Ваши дела – поезија или проза

Само ти си неспокој
Само ти имаш таква моќ
Само ти си месечина што грее
Само ти љубиш па земаш
Само тебе те проколнувам
Зошто ги имаш тие привилегии
срцето да ми го закопаш
па да го воскреснеш?

 

Зошто желбите не ми се исполнуваат

Никогаш не дознав
зошто желбите не ми се исполнуваат
можеби му се исполнуваат
на некој друг
зошто среќата е само
уште едно зграбување со рака
а баш тоа ми фали
И никогаш не можам да ја дофатам
зошто Месецот секогаш ми крои сонови
волшебни како неговата насмевка
Потоа доаѓа сонцето
Спуштајќи се врз мојата глава
ми краде се' што дотогаш сум сонувала
о, зошто секогаш кога те очекувам
во мојот очај, ти ми го правиш уште поголем
вообичаено си одиш кога не е доволно
а кога љубиш никогаш не е,
и се заличува на голема загуба
Јас ветувам
Никогаш повеќе нема да се заљубам
после тебе е крај на амбисот,
а таму не се потребни
желби,
чувства,
соништа.

Понекогаш се чувствувам ко големата Депресија..

 

Случајно така листејќи низ старите тетратки го најдов овој текст,кој ме наврати на едно старо време на кое не сакам да се сеќавам...

Ти јас,исти НИКОГАШ!

Ми велиш ти и јас,двете сме исти будали изиграни од иста личност.Се лажеш душо, и тоа многу.
Ти си таа со која спиеше,јас сум таа која ја сонуваше.
Ти си онаа со која пиеше дупли вотки,зар сеуште не ти текна зошто? За да ме заборави мене.
И додека ти мислеше дека те бара бидејќи му значиш,тој всушност ме бараше мене во тебе,само што таму никогаш не ме пронајде.
Ги знаеш неговите пијани ноќи,лудувања до зори,но дали ги знаеш неговите стравови,желби?..Тоа го знам само јас,неговите солзи ми припаѓаат само мене.
И кога ќе се разделеше со тебе,се спојуваше со мене..Јас сум девојката која уживаше да ја гледа додека спие,ти си онаа пред која тој заспиваше.
ТИ БЕШЕ ДЕВОЈКАТА НА НЕГОВИТЕ НОЌИ, ЈАС БЕВ НА НЕГОВИОТ ЖИВОТ..БЕВ И ОСТАНАВ!Е во тоа е разликата меѓу нас.

 

Да знаев дека тоа ќе ни биде последната ноќ,никогаш немаше да заспијам.Да знаев дека тоа беше последниот бакнеж,никогаш не би прозборела.Да знаев дека 'Ја имам само ноќва...' не се само обични стихови,цел живот на рипит би ми била 'Сонце за три света'.Да знаев дека таму ќе заврши,би го сопрела времето и би те направила вечност.Да знаев дека крајот толку боли,засекогаш би почнувала одново.Да знаев додека не знаев,би посакала никогаш да не дознаам.

 

Светот се врти

Некогаш си толку уморен
доволно
за да не можеш да заспиеш
се прашуваш дали светот
е една голема пита со вишни
која чека на тебе да биде изедена
зошто јагодите се само
сезонско овошје
Кога се толку добри!
Се прашуваш зошто
кога тој ти треба
никогаш го нема
одговорот е едноставен
сеуште не се вратил
од таму кај што тргнал
а таа дестинација од оваа перспектива
Па и не е така важна,
се прашувам зошто очиве
ми заличуваат на истискан лимон
да не е до грипот?
Не бе чекај..
Се спушташ и ми шепкаш на уво:
"Девојче, доста шмркаш
ќе ти помине до утре.."
Ама јас и онака не верувам во розови слонови.
Можда цело време гледам цртан филм.

