Не е во ред родителот да се гордее само со тоа дете што оди по општествениот шаблон по кои сите живеат, како во некоја турска серија: средно, факултет, од факултет право во матично, работа, деца. Не значи дека ако детето не го живее животот според тие "очекувања" дека му пропаднал животот или дека нешто не е во ред со него. Редно е во 21-от век да се прифати дека секој е различен.
По нашиве портали ќе најдеш статии за секакви глупости поврзани со небитни личности, ама кога ќе има некаков конкурс за поезија, фотографија или слично, не можеш никаква информација да најдеш. Да не ми стигнеше покана на мејл, немаше воопшто да знам дека има конкурс на кој и лани учествував. А стварно се интересни тие работи, преку ланското пријавување потоа учествував и на еден меѓународен конкурс. Не знам дали сега по школите воопшто има некакви секции, ама јас бев редовна во литературната и ликовната. И секогаш добивавме известувања за конкурси и натпревари во кои потоа учествувавме. Преку сите тие активности ни се вроди љубов кон творењето. И така, во последен момент одбрав што да испратам, па го фатив последниот воз за да учествувам Туку, надвор врнежливо и ладно, јас внатре со ќебе и книга, ама нешто ми фали во целава ситуација. Мислам дека е време да ја отворам салеп сезоната
Релаксирано по пижамчиња еве си уживам домче во дневна со моите.Они се смеат си прават муабет и ја тек-тук ќе се насмеам со нив.Ама потонувам со мисливе во главава.Се врвчат како луди.Не сакав да го повредам ама ни најмалку,затоа што го сакав.Ама го повредив и многу ми е жал.Не оти некој ќе сфати,бидејќи целата оваа ситуација е доста комплицирана па не ја ни раскажувам ниту објаснувам на другарките. Сега пак и уште нешто почна да ме мачи.Јас имам огромна желба мојата професија да е Актерка.И само така се гледам во иднина.Нова претстава се спрема во нашево градче,ама не ни ме викнаа ,не им требам.И така.Сама колку можам ќе вежбам и ќе се трудам.Се сама,еден ден ќе се исплати. Ете ова СДК.
Која е поентата да м'кнеш тоолкав куфер од ташна со себе и на крај телефонот и клучевите од колата во раката да ти се?Жени што ви е бе? Не само што не е логично туку и не е ни практично.Не хејтам, не осудувам само...чудно ми е.
Ако ги пуштат клучевите и телефонот во куферот(ташната) ќе се изгубат и тоа ќе биде дополнителна нервоза така во рака посигурно е
Сакам да кажам дека домот никогаш не ми бил исполнет со толку среќа и љубов, а допрва доаѓаат уште поубави денови. Ќеркичката ми покажа колку човек може да сака. А од ден на ден се повеќе ја сакам. И сопругот никогаш повеќе го немам сакано. Сега на некој посебен начин, нераскинлив. Го гледам и него, цвета, срцето ќе му излета, ми помага, трча да си дојде од работа да не види, ме бакнува цело време... ептен ми е убаво, се надевам ќе потрае
Само што се враќам од предавање од астрономско друштво, предаваше еден професор ќелав, така постар можда 57-58 години имаше и при крај вика ние не сме учеле во наше време за темна материја и енергија, а јас веќе повеќе од 10 години имам завршено. И ме фати една смеа среќа што седев при крај непријатно че беше пред него да се смеам. Си викам, 55-10 = 45, па овој на 45 години ли завршил? И баш ми текна на вицов, син му се запишал на електро видел не иде и им кажува на татко му и на дедо му дека ќе се отпишува и овие му викаат, како сакаш сине ја и дедо ти остануваме Али ваљда на 45 докторатот го спремал професорот, битно си се насмеав ја.
