Слушам на радио денеска, на оваа жештина им избегала Боа долга 3 метра на некои од дома. Кој ја најдел да викне полиција. Кој ја најде ќе вика, цело маало ќе вика Кој чува бре такво нешто дома? Сигурно не спијат длабоко како мене. Мене кучето не ме има разбудено некогаш кога ми скокне на кревет, не ваква чудесија, ќе ми дојде на топло во креветот и ќе ме задави без око да и трепне. Нека дојде кај мене, повели, ќе добие лопата по глава. После ќе им ја продавам од парче на кинези у околина. Они не бират месо А топло ли е? Не се трпи, се стопив веќе. Дожд сакам. На тоа сум научена!
И покрај се ми е ужасно тешко....маки мачам,се борам со себе Мислев кога ќе те нема послесно ќе ми биде...ах колку сум грешела Оној што бил пишан во твојот живот не се брише,постоел...каков-таков Знам дека ќе мине се и оваа грутка во грлото...веќе ништо не е исто... Те сакам,почивај во мир!!!
Некогаш стварно мислам дека сум бакзус. Самоиницијативно цели 3 години не сум мрднала подалеку од Скопје. Се затворив во карантинот - себе...она..едно од потешките стања, ви текнува? Си створив комфортна зона..и западнав во рутина. Изгубив секаква воља за било шо, секаков допир со надворешен свет, се дистанцирав од се и сфашта.. Сега кога тоа од корен го мењам, кога конечно сфатив дека тоа не сум јас, дека јас не сум таква, и дека мојата природа е многу повеќе од 4 ѕида кои едвај дишат, и кога конечно решив каде ќе се зачне стартот на новата јас, а притоа сакајќи да не пропуштам битни датуми, патем нели на сите да им удоволам, одморот го сместив за негдека од средина на септември, дознавам дека една братучетка ме претркала во планот, па и самата зачнала... и токму тогаш ќе е свадбата... Верувајте, од срце се радувам за неа и страшно ми е мило, но целата надеж на светов ја имав во тоа патување.. му се радував како мало дете на нова играчка. Тоа патување требаше да биде повеќе од духовно значење, да си го најдам внатрешниот мир по кој долго копнеам..да поминам десетина мирни денови, сама со себе, далеку од сите...и конечно да се вратам као нова, подобрена верзија од една стара јас, на која и требаше само малку време да сфати.... Сеа ми останува да се надевам дека новиот живот во семејството, бебчето, со него ќе донесе уште многу нови и само убави работи. А за воља на вистината, ќе станам тетка за прв пат. Ах Марфи, кретену стар!!! Уште еднаш ми докажа дека не се планира ништо унапред...
Не можам да опишам само колку полудувам кога некоја песна ќе навлезе во мојот неуморен мозок,а доаѓа време за спавање. The depth of self
И вие ли навечер кога ќе си легнете замислувате совршени моменти кои никогаш нема да се случат? И јас...
И јас „летово“ чекав магични и луди моменти што никогаш нема да ги заборавам. А тоа сите не изненади. Ме разочара, а како само го чекав со нетрпение. И наеднаш ми иде на памет колку сме чудни ние луѓето. Цел живот нешто чекаме. Цела недела чекаме петок. Цела година чекаме лето. Цел живот чекаме среќа... Чекаме нешто да се случи, некој да дојде, некој да се јави. Полесно е кога чекаме некој друг да дојде да ни го смени животот. Е нема. Досаден, депресивен и непродуктивен период. Незнам што да правам со себеси. Земам да учам, ништо не ми влегува во глава . Знам дека сама треба да си ја поправам ситуацијава, уште да знаев како...
^ Сами ако не си го направите интересно и забавно, сигурно никој друг нема да дојде да ви го направи. Едноставно уживајте, it's summer
Сдк јас, Озбилна, јака, згодна и неопходна, абе да не претерав Ај ај, како и да е знам дека многу ви недостигав само да ве поздравам вака во ниедно време Мислев утре - денес да седнам да ве читнам тоа лајковите да удрам од лајк не се живее Ама Деки запна, трк горе Озбилна те чекаат на Фемина тоа само коку да ме избркаат од соба Епа чекале не чекале, јас дојдов Што ќе кажеш друго паметно во ова време.
