Страшни приказни

Ќе ми го објасни некој ова? Никако не можам да сфатам што е работата

 

Од една сијалица може да има само една сенка. Другата сенка најверојатно е сениште или дух

 

Како може се навечер да ја отварам оваа тема,ко намерно да стои на видно место
Интересни ви се приказните,настрана тоа што сега страв ми е да се завртам или да погледнам нагоре

 

Вчера вечерта ја отворив темата, и си велам: Ќе ја оставам за сабајле, оти вечер нема да можам да спијам. И еве, сега ги прочитав, се надевам дека до вечер ќе ги заборавам приказниве.

 

My grandmother grew up in the slums of Prohibition-era Chicago. Her family lived in a small house near the harbor, and one of her earliest memories was of a particularly hot summer when, seeking respite from the heat, she and her sister discovered a seldom-used section of boardwalk near an abandoned warehouse. Every night for several weeks, the two girls would make their way down to the docks and sit together on the edge of the pier as the sun went down. My grandmother vividly, and for a time fondly, recalled the feel of the seaweed between her toes as she and her sister dangled their feet into the murky water.

It wasn’t until years later that she returned to the pier and found that the warehouse had been demolished. Curious, she made an inquiry with the Department of Planning and Development. Apparently, the warehouse had been owned for a time by the Mob, who was using it as a base of operations for a local prostitution racket. It had only been uncovered when an associate began ‘disposing’ of rival hookers by fitting them with concrete shoes and dumping them into the harbor. Investigating officers had recovered nearly two dozen bodies from the waters of a secluded pier nearby.

How had the bodies been discovered? A passing fisherman spotted some of the victims’ hair floating near the surface of the water, like seaweed.

________________________________________________________________________________________
I was in my bedroom, doing the typical at-home teenager thing: staying up late, digging around the depths of the internet, and generally not paying attention to anything other than what was on my monitor. It was the early morning, around 2 o’clock, and everyone in my house was asleep but me. The room was nice and warm despite it being the dead of winter, since we had the windows replaced last week. We had been losing heat, especially in my bedroom, through some old storm windows, but the bitter cold was now kept outside.

I don’t remember what I was doing; I think in the terror that consumed me I must have forgotten. I heard a noise at my window. Not the sound of a bug flying into it, or the shrubs brushing against it. No, this was an odd noise, a thumping sound, something I had never heard before. I didn’t think anything of it initially. Whether that was because I genuinely believed it was nothing or because I didn’t want to find out what it was, I can’t say, but I sat there for a moment and just listened to it. It was distinctly rhythmic. Thump, thump, thump. It only lasted fifteen seconds or so, and then stopped. I shuddered, but shrugged it off and, after spending another hour or two browsing and consciously not looking toward the window, turned my computer off and fell into an uneasy but uneventful sleep.

This morning, after the sun had been up for a few hours and the things that go bump in the night were doing whatever they do during the daylight hours, I walked to my window and spent a few minutes trying to replicate the sound I had heard. I tapped the window, bumped it with some soft objects, even locked and unlocked it, but I couldn’t for the life of me figure out what had made the sound. Nothing I did was even close. I figured that the event had been a fluke, and the day was normal until this evening.

My dad arrived home from work at the usual time and decided that the house was too stuffy, so he came into my room and went to open the window (we’re in Texas, so winter evenings are sometimes very comfortable, as was the case today). Never in my life before that moment have I genuinely wished to be deaf.

My dad forgot to unlock the window before trying to open it, and when he pulled up, it produced the same noise I heard last night.

My window only has handles on the inside.
_____________________________________________________________________________________
"Daddy, I had a bad dream.” You blink your eyes and pull up on your elbows. Your clock glows red in the darkness—it’s 3:23.

“Do you want to climb into bed and tell me about it?”

“No, Daddy.”

The oddness of the situation wakes you up more fully. You can barely make out your daughter’s pale form in the darkness of your room.

“Why not sweetie?”

“Because in my dream, when I told you about the dream, the thing wearing Mommy’s skin sat up.” For a moment, you feel paralyzed; you can’t take your eyes off of your daughter. The covers behind you begin to shift.
_____________________________________________________________________________________
In Gjoberdik, a small fisherman’s village in the country of Bulgaria, on the dawn of January the first everyone closes their curtains and hold their breath for half a minute. Hours after the craze of midnight’s celebrations, children look questioning at their worried parents, but can not help to shiver in the embrace of their shaking parents.

