Нема ништо спорно во пишувањата кои ги цитираш. Еве, замисли дека почнав да цртам (бидејќи слично му доаѓа), кога некој ќе ти каже „не сакам луѓе“ или „не сакам животни“, тоа го интерпретираш како да не сака одредени луѓе/животни или општо, луѓе/животни? После ова да не ти паѓа напамет да зборуваш за иронии, или кој се правел паметен и т.н. А ако понатаму ме цитирате или ми се обраќате, задржете се на темата наместо да ги извитоперувате моите мислења од што поинаку не можат да се побијат. Всушност, што ќе губам време јас на членови кои никогаш, ама баш никогаш не се способни да ја согледаат другата страна. Продолжете без мене. Терајте по патот.
Ова мислење ми измами насмевка. Добро е што имаш фокус. А во врска со темата,склоноста кон мизантропија во одреден период на животот е само нарцисоидна стапица. Среќа се надминува истата и тоа токму со помош на луѓе, парадоксално но вистинито. Штитејќи се од човекови слабости, ризикуваме да ги испуштиме и човековите доблести, а и најважните емотивни лекции за раст. Колку и да звучи патетично, живи сме само преку меѓусебна размена. Мизантропијата може да се надрасне,кога ќе се осознае дека сме сите слабаци понекогаш, понекогаш глупави и лоши, но не можеме сами, токму бидејќи сме такви, несовршени.
Сите сме биле мизантропи во одреден период кога сме биле разлочарани од некој, пубертет, во беспарица, кога некоја неправда ни е извршена и слично. Јас многу ги сакам лугето, мразам само мизантропи. И тоа типични мизантропи што дури и се несреќни кога се во друштво , толку негативни суштества аууу. Ко цел свет да им е крив што не успеале во животот да си ги остварат желбите. Ко фацки најчесто ми се од крајност во крајност. ИЛи се такви од омраза спрема другите , работат повеке, се трудат повеке , се натпреваруваат со секој жив и се успешни, или се тешки флегми што сакаат цел ден пред ТВ да седат и да немаат контакт со никој.
Емпатична личност сум, можда мрзам неколку ликови од мојот живот или типови на луѓе.Ама не го мрзам целиот човечки род бидејќи знам едвај 5% рецимо од него не можам да генерализирам и да ги ставам сите во ист кош.
Ако го мразиш човечкиот род како резултат на разочарување од истиот дали се дефинира како мизантроп? И сега се поставува друго прашање. Ја по природа сум алтруист сакам да помогнам секогаш прва пристапувам со добар однос што одговара на карактеристиките на филантропот но игнорантноста и дрскоста на луѓето ме прави мизантроп по природа не мразам никој ама не знам како успева секој да ме разочара дали со хипокризија, злоба, дрскост, арогантност, секогаш калкулации, нема пријатели без бенефиции/придобивки итн. немам повеќе доверба во луѓе многу сум разочарана до степен што ги мразам иако знам дека има исклучоци сепак повеќето се расипани у душа.
Јас баш вака ја разбирам мизантропијата, како генерализирана критика на човештвото, не мора да е „омраза“ кон човештвото, може да е и „љубов“. Ми се допадна идејата дека има разни типови и дека големите „спасители“ на човештвото, вака разбрано, може да се гледаат и како „мизантропи“.
Мизантроп не сум затоа што не се пронаоѓам во конструкти, ама обично не сакам луѓе. ОК сум со секоја личност од дистанца, но не се зближувам оти кога ќе им го видам алот ми стануваат одбивни. За да ценам некој, треба да е навистина доблесен а тоа се поретко го има.
