Денес.... како и претходниве, во низава. Осеќајот ко јастук, без пердуви. Ајде пробај да не мислиш, пробувам, ама не сум рамна линија. Дали треба да сум? Боље да не посакувам нешто што не знам дали ќе биде ко што треба.. Не знам зошто толку многу не сакам...Што ќе излезе на крај? Пак некоја лекција или има зошто, можеби.
Јеботе држава кога саат време вртиш на клиники и плаќаш паркинг зошто НЕ СИ ИСПАРКИРАЛ јер у саат вр не си нашол ни игла кај да ставиш. Јеботе држава што четири паркинзи подолу беа фул. Јеботе држава што оставаш кола кај воденица и јебено такси нема а влечеш дете во раце. Јеботе држава кога ќе опнеш 250 ден на такси од клиника до кола назад. Ама битно кај кардиолог платив 20 ден цели. Етр, бар тоа функционира.
Си дозволив мозокот да надвладее. Пак и тоа во ист период си го дозволив ова и не знам како поинаку да си помогнам затоа што сите техники не помогнаа и ова се пролонгира и налкикува на нешто на кое не сакам да се навратам пак зошто ми требаше долго време да се оддалечам...оддалечам затоа што очигледно е дека не се имам целосно оттргнато, а на периоди наликуваше така.
Чувството наречено "петок после работа", шолја кафе и јас. Толку. Баш се израдував што е петок. И што конечно, конечно после Х викенди останувам слободна и си ги имам следните денови само за себе. Планирам да ги поминам во ентузијастично неправење ништо, ете така. Стварно ми фали да си бидам сама со себе и да не правам ништо. Дури и да не мислам на ништо, да си постојам само во моментот и толку.
Лош ден, некако.... Многу напнатост измешана со тага.... Иако насмевка ми го красеше лицето, внатрешно, дождови лијат сеуште...
Денес сум некако посебно горда на себе, на она што успеав да го створам и направам, сама. Можеби не е нешто многу, или, големо, па дури ни значајно. Ама мое е. Од мене е. Среќна сум поради тоа што сум, поради тоа што таква сум... Реалност ми е она што некогаш сум го сонувала. Го живеам она за што толку многу сум мечтаела. Среќна сум. Горда сум, сама на себе
Денес денов мачен, тмурен. Се некакво омалаксана и матно се осеќам. Се чудам зошто, се додека не сконтав шо датум е. Проклет. На денешен ден, пред три6, четири години, ме уби. Се срушив, та психички та физички... Не знаев што е ден што е ноќ, не можев основни функции да извршам. Се мачев, пустев, денес океј е. Делумно. Нова врска, нов град, друштво, околина, опкружување,ама старата јас. Колку и да речам дека се помина, еве датумот и аурата околу мене го кажува спротивности. Да сме живи и здрави, се ќе помини ама некои лузни не. Вечно ќе стојат. Некои датуми вечно болат. Единствената желба во моментов ми6е догодина да не се сетам на ништо, ни на тебе, ни на датумот, ни на ништо шо беше наше. Ништо. Амин
Denes sum sloboden, denov go koristam maksimalno da odmoram psihicki. Spusteni roletni, klima na 22 stepeni i tisina okolu mene.
Денес толку пропуштив психички шо одев по улица и плачев, ама ич не ми беше гајле како изгледам во очите на другите.