One can hear the sound of bells being struck exactly 25 times last year, in this short timespan. The nearest church however, is over 32 miles away. You will find no one out on the streets in these faithful 30 seconds, and even the birds will stop whistling.

Some have gone out of their houses, roaring boldly in disbelief of this century old tradition. On the first sunset of this year, two people gambled their fate in the very first rays of sunlight.

The next dawn, the bells will be struck 27 times.
___________________________________________________________________________________
Alleyways are always filled with doors, many of which never seem to lead anywhere. Once in a while, you may find a door that seems completely out of place and out of time. These old wooden doors look like they could be centuries old and have very delicate and ornate designs carved into them. These are the One Way Doors.

Now one day, you might find yourself down an alley, staring at one of these mysterious doors, overcome with curiosity.You approach the door and test the copper doorknob, surprised to find that the door has been left open. You swing the door open slowly, finding that it’s extremely dark. Despite it being rather bright in the alley, you’re unable to see anything past the doorway. Still bugged by the possibilities of what lies behind the door, you go against your better judgment and step into the pitch darkness.

You blink a few times, allowing your eyes to adjust to the brightness, and you realize that you’re standing back in the alley, facing the door. You try the doorknob again, except that this time, it’s locked. The last thing you remember doing is going through this old wooden door, except now, you’re standing back out in the alley. You shrug it off as some memory lapse or déjà vu moment, and seeing as the door was now locked, you decide to head home.

As you turn around, you see a man heading towards the door, clearly just as curious about the door as you were. “Don’t bother, bro. It’s locked,” you tell him. He doesn’t mind you and keeps walking towards the door, going straight through you.

“Wait, what the fuck?!”

You stare wide-eyed as the man continues to make his way towards the door. “How did he -?! Is that guy a ghost?! Unless, I’m the -”

The man reaches for the doorknob and opens the door. He pokes his head into the darkness before fully stepping though the doorway.

As the man steps into the room, his foot doesn’t find any ground. He falls 30 feet down to the bottom of the pit inside the room. He dies the instant he hits the pile of dead bodies at the bottom of the pit; his body lies neatly next to yours.
__________________________________________________________________________
It was 4:03 in the morning and I woke up screaming. It was my dream. In my dream, I watched everyone I ever knew or loved be killed by the creature. It had a short fat body, and long slender arms, which ended with claws that looked more like swords than claws. Its eyes were slits that glowed red in the darkness, and its teeth were long like horns, and sharp like steak knives. It looked at me before it killed them, and laughed each time before it ripped apart my loved ones with its sharp claws. How had it found us? It tricked me into letting it into my home, by mimicking the voice of my father; it couldn’t come in without permission it told me after it ripped out my Mother’s heart. The dream ended with the creature laughing its evil cackle and slowly walking towards me, dragging its claws on the floor, I screamed, and sat up. I was in my room, in my bed, safe again. 4:03, I hear a knock at the door, I froze up instantly.

“Tommy, I heard you screaming, are you alright?” I heard my mother say. What a relief, Mom’s here.
“I’m fine Mom, just a bad dream” I replied, the relief washing over me
“Okay honey, I got you a glass of water, do you want it? Mom said back to me
“Sure, come in” I said. And as those words left my mouth, I remembered that it was September, and I had moved back into my college dorm 3 weeks ago.

 

