градите,белег на душата,ветрот ја носи младостта.

 

Црно-Бело

Црнило во белината
Капка белина во црнината

Белата надворешност со црна внатрешност
Одглумена белина и поттиснато црнило
Црната надворешност со бела внатрешност
Надворешен штит за ранливата душа

Црнило кое се приближува со темнината
Белина која се бори за светлината
Сива ли е иднината
Неизвесна-судбината

Само дамка во белината
Само сонце во темнината
Веќе не е битна околината
Црнот ангел и невиниот грешник

Нивниот контраст-неизбежен
Нивниот спој-можен
Една искра-ја нема темнината
Една грешка-ја нема невиноста.

 

200 km/h in the wrong lane.


Се чувствувам чудно. Да бидам искрена, никогаш не сум се чувствувала вака. Можеби е од премногуте бонбони што ги изедов вечерта, па незнам што зборувам. Имам страшна вртоглавица и се превртувам од болки во стомакот [...] Уф, простете, бев да го исфрлам се она што се наоѓаше во мојот стомак од минатата вечер. И да, сега ми е многу подобро, фала на прашањето. Бев мортус пијана, ама сепак ги памтам длабоките разговори што ги водев со моите кукли, што патем ги собрав од патот. Се прашувавме што значи животот, зашто го живееме.. која е неговата цел и зашто воопшто не мачи на овој начин. По многучасовно дебатирање и филозофирање со пијана глава и со очи што веќе самите ни се затвораа - заклучивме дека на овие прашања нема одговор, или пак не бевме во можност да го пронајдеме во таа состојба. Но, јас барем бев толку добра што вината дека не можам да најдам асален дечко а ако веќе го најдам, да го задржам не му ја препишував на Дедо Боже кој и не постои де, туку фино лепо си ја препишав на мене, ами на кој друг. И додека јас така бурно расправав како ебениот Господ не постои, се уфрли некоја глупача од страна со зборовите: "Да знаеш дека тој те слуша во моментов, ќе те земе и ќе гориш во пеколот!" Впрочем, нејзиниот преголем газ целиот со целулит (не треба ни да го напоменувам тоа, нели?) гореше во пеколот, откако нејзиниот минич до под пич 'случајно' се запали. Хм, а кога подобро ќе размислам, зар тоа според Библијата е неморално?! Ми проповеда како заради моите, нели таканаречени гревови ќе горам во пеколот а таа се наоѓа со бонбоните во рака кои морам да кажам дека многу алчно ги шмукаше. Уф, уште го имам она чувство како да не се наоѓам на земјата, како да имам крила и се наоѓам толку високо што ги гледам сите глупаци долу како 'уживаат' во нивните мизерни животи. И им се дерам, еј здраво лузери, ме паметите? Ма, немаше потреба да изустат ни збор. Им видов во очите дека и те како ме паметат, и да, ме погледнаа за миг во очите и веднаш ги спуштија погледите. Ха, така и си мислев. Единственото лошо во целата таа ситуација е што и оваа вечер, како и сите други не можеше да трае вечно. Утрото, се разбудив на нечиј кревет за кој с еуште не дознав чиј беше, битно си го најдов патот за накај дома.. Дома, хах, што зборам јас. Во таа дома веќе одамна нема никој, се е збришано и пусто. А и каков дом е тоа кога твоите сакани ги нема, или пак ги има но исто ко да ги нема. Не си слушнал топол збор уште од кога си роден. Ма ич не им се замарам, само ми треба место да преспијам иако веќе неколку ноќи спијам надвор од градот. А после, се започнува од почеток. (Вратете се на почетокот од текстот.)





Цигари? Дрога? Алкохол? Курвички? HA, in your face! You know nothin' about them. I own them, bitches.