 

Сега ништо не е исто
... отчукувањата на секундарката од ѕидниот часовник тактираа во ритам на нејзиното срце. Пригушена во полузатемнетата соба си мислеше колку може тежината на само еден кажан збор да промени Се. И да не сакаше да се сеќава на тој момент, ќе затвореше очи и го слушаше само тој тон. Тој највисок тон кој некогаш го беше слушнала од него.
Но имаше и нешто друго. Овој пат, го немаше немирот, сега не чекаше покрај телефон и не броеше до неговото заѕвонување. Сега дури, и беше сеедно дали воопшто ќе го чуе неговиот глас. Гласот со кој заспиваше и се будеше, СЕГА, беше само бледа мелодија. Чудно или не - остана јака. Не се стркала ниту една солза по нејзиното лице. Не се запраша "зошто" . дури и не побара утеха во чоколадата врз масичката, како што правеше секогаш и ја имаше секогаш, тука, при рака.
Сега, само ги стави слушалките, ја пушти омилената плеј-листа, издиша длабоко, и се струполи врз креветот........

 

Убиецот на моето срце


Човекот кој премногу го сакав беше пред мене. Чист како капка вода на која внимавам и ја чувам на мојата рака. Со него бев излезена, на прошетка. Тие мигови беа исполнети со среќа, надеж и се останато. Но, одеднаш ја насочи неговата рака кон мене. Во тој момент ми го извади срцето. Моето срце... Крварев! Не му дадов значење на она што ми го направи едноставно, се насмеав. Потоа го фрли на земјата, почна да го гази. Јас сеуште ладнокрвно стоев и го набљудував. Тој беше среќен. А кога тој е среќен, среќна сум и јас. Се забавуваше со срцето а потоа си замина. Замина без да погледне наназад, без да се сети на мене и на онаа длабока рана и дупка која ја остави на мојата лева страна. Ама ако, сето тоа помина, раната заздраве. Но сепак остана лузната од која не можев да се ослободам ниту да ја сокријам.

 

#Usni na Usni
Ima Denovi koi se pamtat za cel zivoten vek,denovi shto ti budat emocii.Nok,Tishina,Veterot ti ja busavi kosata a mesecinata e na neboto so svojata kralska ubavina.Posebna atmosvera,so edinstvena licnost.Custvo kako da si tri metri nad nebo,usnite poleka se spojuvaat I custvata stanuvaat edno.Togas znaes sozdavas spomeni koi uste dolgo nema da ti izlezat od glava...No,Ne za dzabe rekle sve shto e ubavo kratko trae.Se slucuva neshto shto ke go prekine sve toa I toa ne po tvoja viña.Vo Momentite vo koi letas u oblaci ni na kraj kraeva Ne ti e deka nekogas poradi tie spomeni ke te stega Srce I deka nekogas sve ke dades za tie momenti da se vratat,zatoa sto se nadevas deka ke traat zasekogas.No ne,doagja krajot. Zatoa koristi go Sekoj moment kako posleden ,zatoa shto nitu ednas povekje nema da se poklopi istata atmosvera,mesto I tie usni.Nekoi usni nikogas ne se brisat od sekjavanjata ,zatoa sto ni razbudile custva koi go razranuvaat srceto I ti gi budat peperutkite vo stomakot.Da tie usni I tie zeleni oci koi svetkaat vo nokjta kako malí dzvezdicki na neboto,e toa se pameti!!!

 

ПАТНИКОТ

Еј патнику.....
носителу на мојата среќа
ти што патуваш низ долини и ниви
ти нкој замислен низ прозорец гледаш
со твоите очи, блескави и живи.

Крсти ја тишината по моето име
кога патуваш таа друшка ти е прва
и вревата крстија по моето име
и да ме отфрлиш, јас пак да сум тука.

Зошто видов сјај во твоите очи
и светлинска точка над левото рамо
во тебе видов половина друга
од друго време од друга младост.

Патнику.....
Благословен е мигот кога на мене мислиш
ангел те штити кога на тебе мислам,
ангелот секогаш над тебе бдее
а колку сум јас благословена?

