Станав рано, одма се уклучив на фб да договорам кафе со една, па со друга другарка. Надвор магла, никакво е, а имав 2 машини алишта за пружање. Изведував циркуси село сабајле, изнаредив алишта по радијатори, закачалки за да не ми се умирисаат надвор, си најдов занимација. Си ја внесов мачката внатре да не се чувствувам осамено и дадов да јаде и си ужива на топло. Средив цела куќа, сега заслужувам еден доручек кој секако сама ќе си го направам.
Добар ден девојчици... Ќе речев силно светнал ден, и таман се израдував неделава на малку подрасчистеното Скопје, кога денес се будам ко од кома, мамурна, надвор магла, прст пред око не се гледа. Ок, си викам, знам јас да се средам, нема да западнам во депресии. Ќе си ленчарам и читкам по нешто, садовиве од синоќа да се подзамијат, ручече има.... Ај и до ЗАМП да тркнев ама луѓево не се нормални, имаат пак гужви пред гол.. И еве уште го допивам кафево, мцнав едно чоколатценце ама нешто слабо... Небаре сетилава ми отапеле. Денес сум на релакс после бурнава недела надвор од градов. Многу убаво и квалитетно поминато време. Се радувам, вриштам во себе! За утре имам договори и некои обврски, може гости пак ќе имам па и нив треба да ги прошетам...Умеџувремену, пуштам филмче и уживам! Ај наздравје другари!
Дејвид Боуви почина Ни жал, ни мака, само огромна почит имам. Зашто човеков за неговите седумдесет години живееше колку за сто животи. Живееше како што сака, се трансформираше кога сака и правеше музика која сите ја сакавме. Повеќе ми е жал за мене, што ми е потреба цела шаховска игра во главата за да одлучам било што, за тоа дали да си ја скратам косата некој сентиметар ќе го испрашам секого во фамилијата. Еве, Боуви не научи дека во новава година ни треба повеќе храброст и уметност.
Какви луѓе постојат... и не им е срам што постојат... Има луѓе кои мислат дека се идеални, а се далеку од тоа, има и такви кои мислат дека се лоши луѓе, а се токму спротивното. Откако ќе се натовариш со еден куп самокритицизам, не можеш да поверуваш што гледаш и што слушаш. Искрено, не мора некој лично да ме навреди за да престанам да комуницирам со него, доволно е да ми покаже колку е беден за ситни добивки и одма се ладам. Манипулативни и алчни луѓе... а јас уште не можам да преболам ситуација од пред буквално 20 години, кога во комшискиот дуќан отидов да си купам кока кола гумени бонбони, арно ама лепливи и се залепиле две, едно со друго, а јас платив само едно. Се скапав од плачење дома и го натерав татко ми да оди да го плати, оти мене ми беше срам како сум можела така... А они толкави магариња без никаков морал, етика и чувство за другите прават глупости и тоа буквално за ситни работи. Зошто бе си пишувате грев на душа за глупости? Во животот ти оди што ти оди, ама кога ќе ти запне се од еднаш како што ќе дојде се на наплата... се чудите. Се помалку ми е жал за луѓето. Се што им се случува е со причина. Површни, глупави, селективни, нереални, осудувачки настроени према работите кои нив им одговараат или не им одговараат. Мислам јас да напишам од што сум инспирирана, ве убедувам дека нема да ви се верува дека постојат такви луѓе... јас просто се срамам што сум била во нивна близина и сум делела моменти. Сакам праведни и фер луѓе, сакам прави другари, сакам несебична поддршка, сакам почит, сакам искреност, сакам отвореност... Уф, се ежам... А сум поминала денови и денови во себепреиспитување каков човек сум, што треба да променам кај себе си за свое и сечие добро, како што тука знам да искарам човек, према себе сум пута десет, сама од себе до плачење се доведувам... а овакви мрсули ни секунда не се запрашале какви се и мислат дека заслужуваат многу... И што е најтрагично, убедена сум дека секој од вас се довел себе си пред себеиспитување и дозволил да го дефинира некој ваков, сосема наивно без да знае за какво говно од човек се работи... Ма ужаси невидени бре...
Очај левел: при учење за испит по предметот што ти е најтежок, од сите песни од чкљ новогодишните програми што по дома на тв ти биле пуштени по 2-3 пати од домашните, во глава ти се врти токму „Нико не зна“... Oh well...
