Проблемот со мене е што многу брзо ги капирам работите. Будало девојче, е така, и многу памет не е на арно. Ееееее, од таму една работа, од друга страна друга, мислиш никако нема да ги поврзе човек, ама тап, оп, ќе испадне на крај работата од нигде никаде, баш пред мене. А интуицијата е страшна работа и да ви кажам научив да си ја слушам, ако намирисам чад, има и оганче, 90% од времето. Многу ми се среди животот откако си ја слушам што ми кажува, а па, како се местат работите за да ги разберам и тоа чудо некое. Кога треба да бидне, ќе си бидне. Ама на човек можеш со сила да му земеш, а не да му дадеш. Па иако многу брзо собрав дека 2 и 2 даваат четири, се направив на тошо и реков дека ги собрав 1 и 3, дека и тоа дава четири. И сите убаво да си живееме, до кога можеме де.... Еми нема да ве оправам, сите сте си големи, сите си знаете, си имате дома родители на крај краева, ако нешто не ви е јасно, ете они нека ви објаснат животни ситуации и соодветни реакции. Оти наааа... ќе ги оправаш, ќе ги слушаш внимателно, па драми со саати, де по телефон, де во живо, ќе дадеш искрен совет кој ќе биде на малце повисоко интелектуално ниво од НЕ СЕ ЗАМАРАЈ, и на крај ти крив си, дека погодуваш кај што боли. Па ќе те лажат, па не, па ќе кријат, абе деца бе, ами ваше си е, оти чекате амин од мене. Затоа ич да ви кажам, еее, уште памтам еден совет даден пред некоја година и секогаш си го повторувам во ваква ситуација (стварно си во право друже, треба само да климам и да викам така е) лета магарето, лета, ене го, над ридот е. Денеска е ѓубре најголемо, утре е принц од бајките. Нека, твоја си е бајката, како сакаш, таква нека ти биде. А јас ќе менувам улоги, соодветно, де на Добрата вила, де на Лошата кралица, иако ми е и повеќе од јасно, нема да се заврши бајката со хепили евер афтер.... Ама нели, летна магарето веќе.
Сакам да кажам дека после доолго време решив да пишам нешто. Не бев активна, но ве следев и ве читав. И многу ми помагате. Буквално во врска со сè! Во моментов само сакам да си најдам работа, ама добра работа, а не само како да се каже „еј, еве одам на работа“, а каде, што и како не е битно. И да, да престанат веќе со прашањата дали сум нашла работа, дали аплицирам, дали ми се јавиле од некаде. Не бе, ја онака сакам да си седам дома и да дремам. И СДК, сакам многу работи да се сменат и да се стабилизират. Ете толку! Ве поздравувам.
@anel јас пак мислам дека кога веќе некому даваш, тоа е на доброволна основа и не треба да очекуваш ништо. Има една мудра изрека: You have not lived until you have done something for someone who can never repay you. John Bunyan
Ептен случајно си погледнав во ова цитатчето што сум си го напишала доле. Се сетив, беше можеби пред година ипол, како размислував тогаш среќа не сум напишала нешто троа депресивно и банално. I need to remind myself, that if it's supposed to happen, it will. Убаво се сеќавам на што мислев кога го напишав таму, знам точно што сакав да ми се случи и вака на некој начин си се утешував бидејќи ми изгледаше невозможно па морав да имам нешто да ме бодре. Ми се случи тоа што го посакував. Поминав низ тоа и сега ми остана само едно убаво сеќавање, ме научи на една добра лекција, сепак нели ако не оди по план ни оди по судбината. Само вака, на моменти смешно ми паѓа какви се работи сум мислела и сум се оптеретувала со секакви глупости. Стално размислував и анализирав ситуации и заборавив да уживам во моментите. Работите од едноставни си ги комплицирав во главата и си правев полошо. Многу ми е мило што сега сето тоа ми е едно убаво сеќавање што секогаш ќе донесе насмевка на моето лице кога и да го прочитам... Искрено, таа мисла ќе ме води низ животот, баш е убаво кажано, што треба да се случи-ќе се случи. Многу сум против тоа кога некој ќе каже дека судбината сама ќе ни ги нареди коцките, ама донекаде е така. Со малку труд и многу воља може невозможното да стане возможно, ете тогаш за мене тоа беше невозможно, а се случи. Оставете животот да ве води, некои работи навистина се случуваат со причина, а понекогаш сакам да ја знам таа причина.
.Камелија не мислев материјално, а односите меѓу луѓето секако мислам дека ги прави довербата и подготвеноста за помош, ама не само едносмерно.