Еден саат да спијам дома ми е еднакво како 7 саати да сум спиела во Скопје Значи 7 саати да спијам дома, мислам ќе се преродам. Попладнево таман ја ставив главата на перница одма автоматски, секундарно во сон сум потонала. Спиев саат време и нешто од прилика се сеќавам што сонував. Калиопи и Весна бејби ми биле блиски пријателки, не знам од каде ми се појавија во сон, ни сум ги помислила, ни сум ги видела, ни сум ги спомнала ама добро, како и да е, седевме со нив на кафе баш лабаво муабети си тераме и знам Весна ме бараше за жирант нешто Ама одеднаш женава почна да ми зборува со гласот на татко ми, а всушност татко ми ме будел....станав и сега не знам дали прифатив да бидам жирант, па ај може вечер ќе си продолжиме со кафето Инаку не е фб за секого. Или нека се укине, или нека се забрани за некои луѓе да имаат профил...толку простотилук немам видено кој знае од кога...некој човек починал а тие (некои без памет) на профил му пишуваат РИП, бла, бла...ало луѓе? Ок сте? Што ви е бе народе? Ако му пишете да почива во мир на профилот на фб, тој ќе го види тоа? Мора толку да се глупирате и да додавате сол на раната? Глуперди сте....
Лежам во кревет и место да затворам очи и да спијам, јас му го пребарувам профилот. Што сака, па зошто тоа го лајкнал, па како. Таква страст почувствував додека танцувавме, не можам ни да опишам. Не ни е прв пат, но друга атмосфера, малку алкохол и многу публика. Ама се снајдовме, добри бевме. Имав една од најубавите вечери во животот. Покрај што беше исполнета со смеа, и добра музика, и друштво, за прв пат танцував како да нема утре. И тоа со некој кој го сака танцот исто така како и јас. Со кого искри фрчат насекаде, насмеани погледи и изгубени чекори. Таков сакам да ми биде животот. Исполнет со многу страст со љубениот, со многу танц, многу испреплетени погледи и заљубени насмевки. И не ми се верува колку е совршен. Секако, сигурно има некоја маана, и онака малку се знаеме, но буди чувства што отсекогаш сум сакала да ги имам. Ме држи блиску до себе, ја чувствувам секоја негова промена. А толку е сладок. Ах. Уште да ми е суден...
Година ипол живот за кој никогаш немаше да помислам дека ќе го живеам. Хронично болни луѓе имаат поинаков поглед кон светот. Затоа што кога знаеш колку ти е неизвесен животот, го искористуваш секој момент така како што сакаш. Секој ден е драгоцен, зошто да лежиш и да се самосожалуваш, кога можеш да направиш апсолутно се што ќе посакаш со животот. Пред една година го преспав денов, заедно со уште многу други денови. Денес учев, работев, бев на ревија, излегов и се смеев. Зборував за сериозни теми и за глупости. Размислував за животот и истовремено работев на него. Во ист ден видов како цртеж се претвора во реалност, во нешто што можам да го допрам. Како некој ќе живее во простор што сум го нацртала. Ама уште поважно, во ист ден видов и како сон се претвора во реалност. Тотално нематеријален сон. Среќа и дом. Тука ми е дома, јас не сакам да бидам на ниедно друго место. Тешко е, ама тука припаѓам. Некој припаѓа преку океанот, јас припаѓам тука. Дома ми е евтино вино од картонска кутија. Дома ми се ноќи поминати во цртање. Дома ми се прегратки од семејството. Дома ми се сите луѓе за кои јас живот давам. Дома за мене се луѓето кои ги сакам, јас не можам да припаѓам на место каде што не се тие. Дома ми е татко ми, кој ме научи како да се борам. Дома ми е мајка ми која ме научи како да љубам. Брат ми и целата негова бунтовност. Другарките со бескрајните љубовни проблеми и другарите на кои и јас сум им другар. Дома ми се модрици по телото и насмевки на лицето, затоа што знам како да бидам среќна. Дома ми се разговори за архитектура кои се претвораат во моите најважни животни лекции. Дома ми се сите луѓе кои ги запознав затоа што престанав да се плашам и се претворија во најголемото богатство. А дома е единственото нешто за кое вреди да се бориш. Дома може да е далеку од сите, или во иста соба со нив. Секој си го креира својот дом, а јас го имам мојот.
Сакам да кажам, имав доста заебан ден. Пресврти, пресврти... им нема крај. Ама морам да гризнам јазик и да се потсетам дека имам цел. Која е иначе смислата на животот, ако немаш некоја цел, онаму горе, па секој ден по едно скалило се качуваш? Е вистина, некогаш и ќе се струполиш надолу малце, ама можеш да бираш - или да се тркалаш до доле, или да загребеш, па ако треба и на четири да се качуваш нагоре. Сакам да кажам, нема да дозволам други да ми кројат судбината. Не дозволив на 12 години, сега нема сигурно.