Зар не виде, душава ми е чиста
можеше цел живот да мируваш таму,
а ти навикнат на големи пространства
љубовта моја ти беше малку.

А носев тајно копнеж што стега
невиност чиста ко росна трева
во мене радост и среќа силна
отворено срце за допир и лудост.

Патнику....
Носителу на мојата среќа
сети се на мене во мигови тешки
за љубовта моја,за тагата всрце
за душата чиста,за спомените....

Каде се сега очите твои?
Допирот нежен и насмевка мила,
во која си сега нестварност луда
во кое срце во која љубов?

Ах да можев да те имам барем уште малку
и добар и суров и нежен и груб
да можев во ноќи тебе да те барам
со мојава песна со мојов грув.

Сеќавања малку и прзнина вгради
неколку места што спомени будат
солзи во очи и силна тага
тоа е се што остана.

Еј патнику....
носителу на мојата среќа
ти кој патуваш низ долини и ниви
ти кој на мене остави трага
за животи безброј,за судбини исти.

 

Z.

Чувствуваш ли?

Како се топам од само еден поглед твој,
туткајќи се меѓу твоите убави раце,
лесно наоѓајќи го моето место,
во длабнатините на твојата клучна коска.

Сакаш ли?

Да се фрлам во твојата коса,
да го соберам сиот мирис на непознато,
и да се задушам во зборовите твои,
кои се повеќе личат на лага.

Можеш ли?

Да ме натераш да плачам,
да плачам ко дете пред тебе,
од копнеживе што ми тежат,
на слабото тело мое.

Слушаш ли?

Како тишината ми го прави лицето проѕирно и тенко,
како сенката ги оцртува твоите прсти на него,
а мелодијата на цветот што се суши,
ја создава оваа монотона тага.

Гледаш ли?

Како те заборавам и памтам истовремено,
како те имам и немам за момент.
Како си ми љубов, а не си ми,
освен онаа вечер во моите сништа.

 

Приказни

Не мислам дека времето лечи се.
Времето и тоа е заробено во нас.
Се имаме и пак немаме.

Што беше тоа слобода?
Дали разврат, или човечност?
Една капка и таа е дел од вирот.
Доволна е и една, да се преполни нели?

Зошто е потребно толку, кога се може и со малку?
Ах таа човечка алчност.
Нема, нема , нема ,како ехо го полни егото?

Егото пак ткае пранги,невидливи а мрачни.
но и во мракот има светлина, како инаку би ткало?
Колку повеќе блеска, тоа помалку ткае .

Сите приказни имаат крај.
За кого е добар , за кого лош.

 

Мускул,
ги впива сите болки и среќа,
прави простор за нови,
се стега при секоја солза тешка,
се шири на насмевка.

Се крши лесно па се регенерира,
крвта врие а тоа возбудено пулсира,
чувство на полни гради
кога радоста кулминира,
не дозволувај му да атрофира,
негувај го,
штити го,
полетувај со него,
освојувај и владеј.

Полно со живот,
подготвено на предизвици,
и кога тагата ќе завладее
а депресијата ќе се вгнезди,
помогни му да се возвиши
и да ја допре височината,
бидејќи тоа е моторот на твојот живот
а ти подари му енергија за да може да се движи.

Патувај со своето
СРЦЕ.

Спојлер

Додека го гледам досадниов фудбал, се обидувам да бидам поетична

 

Девојки еве една и од мене

бабиниот двор
дворот на баба е ко славна слика
за сите нас добра прилика.
од него радост и добрина блика
и секого на добредојде вика.

во него шета едно маче лина
мјаукни ваму тропни таму,
ко лавче е силна и милна.


ав ав лае една лајка
со крзно чисто и бело како бајка
повелете тука баба ми арсена зелник ќе ни сука
на здравје!


