Ноќ. Тежок воздух. Тежина и на душава. Мирис на влага. Арома на меланхолија. Олеснување на облаците-прва капка. Дотежнаа спомените- прва солза. Потоци по улиците-бразди по образиве. Ритам на леснотија. Нота на трепет. Звук на спокој-смирувачки ефект. Дотек на водите. Престанок на липањето. Затишје. Се прелеаа емоциите натискани дури и во најеластичниот створ. Затоа го сакам дождот! Ме ослободува од самата себе. Раѓа поетичност.
Ete si go isprativ milicok na rabota i si se vrativ pak pod jorgan. Da de, vo mesec Avgust. Sepak ovaa klima mi godi. Pominaa site glavobolki, nesonici i solzi. Se bese tolku prekrasno. 500 gosti, ni premnogu, ni premalku. Prekrasna atmosfera, veselo, muzikata ne prestana od 7 do 2. Site si zaminaa prezadovolni. Sega sledno bese da se prilagodam na noviov dom. Ubavo e cuvstvoto da sum tuka. So nego. Site dvoumenja i somnezi koi gi imav isceznaa. Napraviv prekrasen izbor. Konecno se cuvstvuvam srekno i ispolneto.
Има период кога се што било во домен на нашата подготвеност да го сториме сме биле цврсти и сме пружиле рака, со тешка издишка сме се обиделе да се ракуваме, ама ете, перцепцијата за другата страна не знае за срдечност и не ни го возвратила поздравот. Безмислени изговори, фиктивни настани, личности кои никнуваат како растенија од земја, пријатели кои паѓаат од небото како капки дожд се најчестиот дел од глетката што ја разместува хармонијата на сложувалката. Степенот на толеранција достигнува непостоечко ниво и одлучуваме да заминеме од сите и од се. Со храбар и решителен поглед се пакуваме во еден куфер и заминуваме со самите себе. Го полниме со многу надеж дека од другата страна на линијата ќе најдеме позитивизам и свое катче каде што ќе ги сместиме спокојот и утринската свежина на воздухот, креативноста и новиот производ на трудот кој ќе биде вреднуван како што заслужуваме и ќе се збогуваме со сите можни фасцијални изрази без бум-прашања за емотивната прогноза. Сигурно може да биде поинаку, поедноставно, полесно, а толку поразлично и среќно... Далеку од смрзнувачката слика во секој фрлен поглед на секојдневието, сами со се што сме ние патуваме подготвени со уверување дека митот за своите минути може да биде реалност.
Секое паѓање на земја значи нов почеток за ново нешто. Отсекогаш сум планирала и планирала, но кога плановите ќе ми паднеа во вода за толку битни животни прашања научив дека животот не е план кој можеш вешто да го скроиш, туку е непривидлива патека зависна од околности. Разбрав дека кога ќе ми падне сиот свет под нозе, баш тогаш се отвора некое ново поглавје намерно или случајно. Да така научив да не правам планови и да не сонувам премногу однапред, бидејки понекогаш јавето знае да биде подобро и од сонот. Научив дека треба да живејам и да се снаоѓам во светот онаков каков што е, и пред се да имам трпение да го дочекам она најслаткото за кое што се трудам многу. Многу пати сите ние ќе се најдеме на подот разочарани, измамени, прелажани но треба да сватиме дека животот е суров и не се така оди лесно како што замислуваме, битно е да станеме ида ја кренеме главата, да се бориме и да не попуштаме, секоја упорност, храброст и сила еден ден ќе ни се исплати. Животот е еден прекрасен мозаик, треба трпеливо секое делче да го чекаме да си го најде своето место, дали порано дали покасно оној што се бори ќе успее, оној кој верува во чуда еден ден можеби ќе дојдат. Животот е борба а ние сме борци, лошото е лошо но можеби е за подобро. Пријатен ви ден девојчиња и жени.
