Денес ми падна камен од срцето, товар од плеќите. Колку верба и надеж може да влее еден збор и убава вест.
Луда сум, луда. Ни срам ни перде ни бутур. Се пријавив за нова позиција Ко хоби ми стана, некој нека ме сопре. Каде се отвара нова позиција таму сум јас со пријава. За чудо пак секаде ме примаат Е овде ако добијам потврден одговор, после сите мостови што ги срушив со оние од кои чекам одговор, со драматичен разлаз со све, ќе частам. Чисто се сомневам, јас да сум не би се примила ама кој пита не скита. To be continued...
Како влегуваме во Декември така продавниците полни со народ, паркинг не можеш да најдеш, да се разминеш внатре без маневри. Сијалички насекаде, украси, полни колички... Тргнав по подарок за блиска особа, најдов и купив нешто што ептен ми се засвиѓа и сега драга Саветка се мислам колку е погрешно да си го задржам за себе? Сакав две да купам ама последно парче беше во таа боја и бројка. Од домаќински муабети си го најдов омекнувачот од соништата. Од здравје, ми мириса на ковид. Пари - состанок имале неделава колку да не почастат за Новава. Љубов - ќе прави мезе вечерва.
Уште рано сабајле еве ја бившата шефица на врата, изненадена и воодушевена што сум се пријавила за тоа работно место Не ми се верува, или имам среќа во газов или стварно сум толку способна што луѓе некои работи низ прсти ми прогледуваат Сега засега ништо пошто... малку комплицирано е ама во најскоро...обавестени се сите дека местото е за мене. Дури не видам на писмено не верувам секако ама ме изненади што дојде директно радосна и позитивна, каква што не ја гледав порано. Изгледа и недостигам
Што знае мачка што е добар ќебап. Ништо не се цени во оваа куќа. Драми, драми, драми и жалопојки пошто не видела јадење во живот, за греота. Ете ја, после пола саат тркалање, мало фудбал, мало кока кола, го пикнала некаде под кревет парченцето што ѝ го скршив и лежи како автомеханичар, прави технички преглед под креветот и го вика сиротиот ќебап да излезе. Со среќа сега дури го најдам кај е. Ако ми се усмрди нешто по дома деновиве, ова ми е потсетник да не паничам дека пцовисал некој глушец. Не е пацов, калма, ќебап е.
Целава локомотива од новогодишни подароци на која и нема крај, ме потсеќа на нервозни блогерки кои спремаат адвент. Хартија, ќеси, машни, бирање подароци од еден до друг крај на градот...за секој посебно. Да беа деца , на сите со ист буџет исто поклонче... вака, се јадосувам како кутрите блогерки. Магијава ми се изгуби, нормално...после ова треба да креирам агенција за изденадувања и китенки. На арно нека е.
Денов до умерено неиндентификуван со утринска развлеченост посегна по спонтана градација и слоевита маска за реципроцитетен експресивно-физички баланс во декоративен амбиент На тасот премерувам глас, буква, збор... Чекор по чекор до ново откритие со освежителен бум.
Денес дознав дека убавината во пријателството не е во тоа да сте секој ден 24/7, не е да одите секој ден на кафиња и трачарење, не е да одите секој викенд на незаборавни журки и луксузни патувања, не е да сте неразделни... Напротив. Можеш да не се видиш или слушнеш со денови, ако ко ќе се видиш муабетот, жарот во таа пријателска врска воопшто да не е променет од претходниот пат