Неверојатно, до колави размери е стигната неблагодарноста... Некому ќе му помогнеш ради тоа што го знаеш цел живот, некому од сожалување, некому заради заеднички интерес, ама секоја неблагодарност некако подеднакво боли. Голем дел од културата,домашното воспитување и големината на тој чоек е можноста да покаже благодарност. Најужасно се осетив кога јас после голема направена услуга побарав мала услуга и кога се налутив затоа што бев одбиена и му посочив колку е тоа неблагодарно, добив одговор да не си ласкам, дека ќе се снајдел/а и без мојата помош, а не беше така, тој/таа беше во беспомошна ситуација. Исто така на една другарка колку пати ѝ се најдов и како морална и како финансиска поддршка едвај најде време после 3 месеци да се види со мене, дури и ме обвини дека јас сум била зафатената и мене ме немало, а јас можев во моментот на лист да и ги напишам и датумите и времето и изговорите кои ги искористила за да ме одбие, сепак изброив до 10 и реков само едно добро... Од тогаш мојот однос кон тие луѓе е сменат целосно, но сепак јас се чуствувам посилна. Исто така редовно си повторувам дека благодарноста е прескапа работа, за да ја барам од ефтини луѓе.
Океј океј, Фејсбук е преплавен со статуси за Боуви. Човекот остави трага и многу нормално е да се спомнува неговата смрт. Ама не, веднаш ќе се истакнат тие маркантни личности кои ќе напишат ироничен статус за оние што споделуваат нешто во врска со Боуви. А тие не споделија. Колку се посебни! Браво, браво!
Татко ми ти е човек што многу планира во животов. Долгорочно си го планира животот, а богами и нашите животи. Од што ќе носам гардероба кога ќе ја бранам дипломската,до што да се купи следната недела од пазар или какви сијалучки ќе купиме за следното Новогодишно украсување. Денес пиеме чај и си правиме муабет,како планира градина да направи. И онака здраво сите сме се хранеле, па да сме си саделе дрвца. Нели храната е ритуал, па зошто дополнително да не ја уживаме. Башка ќе имаме поблизок и попријателски однос со природата, ми вика. Вака го гледам, ја подигнав шолјата, нормален ли е човекот или јас не сум нормална. Нешто чудно ми е. Отварам во кујна,барам нешто,оп квики,смоки... Шо е воа,го гледам? Епа, јас нели треба да јадам нешто? Од вас само здрава храна дома се купува, јас онака ли,да лебдеам околу вас... Ами нели сливи и смокви ќе сушевме, во сушарата лево од оревот... А тие капините и сето шумско овошје за да не купуваме и да имаме во секое време? Толку.
Кога нешто не собира во фрижидер, ја стискам вратата и насила ја затворам, па кога следниот ќе отвори нему ќе му падне и тој ќе е крив. Хаштаг исповед.
Strasna rabota e koga nema luge da te soslusaat. Kulturata/Nekulturata e takva, site znaat se, zborot na nikoj ne e vreden da bide slusnat pa zatoa i nisto nefunkcionira. Kako bre majkomu stara tolku pisani knigi kako da se ucis da slusas ne se prevedeni. Mozda nekoj ke procita pa ke naucii nesto. Site zborat vo isto vreme, sekoj sekogo go prekunuva so famoznoto "ti neznaes nisto, slusaj me ti mene". Ostanal covekot sam so dve decinja na najgolem praznik i devojcevo/"novinarka" da odbiva da go slusne, da go prekinuva i da mu rece "neznam sto da recam, vo ovoj slucaj nema sto da se rece". Ako nemas sto da reces sedi doma. Verojatno ucat na toa skoloto sto treba da recat vo vakva situacija, ili devojcevo izbega od cas bas na toa predavanje. Vo nekoj zemji za vakov odgovor otkaz se dava vednas po zavrsuvanjeto na emisijata. Vecer na vesti ke ima razbistruvanje zasto e terminirana od rabota. Na covekov ne mu treba objasnuvanje za naseto zdrastvo (toj si znae), mu treba dobar zbor, zbor na razbiranje, socustvo, apel za pomos na toj tatko koj treba odnovo da uci kako da zivee so decinjata i zagubata.
На страна дежурните фб мрчатори, кај нас на радио може да се чуе асална музика само кога ќе умре некој од стариве музичари.