Втора светска војна, зимата 1944 година, англичани ја бомбардираат Германија.
Еден од најдобрите воени доктори снемува завои, гази, крв за трансфузија и некои други медицински помагала. После една прилично лоша рунда од бомбардирање, целиот камп бил масакр. Тие што преживеале биле уверени дека покрај звукот од експлозиите можело да се слушне кикотење од некое девојче. После бомбардирањето, докторот влегол во кампот и почнал да си ја врши медицинската работа - како многу пати предходно, само што овој пат било многу темно. Бомбардирањето се префрлило на друга страна од фронтот, и повредените војници заспале се до следното сабајле - први јануари 1945. Се разбудиле во раните утрински часови со вресоци, наскоро сватиле дека завоите и фластерите не им се вистински завои или фластери туку откинати парчиња месо, на неколку луѓе им била дадена свежа крвна трансфузија иако во кампот немало крв за трансфузија, сите биле покриени со дамки од крв, од глава до пети. Докторот го нашле како лежи врз две буриња, насмеан, гледајќи кон небото - покриен со ќебе. Кога еден од војниците го поттурнал му паднало ќебето откривајќи дека на телото му фалело кожа, мускули и месо, а телото му било комплетно исушено и без крв - во едната рака имал скалпел а во другата шише за трансфузија кое било поврзано со цевка и со неговата рака.
______________________________________________________________________
Некој човек отишол во еден хотел. На рецепција, жената му дала клуч и му рекла дека на патот кон неговата соба имало некоја врата без број која е заклучена и никој не смее да влегува или пак да погледне внатре. Човекот си продолжил кон својата соба. Следната вечер, љубопитноста го победила. Отишол до вратата и пробал да ја отвори. Се разбира, била заклучена. Се наведна, и погледна низ клучалката. Тоа беше соба иста како неговата и во ќошот виде жена чија кожа беше наполно бела. Жената беше со наведната глава кон ѕидот, свртена спротивно од вратата. Човекот ѕиркаше и беше збунет. Сакаше да тропне но сепак не се реши за тоа. Ова го спаси неговиот живот. Си се врати во својата соба. Следниот ден повторно се врати кај собата без број и погледна низ клучалката. Овој пат, се што виде беше едно огромно црвенило. Не можеше ништо јасно да види освен црвенилото. Можеби луѓето во собата дознале дека ги шпионирал и ја намачкале клучалката со црвена боја. Човекот отиде кон рецепцијата да се распраша. Жената воздивна и го праша: "Погледнавте низ клучалката?". Човекот потврди и рецепционерката му одговори: "Епа ај, ќе ви ја кажам приказната. Пред многу години, во таа соба се случи убиство. Маж ја уби сопствената жена и сега нејзиниот дух ја прогонува собата. Но овие луѓе не беа обични. Тие беа сосема бели освен нивните очи, кои беа црвени."
______________________________________________________________________

 

“Ok, time for bed” … is what I said to the empty living-room. It was getting late, and the internet no longer amused me. I picked up my cell phone, rooted through the couch cushions until I located the remote, and turned off the television that had been nothing but background noise for the last few hours.

I made sure the front and back doors were securely locked, walked around the back of the couch, and turned off the only light. A tap on the screen of my phone created just enough light to keep from busting a toe on an errant table leg.

Because my cats have an evil tendency to lie in the middle of the hallway, I aimed the small amount of light from my phone directly in front of my tired and shuffling feet. I’d only covered a small distance before I knew, from many nights of this same regimen, that I was getting close to the bedroom door. At this point my arm started the slow upward arc that would eventually illuminate the now pitch-black opening to the comfort of my room.

The light emanating from my cell was quite dim, and this action had become quite rote, so my arc was about waist level before I noticed a slight variation of the familiar black of the open doorway. At that point, and in a disturbingly short amount of time, five things happened nearly simultaneously:

My arm, the arm carrying the phone, continued to rise in its predetermined arc, having been an object in motion which would stay in motion.

I released a small gasp and exclaimed to my husband that his sudden appearance in the dark had startled the breath from me.

I remembered that my husband was at work.

The light arc reached its apex on a face of protruding nail-like teeth. A face suspiciously bereft of eyes, with a gaping, oozing, bloody pit where a nose should have been.

The light went out.
_________________________________________________________________________________________
Brandon stayed up until 3am playing on Xbox Live with his friend Dustin, both boys chatting, yelling, and provoking each other over their headsets the entire time. The next morning, when Brandon called to arrange a playdate, Dustin’s mother answered the phone and tearfully informed him that Dustin had died choking on a wad of bubble gum – at 9pm the previous night.

 

9- odrazot na ogledalo, valjda... Sami sto se videla odrazot trepnal - nesto dr sto lici na nea trepnalo

 

ако имало две сенки значи едната била од сјалица а др била од тој што го кажал тоа...барем според мене

 

Koj ѓавол ме натера да читам

 

Дали само мене овие приказни не ми се воопшто страшни, или има други како мене?