WHY GOD, WHYYYYYY? WHY? WHY? WHY? Ми се пријаде. Добро, ништо ново нели. ХА ХА ХА. И ај си викам за промена, да не јадам леб, барем нешто природно - слива! Ја јадам првата - кисела. Зимам друга, мека ко душа. Ја фаќам и у глава си праам foodporn, како ќе ја смачкам. Ууууф. Ја отворам на пола ии - црв! Таков голем, се тетерави во сливата ко федер. Педер! Рацете ми се тресеа, почнав перница да гризам, ако е тоа нормално... Ма знаете што? И баш ми е гајле дали е нормално! Мене тоа ми е гадно и точка! Си пискав и гајле ми е! И покрај тоа што не го изедов, осеќам како ми мрда низ хранопроводникот и се спушта надоле. И ми ги грицка органите пополека. И се размножува. Знаете како ме тешат: - И јаболкото не е јаболко ако нема црв во него! Значи не е прскано и е здраво! Е знаете што? Јас сакам прскано! Се сеќавате на сцената со полжавот? Година и нешто како што немам ставено марула во уста! Е па до тука ни било и со сливите. No emotional attachments! Затоа дечки - ЈАДЕТЕ ЛЕБ! Да јадев леб, немаше да се случи ова. Ем останав гладна, бе пааааааааааааааааааа. Сестра ми ми се силеше: - Камо среќа да го издеше, што ќе ми беше мило. Значи посилно е од мене! Едноставно гадни ми се сите инсекти... без`рбетни животни, мекотели, какви и да се.
^ Уфффф совршено те разбирам, јас синоќа во СЕМКАТА од праската кога ми се преполови најдов доста големка црна бубачка, вечерва пак јадев праска не знам ни сама како се кандисав, ама со кој страв и пазење, ко бомба да можам да најдам внатре. И јас се гадам од сите бубачкиииии.
Се моли добивањево да побрза, оти имам за спиење. Човече и ни децава на распуст не чамаат до ниедно време како во мое време што беше. Што е ова од мене? Читај книга, слушај музика, стој на раце, пиј чај, со комшијата на прозор си муабетев... следно со чекан по глава. А и рака на срце после сите неубави настани таков страв живее во мене што добивам буквално ладни стапала од него... Колку сме минливи... колку е погрешно да си воспитан како лик од роман на Чехов, па грижата за другите, општеството и правичноста не ти дозволуваат да си го следиш сонот. Испичкарив многу луѓе, ама уште со толку треба да делам воздух и да трпам. По илјадити пат си викам - освести се, живееш во свет полн лицемери и хиени. Тоа е. Ми оди да се пикнам меѓу моите и да им зборувам глупости... Ме чека напорно исцрпувачки ден. И него го размислував, го визуелизирав и сфатив дека најмногу ме нервира да не ми биде препознаен трудот, а да ми бидат фатени грешките. Шетата е поголема што тој што не работи, не греши и секогаш е ок, тој што работи и греши и секогаш не чини. Периодов сум дестимулирана од овој факт и непотребната одговорност која ми ја задаваат, а бога ми и од тоа што за еден месец ќе почне да ми тече отказен рок и хелоу њу врлд. Сакам да сум тој тип на човек што цитато од Бијонсе би го стимулирало, како на пример. И одмор ме чека. Па колку сака нека сум фасцинирана од местото каде што сум...никогаш нема да ја добијам желбата да постирам милијарда слики, а додека вообичаено ретко кога би ставала. Откако селфијата и опсесивното ставање на разно разни слики е прогласено за дијагноза и болест, сериозно жално ги гледам овие луѓе. Друго истражување кое е правено на нашите млади луѓе во две групи, во групата на адолесцентите тоа однесување прикажало следно : - нарцизам и чувство за повисока вредност од останатите - недоволно домашно внимание и љубов во пубертетот - потреба да се прикаже финансиска и било каква доминација - да се истакне дека се некако важни - исклучително мала активност на амигдалата, што значи... им треба поголем стимул за да си го почешаат егото, сакаат да кажат - не им е доволно што искуствено поминуваат нешто, туку мораат и на другите да им покажат, што се поврзува некако повторно со истакнување на нивната некаква си значајност. Со други зборови, моја генерацијо - за греота си. Ако сакате и на бора бора заминете, секоја ваша фотографија во превод би значела - поим немам што правам тука, не знам ни како се чувствувам, не знам дали уживам, ама имам само ужасна потреба да ви се пофалам со надеж дека ќе ви предизвикам завист со цел да се вреднувам себе си некако. И така... ај да заспијам.
