Моите ρодители... интеρесна тема. Еве јас што имам да κажам наκρатκо за моите ρодители. Мајκа ми...е најдобρата личност што сум ја видела на светов. Поттиκната од своите гρешκи во минатото, цели да ме изведе на пρав пат и во тоа успева. Таа е вистинсκа пожρтвована мајκа, сешто тρпи само за нас, за ние да имаме живот! Таа е и мајκа и татκо. Татκо е бидејκи... Татκо ми е најнестабилната личност на светот, себичен и мисли само за себе, κаκо да се опρужи пρед телевизоρот и да се најаде од лебот κој дρуг го заρаботил! Лежи лебу да те јадам! Ниκој него не му чини сите се ваκви, таκви само тој бил κаκо што тρеба! Жими гзов, и тој ти имал семејство! Сеуште се замислува деκа е еρген. Κога ќе му теκне плуκа κон мајκа ми и баба ми, κρева ρаκа ги удиρа! Се заκанува, живее со уцени. Мене и бρат ми бидејκи постојано му се спρотивставуваме, во очи му κажуваме деκа тој е дволичен, себичен, злобен, поρади тоа не κρши од ќотеκ, не навρедува со сеκаκви погρдни збоρови, мене ми виκа деκа ништо немало да биде од мене и деκа можеби и телото ќе сум го пρодавала бидејκи сум била неспособна, но зошто само затоа што сκоκам вρз мајκа ми κога саκа да ја тепа!? Κога ќе избувне ја заκлучуваме вρатата од спалната затоа што знаеме деκа во тој момент или ќе исκρши нешто од дома вρз нашата глава или ќе не задави со своите ρаце. Постојно ја молам мајκа ми да си одиме од таа κуќа бидејκи неκој ден неκој од нас ќе настρада, но незнам што ја вρзува за таа κуќа и останува да го тρпи тоа, но мислам деκа ги чеκа паρите од наследството за да заминеме од дρжавава и на тој начин да се спасиме од тој моρон. Но тој моρон понеκогаш е многу миρен и поκажува љубов κон нас, деκа ние сме му се иаκо сето тоа ни го пρави и воопшто не се гρижи κога сме болни или има неκаκов осет κога тρеба да учиме. Свесна сум деκа ова е големо семејно насилство од негова стρана, психичκи и физичκи не малтρетиρа, затоа ве молам за совет, бидејκи многу ми е стρав да не ги помешам ρаботите, дали да го пρезедам тој хρабаρ чеκоρ и да го пρијавам? Ве молам посоветувајте ме дали да го напρавам тој чеκоρ, бидејκи неκој ден можам да напρавам нешто многу непρомислено!
Секако дека треба да го пријавиш. Јасно ми е дека ти е татко и дека каков и да е сигурно длабоко во себе не сакаш ништо лошо да му се случи, но сепак што сте виновни вие и мајка ти да ги трпите неговите удари, имате право на мир и живот без страв. Спомна некакво наследство, но ништо не е поважно од здравјето, чекајќи го тоа наследство не се знае што може да се случи. Но, најпрво мораш психички да се подготвиш, тоа е долга и тешка борба, мора сите заедно да бидете, обединети.
Татко ми е мојот идол , мојот херој кој ме води во животот. Човекот кого го сакам најмногу. А мајка ми , со неа имам сосем спротивни карактери и мислења , воопшто не ја сакам , ниту разговарам многу ..
Се во мојот живот Најмногу си ги сакам Ама кога сум во ПМС не е така.. Тогаш и самата се мразам, а па не другите..
Јас да ве прашам нешто.Дали знаете од што се плашат родители толку многу за да го спречат да не оди да работи во странство? Која им е целта да го контролираат животот на своето дете, да му најдат работа преку врски та дури и некогаш дечко ( маж )? Општо прашувам.
Ќе нема после кој да ги тинтра и да им го посветува вниманието кои некои старковци и те како го бараат во немерливи количини од своите деца па макар биле и 30 и створиле веќе свои потомства.