 

ти си посебна

 

Хаха, порано ми беше страв, ама сега со задоволство читам вакви работи и тоа пред да заспијам со изгаснато светло

 

па девојки да ја оживееме темата малку

Јас и мојот сопруг живеевме само неколку денови во куќата кога започнавме да се чувствуваме депримирани. Подот беше покриен со дебели теписи кои го апсорбираат звукот на слугите на семејството кои ја работат својата работа. Оваа тишина беше вознемирувачка. Но, пострашни беа звуците од стапала на луѓе кои не беа таму, или барем не можеа да се видат со голо око. Едно утро, слушнав чекори во собата над мојата глава. Побрзав по скалите и на мое изненадување, собата беше празна. Отидов во следната соба, а потоа и во сите соби на катот, и потоа и на катот над тој, за да откријам дека бев единствената личност во тој дел од куќата. “


Чудната моќ на куќата растела со времето. Наскоро, целото семејство страдало од болки во главата и умор, а кога тие легнувале да одморат, главоболките и уморот се влошувале. Децата биле најмногу погодени. Тие биле бледи речиси цело време, се чувствувале изморени и болни и имале слаб апетит. Тие имале соба за играње на третиот кат, но и покрај многубројните играчки, тие молеле да играат во спалната соба.


Во декември годината, госпоѓата Х. и децата биле толку истоштени што одлучиле да отидат на кратко патување, додека сопругот останал дома. Одморот направил чуда за жената и децата, но кутриот господин Х. бил повознемирен од било кога. Чудни и необјасниви звуци го вознемирувале во текот на ноќта и не му дозволувале да спие. Често пати се будел од ѕвонење на предната врата, но кога станал да отвори, немало никого. Истото се случувало и со телефонското ѕвонење. Некоја вечер се разбудил од звуците на противпожарна патрола која застанувала во непосредна близина. Побрзал до прозорецот и открил дека улицата е пуста и тивка.
Во јануари, децата и мајката се вратиле во домот и наскоро започнале да страдаат како и порано. Децата редовно биле настинати, а настинката се подобрувала кога оделе надвор. Послугата не била поштедена, исто така. За време на денот, тие чувствувале дека некој ги следел. Навечер, биле будени од чудни звуци.


Потоа пристигнале појавувањата.
Сите слушале звуци, но никој не видел дух... се’ до јануари 1913. Госпоѓата Х. го видела прва. „Едно утро, како што поминував од собата за цртање во трпезаријата, бев изненадена кога видов една чудна жена со темна коса и облечена во црно на другата страна на собата како доаѓа кон мене. Како што тргнав кон неа, таа исчезна. Ова се случи три различни пати.“ Дрига ноќ, една од слугинките се разбудила и видела стар човек и млада жена како седат на крајот на нејзиниот кревет и гледаат во неа. Таа лежела парализирана се’ додека невидлива рака ја допрела по рамото и таа одненадеж можела да стане. Како што станала, човекот и жената исчезнале. Една друга ноќ, господин Х. бил разбуден од прсти на дух кои се обидувале да го задават за вратот.


Доколку само една личност гледала и слушала чудни работи, тоа би се претпоставувало како имагинација на личноста. Но, сите во куќата слушале чудни звуци и гледале привиденија. Што и да се случувало во домот, било вистинско. Кога семејството ги контактирало претходните сопственици, разбрале дека истото се случувало многу години.


Докторот кој го посетил семејството во домот имал поинаква дијагноза. Тој тврдел дека мебелот е загаден со јаглерод моноксид, што може да биде фатален. Семејството го сменило мебелот и ја исчистило куќата со професионалци и кога се вратиле повторно во домот, звуците не биле таму. Како духовите биле поврзани со отровот, се’ уште не е познато.

 

И што биднало со девојκата што се счучило ова вистинотп е уфф моρницо ме лазат

 

Има една прича за пругата во Волково. Секоја вечер во 12 навечер се појавувала невеста. Таа невеста ја згазило воз пред неколку години. И од тогаш стално се појавувала на пругата. Не сум бил да испитам, али прашајте некој од Волково или Геге и ќе го потврди ова што го зборам.

 

Ајде девојки баш е време за страшни приказни јаки сне ние пак ќе заспиеме

 

Mornici me lazat koga citam