Денов почна наопаку. Ме разбудија рано со безвезе повик. Тргнав на кафе, во стандард кафичот немаше место па завршив во локален кафич кај што прават лошо кафе. Тргнав на работа, ме здоболе глава во автобус од гужва. На работа нема никој, како за инат. Се утепав од седење. И на крајот испаѓа колешката си дала отказ, па мене конечно ќе ме пријават после 8 месеца. Утре ќе се ценкам и за поголема плата. Доста е со минималецов. СДК некогаш денот не се познава по утрото.
На луѓето треба да се покаже понекогаш сила, храброст и цврстина за да утре не ти се качуваат врз глава и имаат стравопочит спрема тебе. Колку пати кажав и пак ќе кажам.. абе даваш му прст не знае за прст па целата рака ти ја зема. Што повеќе си добар и мирен тоа повеќе луѓето те сметаат за прост, досаден и напорен, ете некое си животно правило.
Знаеш дека си станала зависник од мобилниот телефон тогаш кога ќе седнеш на компјутерот и ќе погледнеш колку батерија има. Ок, одам да спијам.
Само мене ли ме фаќа неверојатна носталгија за серии? Убави спомени ми се навраќаат кога ги гледам повторно, особено оние кои завршиле пред неколку години. И крајната сезона секогаш ми е bittersweet, последните епизоди ретко ги памтам, само по еднаш ги гледам. Време е да се изгледаат домаќинките од почеток
ден 2. како си билен.... не те видов денес поради твое инсистирање, ама утре секако ќе те видам...ми фалиш <3 сега добра ноќ на сите. Вие што имате кој да гушните, ценете го тоа...оти кога ќе го изгубите ќе биди премногу доцна...
Како бе луѓе успевате да не ви е страв од забар? Еве скоро 1 и пол дојде мене уште ме мачи веќе една недела како треба да одам на забар. Абе ме гуши. Требаше денес, ама ајде ќе биди утре во склоп на договор ама неможам, се чувстувам истиснато и ми е многу страв. Има некој магичен начин како да престрашам или ќе си останам мало кукавиче цел живот?
Си кажа се' што требаше со ова. How I met your mother 2 and a half men Friends Сите CSI (а особено CSI: Miami) Hercules: the legendary journeys Xena: warrior princess Dragon ball И за крај, најголемиот носталгичен трип од втора година средно -
Едноставно појди кога ќе биде време, претходно посвети се на други обврски и не замислувај како ќе биде... среќно !
Добро утро на сите и наздравје кафенце кој пие,ја моето го испив уште во 6ч сабајле,синко се разбуди,па кере се разбуди,па да ги стокмам,и да ги испратам кој на работа кој во градинка...Ај сега да се фатам за работа да замијам некој тањир од синоќа... Имајте убав ден
Сите сме имале страв од забар и сеуште имаме ама ке си викаш се ке биде во ред ...кога ке почне да работи кога ке осетиш дека треба да престане ке кажеш дека сакаш еден момент да одмориш а и ке ти кажам не се предавај на стравот спротистави му се ...и јас имав огромен страв ама одев си каќав дека е за мое добро и дека ке биде се во ред а и забарите се свесни дека сите повече или помалку имаме страв...сега незнам за годините ама во средно мајка ми ја носев со мене но кога се ослободив од стравот сега одам сама и само така моќеш до некој степен да го совладаш...ајде не грижи се и ке ни каќеш како си поминала...
-,,Нетребало да направиш така...грешка си направила...,, -,,Е како требаше правилно?..еве дај ми ум..,, -,,Незнам..,, СДК не негирај и не паметувај ако немаш одговор. Таквите не се на цена.
Добро утро луѓенца,како што и реков за мене викендот уште трае Но сепак многу ракија стварно не било на арно Имајте убав ден СКОПЈЕ ВЕ САКА.
@StormRider @presiosaP Абе кога велам страв... Кога некој ми врши притисок (читај мојте дома) толку поќе ми е страв да одам. Јас сакам барем да одам преку еден ден да можам сама да се "спремам" ментално ама ако секој ден од дома ме терат да одам мене ми е само поќе страв и не одам. Секој ден врвам низ истото без овие двата да сфатат дека едноставно ми треба gap day да се одморам. Да земам обврски измеѓу - не успева. Не успева од причини вечерта ко ќе легнам и ќе ми текни дека сабајлето треба да одам ми се лоши, ми се врти, почнувам да плачам. Вчера неможев да спијам доедно 3 саат ако не се лажам и сега уште ми се грчи желудникот. Најчесто проблемот ми е дур одам еднаш, после сум свесна на еден начин дека морам. Пред 2 нед. Вадев заб и бев спремна ментално да одам уште следниот ден ама докторката сакаше да заздрави раната. Океј. Неделата после то неможев на нос да дишам и ова недела моите ме терат од ден за ден да одам. Ќе си умрам. Ќе голтнам mg+b6 едно ако ми олесни одам, ако не се требам од дома да не се карам со моите. Пс шо велиш за год, одам сама иначе од едно 10гпд натака а од 6-10 до мама. Кога има чоек со мене поќе страв ми е. Сега имам 19. Ставот ми потекнува баш од тогаш, на 7-8. До тогаш одев со "лесно", и се е последица на докторскс грешка кај која се појавив само еднаш. Scared me the whole life.