извинете од мобилен е па затоа можда е така неуредно

 

Почнувајки со Декември, месецот кој некогаш будеше во неа најтопли чувства сега ја буди нејзината депресија..секавања темни. Знаејки дека некогаш на Бадник својата душа си ја исплачи, си даде официјално збогување на нејзиниот човек. Нејзиниот маж, кој заклучи дека сега е подобра некоја друга. Немаше подобра од нивната љубов, нема ни сега.

 

Баш ова гo напишав денес :
~Последниот валцер
Светлата на градот живнуваа заедно со отсјајот на блескавата месечина која се топеше во секој широкоупатен поглед низ трепки. Одвреме навреме погледнувам накај небото. Сликата од огромното темносино платно ми влева нишки на спокојство, или тоа е можеби фактот дека сум во неговите прегратки. Слушам срцепарателен звук на виолина, носен од невидливите бранови на ветерот, мелодија која го урамнува пулсот и ја смирува душата. Му ја подавам раката и со поглед го поканувам да дојде. Скоро невидливо се насмевнува и во друг миг ние веќе танцуваме под небесниот свод. Во неговите очи можам да видам искри на среќа. Го слушам неговото срцебиење испомешано заедно со моето. И несакам овој миг никогаш да престане, не сакам волшебната мелодија да стивне, не сакам изгрејсонцето да осамне, не сакам никогаш да ја пуштам неговата рака. Сакам секој ден да се пронаoѓам во неговите очи, сакам засекогаш да останам со него , под ова небо , играјќи го последниот валцер.

Инаку повеќе текстови имам објавено тука http://princezabezkruna.blogspot.com/ и на фејсбук страната https://www.facebook.com/pages/Принцеза-без-круна/226709004019194?ref=aymt_homepage_panel

 

Невидлив свет

Во молкот на малата идила,
немо се прикрадува една ѕвезда,
ми ги поткопува мислите и си наоѓа таинствено место.
Создава невидлив лик од изодената патека
кој ми го одмерува чекорот.
Светлосен зрак се појавува во просторот
и го одмерува ехото.
Собирам воздишки како потонат предмет,
паметам приказни од никаде и некаде,
пулсирам меѓу реалноста и имагинацијата,
таам моќни чувства во небесата како немирен бран.
Ме понесува скокотлива енергија во душата,
од пламенот на мудроста испишувам живот...
За себе...

 

Тој знаеше секогаш да ме насмее. Јас одсекогаш сакав дечко кој ќе ме сака, почитува, ќе прави да се чувствувам како единствена девојка на светов. Да побарам прст ќе ми ја подаде целата рака. Знаев дека е таков. Таков и барав. Но, јас понекогаш посакував да имам друг. Сметав дека не беше доволно добар за мене. Па и не е нешто посебно. Не е толку убав. Не привлекува. Не е висок. Ниту црн. Но има добро срце. Секогаш е тука за мене, и најважното од се- ме сака. Во тоа сум сигурна и никогаш не сум се посомневала во тоа. Тој може да се посомнева само. Јас сум таа што не знае да сака. Не знам што сакам. Убаво ми е но... тоа "но" е она што ја расипува врската. Таман кога ќе помислам дека се ни е совршено... тогаш ќе се случи нешто и јас повеќе не ја чувствувам љубовта со таков интензитет. Можеби јас погрешно сум ја сфатила љубовта. Можеби тоа што го мислам јас не е љубов. Можеби љубов не е она чувство на заљубеност со пеперутки во стомакот кога мислиш дека леташ- баш она чувство што трае само неколку дена и толку- повеќе нема ништо. Тоа што знаеш дека тој е секогаш тука за тебе е она што ти дава сила. Но можеби ако знаеш дека го имаш на располагање во секое време е баш тоа што ти создава одбивност и помалку љубов. Убаво е кога знаеш дека нештото што си го добил со повеќе труд вреди и повеќе го цениш. Вака кога не те привлекол од почеток и само прави бесценети работи за тебе а ти немаш помрднато со прст прави да се запрашаш од каде тој таква љубов кон мене. Дури и понекогаш се прашувам со што сум заслужила да ме сака. Во што се заљубил тој?? Дали во мојата убавина? Но јас сум лоша како личност. Тој тоа не го знае. Му кажав, не сакаше да слуша. Дали јас сум единствената што се заљубува во карактерот а не во убавината? Дали вреди да бидеш со некој само затоа што е добар, а не убав затоа што убавите се лоши и злобни а добрите се најдобри личности на планетава кои знаат да сакаат искрено? Што ќе се случи кога двајца убави ќе се заљубат? Па тоа не е љубов, тоа ќе биде изневерување. Дали може љубовта да трае засекогаш? Тоа е прашањето на 21ви век. Одговорот е сеуште непознат. Би сакале да биде позитивен одговорот но има многу случаи кои го тврдат спротивното. Како може 14 годишно девојче да тврди дека тој е љубовта на нејзиниот живот. После два месеци ја сретнува својата сродна душа, после неколку години вистинскиот со кој ја губи невиноста а после 20тите години на животот има само случајни партнери за една вечер. Така не се гради љубовен живот. Дали дојде такво време да немаш доверба во никој? Дали е изборот тоа што го направи животот ваков? Знаеш дека ако има само една малечка маана можеш да го оставиш и за два дена ти се пушта друг. Па каде ќе одиме вака? Со милион бифши? Ќе дојде време кога нема да имаш избор само затоа што сите се пробани.

