Научена сум на саботажи уште додека бев во прво одделение. Зошто мислат дека сега не можам да се справам со нивните шпански серии сопки што ми ги приредуваат? Некој е роден да води, а некој само да следи
И вака кога седнам да размислам подлабоко, јас всушност сум многу благодарна на сите мои доживеани и поминати грешки, чуствителност, разочарувања, трескања од земја, кубење коси, омаловажување и ред разни патешествија кои животот ми ги сервирал. Благодарение на сите тие негативности во мојот живот јас денес сум онаква каква што сум, индиферентна и отсечна. А само кога ќе си помислам каква ли тоа бев.. Луѓе животот е убав, од мајка дарен, прекрасен во секој можен смисол, она што не не убива не прави посилни, а ако ги немаме негативностите ќе немаме ниту никаква смисла на живеење.
Сакав да кажам дека онака скришно ѕиркам од тераса додека нозете ми ѕебнат од студ, а душава ми плаче за нешто топло, и додека сум онака стуткана во неговата дебела тренерка која ми виси за 3 па може и повеќе величини јас ја гледам маглата облеана врз мојот видик и истата пареа која чекори со таков сјај и милина и тажнеам, желеам по него.. и додека видикот ми е бајка јас се топлам облечена и стуткана во неговиот мирис, капка солза се слеа врз моево лице, чекам, го чекам денот кога ќе бидам стоплена во оваа доцно есенска прекрасна бајка, кога времево ќе ми се претвори во потик за љубов и мирен топол сон.
Премногу пиеме, премногу пушиме, безобразно трошиме, малку се смееме, пребзо возиме, многу сме лути, лежеме до касно и се будиме уморни, малку читаме, многу гледаме телевизија, премногу зборуваме, премалку сакаме, многу мраземе. Научивме како да заработиме за живот, ама не научивме како да живееме. Додаваме години во животов, а не живот во годините.. Жално но вистинито. Живееме ограничени од туѓи комплекси, живееме според стандардот, бидејќи така требало. Ма нека се носат и правила и се'. Не сакам да губам време, не. Ме плаши колку брзо минува времето, минуваат години и години а ти мислеш дека стоиш во место, а и така е. Не го правиме тоа што го сакаме, бидејќи нели, што ќе кажат другите. Не сме со тие што ги сакаме бидејќи судбината е кучка, или само ние си носиме погрешни одлуки. Станавме робови на технологијата, зависни сме од неа, а забораваме колку убави нешта ни минуваат пред нос додека ние гледаме во малите екрани. Кога ќе сфатиме? Сите знаеме дека е така, сите признаваме дека правиме така ама ништо не менуваме. Сакаме промени, ама не сакаме да се промениме. Јок. Не бива така. Не.
Точно 2 години како сум член на Фемина Кога се зачленив не верував дека форумот ќе стане дел од моето секојдневие.Катче каде ќе се релаксирам и слободно ќе можам да си го кажам моето мислење. Не ни помислував дека од ваков виртуелен свет ќе запознаам прекрасни личности со кои што дружењето од темите низ форумот ќе продолжи и надвор од него. Среќна сум што запознав луѓе со кои можам отворено да зборувам за се, и договорите за кафе средба се претвараат во седенки со добро вино и по некој коктел Се надевам дека нашето дружење ќе продолжи овде на форумот и дека кругот да добри пријатели повеќе ќе се зголемува Во име на мојата годишнина, повелете на моја сметка
Mi nedostasuva premnogu, iako momentalno sum mu luta, sega se bi dala da bidam do nego, sakam da se stutkam vo negovite pregratki za da me stopli, sakam da go slusam dodeka mi raskazuva nesto. Mi nedostasuva negoviot miris, negovata nasmevka I toa mnogu.
Свадба во денешно време... Ја бараш невестава на оро , ја нема ... Каде е ? Си прави селфи со гостите... 400 гости по 30 секунди просек за 1 слика... 200 минути тоа се 3 сати и некоја мин...
Добро вечер Како сте? Јас еве полека се подготвувам за спиење. Немам ништо посебно да ви пишам освен да ве поздравам. Ме релаксира пишувањето во темава. Сакав да ве прашам што правите кога премногу се грижите за нешто,за кое што реално знаете дека нема потреба. Како се ослободувате од стравот дека нешто ќе тргне на лошо? Како спиете помирно? Ужасно многу ми требаат совети како да бидам помирна,не толку загрижена и уплашена. Како да си ги ставам помалку работите на срце и да не бидам толку емотивец?
Во тие моменти ми текнува на овој цитат: Worrying is like walking around with umbrella waiting for it to rain. Тогаш сфаќам колку е бесмислено да се грижам за нешто за кое реално нема потреба. Само ќе ми тежи чадорот во ташна
Feeding my brain b4 sleeping.... Online: http://motivationgrid.com/the-5-things-successful-people-do-to-produce-more-results-in-life/ Стварно ме инспирираат вакви текстови... Nighty Night
Често се смеам на свој рачун. Тоа ми е омилено. Верувајте изгубив многу малку килограми,неприметливо. Сум била и послаба,секако. А тие реагираат, извикуваат "Леле колку си ослабена".И го мислев ова, го тестирав па си реков тука се крие нешто. Не сум изгубила многу килограми, само три ,му одговарам. Туку го изгубив стравот. Стравот и чувството на немоќ.Рамењава ми тежеа, грбот не го осеќав. И не е од градите, не Не знаеш што имаш, додека не го изгубиш . Ова е општо познато во нашиот и светогледот на другите. А јас мислам, грешат. Еве јас сум свесна за се што имам, само не ми паѓа на памет дека е можно да го изгубам . Ако не стравувам од тоа или по тоа, не значи дека не го ценам илри дека не го сакам. Само не изјавувам дека ми е битно, на таков начин го уживам. Треба, да не се плашиме. .А дури и да е така,дури и да е така... Штом се губи-се добива. Штом е надвор од мене, не ме засега. Треба, да не не засега. Ја отфрлив старата кожа, а еве пробувам да ги тргнам старите и дотрајани парадигми. Треба-срце давам дека треба.
