Немам нешто паметно да кажам, да споделам, да опишам, па ќе пробам да си ги средам мислите и чуствата бидејки немам време нит затоа чудо. Се осеќам чудно, многу се променив, не мислам, не чуствувам, ладна сум, индиферентна, ништо не продира и не додира до мене и тоа ми созадава голема мисла и болка. Од обврски немам време за ништо периодов, мечтаам за топол чај, добра книга, топло ќебе, вруќ камин, и разговор со љубовта, разговор каде што нема да бидеме пријатели ами заљубени, разговор кој ќе го мавам низ мисли уште два дена, емоција..чуство. Ех луѓе, колку сум изгубена периодов, ми иде да исклучам телефон и бар за еден ден да заборавам на светот и обврските, се напнав премногу.. Возбудата ми расте, знам сега ми е само формалност во се, се спремам за бурен период, период кој ќе ми го промени животот од корен, нема јас да бидам јас, а нема ни тој да биде тој. Возбуда владее во мене, формалност и служба околу разговорите, се чека на големиот ден, за дрнот кога нема повеќе да ги искусуваме овие патешествиа и маки, кога ќе се сплотиме и повеќе ниедна ноќ нема да ми биде мрачна и осамена. Чудно ми е, многу чудно. Утре ќе се релаксирам, па и крај света нека е!
Едно ќе се среди,друго ќе се расипи,и цело време така во круг. тибам животот тибам. Како магнет за привлекување на грди работи сум станата. Жал ми е за домашниве,што мораат да ме гледаат вака безживотна. ...не требаше да биде вака ама јебига.ваљда се е со причина. Во моментов ми треба едно рамо за плачење,ама пошто сум тврда како орев и не сакам да мрчам,нема да кажам никому,ќе и се исплачам на перницата.
Она кога ќе се покриеш со две огромни ќебиња со книгата во раце... Знам дека можеби звучи детски, но јас кога сум во оваа положба и расположение чувствувам дека никој ништо не ми може. Светот е надвор, а моите ќебиња и приказните со туѓите проблеми и убавини ме штитат барем за миг од сите лошотии кои беснеат во надворешноста. Јас никогаш не сакав да пораснам! Јас сум таа која ја има кревкоста на детското срце иако веќе сум жена од скоро три децении! Јас сум жената камен, со остар поглед и одлучен тон однадвор. Одвнатре сум мека за оној кој успева да допре до таа моја внатрешност и за таквиот можам да заборавам на многу правила и принципи за да му учинам нешто. Не можев да се помирам со злобата во овој свет, а сега уживам во мојата индиферентност кон луѓето кои се подалеку од членови на мојата фамилија. Убаво ми е, нека биде и себично. Уште само мозоков да го ставев малку во лер, па скроз да се одморам. Ама тој како во струја да е. Остави што глава боли, ами и струјата е изгор скапа.
Пред некоја година живеев за викенд, одвај чекав да дојди петок, лумпување, цела вечер и другата вечер исто, а сега заборавив и дека сме сабота денеска Досадно ми е во кафич. Сега радо би останала дома, чајче, добра книга, кебе и маче Некогаш мислам дека за моите 22 години, сум стара да некои работи.
Ех да можам да бидам сеуште едно мало безгрижно дете на кое единствен проблем би му било кој фустан на куклата да го облече ...Ама не може ,НЕ МОЖЕ невозможно ...една грижа ,па друга ,па трета и се така наредив гердан од нив...мора ли да биде толку тешко А?
Прекрасно е чувството кога после толку долго време стресови,пролеани солзи и нервози, да се заљубиш повторно, во личност која ќе ти враќа дупло љубов. Среќна сум, среќна сум што те имам.Ти благодарам. <3
Стварно да му е страв на човек да седне зад волан или па да помине улица. Мислам, Бог да чува. Цел свет вози од потреба, ние изгледа од аздис, дека ако си возиш од потреба, нема вака да изводиш.... Не ми се верува дека најсериозно секоја недела има по некој сообраќајка со жртва и пак не им иде памет. Греота девојчето, па и тоа порталите само видеа стават, а-л-о, колку сте ненормални од 1-10, па дај бе мајка му стара остајте ги луѓето на раат. Дајте дали има некоја тема за возачки и критериуми и начин на возење, да кажам два-три-десет збора, секако со тоа се расправам во моментов, па после оти гинеле, оти организација и сериозност нула, на десетгодишно дете ќе му дадат возачка ако побара, е до тоа дереџе сме дојдени.