Кај мене ништо не е нормално,дури и мензисов поулавел.Кога поранува поранува,ама кога ќе почне да касни не му рамна ни Македонска железница. Нервозна сум,плачлива ,раздразлива,на моменти се чувствувам како ден на жалост. Се скарав со маж ми,со син ми,со ќерка ми,(со првите двајца без причина,ама со ќерка ми ,половина козметика ми ја изгубила и како да не се лутам)...бесот утринава го истресов на перењето теписи од нивните соби.Ама не поминува,цело тело ме чеша. Денес чистам зашто друго не знам што да правам,место не ме држи.Почнав да правам кутивчиња за пари,оние кои ги носат на свадби.Направив 30-на,и до крајот на животот нема да давам од 50-70 денари за кутивче кое вреди 10.Па само овој и наредниот месец имам 3 свадби. Минатата недела бев на разговор за работа.Рекоа ќе се јават...којзнае,телефонот веќе ми тежи од носење со себе,да не пропуштам повик. Една пријателка ме праша за совет,сакала да започне врска со муслиман.И кажав на сите досегашни проблеми ќе си направи уште еден како планина тежок.Не дека ќе ме послуша ама ме праша. И така,а ми се прават фини работи.Онака релаксирачки.Листам по нетов се ѕверам во убави работи,фустанчиња (особено оние тиркизни,не знам зошто ме асоцираат на сино море и бел песок,на убав живот,на слобода),цвеќиња,оригами техника,уредени дворови...и заљубени луѓе. Требало да ме крстат меланхолија.
Го знаете она чувство кога носите повеќе ситни работи во рацете и ќе изгубите контрола и сите ќе ви испаѓаат на земја? Е баш така се чувствувам јас сега. Само што кога сите работи ми испаѓаа на земја, болеше како по глава да ме треснаа. Буквално. Мислев си имам се' под конец, средено и океј. А сега се е хаос. После дождот доаѓа повеќе дожд. Да не кажам сега ама „уште што ќе ми тргне на лошо“ ? До утре ако ме нема да форумот да знаете кола ме удрила. Добро е. Мора да останам позитивна. Зошто па другите да видат слабост кај мене..
Никогаш не можеме да ги знаеме одговорите и решенијата на проблемите однапред. Поминуваме низ различни фази и периоди на учење,созревање,спознавање,изградување на личноста.И се соочуваме со грешки.Но,имаме можност да ги поправиме или да не ги повториме. Не можеме да се спасиме себе си од грешките,од правењето погрешен избор,од донесувањето погрешни одлуки,тргнувањето по погрешен пат.Она што можеме да го направиме е да извлечеме поука и искуство. Кога ќе го пронајдеме решението на тестот наредниот пат ќе знаеме како да постапиме со погрешните избори и луѓе. Проблем е што знаеме и да ги повториме.Тоа веќе не е грешка, туку сопствен избор за влегување од грешка во грешка. П.С.После наздравувањето за секој успех,наздравуваме и за поуките што сме ги извлекле од секој погрешен избор.
Секогаш со мислите се навраќаме на некој период кога сме сакале времето да застане, а тоа не се запира туку си тече кон иднината. Кога ќе размислиме како било, кои нешта би ги промениле, кои пропуштени шанси би ги искористиле, кога ќе се покаеме, епа да, сакаме назад ама нема. Време, врати се...
Ај нека е добар и среќен како ќе си го направиме таков ќе ни биде Горде мор, ич не им се допаднав на децава посебно Деки кога ме виде удри едно што си мор таква како циганка ама Горде забиве ми белеат нека биде убав ден
Ах, доста ми е од градов. Потребно ми е итно БЕГСТВО од динамикава! Некогаш ме фаќа лудилото до тој степен што ми доаѓа да пратам еден оглас у новина за доброволно киднапирање само за оние кои имаат дрвена куќарка на некоја висока планина. Ич око нема да ми трепне бре! Дополнително ќе вметнам меѓу редови и дека не сум многу тешка за одржување (ќе бидам како оние рекламите земи 1 собери 100 подароци), само за да ме земат! Шала настрана, како ме гази времево се повеќе сфаќам дека ми е потребно да излезам од кожава. Затоа сакам да се дистанцирам накратко за да станеме едно со природата. Некаде на некоја висока планина, сакам да ми нахрани душа синото небо, кристалните ѕвезди ноќе да ме згреат од студенилата, а полната месечина сразмерно да ја наполни очнава зеница и да направи да се чувствувам живо. Патем, ми недостига онаа вкусна утринска погача на баба, потопла и од ангелска душичка која се топи како путер во устата и ти ги надразнува сите сетила. ...Сума сумарм, потребни ми се сите овие мали елементчиња за потполна среќа.. Само да се надишам здрав кислород, да го прегрнам зеленилото и да ги наполнам батериите. Ете, толку...Само толку.
Пак у право си, така вика Деки, иначе уба си, епа дека си се сончала на сонцето, кога печит најмногу :geek: не збират појќе смајлиња, па мораше да скратам цитатот :geek: