Без врска се смее, не одговори на ниту едно прашање до крај и како што треба, извештачен хумор. Може јас грешам, не знам, ама баш гледај ја и кажи мислење и ти. На времето и била колешка на мајка ми и баш и се јавив, викам што викаш, ми се смее ми вика - па тебе ти се свиѓаше, јас одамна ти реков дека е вејка на ветерот, се прави факман само, не е капацитет. Знаеш какво чувство добив? Она кога си многу гладени, си го јадеш омиленото јадење и ќе останеш недојаден.
Много је лепо огоговарати ме, баш ми е фино, баш ми е лепо.Тоа значи дека немате свој живот бе драги мои. Поздрав до вама
Ќе дојде и твоето вρеме κога ќе бидеш на мое место, онаа κоја сега ја жалиш... И тогаш, κога ќе биде доцна, ќе сфатиш - за жалење си само ти!!!
Многу пати кога одам до продавница палтото или шо и да носам скроз го закопчувам до горе, за да не ми се познава пижамата шо ја носам Еднаш сретнав една другарка, топло беше а јас до горе закопчана и ми вика шо си се закопчала така да не замрзниш. Криво ми е шо и во лето не можам така
Она кога дува ветер, а слушаш музика на слушалки, па ќе влезеш во филмови. Е вака сум се избрукала на автобуска денес, се занесов шо дури почнав и да пеам, а моите “вокални способности“ се нула, па можам да замислам што си помислиле за мене...
Denovive ke pocnam da posetuvam kurs po Turski jazik,posle Makedonskiot ovaj mi e omilen..jas ionaka znaev da svrzam po nekoj zbor i recenica ,ama sega ke izucuvam na veliko se nadevam ke me bide,i deka ke mi se najde koga ke odam povtorno i povtorno vo mojata omilena Turcija t.e velicestveniot Istanbul a moze i ke mi pritreba za rabota tamu koj znae
Минута молк за жените што растураат на скапа козметика, а кога треба нови кондурчиња за детето се жалат како се скапи...
Нешто на мојата омилена тема периодов - Св. Валентајн. Како беше она - среќен празник на сите што го слават.
Не сум романтичар, а уште повеќе не сакам поезија ама има нешто во оваа песна што секогаш кога ќе ја прочитам цела ме растреперува. Не сум била заљубена и не знам какво е чувството, ама оваа песна ми го доловува тоа со испишаните зборови. Можеби и не и е местото тука, ама морам вака јавно да ја споделам за сите оние што не ја знаат да ја прочитат. All time favorite ! Дениција - Петре М.Андреевски Кога ја љубев Дениција, како да калемев светлина на мракот, како да топев снегови фатени во движење, како да станував единствен сведок за бакнежот меѓу металот и громот. Кога ја љубев Дениција, како да му пронајдував брзина и на каменот, како да ја одделував душата од телото, како да го палев барутот, на тилот од смилот и трендафилот. Кога ја љубев Дениција, како да внесував летен воздух во воздухот зимен, како да ги откривав сите рудници на злато, како да добивав телефонска врска со сонот од сите успани работници. Оти ја љубев Дениција, како што ги отворав пролетните аптеки, сместени во гласот од славејот, како што славејот ги спријателуваше небото и земјата, како што таа ми ја одземаше тежината, додека трчав кон неа, како што не можев да видам ништо освен неа, како што таа живееше додека јас умирав, како што и јас не знеав како би умрел, ако таа не се родеше. Љубов ми е денов, сакам повеќе такви.
Многу ми беше мило и ми се исполни срцето кога слушнав колку голема сума на пари од нашето школо била донирана за малата Ели. Малку хумани луѓе среќавам во мојов живот...
Лошото расположение во овој тмурен и напорен ден за секунда ми го поправи комплимент од непозната повозрасна госпоѓа која седна до мене во автобус. Почнавме да разговараме како да се знаеме долго време, на неколку различни теми и пред да се симне ми рече : "Многу си културна и добро воспитана, твоите родители завршиле одлична работа" , па ме бакна и ме гушна. Стигнав дома, и раскажав на мајка ми, и таа среќна бидејќи е заслужна за впечатокот што сум го оставила. Колку само еден убав збор може позитивно да влијае на некој. Од сега почесто ќе делам комплименти на луѓето околу мене, сакам и јас да бидем причина за нечие добро расположение.
Why this be tearin' me up? За разлика од @Скопјетесакам , јас често имам навика да се навраќам во минатото. Не да тагувам, не да мислам "што би било кога би било", туку да се радувам. Да, бидејќи за мене минатото значи реминисценција на мириси, на допири, на ветар, сонце, дожд... Понекогаш забележувам далечна мелодија која одеднаж ме враќа неколку години наназад, и јас повторно ги живеам минатите мигови. Признавам дека секогаш ме обзема чувство на тивка меланхолија, без разлика на сеќавањето. Колку ли пати ми се случило да помирисам свежо испечен леб, и да помислам на баба ми, со која катаден чекав пред фурната за да го собереме лебот и да трчам до дома, нетрпеливо чекајќи го ручекот? Безброј. Мирисот на планински чај веднаш ме носи далеку, во пазувите на мојата омилена планина. Таму високо, каде ги поминав сите летни распусти, каде научив како да уживам во тишината и да ја ценам природата. Не умеам да чувам омраза и гнев во себе, па можеби поради тоа моите сеќавања се лесни и подносливи. Тоа ви го посакувам на сите, со себе да носите огромен куфер со сеќавања, но сите да ви предизвикуваат насмевка на лицето!
Откако имам брада не се чувствувам толку осамено, некаде прочитав дека брадата е живеалиште на безброј микро организми.
Можете да глумите дами и го прчите носот, фрцкање со газињата, скапа облека, хигиена и сето тоа е фино, ама се додека во јавен тоалет после вас оставате из***ана шоља и расчепена, употребена влошка, вие сте едни обични, евтини пачаври.
Син ми има нова тактика при ставање точка на секоја пожестока дискусија да се фати за книгата. Треска врата и ми праќа порака на viber. Денес оваа ја добив Син на мајка....паметен.... неговиот збор мора да е последен
