Рак во блиската фамилија

Дедо ми почина од рак на желудникот. Се има измачено вкрај. А и сите околу него..

Ужасна ствар е ова. Колкава борба само бара, колкава храброст.. I wear a ribbon for the heroes.

 

Tolku se pronajdov vo temata, I svativ deka nikoj podobro ne bi svatil od onoj sto veke go doziveal. Postot na Zlatusko kako jas da sum go pisuvala.
Na majka mi I bese diagnosticirana ovaa bolest na Veligden, a dve nedela pred mojata matura. Togas vo mojata kuka se se smeni. Majka mi se legnuvase rano a tatko mi potecen od placanje sedese docna vo dnevna. Jas znaev deka nesto se slucuva I znaev deka majka mi bese na pregled I samo slusnav: ke se skrsi devojceto, nemozeme da I kazeme. Prvo se isplaciv pa posle vlegov kaj niv I moraa se da mi priznaat. Ne pokazav ni malku slabost iako srceto mi se kinese. Pomina operacijata pa dojdea hemoterapiite. Mnogu povrakase a jas samo si vikav ke bide podobro. Vo ovoj period se izmenivme, imase momenti koga se karavme, majka mi se odnesuvase tolku sebicno so site a jas ne znaev kako da I pomognam. Rodninite bea tuka na pocetokot a posle gi snema. Majka mi samo se zalese I na sekoja moja greska ja dodavase nejzinata bolest. Nemozev da se kontroliram pa ke se iznavikam a vo sl.moment ke se guskavme najsilno. Kosata I pagjase, ne licese na sebe, ja najdovme najskapata perika I ne ni se poznavase. Bev prazna I izgubena, luta I povredena. No bev mnogu uporna I uste sum, izgradivme zdravi naviki, zaedno pocnavme da sportuvame, zaedno pievme smuti, gi prebrodivme zaedno so tatko mi site ovie periodi. Kaj nejze uste ima konflikti, no veke ne ja spomnuva bolesta, za nas veke nema da postoi.
Jas se zapisav na faks I sum dobro, no ne e nisto kako porano. Sega sum prazna I iscrpena. Posle tolku vreme pocnav da se soocuvam I so Dr.problemi, kako ljubovnite vrski I mi e cudno, nemozam da zadrzam nikogo pokraj sebe. Zatvorena sum, ne veruvam nikomu, precustvitelna sum, I kako da ja izgubiv vestinata da gradam komunikacija. Ostavam cuvstvo na seednost I toa e glupo, a ustvari nikoj ne znae sto pominav I kakva mozam da bidam ako podobro me zapoznat. Predlozete mi nekoja kniga kako da bidam pootvorena, komunikativna, da si ja vratam voljata..ova e vaka samo kon drustvo I vrski, koga sum doma so moite, jas sum najsilnata licnost, ispolneta so zivot no moram da go smenam ova nekako I da se otvoram I prema drugi lugje.

 

Често пишувам на форумов за мојава домашна битка со ракот. Јас за жал го имам искусено ова неколку пати.

Прв пат се соочив на 10 години кога на тетка ми и открија рак на матката. Успешно беше отстрането се, и не ни помислувавме дома дека пак ќе се соочиме со нешто такво. Истата година дедо ми почина од рак на дебелото црево, кое беше предоцна дијагностициран и почина недела дена по дијагнозата. Не поминаа ни три години и на мајка ми и открија рак на штитните жлезди. Ова ми беше најтешката битка со ракот бидејќи се очекуваше дека ќе е терминално, ама како Господ не е никој и мајка ми преживеа. Мислев дека тука ќе биде крајот, ама после 7 години, лани и дијагностицираа на тетка ми рак на белите дробови. По осум месеци од првичната дијагноза и најдоа метастази во мозокот.

Многу е тешко да се соочиш со вакви работи, колку што се мачат и пациентите толку им е тешко и на сите околу нив. Кај мене во случајов со тетка ми, таа живее со мене, нема ниту маж ни деца, и јас постојано сум и најголема потпора и грижа. Ама мора да ги исполните со позитива, да имаат желба за што да се борат понатаму, зошто ако се откажат и се помират со тоа толку е, самиот организам ќе ја откаже борбата.

Бидете силни сите што се соочувате со ова
Да се надеваме само на најдоброто

 

Мајка ми почина од рак пред 10 месеци.Адено карцином на желудник.
Секогаш си мислите дека ваквите дијагнози се далеку од вас.И јас така си мислев...се додека не се најдов со неа во ординација и не ми кажаа Рак е и тоа доста метастазиран.И до тука си,понатака настанува блокажа и веќе не ни слушаш што ти зборуваат.

И почнуваат да се редат испитувања,чекање низ ладни ходници,бели мантили,резултати.Па измешани чувства.Бес,страв,очај,тага.И се правиш пред болниот дека се е ок,се смееш а од внатре ти иде да вриштиш,се распаѓаш на 1000 парчиња.Мајка ми умре за само 4 недели откако се откри.Немав доволно време да и помогнам.

Кога некој близок има канцер ,со него го имаат и неговите блиски.Измачување е за сите,страшно е,непроспиени ноќи,молк во домот,безброј прашања...се плашиш на секое ѕвонење на мобилниот.