Зашто не би можело да имаш само една љубов, еден партнер, една симпатија во текот на животот? Зашто да не помине животот само со една личност? Некој што го знаеш од мал, некој на кого му ги знаеш сите доблести и маани, некој што знаеш како дише и како размислува? Што би бил наредниот подобар од бифшиот? Ќе знаеш каде била грешката и ќе се однесуваш подобро. А можеби не заслужил. Можеби е друга личност во прашање. Што кога партнерот ќе почне да го привлекува друга? Како да се задржи? Како да се заведе повторно? Или да се пушти да оди? Што е најдобро да се направи? Дали можеме да живееме како порано? Родителите да ти одберат партнер. Се погодил, не се погодил ќе го поминеш животот со него. А сигурна сум дека имало мнооогу повеќе љубов од сегашните. Ќе живееш 2 години заедно па потоа ќе се венчаш. Или ќе раскинете кога ќе сфати дека не знаеш да готви или не ти се допаѓа неговата чистота и како расфрла низ домот. Епа тоа е мамино синче кое никогаш нема да порасне. Сака да биде модерен ама сеуште мисли дека жената е таа што треба да готво и чисти и пере. И да биде вработена секако дека со неговата плата не може да биде "мажот во куќата". А кога жената е поуспешна во кариерата во мажот? Дали тој би седел дома и би гледал деца? Денешните мачо мажи не би можеле да го поднесат тоа. Тие се сметаат себеси за алфа мажјаци на кои никој не смее да им пререче збор.


Вљубена сум во тебе

Иако си ми другар, и ништо немаш направено да помислам дека можеби чувствуваш нешто кон мене, знај дека јас тебе те сакам. Кога ќе подразмислам подобро одсекогаш сум те сакала. Се запознавме на интернет и секогаш со душа сум чекала да пишуваме. Те имам видено 2 пати во животот. Тие 2 пати беа прекрасни за мене. Сеуште многу јасно се сеќавам иако поминаа неколку години одтогаш. Ти си прекрасен. За тебе имав мислење дека си најдоброто дете што постои на планетава. Ти полека но сигурно го освои моево срце.

Те познавам повеќе од 5 години, но ми се чини дека те познавам одсекогаш. Ти никогаш си немал посериозна врска, но мислам дека ако најдеш и ако дознаам ќе ми биде многу криво. Да се биде твоја девојка сигурно е прекрасно, да се биде во твоите прегратки е сигурно волшебно, да се биде сакана од тебе е чудесно, да мислиш на мене е привилегија, да ме посакуваш е непроценливо.

