Личност со биполарно растројство не живее, само преживува. Вид нихилизам. Таквата состојба е покомплексна, отколку што изгледа. Сум зборувала со личност која и покрај водењето совршен живот, има биполарно растројство(не знам дали тип 1/2). Ја прашав дали размислува на самоубиство, добив одговор, да, секојдневно. Но појасни дека тоа никогаш не би го направила, заради блиските. "Подобро јас да умирам секој ден, отколку тие од болка." Прочитав коментар дека блиските треба да забележат што се случувам со депресивното лице и да инсистира на помош. Всушност, не можеш да знаеш дали некој е депресивен или не.. може да биде било кој. Може да биде и најнасмеаната и позитивна личност. На површината нема ништо, мора да се погледне подлабоку. Депресивноста не е чувство на тага или болка, тоа се нормални чувства. Депресија е празнина и покрај совршениот тек на работите. Најблиску е со рамнодушноста и ладнокрвност. Еден период мислев дека сум депресивна, уствари сум била само тажна. А на самоубиство не сум помислила никогаш, фала богу. Не оправдувам самоубиство, но нормално секое правило има исклучок.
Dentina, очекував некој да ми реплицира во врска со идеалите на самоубијците, неколку страни наназад имам напишано малку поопширно за 2 примери од кои едниот беше психолошки профил на бомбаш самоубиец, а другиот пример беше Марија Кири Склодовска која во остварување на своите идеали, таа (не)свесно се самоубива па мислев дека овојпат нема потреба да се повторувам и навлегувам во детали. Значи, повторно да не бидам погрешно разбрана, не го коментирам, оправдувам или поддржувам терористичкиот напад на самоубиец како чин, ниту пак станува збор за делото (чинот) на Марија Кири туку пишувам и коментирам од психолошка гледна точка и со наведување на овие примери, целам кон поентата дека кај сите самоубијци начинот на размислување е потполно ист, т.е. сите тие веруваат дека нивните размислувања, одлуки и постапки се оние вистинските. “Хмм, реализирај го идеалот другачије“ (ако не е бомба, ќе се запалам, ако не е авион, ќе е трговски центар) не е одговор и решение туку одговорот гласи - смени го идеалот, а јас ќе ти помогнам. Еден бомбаш самоубиец, без разлика дали станува збор за манипулација или лично негов идеал, има изместена перцепција за нештата, исто како и Марија Кири која е заслепена од својот идеал и исто, потполно исто како човек кој се наоѓа во депресија и е на работ да изврши самоубиство. Заедничка точка на овие примери е нивната психа, т.е. изместена перцепција (која помалку, која повеќе) и сега доаѓа делот каде добар психолог/психијатар кој не форсира само медикаменти, треба да навлезе во нивната психа и со своите говорни способности да помогне личноста да го промени начинот на размислување, а со тоа ќе ги промени и своите идеали па личноста сама ќе види дека има ИЗБОР и повеќе излези од ситуацијата. Психолог/психијатар само помага и те води сам да стигнеш до проблемот, индиректно ќе те наведе да го промениш начинот на размислување и тогаш бомбашот ќе го види тоа што ти го гледаш сега, дека не е оправдано да се разнесе и земе 50 жртви, тогаш човек во депресија ќе почувствува дека јаде чоколадо, а не варен компир (примерот на imelda, и фала на чоколадата, ххх). Баш заради тоа, на психолог/психијатар му е забрането и не смее да ти даде совет директно бидејќи така ти навлегува во животот и ти се меша во одлуките, се работи со филозофски способности кои најчесто се во вид на прашања (и на поставено прашање се одговара со прашање) за да личноста дојде во состојба САМА да размислува рационално, разумно и тогаш се појавува ИЗБОР или ИЗЛЕЗ од таа безизлезна ситуација која се наоѓа само во нивните глави. Се надевам сега е јасно што сакам да кажам и зошто мешам бомбаши самоубијци со нивните идеали и мотиви, позитивен пример за идеал и мотив, и депресија со обид за самоубиство. Сите тие имаат нешто заедничко - изместена перцепција, начин на размислување т.е. имаат иста (не буквално, сега да не навлегувам во детали) психоанализа на која по дефиниција следи ист пристап од страна на стручно лице при секој профил на потенцијален самоубиец.