Вие сите што имате некој таков,да пробате се што ке ви понудат.Лекот мора да е таму некаде.Мора да постои нешто што ја лекува ова проклетија.Барајте,прашувајте,истражувајте

 

Ја немав најдено темава претходно.
Ве исчитав и ве почувствував сите.
Нема полоша и поопака болест.
Те менува од срж.
Ти ја менува личноста.
Колку и добро што се справуваме дома, толку и потиснуваме.
Поминувам моментално низ пеколот наречен хемотерапија.
Мајка ми има рак. Се оперираше и целосно е изваден.
Не е најлошо. Така се тешам.
Иако е пеколно.
Се лечи со се. Со сите алтернативи и плус хемотерапија.
Ја поднесува добро и е на пола пат до крај. Нема гадење и повраќање, само мали болки во желудник ама се средуваат со Ранитал.
Највеќе од се ми беше тешка неизвесноста.
Чекањето резултати. Премногу резултати.
Ги изгубив живците за сите околу мене, ништо и никого не трпам.
Ние се зближивме како семејство. Најдовме сила. Многу сме силни.
Сега се справувам со тешки црни мисли за иднината, анксиозни стравови.
Не знам дали некогаш ќе се вратам во нормала. Се плашам што се можам да помислам веќе. Се плашам дека никогаш веќе нема да сум нормална личност.
Се плашам.
Бидете силни девојки. Мора да се бодриме сами, зашто ретко кој ќе не бодри.
Тука сум за муабет со било која сака нека ми пише ЛП во било кое време.

 

...имам два смрттни случаи од рак во моето семејство... знам за повеќе луѓе кои се излечиле и се прашувам зошто токму моите најблиски не можеа да бидат меѓу нив...

 

Mnogu cuvstvitelna tema navistina se pronajdov...Pred 10 meseci izgubiv covek od ovaa bolest koj mi bese kako tatko i mnogu mi e tesko....Navistina borbata e golema i sekogas placam i si velam Zosto za se najdoja lek samo za rakot ne najdoa?Pa 21-vi vek sme neka storat nesto....Nemozam seuste da se pomiram deka go nema, otvoriv zdruzenie za borba protiv kancerot i pomagam na site bolni se sto probavme nie neka probaat i tie...Se' sto ostana od lekovi go donirav bidejki koristevme se najskapo, edno paketce od Amerika bese 500 dolari..Megutoa ne bese do parite, probavme se ama koga Gospod ne saka dzabe e...Koj sto saka mozi da se pridruzi na stranicata na zdruzenieto
https://www.facebook.com/profile.php?id=100012301053806&fref=ts
https://www.facebook.com/dzolebitola/

 

Приметувам дека на тетка ми ептен и се влошува состојбата. Почна да заборава работи, и паѓаат работи од рака, или пробува да земе нешто со раката и и бега на друга страна. Греши многу работи, не и текнуваат зборови и од нервоза само плаче. Деновиве чекаме резултати од магнетна, се молам на Господ да се добри, навистина ни треба нешто позитивно да слушнеме

 

Како се справивте со загубата? Тетка ми е веќе при крајот на битката, црниот дроб и откажува и пожолте лицето. Ни кажаа дека нема уште многу и знаев дека не очекува ваков исход ама се уште сум во фаза на негирање. Како да не е реално, како да не ми се случува мене. Не знам што да правам за да ми биде полесно..

 

јас во почеток се правев дека ова не ни се случува нам(мајка ми).Се правев како да е најнормална работа на свет.Не носев црно откако почина,се вратив на работа,апсолутно се.Уште да викнев на глас Ејј гледајте ме добро сум.А не бев.

после почна фаза на освестување.Кога сватив дека тел нема веќе да заѕвони,дека станот е празен кај татко ми.Тогаш почна најтешкиот дел мислам.Вриштење,урлање од болка емотивна.Лекови за смирување,затварање во самата себеси,изолазија.

на крај останаа само секавања.Времето не лечи се ама ја ублажува болката,се намалува интензитетот.И полека прифаќаш дека она е таму ,подобро и е а ти остануваш доле и мораш да продолжиш каде што си застанала.Жив во гроб никој неможе да влезе.

мајка ми боледуваше само 20 дена.Агонија и за неа и за нас.Кога некој сакап толку мн а го гледаш секој ден како се распаѓа си велиш подобро Бог да го земе отколку вака да се мачи и да страда а ти неможеш ништо.

 

Ништо не можеш да правиш ниту да помогнеш, знај дека не си единствена што се соочува со тој проблем, тешко е, секогаш ќе биде

 

Остани силна !
Мојата мајка почина лани од рак. Пред тоа 2 пати се излечи целоснл. Минувавме низ истото и ние.. Последниот пат немаше спас. Сите органи и откажуваа и еве ја снема.. се падна врз мене.. воопшто не е лесна твојата состојба но твојата мајка е жива и радувај се на тоа!

 

Денес дознав дека татко ми има Ситноклеточен белодробен карцином. Дали некој имал вакво искуство?

 

Со помин нека е, се надевам ќе биде добро. Имам близок во фамилија што има ист тип..оди на хемо, на зрачење, многу зеленчук сиров, овошје, препарати за билдање имунитет...тешко е, тешка е борбата ама секогаш има надеж. Важно е тој психички да не падне, мора да има јака воља да се бори, во секое време да се гледа како победник.
Што ви кажаа за почеток?

 

Мајка ми и баба ми (по татко) починаа од рак. Прво им се појави на дојката, па после се прошири и на другите органи. Тешко е да гледаш кога некој твој близок се мачи со оваа болест. Последните месеци од нивниот живот беа измачување.

 

ништо само му ги дале резултатите утре треба во 9 да оди па ќе му кажат што треба да се прави само знам дека не треба многу да се чека. А твојот близок не ли му прават операција?

 

Неоперабилно е, влегува во крвни садови. Триесет зрачења му дадоа и хемо 4. Уште две недели има па за месец би требало некој Скен да видиме до кај сме. Дали знаеш кој стадиум е, колкав е и дали има метастази ?

 

не незнам сега барам по документите

 

го пратија на онкологија