Јас секогаш телеонот го носам во рака, или во џеб од фармерки од проста причина да ми биде при рака. Ако заѕвони да не буричкам, или да не не го чујам случајно. така што, да попрактично е. Барем мене. Инаку, се дигнав рано ко кокошка. Незнам што ќе правам до вечер. Сама овде во 4 ѕида и излежувањето ми здосади
Љубов е кога ќе те разбуди миксер рано наутро на продолжен викенд Надвор ладно и тмурно, само за спиење под јорган додека не светне сонце. Ама морав да станам за да се спакувам, одам во кујна и ѝ викам на мајка ми: Мамо, знаеш колку е саат? Што правиш толку рано? А она: Ви правам палачинки, да јадете пред да одите, а и за таму ќе ви пратам. Една е мајка! Па извадила на маса разно разни додатоци, од еурокрем, банани, мед, џем, па и мајонез и кашкавал, зашто знае дека солените ги сакам така За рекордно време се спакував, за да можам да седнам на маса и да си спремам некоја додека се топли Убав викенд луѓе, ве поздравувам со мојата химна на денот
Кога ке ти ѕвони комшијата во 02 саатот а ти спиеш ко топ, ти вели : имаш секира ? Му велиш на зафрканција : дан сакаш да колиш ? Те погледнува со оној поглед : и ги врти очите . Му кажуваш искрено : во село ја однесовме таму дрва цепевме. И тој : епа добро.и седи пред врата. Му викаш сега ке одиме до таму ке ја земеме.Патуваме цел час - сатот 3 а јас станата од 6..... Одиме ја земаме и се вракаме. Му ја дадов битно. А обратно е кога мене нешто ми треба. Кога мене ми треба да ми даде комшијата да ми даде нешто на улица например кога немам телефон а треба да повикам такси или што било,тој живее со телефон в рака,неговиот одговор е : -немам кредит... -немам батерија... -телефонот им го поклонив на вонземјаните
Сдк Животот ни е исполнет кога имаме зацртано некоја цел, кога мечтаеме и сонуваме за некоја желба, ако ние како личност целиме кон нашите желби и замисли, ако се трудиме и бориме со сите сили за нештото што го посакуваме, еден ден тоа ќе го оствариме и реализираме, а успехот и плодот на нашите замисли и труд ќе биде непроценлив. Многу убаво е кога човек ќе се потруди сам да си ги нареди коцките, сам да си го потполнува секое парче од мозаикот, да биде слободен и да се движи кон патот до светлината, без притисок, без нервози и мешање од страна. Моќта во животот е да успееме сами да изградиме нешто, да бидеме слободни и да дишеме независно. Денот ветува сонце .. уживајте.
Има денови кои иако се обвиткани со превезот на сончевата светлина, не можат да ни ја затоплат душата. И најсилниот светлозен зрак го одбива рефлексното сивило што ни ја обзема силуетата. Поставени на другата страна на надворешноста, се чувствуваме како да припаѓаме на поинаква временска зона. Стденилото што не тишти предизвикува такво невреме што и мало облаче може да се претвори во ненадејни врнежи. Доза измамени насмевки околу нас, а ние заробени во некој немир и превирања… А има и такви кога емотивната бура ја достигнува фазата на кулминација, па е посилна и од темното небо кое само што не се излеало над нашата аура. Понесени од стихијата на расположението не ги забележуваме туѓите погледи и небитните чекори. Силна возбуда и вознемиреност ни го водат егото. Неописливо еуфорично е чувството кога долгоочекуваниот ден полека го зазема примарното место меѓу останатите. Тогаш и грмотевичната бура не може да го запре големото количество дожд од убавини во себе
Конечно се наспавв.. Сега може више да се размислува со ладна глава. Некој за кафенцее пред патување?! Така собата ми е џумбус кога треба да се пакувам, па боже ќе прерипуваме торби. Уште мајками ми додала уште една торба плус. Јас имам само две рацеее.
