Очекувам денес резултатите од шеќер во крв да ми бидат 1000, ама тоа е. Туку не знам, како се развиваат работите и формите на комуникација, некои лепенки и силувани зборови во секојдневната комуникација, особено пак по социјалните мрежи колку и да треба да биде шармантна ми станува се поодвратна. Многу лицемерие, многу лигавење со така убави зборови... Милно ова,милно она, прекрасност, прекраснотии, убавини, сончевини... И еден куп де, ме разбирате кои. И беа автентичноста на едни луѓе, креативни луѓе и потоа дојдоа позерите. Се им е милно, прекраности и не знам веќе што. Зарем толку јазичната богатост и зрелост ни е патетична? Оние кои читаа книги и твореа создадоа тренд, за да неписмените го преземат како своина. Ве молам... престанете со розевите срања како форма на исказ на вашата посебност. Ни сте посебни, ни па ви веруваме во прекрасноста. Понеделник, тежок кога попладнето ми е на километри од мене.
Секој ден по една лоша вест. Трае тоа веќе некој период. Не знам само крајот кај ќе му биде на тоа. Смачено ми е веќе, се трудам тоа се лесно да го прифатам ама не иде, болката во гради е голема и тешка. Колку сакам да е подобро, толку е полошо. Болести, смрт, раскинувања и разводи, лоши резултати од факултет- е со такви вести се будам и тоа за најблиските!!! Налошо е тоа што не можам да се исплачам бре ко човек, да исфрлам се од себе, ми доаѓа да вриштам од болка!!!!!!! Ама каде? Сама не можам да останам, а оние околу мене не ме слушаат!!! Ама и нејќам да ме слушаат, се смеам а душава ми плаче. Ако мене ме боли, нека ме боли, другите раат нека се. Ги терам деновите со маска на лицето, дека се е во ред, дека се ќе биде во ред. Се смеам за и тие да се смеат, се смеам да им ги отргнам мислите од црнилава што не зафатиле и никако да поминат. Зошто? Се прашувам зошто? Што сум згрешила, со што сум го заслужила јас сето ова? И јас и моите. Не го гледам тоа светло на крајот од тунелот, гледам само темнина. Кога ќе помислам на иднината- како да ја немам. Се што ми е најбитно ми се распаѓа. Немам мир на душава, а кога го немам тоа, се друго е небитно, се е само површно... Едно сфатив, во фамилијава имаме добри глумци. Со сите сили сите криеме колку сето ова боли. А не треба да биде така. Ако не сме сега тука едни за други, тогаш кога? Каде одиме, каде ќе стигнеме? Не знам, а и страв ми е да дознаам....
Умор lvl:999. Знаеш дека си го достигнал кога неколку пати по ред ќе преброиш (наводно) 6 прстиња на ногата на сопственото дете
Има една тажна категорија на луѓе што се плашат од самоуверени луѓе. Секогаш се опкружени со слаби, несигурни луѓе, ако видат и најмал знак на самодоверба кај некој друг стануваат груби и се трудат со исмевање и навреди да ја уништат. Кај и да одат се опкружени со слични луѓе, неприфатени, проблематични, тивки и слаби луѓе. Многу е лесно да се дружиш со некој што е со тебе само затоа што нема со кого. Тој нема да те напушти затоа што во спротивно би останал сам. Да се дружиш со исполнети, зрели луѓе, сигурни во себе е предизвик. Мене ми требаше трагедија за да научам да верувам во себе и да прифатам колку сум способна. Да научам да си ги сакам и несовршеностите, затоа што се дел од мене. Имам далеку поисполнет живот од сите што ме сожалуваат зошто не можам да пијам алкохол, или зошто ми се спие на излегувања. Почнав да играм во дискотеки кога дознав дека некој ден можеби нема да можам, престанав да се трудам околу луѓе што што некогаш ме разочарале и почнав да зборувам без да ми е страв дека ќе бидам сфатена погрешно. Ќе си направам колекција од глупави коментари на луѓе: "Јас ќе се убиев да бев на твое место", "Никогаш немаше да се откажам од цигари", "Ништо нема да ти биде од една чашка", "Смееш да јадеш бејк ролс?", "Тетка ми ја има истата болест и е врзана за кревет", "Тоа е болеста со заборавањето?", "Сакаш да те купам потсетник за роденден?", "Кога ќе се излечиш?", "Преносливо е?", "Не се занесувај", "Досадна си, зошто не изгледаш повесело?", "Е како да не, зошто ти се тие лекови?", "Брат ми го има истото, еве од крвна слика дознавме". И да, седам и превртувам очи и ми доаѓа да удрам по некој шамар.