Морам да признаам дека откако ги прочитав вашите мислења на темава (твое и на Lilit) решив да поднаучам нешто за депресијата како болест и причини за самоубиство и гледам колку плитко сум размислувал. Стварно не е се така црно-бело и едноставно како што изгледа.
Немало причина да го прави тоа? Имала пари...штом од 8одд се дрогирала,познавала и таков круг на пријатели...сигурно и биле постари од неа 10 години,била на рехабилитација...доцна било кога дознале родителите,жалосно... Каде биле сето тоа време? Немала љубов,внимание...штета што никогаш не ги почуствувала во нејзиниот краток живот,во кој не била ни присутна
Каква и да е причината, самата помисла САМОУБИСТВО убива одвнатре, на секој човек барем еднаш во живот кога ќе дојде до некоја крајна точка помислува на тоа, но за да го сториш тоа нема причинииии немаааааааа, пред да го сториш тоа барем еднаш помисли за секој проблем има решение, времето лечи се
Немам на кого да му се обратам па решив да пишам тука со надеж дека некој ќе ми помогни. Па вака стојат работите: Не ми се живеј повеќе, немам пријатели, имаме преоглем проблем во семејството и многу ги мразам родителите (а да , не сум тинејџерка).Никакви искуства сум немала во животов како што имале сите нормални тинејџери. Секој ден од животов мислам на самоубиство , некогаш не можам да се контролирам. Воопшто не сум среќна , факултетот го запоставив, немам никаква иднина. Она што ме мачи во моментов е тоа што и дечко ми се смена. Одиме речиси 4 години , се беше како мед и млеко ми ветуваше многу работи , слушав прекрасни зборови , се осеќав посебно, сакано, бев толку сигурна ... Но, одеднаш се се смена, стана премногу сериозен, ретко ми кажува убави работи како порано, се однесува незаинтересиран, не му се прави муабет на оваа тема.. Тврди дека уште ме сака . Порано секогаш зборувавме за иднината како ќе бидеме заедно, дека одвај чекал да имаме детенце а сега ми вика дека ништо не е сигурно, можеби ќе сум го отсакала или тој мене. Едноставно ме боли да го слушам и умирам полека во душава секој ден со оваа помисла , премногу несигурно се осеќам и многу сакам да се самоубијам. Го сакам премногу, не можам да го замислам животов без него а имам претчувство дека кога тогаш ќе ми раскини. Како што веќе спомнав, сама сум , немам ни пријатели ни ништо. Не гледам иднина за мене, не гледам причина зошто би продолжила да живеам. НЕ ми спомнувајте како тоа ќе повредам луѓе ако се самоубијам, верувајте немам кого да го повредам. ве молам помогнете ми.
Наместо да мислиш дека тоа е решението на твоите проблеми,зошто не пробаш да смениш некои работи кај себе.Тоа што викаш дека твојот дечко не те сака повеќе можеби произлегува од твоите мисли бидејќи претпоставувам гледаш негативно на многу работи.А и да е така не е единствен.За факултетот тоа е твоја вина,ти си го запоставила и сама кажа.За жал секој нема семејство во права смисла на зборот,а верувај многу се соочуваат со ова и не им е нималку лесно,но повеќето извлекуваат поука за понатаму како да си го сочуваат семејството.Твојот друштвен живот може да го збогатиш,секогаш може да запознаеш нови пријатели.Кога ќе видиш за се постои решение.Немој девојче вака да размислуваш,смени ги мислите,ако треба и помош побарај ќе видиш еден ден ќе биде подобро
^ Никогаш не дозволувај да ти се вовлекуваат такви лоши мисли во главата.Бог ни дал еден живот и треба максимално да го искористиме како знаеме и умееме да се соочиме со се што ни застанува на пат и да продолжиме понатаму.Што ќе решиш ако се самоубиеш НИШТО. Млада си има време за се .Се е навика затоа промени ги своите навики и уживај.Отвори се пред светот и запознавај нови луѓе не чекај некој да те повика за излегување или за прошетка,кафе... биди ти иницијаторот. Врати си се на факултет таму нема да си сама покрај твоите колеги и колешки сигурно ќе најдеш некој што ќе ти биде поблизок за да има со кого да разговараш. Негативните мисли само ти штетат и те наведуваат на лоши работи.