СДК, добив ново другарче Име уште немаме зошто бате не е в град за заедно да се согласиме на име па уште неколку дена ќе остани #nameless Само од почеток се гледа на кој сопственик се метна, мрза невидена е
Здраво мои најдраги Феминки! Јас повторно ви се враќам. Знам дека 90% од вас не ме ни знајте која сум, ама се надевам оние кои подолго се тука ќе се сетат. Во оваа година дена неактивност (освен за матура, секако ) не се случија многу работи, кога ќе помислам. Крај на средното, матура, работа, упис.. но се случи и најважното: запознав некој. Повеќе од година се љубиме, и јас сум најсреќна досега. Всушност, тоа е и причината зашто ме нема тука. Кај мене, секогаш инспирацијата е обратнопропорционална од среќата, па кога сум среќна - не можам да пишувам. Но еве, некое време се трудам да пишувам секојдневно. Ќе гледам тоа да го применувам и тука, па ќе ме гледате често во СДК (ох, колку ми фалеше!). Си поставив еден предизвик, кој мислам дека никогаш нема да го завршам: 100 дена по ред да пишувам песни/поеми. Многу е тешко, зашто јас во последнава година имав напишано само 4-5 песни, во тие ретки моменти на инспирација. Ова е нешто друго.. каде секој ден се трудам да размислувам повеќе и на некој начин, некако да се инспирирам да напишам нешто. Макар и едно хаику. Денес ми е 11ти ден, па се радувам, мислев многу порано ќе се откажам. И уште една новост, за која три дена се убедував дали да ви кажам: си направив блог. Тука ги постирам песните, можеби потака и нешто друго, за книги, музика и слично. Знам дека ќе се откријам која сум на една друга социјална мрежа, можеби ќе ги поврзите точките и ќе ме дознаете ама шшш! Еве го: https://heimas.wordpress.com/ Се надевам ќе одвоите малку време да го видите, па можеби ќе ви се допадне. Мене сон ми е на некого посетувањето да му стане дневна рутина, но сепак, сѐ зависи од вкусот. Сите сугестии се добредојдени, зашто сум почетник во ова. Тоа е тоа.. едвај чекам да почнам да ве читам и да сум пак во тек со она што се случува во животот на моите омилени феминки. П.С: Уште ми е срам.
СДК... Кога премногу хејтате, тоа значи дека не сте задоволни од себе Преиспитајте се. Знам по себе. Тргнувам од себе
Распределување спомени. Организирање емоции. Насочување амбиции. Создавање идеи. Креирање планови... а желбите сеуште у една многу скриена фиока во душава. Ќе почекаат уште некое време. Како што ја празниме куќава, така се празни и еден дел од срцево. Морам да научам да не се поврзувам емоционално за предмети... валда така би било полесно... шо знам... Прв пат си реков ај да шкртнам нешто кратко и навистина така би, оти увек викам така па заглавуем у реферати.
Колку сакам да излезам сама,да си седнам на пијачка во некој бар на шанк ,околу мене да биде гужва а никој да не заприметувам ,никој да не ме замара,само некој разбацан тип може де,да си седне до мене и да ме погоди некако со некој муабет,отвораме заеднички теми и си пиеме,и сваќаме колку сме слични,иако не се познаваме од претходно,како да се знаеме цел живот буквалноме испраќа до дома,се смееме и зборуваме прегрнати,и се договараме другиот ден да го повториме истото,да заминеме некаде сами двајцата и да го истражиме непознатото филм ми е некој ова да,всушност и синоќа сценариово го гледав на еден Американски филм,ама потребно ми е и мене истово моментално,сакам авантура бе,предизвици да доживувам,како што доживував пред некои си 3-4 години,едноставно е знам,ама бев заозбилена доста долг период,ама во мене повторно испливува на површина авантуристичкиот дух од некогаш Прашањето е сега да се биде или не
Верувајте ми луѓе, во најсрамежливите луѓе се кријат најкомуникативните личности на планетава. Само треба да дознате како да им прочепкате низ душите.
Мила, најблиску до нас, ова е многу веројатно да ти се деси во Белград. Београѓанските фраери се вистински шармери, и иако можеби од старт не изглеаат така..они ти се романтични како италијаните Ако те носи пат натаму, намини у кафе бар Блазнавац и раскажувај ни после. Гушки