Иако не би знаела каква би била мојата врска со тебе, јас без двоумење би се одлучила на тоа уште веднаш, без многу мислење. Јас сум сигурна дека ти би ми го пружил она што никој не може, ти би се грижел за мене, ти би ме сакал како што никој не сака никого на светов.

Дали судбината ќе одлучи нашите патишта да се спојат засекогаш, исто како што одлучила да се сретнат и да ја имам таа чест да те запознаам тебе- најсовршеното суштество на планетава, дете кое ми оставило многу голем впечаток, а сега си изграден маж, со свои ставови и со свој стил, би сакала да останам со тебе засекогаш, вечноста ќе биде малку да ја поминам со некој таков како тебе.

Но сега ти си заминуваш далеку, болка во гради чуствувам. Не знам зашто, ние никогаш не сме ни биле блиску еден до друг, секогаш далеку, во други градови, различни животи живееме. Но сега ја чувствувам таа болка во моето срце како да е скршено, а ти не ни направи нешто. Зашто се чуствувам вака за тебе? Ти не ми го скрши срцето, ти ми го излекува, ти беше тука за мене толку кога ми беше најпотербен, но сепак јас сега те чуствувам како да ми бегаш, како да бегаш од мене, одиш во подобар живот. Но дали тој живот ќе ти биде подобар? Никогаш не се знае судбината што носи, но јас секогаш ќе се надевам дека можеби ќе се сретнеме повторно.

Зашто не може да биде едноставно? Јас не барам да бидеш мој засекогаш. Не велам дека сум најдобра, сигурно има подобри од мене. Но би сакала да пробаш со мене, јас без двоумење би се согласила на се со тебе. Можеби не сум најдобра, но има ли некоја што би те сакала повеќе од мене? Некоја што би те гледала со очиве како што те гледам јас?

Ти си еден и единствен на светов, ти си моето срце, мојот сон, мојата помош, ти си ми се.

Ти си единствена надеж која ми помага да не бидам депресивна, доказ дека не се сите машки исти, дека сепак постојат такви како тебе на кои можеш да сметаш во секое време.

Знам дека не сум ти единствена пријателка, имаш многу, сигурно и премногу и не сум те замарала мене да ми посветиш повеќе внимание, но сепак би сакала да ме погледнеш во вистинското светло. Онаква каква што сум. Каква што сакам да ме видиш. Дури иако сум совршена тогаш кога ќе ме видиш, дали би ме одбрал мене? Тоа е единствено прашање во моите мисли сега.

Земи ме со тебе, ајде двајцата да избегаме. Сама не би можела, немам никој таму, немам зашто да живеам толку далеку. Но ако си ти со мене, би одела и подалеку. Затоа што ќе знаам дека ќе бидеш со мене, дека ќе сум заштитена, тоа би ми било и повеќе од доволно да знам.

Ајде заедно да заминеме во потрагата за совршено место за живеење, би го нашле. Јас и ти. Колку убаво тоа звучи. Заедно да бидеме, заедно да градиме иднина.

Ако одиш сега и ме оставиш сама тука, мислам дека не би можела да издржам. Би те чекала... колку што е потребно... само врати се...

 

I am too tired my dearest.
If i wasn`t i would have broken the seal of silence
to tell you the things i always wanted to tell
to you, my love that never faded, the place we never made it

Just a stupid wish that i could kill the silence
and bring you any old thing in the world you wish
for being here,
tonight of all nights

If i wasn`t so tired my dear

 

’’Тие сини очи’’
(посветено на машки што имаат сини очи,бидејќи обожавам плави)

Тие како да го собраа цело небо
во едно две споени мориња,
тие се беа договориле
да скријат две сини птици,
тие така пастелно се насликале
на тоа твое АХ лице,
тие си се договорени
со сина магија да мамат воздишки,
да вртат погледи преку рамења,
а и да ти влезат во мозок
и остават во хипнотизирана мисла...

Дали се песна без рефрен
или здив што полека се одзема?
Тие сини очи слатко убиваат...