Да , ја послушав интуицијата и не ме излажа, како да знаев дека треба по тој пат да тргнам, но, тешко ми падна тој поглед, тешко но ќе останам силна !
Chesto koga se budam ochekuvam da se najdam vo taa dnevna soba. Ne znam zoshto. Me progonuva chuvstvoto deka pripagam tamu nekade. Ja sonuvam mojata skapocena"tetka Blaga ",me sovetuva sekogash, no ne sum zapomnila ni zbor od kazanoto. Kade sum I Kako sum, Gospod znae. Znam deka vo sonot sum Kaj shto zastanav. Tamu I Ke se razbudam
Навистина има денови кога се прашувам дали треба да завршиме заедно. Кога ќе го пуштам мозокот да ми работи, ми вели дека ретко знае да ме насмее, до оној степен да заболи стомак. Па дури и помалку од тоа. Сето тоа зашто имало во мојот живот некој со кој сум можела непрестано да зборувам цела ноќ и ден, сме имале ист начин на размислување и слична смисла за хумор. Но, немавме хемија. Не ми трепереа колениците, ниту имав желба за нежности. Тие моменти на бунило, секогаш успева да ги избрише: ...кога вечерта ќе му спомнам дека ми се јаде се, а сабајлето додека уште сум во кревет ме буди мирис на баничка со месо, панцерота и пет типа на слатки. А јас тоа "се" навистина и не го мислев... ...кога ќе ме донесе до дома без потреба, а живееме толку далеку што на зезање пред да тргнеме му велам да провери да не му истекол зелениот картон ...кога сум лоша кон него, а само ќе ми каже дека ме сака ...кога се враќа од пат со петнаесет видови благо за кои потрошил 50 евра за кои знае дека ќе го искарам и прва ќе ми даде да си бирам, а потоа ќе однесе дома. ...во деновите кога толку силно го гушкам што неговиот мирис останува впиен на блузата и си се мирисам како ненормална. И после скоро четири години ми летаат пеперутки од неговата близина и иако можеби не сме најкомпатибилни, не постои подобар човек кој постојано ќе ме бутка во успеси, ќе ми дава самодоверба, ќе ми ги брише солзите кога други ме разочаруваат и ќе ме советува да давам повеќе шанси.
Сакам секогаш да бидиш до мене, секогаш секогаш секогаш.Сакам да престани периодов кога ќе ми биде доволно само да те видам, а не ми е доволно.Сакам да те имам, да разговараме, да бидиме заедно. Не сфаќам како некои се лесно добиваат во животот, а јас едно нешто ќе посакам најискрено, најдлабоко и тоа ќе се изнамачам додека да го имам(или нема ни да го имам воопшто). Не сакам да дојди утре, иако веќе е дојдено.Сакам оваа монотоност да заврши, сакам еднаш целосно да се почувствувам среќна, али не знам тоа кога ќе дојде. Исчекувањето и надежта полека ме убиваат..
Alal ti vera za Sparks. Nemozev , a da ne iskomentiram. So edno obicno like znam deka nemozam da iskazam kolku tipov mi e proziren. Na covekov treba da mu se zabrani da pisuva.
Јас сум добра да не ме мислите Имам 300 прашања без одговор, мозокот ми работи 100 на саат, многу работи наеднаш... туку ај ќе помине. Нешто да шарнам за да не почнам да филозофирам.
Cuvajte si gi sakanite dodeka vi se zivi i zdravi, kazuvajte im sekoj den kolku gi sakate i kolku vi znacat. Mozebi koga najmalku se nadevate nema da ja imate taa prilika povekje
Чувството кога случајно на програмите ќе го начекаш Титаник, а пред тоа саат време си ги слушала музиките кои одат уз филмот. Priceless.
Кога се правиш дека не си нервозна и лута, а во себе веќе 5000 пати си експлодирала и се кинеш од нервози...добро како може да се глупи некои и да не приметат израз на нервозно лице???? Инаку не е до мене да стои мобилен или лаптоп кога спијам, отсега ѕиден саат ќе си имам во соба и така ќе си го гледам саатот...не ми треба мобилен. Се разбудив некое време вчера и го гледам 5 саатот сабајле, знам само дека го зедов мобилниот и толку веќе не памтам. Кога се разбудив сабајлето гледам порака од другарка ХАХА ФАЛА, ОК СИ?....се зачудив, си викам што и е на девојкава...одам нагоре и кога гледам сум и честитала роденден А роденденот и беше во јули....Среќа голема среќа што сум и пишала на неа, ќути што не сум пишала нешто на некој друг. Не бев ни пијана. ни ништо. What the hell is wrong with me?
