Dovolno e da se znae deka...disciplinata mozhe da te odnese kade shto motivacijata ne mozhe... Sekogash disciplina, da !
Многу сум дисциплинирана Од дома ми е тоа. Почитувам туѓо време, почитувам dead lines, се форсирам, можам да работам под притисок
Пробувам да се одржувам што е можно подисциплинирана, особено за Deadlines, пошо мотивацијата ми е краткотрајна
Sum strogo organizirana, disciplinirana i vozdrzhana lichnost bez nekoj da me forsira, mi doagja prirodno koga okolnostite toa go baraat. Inaku, se uchi i prifakja od sredinata pri rastenjeto. Zabelezhav deka vakvi karakteri se pozastapeni vo semejstva kade imalo voeno lice.
Ја сакам оваа особина. Дисциплинирана сум. Од дете така терам. Добро е да се одржува и дисциплина и мотивација, да се има листа на работи кои човек сака да си ги заврши. Двете се одржуваат на ниво ако имаш потстрек, бенефит од тоа. И како што кажа членката претходно, некогаш ќе го јадеш стапот поради дисциплината и ќе посакаш за миг да си во кожата на недисциплинираниот.
Мислам дека најубаво е во темава ова да го споделам. Пред недела дена завршив предизвик од 30 дена одење во теретана секој ден. Многу беше успешен предизвикот, првите 3 дена ме мрзеше да одам, потоа едноставно ми постана навика. Изненадена сум од тоа што успеав, но многу горда. Користев тактика на забележување, имав лист кај што како наслов ми беше целта и 30 квадратчиња. Секој ден после теретана, боев по едно квадратче, и тоа ми беше мотивацијата, да не го прекинам ланецот. За ова имам прочитано во Атомски Навики книгата. Ова беше мој личен експеримент да видам што ми мене одговара, како јас се придржувам до нешто. Сфатив дека мојот мозок подобро функционира кога во главата имам секој ден обврска да направам нешто, ми станува на исто ниво со миење заби или туширање. Инаку прокрастринирам. Она што воопшто не се форсирав е да имам добар тренинг, иако испадна дека скоро секој тренинг е скроз океј. Е сега, морам да спомнам дека скоро сите 30 дена немав предавања и обврски на факултет. Бев многу одморна и полна со енергија. Баш при самиот крај на предизвикот почнав да сум многу позафатена и бев исцрпена, потоа морав 2 дена одмор да земам и сега ми е потешко да се натерам да одам, но одам. Затоа малце размислувам дали си ја извежбав дисциплината или едноставно беше сплет на околности да бидам 30 дена мотивирана. Се надевам дека е првото.
Пола дисциплина е да се буткаш себе си да праиш нешта, пола е да се спречуваш себе си да праиш нешта.
Скоро секој ден "гласчето" ме тера да се откажам. "Ај бе батали, не праи јадење за на работа, купи си нешто од пекара по пат". "Батали скали, оди со лифт, ти се спие." "Легни, одмори, уморна си, ќе вежбаш утре". "Остај сеа чистење, друг пат, пушти си серија." "Абе намачај нешто колку да не си гладна, после ќе си зготвиш нешто, или утре". Секој ден, борба сам со себе. Горда сум што 95% од времето не му дозволувам да ме разубеди.