Не мислев ни јас само на материјално. Не зборувам за себични и саможивни ликови, туку за оние останатите, кои ништо не ти погрешиле, ама не ти ни помогнале. За мене е доволно да знам дека е некој подобро него предходно. Можеби ми е тоа и професионална деформација, сатисфакцијата ја наоѓам во помагањето, посебно на оние кои никако и никогаш не би успеале да ми вратат со иста мера
И само да се надоврзам на погорниов муабет... Јас сум личност која воопшто не очекува од други луѓе и како минува времето тоа е се поизразено и поизразено. Ама од членовите на моето семејство очекувам, да и не ми е срам да кажам.Исто и јас сум спремна се да направам за нив.Тие се моето се и не можам да сфатам како некогаш ако имам потреба од нив би ме одбиле ако можат да ми излезат во пресрет или обратно. Ако не е така зошто создаваме семејства? Ајде да си бидеме сами фристајлери и никому ништо. Значи не зборувам јас или тие да ми се обесат на грб и едните да чекаат само од другите. Зборувам за помош кога може да се пружа ако е потребна истата без никој да биде оштетен.
Џабе ти се пари, кога ја нема таа хармонија што треба да постои помеѓу членовите во еден дом. Џабе ти се пари, кога немаш спокој и мир дома. Џабе ти се пари, кога љубовта се повеќе и повеќе не се осеќа, скоро и да не постои. Џабе ти се пари, кога ја нема таа среќа и смеа меѓу семејството. Колку и да имаш пари, џабе ти е се, кога тоа семејство не функционира нормално и напред, поради нерамнотежа меѓу парите и хармонијата во домот. Со парите може да се купи скоро се, само не може да ми ја купат љубовта, среќата, мирот и спокојот што ми недостасува. Парите се курва, еден ден ги имаш, друг ден ги немаш.
Емотивна сум. Скршена, изгубена, отсутна, со мислите некаде далеку. Ме прашува таа: Ама зошто пак си се обидела? Зошто кога знаеш дека е џабе. Да те сакаше ќе те бараше. Јас како да не знам бе. Па не сум слепа, а ни глупава. Ама ни ти не разбираш дека е посилно од мене. Се обидувам да поправам затоа што тогаш кренав раце, затоа што се откажав кога требаше да останам и да се борам. Криво ми е заради тоа. Криво ми е што бев себична и тие ситни проблеми дозволив да не уништат. Жал ми е што не се обидов да му дадам желба да се бори за нас. Да, признавам, бев слепа, но нешто кај него се смени што сета убавина ми ја засенуваше. Секој проблем ми го зголемуваше. И пукнав. Пресеков. Ставив крај, кога сѐ уште имавме љубов, имавме желби, и имавме иднина. Сега е касно. Касно е да му ги отварам очите за да прогледа. Сфаќам дека е касно, но не можам да се откажам. Не можам да продолжам. Не е лесно. Не е воопшто лесно да заборавам. А, боли, пече душава. Уште повеќе боли кога гледам пред мене човек кој не го препознавам. И ајде, стани сабајле нов човек и отвори нова книга. Не бива нели? Еми очигледно тоа му успеа. А мене кога, не знам. Но, секогаш ќе имам лузни на срцето. Рани од оваа љубов.
Имаше едно време, кога не бев партнер во врската,туку стражар. Стоев поред врата и чекав . Чекав дане ме излажат, чекав дане ме напуштат, одсакаат итн. Низ сето тоа јас не уживав а на крајот, сите ги испоизлажав,ги напуштив и најбитно од се ги одсакав. За џабе ли викаат, она што го мислиш тоа си ти всушност. А сега, сега за швајцарските езерца си мислам. За тоа колку си ги обожавам мајка ми и татко ми, јас си се обожавам и целото тањирче во кое сме. Зрачам љубов, така и се понашам. Имам толку многу љубов во себе и јас сум љубов, можам да давам и да не барам за возврат . Оти порано барав,и ги истрошив сите . И се ми беше малце. Некако се за малце беше работата. Сега ,решив да му поклонам на сите љубов колку што му треба, оти оние кои викаат дека не му треба, најмногу му е потребна.
Си ја најдов мојата небиолошка сестра на форумов Воедно специјален поздрав до @Oden а и сакам да кажам ептен се прерадував
После дождот изгрева сонце, но прво треба да се тргнат облаците, период на сивило во кој само капките што продолжуваат да се доцедуваат од стреите на веќе завршениот дожд ти ги дефокусираат мислите од мократа коса, облека, патики, од секогаш највеќе ме нервирале мокрите патики......ќе дозволиш капките да ти го земат целиот фокус додека да се исушиш или ќе престанеш да ги слушаш како капат мислејќи на твојата наврнатост додека не престане да капе. Не, не би се соблекол, подобро ќе настинам али ветрот ќе ме исуши, ако не, тогаш сонцето што ќе дојде откако ветрот ќе ги растера облаците, но не се соблекувам, не сакам, не сакам да ми ја видат збрчканата кожа набабрена од водата што ги наполнила моите пори. Не сакам да ме видат остарен, не, бар не додека не остарам, тоа на моето лице не се солзи, зошто јас не плачам, бар одамна веќе не, тоа се капките од дождот, ни збрчканата кожа не ми е од старост и таа е од дождот, рече момчето обвиткано во старечка кожа, го крена мечот како Александар, замавна со него и го одврза "Гордиевиот јазол", можеби не стана господар на земјата, но стана господар на сопствениот свет, го јавна Букефал и одјава некаде на југ, каде што грее сонце, каде што не врне дожд, каде што кожата повторно ќе му биде мазна.