[Од нечиј дневник.. После пола година, и беше дијагностициран рак на мозокот, а таа своеглава како и секогаш не сакаше да го прифати лекувањето иако и без него и со него немаше шанси да преживее. Ракот веќе беше доцна дијагностициран и веќе беше длабоко навлезен во клетките. Но, таа сеуште го живееше секој ден како да и е последен. Не можеше веќе да се помрдне, но ја примаше последната доза. А јас не можев да ја спречам. Не е важно дали се чувствувам виновно, знам само дека таа е сега мртва и никој не може да ја врати. Сеуште се прашувам зашто го направи сето тоа, зашто се уништи самата себе си, а изгледа никогаш нема да го добијам одговорот на тоа прашање. Но, барем добро ја знаев, и знам дека имало некоја голема причина позади сето тоа а таа не сакаше да ја прифати, па започна да живее на овој начин. Барем живееше како сака таа, не дозволуваше другите да и го диктираат животот, можеби така беше подобро според неа.. Отсекогаш беше на погрешните места во погрешно време, но изгледа тоа нејзе не и пречеше. Целиот свој живот се движеше 200 километри на час ... во погрешната лента. И еден ден, доживеа судир... Фатален по нејзиниот живот.]


Се извинувам ако некој биде навреден од текстов, само што го напишав.. едноставно, одамна не сум пишувала и сите емоции наеднаш ги истурив надвор, кажувајќи во што верувам а што не, и што чувствувам. Не е баш добро склопен, како што напоменав одамна не сум пишувала па сум изгубила форма, ама ќе се подобрам.

 

Желбите на ноќта


Размени,извикај
викни ми на уво!
Сакам да се судрам со
твојот поглед,
твојот здив да е на врвот на
моите усни.
Сакам да си таму каде
што сум јас.
Како мачка со деветт животи
и остри канџи би те држела
покрај мене.
Сакам да те има во
мислите на ноќта.
Страсt е ..
Не е ништо лошо.

Спојлер

ако ја сретнете истава на фб...тоа е профилот на Кенди и таму ги објавувам

 

Која е таа сила што те воздигнува,што те чува,што знае се,која секогаш е чекор пред тебе? Дали е оловната тишина,или секој бран тага? Можеби сонот недосонуван,или мислата за утрото? А дали треба да се молчи,дали е вредна тагата,дали да сонуваш или да се разбудиш? Дали постои утрото? Солзи како река течат,но и тие еден ден те изневеруваат,пресушуваат... Суша во срце уморно... Проклета болка,не запира. Мириса на очај,на сомнежи. Секое утро светлосни години далеку од вистината,погледнуваш во Пандорината кутија...надежта се помалку ја има. Се троши со секое ново утро. Времето станува потреба,се побрзо мине,се повеќе ти треба. Потребни ти се луѓето, но прво треба да ги има за да ти бидат потребни. А се помалку ги има. Сам си одбираш и среќа и тага,и злодело и казна. И се е лесно, само не и да преболиш. Болката те притиска во градите,ти ги замаглува очите,ти го одзема сонот,те лишува од слободата. Ти ја истиснува секоја надеж,ти ја гаси секоја жед,ти ја цеди последната капка пот,ти го заробува умот,те брише од листата.
Сеуште не е крај на светот,не предавај се и не предавај ги оние што не ги покрило сивилото. Тие чекаат да зачекориш повторно,да погледнеш,повторно да ти се испотат дланките,да ти засветат очите,да ти се исполни душата,да замириса на полен. Тие се карта за во новиот ден,тие се прозорец за да ја видиш светлината која цело време била тука. А силата со која ќе успеат во тоа,тоа е истата таа што те воздигнува,што те чува,што знае се,која е секогаш чекор пред тебе. Таа сила е љубовта. Подзаборавена во некоја кутија,под некој кревет,чека ново невреме. Секогаш поготвена да се бори до крај,се додека не победи. Погледни во срцето,не е веќе суша..

 

Една-две,три - милион

Една паѓа, полека, без звук
Втората веднаш по неа.
И потоа како пороен дожд, непрекинато,
мали, натежнати од тага и разочарување.
Паѓаат.
Една, две, три- милион
Зошто, ете не знам ни јас.
Но паѓаат, ли паѓаат.
Една, две три- милион.

 

Едноставност


Прекорувај и означи,
стави етикети и завиди,
сити се од туѓата несреќа,
смеј се на туѓите солзи,
покажи ги нивните недостатоци,
љубомори,
предај се на струјата на колективитетот,
ограничи го мозокот,
одмазди се,
згази ги сите,
качи се на највисокото скалило и
стигни на врвот.
А кога си веќе горе мафни ми
таму сум долу со љубовта,
простувањето и ситната среќа.

Биди бог, храни се со амброзија,
мојот живот има вкус на карамела,
јас обожавам карамела.