И ако навистина дечко ти те остави зарем ти не размислуваш совите сонови некогаш да ги изживееш со некој друг? Тој не е еден и единствен а можеби и твојата негативност го навела на такво однесување. Зарем немате со дечко ти заеднички пријатели,луѓе со кои си поблиска.Не верувам дека си потполно сама какошто кажуваш ти,сигурно има многу луѓе до тебе но ти тоа не го гледаш. Самоубиството е за кукавици а верувам дека ти не си таква девојка. Не си ни единствена која што има семејни проблеми и совршено семејство на никого не му е мед и млеко,сите во животот имаат падови но да направиме таквите падови да бидат само една наша добра лекција за да имаме поубава иднина и убав живот. Ти посакувам да ги смениш твоите мисли и да ги наведеш само кон убави мисли кои ќе бидат во иднина и успешни дела
Имаш само 22 години, половина помалку од мене. За сите неубави настани во мојот живот(а ги има трилион) ако се самоубивав трбаше да се самоубивам постојано. Ама еве сум на прагот на половина деценија и скогаш наоѓам една причина плус за да бидам ако не среќна барем задоволна од животот. Глава горе не е се така црно како што ти изгледа во моментов. Немој да го живееш животот за другите, ќивеј го за себе лично. Внеси малку повеќе оптимизам во размислувањето и главата крени ја високо. За почеток продолжи со факултетот, проблемите во семејството остави ги на повозрасните, а за дечко не сакам да коментирам секој е заменлив.Велиш не ми кажувајте само ако се самоубијам дека ќе ги повредам другите. Не мила моја ќе ги повредиш на момент оние кои ти се најблиски, а сепак ќе го продолжат животот, а ти ќе гниеш 2 метра под земја. Сонцето сепак ќе свети животот ќе оди понатаму за сите, само за тебе не.Побарај и стручна помош ако ти треба, а мислам дека ти треба според твојот песимизам.
Toa што немаш пријатели е голема болка! Тешко е да знаеш дека ако одиш некаде и си поминеш супер нема кому да се јавиш за да ги споделиш најубавите мигови. Но, со оглед на тоа дека луѓето денес се толку површни нема зошто да се грижиш. Да биле некои од нив вредни, тие ќе останеле и ден денес во твојот живот без оглед на околностите. (Освен во оние екстремни ситуации кога мора да понесеме вина). Што се однесува до дечкото, тука ти самата од старт си направила голема грешка! Не си требала да си дозволиш толку да се врзуваш за него... Бидејќи така врзувајќи се, си си се потпрела на единствениот брод кој може да потоне и ти да останеш осамена што реално и почнало да се случува. Затоа си ги запоставила факултет, пријателите, семејство и се останато околу тебе сметајќи го за небитно, со тоа што сега наеднаш сето тоа излага на површина и сфаќаш дека ти недостига. Факултетот може да се поправи, чим си го почнала и 10 години да го тераш битно ќе го завршиш.. Пријателите може исто лесно да ги стекнеш, јави се на некоја твоја другарка од поодамна со која не сте се виделе, или излези сама во некој клуб ќе запознаеш ваљда некого. Значи ништо не е изгубено и се може да се поправи! За дечково - Велиш дека сте заедно 4 години, што навистина е многу, и сметам дека ако си возрасна би било апсурдно да продолжите толку долга врска без притоа да живеете заедно! Еве, не мора ни да се венчате, ама мора да почнете да ја реализирате таа заедничка иднина која толку долго сте ја планирале, во спротивно голема е веројатноста да згасне и последното жарче, а тој да стане уште по ладен кон тебе за на крај да прекинете. До некаде мора да сфатиш дека е ова очекувана реакција, со оглед на тоа дека сте поминале долго време заедно, па постојат периоди кога врската станува монотона. На крај краева и да одбие, не треба да се разочаруваш туку едноставно стегни заби и почни се од почеток. Предавајќи се ништо не губиш, туку животот го завршуваш на еден толку безмислен начин ради банални проблеми кои може да се средат, меѓутоа ти треба да дадеш се од себе за тоа да биде така. Впрочем, многу малку си опишала околу проблемите со твоите дома...Пиши поопширно, зошто не се согласувате, какви проблеми имаш со нив и зошто е тоа така. Може тука лежи коренот на проблемот на кој ќе упатиме на решение.