Моите родители се......цуцки <3 Најмногу си ги сакам.Се трудат да ги исполнат сите мои желби иако тоа оди малку по малку но сепак се остварува.Тие се злато луѓе бе,посебно мајка ми која е тука замене секогаш,и во добри и лоши моменти.Значи тие ми се се во животот и ми се најголемата поддршка.
Моите родители се....ја незнам шо мора да стои се во темава може само моите родители ама ок небитен детал.е вака моите родители се кул дома кога сум нема никој школо му одлична ги гледам само навечер тато ми дава пари мама ручек само за тоа друго не им текнува.Не дека не ги сакам ама и мен не ми е кул со не ги глеам по цел ден дома.Ама тоа е работата си го прави своето.Bat сепак јас ги сакам и верувам дека ке ми бидат подршка во другиот дел од животот
Moite roditeli se prekrasni luge, koi me naucile kako da gi sakam I pocituvam drugite okolu mene, kako da bidam I jas dobar roditel Kako sto tie mi bile mene dobri roditeli. Sekogas bev podrzuvana vo se sto ke odlucam da napravam iako ne se slozuvale sekogas so moite odluki. Toa e prav roditel, da si gi prifatis decata kakvi sto se, bez da probuvas da gi smenis I da gi podrzuvas vo toa sto tie go sakaat bez da Im nametnuvas raboti koi ti samiot gi sakas. Gi sakam so celoto moe srce.
Родители Самиов збор кажува дека тие се "виновни" за твоето раѓање и постоење. Колку и да мисли човек дека родителот не те разбира и постојано бара грешки во тебе за да те осудува и да ти дава "непотребни" совети,родителите се оние кои најмногу ги боли кога ни е лошо. Моиве родители си имаат маани,како и секој друг човек, понекогаш толку ме нервираат што, што незнам што да правам. Прават грешки, понекогаш несвесно, понекогаш и многу свесно, особено едниот од нив, ама се збира тоа дур да пукне, а кога ќе пукне е лошо. Многу им се спротивставувам и им се контрам, незнам дали е до периодот, тинејџерка и сето тоа или до нешто друго. Какви и да се, мои ми се и понекогаш колку и да мислат дека сум неблагодарна, не ги ценам и не ги почитувам,длабоко во себе имам почит и љубов и над заслуженото од нивна страна.
Дечки ќе може некој да ми помогне имам писмена по македонски јазик па ми треба состав на тема:Љубовта на мојата мајка е вечна ??
Баш на оваа тема, најубаво е секој да си го отвори срцето и са напише... Мајчинската љубов е најсилна, безрезервна, нема граници, чиста, искрена... Вечна Среќен 8ми март мамо... Ти благодарам за сѐ Со љубов
Што се моите родители? -Тие се борци. Понекогаш старомодни, без разбирање за најновите откритија на векот, детинести, сеуште си играат со мене (13) и брат ми (20) како да сме дечиња.Сеуште не скокоткаат и занимаваат со работи од пред 10години. Гледано од страна ќе си речете, ех што убаво си живеат, со љубов, со разбирање, скромно итн.Ха камо да беше така.Да живееме со голема љубов, сите четворица, со разбирањето сме тука рамо до рамо, но со љубов не се живее. Мајка ми работи не многу лесна физичка работа, започнува од 06h до 14h, работното место и е на другиот крај на Скопје, значи станува наутро во 04h.Предходниот ден готвела ручек до 23h (отприлика) во 00h легнала, само 4 часа сон. Татко ми е келнер во луксузен хотел.Тој може денес да не отиде на работа ама утре во 6 попладне да го викнат за трета смена па нареден ден да биде права.Колку сурово нели, до 3 саат наутро на нога и после прва смена од 7h.Среќа може да земе соба во хотел и да преспие. Општо тоа е работниот ден на моите, а што е со домот и слично...Кај никој не е совршено и не се живее само од љубов и воздух
Моите родители се... Чудни. Никогаш не ме прашале дали имам некој проблем. Секогаш само за успехот во школо ме прашувале. И секогаш имале превисоки очекувања па заради тоа сум морала да ги лажам ако добијам послаба оценка, а кога ќе ме фатат во лага јас сум крива. Не драги мои, вие ме научивте така, заради вас не смеам да кажам ако е лоша вест. Се чувствувам запоставено, како посвоена да сум. Од друга страна се жртвуваат за мене и тоа го ценам. Но само жртвата не значи родител. Животот ми го скратија. Не знаеја да ме воспитаат, не беа покрај мене во многу моменти. Нивното однесување ми е пример каква не треба да бидам.