Ме разбуди грд сон, рано беше ама ајде си реков нема да заспивам пак зошто си мислев пак ќе сонувам исто нешто грдо. Не знам што ми влијае да сонувам лошо, ама имам приметено неколку дена во месецот обавезно сонувам кошмари...дали јадење пред спиење, дали расположение, дали не знам што...ок нема врска тоа. Пуштив тв и гледам прва вест 80 годишен старец извршил полов напад врз 5 годишно дете Добро бе болен гаду еден, старо педериште, на што дроги си бил? Да си умриш побрзо, да нема на погреб кој да ти дојди...скапи сам, коњу стар. А ако до утре си жив, тогаш скапи во затвор. Нека ти го рушат газот од е*ење таму. Ретко се нервирам на вести ама кога ќе слушнам ваква вест аууу Сите педофили, манијаци, силувачи, болни во паметот би ги наместила до ѕид и би изрешетила без око да ми трепне... Болни луѓе, не заслушувате да живеете. Некои млади, невини, добри, си одат прерано од овој свет, а овие болниве уште живеат...за што живеат? Да силуваат мали деца?..... И после животот бил фер? Да ти е*ам животот глуп.
Јао јао јао, изгледа имаш 14 години или навистина си глупава Ова беше вистинско освежување на мојот ден. Не ми пречи мене што имаат мислење, нека имаат, тоа е супер. Рабоата е што не е всушност нивно мислење. Појасно, или да цртам ? Ти прва, ти втора, ти воа, ти ноа. Waaaaa :'(
“Why do people always assume that volume will succeed when logic won’t?” - Damon, е одличен израз за она што сакам јас да го кажам. Некаде имам прочитано мисла слична на оваа погоре, но ќе парафразирам: we raise our voice when we should change the argument... Можам слободно да кажам дека од истата причина, луѓето во дискусија користат навредливи зборови кон соговорникот.
СДК ... Не можам да сфатам луѓе кои цело време се "шлепаат" покрај друг за се' нешто?? Цело време во тебе гледаат некаков водич, некаков мотиватор, некаков организатор и некој кој за се' да им е тука за да им ги заврши и најобичните ситуации, работи ... Чекајте, созреана личност никогаш не гледа водич во друга личност, туку во самата себе. И се' има крај ... Некој едноставно не е тука секогаш и секаде за секого.
Омилено хоби, покрај потресувањето за сенешто, ми е и она кога сум во фаза на изготвување подарок за некој близок и сакан, по било кој повод. Истражувам можни желби, ко да се обидувам да откријам којзнае каква древна тајна чувана со векови; тарашкам ко манијак низ Интернет и продавници и во тој период, омилено нешто за време на пауза ми е нормално - маткање по книжарници, цвеќари, дрогерии и ним сличните. А доколку се случи непланирано да пронајдам потенцијален идеален подарок додека разгледувам нешто за себе, скокам од радост како мало дете. Не можам да се одлучам што всушност повеќе ми се допаѓа - мојата организација или пак фактот дека некој ќе биде среќен барем на кратко. И по бројни самоанализирања, ми стана јасно дека само сакам ете тој некој, на кој ќе му го подарам тоа нешто, да почувствува колку љубов тежи подарокот, затоа што никогаш не се случило да поклонам нешто колку да заслужи чкртка од роковникот и едноставно да ми се тргне од глава. На ваков муабет, моите постојано се потсетуваат на некои бисери кои сум ги кажувала како мала и аналогно на ова погоре, за момент се навратив на петгодишната јас и повторно си го извртев во глава како стар филм она мое некогашно - „ќе станам цар на светот и сите луѓе ќе бидат насмеани и среќни“, на кое моите заоѓаа од смеење. Можеби не на целиот свет, но секако си го владеам мојот и наивно или не, ама навистина - иако малку, имам само добри луѓе од кои несебично добивам позитива, па им заблагодарувам на мој начин. А на ова пак, татко ми би ми ја запеал Imagine од Џон Ленон, мавтајќи со рацете во ритамот на мелодијата.
Дали да заебам лето и се и да го положам предметов или да уживам во летово и да го презапишам предметот..Од јуни се измачувам со прашањево..аххх факултету....
Колку е лесно да се скриеш и анонимно да почниш да плукаш по некој. Поддржувам искажување став ама доколку соговорникот се почувстува нападнат е веќе претерано.