Draga moja me vrati vo mojata pekolna 2008 godina. Lesno e da se kaze prodolzi posle tolkava bolka.Ke zboruvam od moe licno iskustvo. Vo zivotot ne e se rozovo kako sto izgleda happy faces na fb, no sekoj pominuva od toa nekoj poveke nekoi pomalku, no taka zreeme. Da ti kazam za mene licno. Od moja 13 godina pocna da mi opagja kosata. I od togas od klinika vo klinika i nikako da najdam lek za mene, osven sto ostanav so prazen dzeb. Ednostavno prodolziv da ziveam so toa iako mnogu bolno i tesko. Vo 2006 go sretnav moj prv decko sega bivsi i se bese kako med i mleko se dodeka eden den ne se smeni 360 stepeni. 3 meseci bev kako vo koma, cel den placev, ne izleguvav a poradi ljubomorata na mojot decko ostanav i bez drugarki. Sama na svetov se prasuvav zosto tokmu ova mene mi se slucuva??? I mnogu prasanja na koi nemav odgovori. Se dodeka ne ja razbrav pricinata poradi koja decko mi se smeni. Nitu devojka vo prasanje nitu nisto a totalno se smeni e ajde razberi de.So pregolema bolka mu raskinav iako go sakav mnogu, a sfativ deka podobro e da patam ednas otkolku sekoj den poleka. Fakt e deka se smeni a jas kako da sum so treta licnost kako dotogasniot decko da ne go poznavam, sosema nova licnost. Mi falese covekot vo kogo se vljubiv. Eden den sretnav covek koj mi gi otvori ocite mi se obrati so ovie zborovi: mila mozebi ti mislis deka e dobar za tebe no Gospod ne misli taka, za tebe Gospod saka uste podobra licnost. Od tolkava bolka recisi 6 godini nemav decko, ne sakav nitu da slusnam dodeka ne go sretnav mojot verenik na mnogu cuden nacin. No dzabe ne rekle sudbina. Prekrasna licnost mozam slobodno da kazam deka Bog mi podari covek za koj nitu sonuvav. Draga moja sto e tvoe ke si dojde. Sega e tesko znam, iskusenje no ke pomine. Ako toj covek ne e tvoj suden ne znam sto da napravis zaludno e. Soberi malku sila zboruvaj so nego. Ako se popravi ok. Ako ne ostavi go. Jas ti obekam deka koga ke go sretnes vistinskiot covek ke pocuvstvuvas deka e toj. Imas uste mnogu ubavi momenti da dozivees. Svadba, decinja daj Boze se da si docekas. Bidi malku hrabra i strpliva. Ke dojde i tvoeto vreme.
Ова го пишувам за оние што во оваа тема напишале дека самоубиството е глупо. Знаете ли што е глупо? Глупи се луѓето што се злобни и што се подјебаваат со психата, повредуваат психички толку многу одредени личности, и тие повредени личности мислат дека единственото решение е самоубиството!
Според мене самоубиството никогаш не е решение.Во животот нема да стане полесно,ти ќе станеш посилен.Само тоа.
^ Не знам колку години имаш и што те разочарало толку, но верувај дека ништо не е вредно за да си го одземеш твојот живот. Личност која посегнува по туѓ или својот живот е психички лабилна личност која не знае на кој друг начин да се справи со проблемите. Верувам дека сите некогаш во животов сме се нашле во ситуација кога ништо не ни оди од рака и ни дошло се да отераме по ѓаволите да се изгубиме некаде кадешто би нашле мир и спокој да се исплачеме но после се тоа да седнеме присебно да се обидеме да најдеме било какво решение за тоа што не мачи. Животот не става пред многу искушенија но мораме да се бориме за подобро утре колку и да е тешко. Некој полесно некој по пат послан со трње секој се бори за некоја цел во животот. Од судбината не се бега. Животот е подарок а подарокот не се пребира. Искористи го секој миг за да создадеш подобра иднина за себе.
Немој, колку и да боли има крај и на тоа. Незнам која е причината ама знам дека самоубиството не е тоа што го сакаш. Сакаш само болката да си замине нели? Само што и да правиш, каде и да си те молам немој да посегне по сопствениот живот. Оти и болката еден ден ќе помине