Моите родители се ... во глобала добри. Не се согласуваме одамна, имаме различни мислења, гледишта, ставови. Често се караме ради тоа. Татко ми се обидуваше да биди пријател со мене, ама избра погрешен пристап, мајка ми никогаш не се обидела. Мислам, памтам до предшколска возраст цртавме заедно планети, а после тоа буквално ме предадоја на училиштето и само строго - мора да се учи. Не прифатија дури и една година да паузирам за мое добро ама тоа е друга приказна. Некогаш сум бесна шо неможам јас да одлучам за мојата иднина, ама родители ми се. Уште се надевам дека добро ми мислат ама после извесни настани во фамилијата во поблиското семејство мислам дека доволно сфатија дека притистокот не е добар. Ама и покрај се, ги сакам. Ме нервираат, ги нервирам, се караме ама ги сакам.
Јас скоро и да немам родители. За мене не значи ако родиш дете дека си родител. Ти госпоѓо, која си ме родила и требаше да бидеш моја мајка, никогаш нема да ти простам што ме остави сама во најчуствителниот период од мојот живот. Ме остави сама да се снаоѓам како знам и умеам, а бев толку слаба, толку кревка што прашање на време беше кога ќе се срушам. Ти човеку, кој освен материјал друго ништо не си вложил во мене што да ти кажам? Најмизерно ми е тоа што во огледалото кога ќе се погледнам, те гледам тебе. Очите, носот, усните, челото, тенот, па јас сум иста како тебе. А поболно е тоа што кријам доза гнев и огорченост во себе, исто како тебе. Поради тоа што вие не ме сакавте, не ме сакаа во школо, не ме сакаа дечковците, не ме сакаше никој. Сето тоа одеше по ред едно по друго, за никого не постоев. Поради вас секогаш грешев, само поради вас. Само еднаш да ми покажевте дека ме сакате, само еднаш 5 минути внимание, само да ме смеевте толку колку што плачев поради вас, јас ќе бев најсреќното дете на светот. Да ми кажевте дека и јас вредам, да ме сослушевте еднаш до крај, да ме посоветувавте како родители, никогаш не се случи тоа. Моите "другарки" се фалат колку биле другари со нивните родители ама не јас не го сакам тоа, мене не ми требаа уште 2 другари, ми требаа родители, сакав место со "ти" да ви се обраќам со мама и тато. За мене тие зборови не постојат, нешто ме стега во грлото и не можам да ги изговорам. Во моето срце нема место за мајка и татко, вие ми бевте пример каков родител не треба да бидам. Сакав да ме пофалите кога ќе успеам, да ме скарате кога ќе згрешам, да ме сослушевте кога децата во школо ме малтретираа, да бевте покрај мене ама вас ве нема. Ве барав, ве немаше, ве викав, вие не слушавте. Никогаш ме успеавте да ме заштитите, погледнете ги овие раце со модринки, ова тело со гребаници, овие модри очи полни со солзи, погледнете го ова осамено дете и кажете зошто? Зошто не ме сакавте?
Се чуствувам запоставено добро е што со мојата сестра имаме среќа па имаме блиски кои стварно ни помагаат и ни мислат добро а мајкани и таткони се последни што се замараат дека сме со кој сме некако ептен не распуштуваат и јас нејкам конзервативни родители ама ова ми личи како да не се замараат кога седнам покрај мајками нон стоп зјапа во телефонот неможам два реда муабет да направат одма како да ја замарам а таткоми ретко и го гледам се чуствувам празно....