I da , povtorno sme tuka . Se vrativme onamu kade sto i senkata moja begase . Mislev deka ovoj moj horor film konecno zavrsi , no vsusnost zivotot mi bil serija so poveke sezoni. Sto li krie ova novo prodolzdnie ? Sto moze , Isto sranje , samo po skapo pakuvanje . Malku podsredeno vo meguvreme . I zosto sekoe leto me pece i mi ja gori dusata . Me rasplamtuva i me povreduva sekogas koga ke pristigne . Me vraka onamu kade sto strav mi go obliva teloto, me vraka vo mojot sopstven pekol . Ponekogas sakam da trcam niz vremeto i da stignam da ja dofatam mojata cel , da ja ispolnam pa da ziveat drugi , moite deca potocno kako sto sakam jas da ziveam vo momentot . Zatoa sto drugo nisto ne preostanuva osven da ziveam za idnina , a ne za segasnost . Segasnosta povtorno se presvlece vo minato , povtorno ist period , pa mora samo.da se mectae za podobro utro ne , ami za podobra dalecna idnina , a dotogas? Dotogas ke se celicam uste mnogu , zatoa sto za mene zivtot e makea , dodeka za site drugi e vistinska majka .
Набрзинка да пројасниме нешто митско...легендата вели дека сите тие што се жала дека немаат никој во нивниот живот, дека не веруваат во љубовта или тоа слично и ако живееме во средниот век, со кеф би отишол до свештеник, за да му пројаснам како таа е вештерка и како треба да се пали на клада... Ладност, знам дека време е топло и треба ладовина, но не ги ладете вашите карактери, бидете топли и отворени кон луѓе што се топли, на топлина со топлина возврати, на љубов со љубов и нека не ве тера тој ваш инает... Лека ви ноќ, размислете!!!
Периодов размислував за старите приjателства кои завршиле на ваков или онаков начин. Не жалам за никое, секое завршило поради одредена причина. Освен за две. За кратко време се зближив со двете и поради различни карактери и глупави причини брзо и се разделивме. Размислував за ситуации што би било кога сеуште би се дружеле. Искрено да имам шанса пак би се дружела со нив. Се надевам дека се добро и се им е како сто треба и како што сакаат.
Вербата е сеприсутна е почесто и се непотребно, многу, претерано застапена. И се за глупави каузи. Не можам да не ја толкувам како ментална ретардација таа верба, таа надеж. Неколку пример се дека уствари некогаш државава самостојно ќе трегне напред, а други се дека зад лажниот профил со прејака женска на профилна, предобра за нив, предобра да не е фотошопирана и предобра да е автентична сликата кај релативно голем број од припадниците на посилниот пол буди љубопитност и гае надежи дека зад пораката "- Срце пушти 100 евра и не ми пиши пораки поќе на тој број " стои истата женска од сликата. Не разбирам бе глупи се, запечени се какви се ??? Не можам да се помирам дека постојат такви примероци. Степен до дно дна, големо либидо во комбинација со сиромашен сексуален живот го тера човека на изопачени ментални девијации. Сам да си ја силуваш интелегенцијата, немам зборови...
Леле како и‘ се радувам на секоја менструација Ми доаѓаше да си се изнавикам од среќа преска во тоалет, ама се сетив дека сум во јавен објект, немаше смисла Добро де, и од друго ми доаѓаше да си се изнаскокам среќно и никој да не ме види, ама не е важно. Важно е што кафето ми се погоди и дефинитивно ќе го пијам повторно на истото место. Онака јако, црно и горко. Мераци. I shouldn't say it, but I'm starting to think I care...
песнава ја слушам 24/7,но никогаш не ми текна да го гледам спотот.Сега го погледнав.Јас сум од оние личности кои многу тешко се расплачуваат на книга,песна,филм.Но овој пат ми застана кнедла во грлото.Навистина ми дојде наеднаш да се гушнам сама себеси бидејќи сум жива и здрава.Бидејќи ги имам и двете раци и двете нози.Бидејќи ништо не ми фали.Се чувствувам благословено.И за џабе не е речено нема да го цениш она што го имаш се додека не го изгубиш.Здравјето е пред се.А тоа што ќе имаш ајфон или не во споредба со здравјето е ништо.
Абе живот. Додека бев мала мењав канали на безобразни сцени или се криев, сега истото го правам кога има емотивни сцени со стари луѓе кои се болни или умираат. Ебате EР српска верзијо и лоша глумо, сцената со старите ме фрлија во ланскиот пекол ова време. Мајка ми ги гледа - аиии сцена со памукчиња. Ги викам памукчиња кога се толку стари, бели и омлитавени... но не во негативен контекст. Не знам зошто стари луѓе ми прават да плачам...
