СДК дека почитувам авторитети. Но никако неможам да прифатам кога некој сака да ти НАМЕТНЕ авторитет...кога сака на сила да предизвика СТРАВОПОЧИТУВАЊЕ. Не се прави тоа со казнување и воведување на вербален ред. Не се прави со покажување на сила. Дозволете вашите дела да го сторат тоа.
Girls and Boys... долго време не сум напишал ништо во СДК. Не дека ме мрзи или дека немам што да кажам, но, едноставно психофизички сум исцрпен да можам да напишам нешто повеќе од „Аааах“ и тоа да изгледа како да има смисла. Последниов период се доведов себеси и луѓето околу мене до работ на нервите заради имагинарни проблеми. Знаете, обврските не се проблеми, работните задачи и турбуленциите на животот не се проблеми, тоа се нормален тек на нештата и не смее никој да ги доживува како нешто трагично, да се нервира себеси и да ги нервира оние кои ги сака заради нив. Никој не се искачил на одредено ниво кое претходно го зацртал и таму да плови како по мирно море. Јас, како капетан на овој брод мојата посада ја преоптеретив иако од тоа немаше потреба. Доаѓаат и поголеми бури и предизвици, човек не смее да се троши на пролетни ветриња и малечки бранови. Исто така, кога човек почнува создава притисок на кормилото, бродот може да почне да пука, како затегнато палто по шавовите. Пред да почнам да го правам тоа, ќе се одјавам. Не од форумот де, ќе се одјавам... отпишам... од потребата за стрес. Salut!
Единствена ли сум што не му се радувам на времето денеска Абе паа не е нормално да е 20степени и не ми е убаво што целиот плакар го направих хаос за да најдам нешто потенко за носење Зимски човек сум ,сакам зимаа !!!
-Нели постојат оние денови кога само сакате да избегате? -Ох. Но зошто би бегал? -Така. Без причина. -Добро. Но, со кого? -Вие, универзумот и вашите сетила. Сами. -Ах, јас дури сега разбирам. Па вие бегате од проблеми! Од луѓе што ве мразат и навредуваат! -Не. Јас бегам од оние што изгледаат како да ме сакаат. Се плашам дека ќе ме измами нивната слатка насмевка.. Дека ќе ме уништи нивната нападна љубов и добрина.. -Да да. Гледам.. Но вие заборавивте ли дека оние што ви коваат планови зад ваш грб со заслуга се зад вас? Зарем не знаете, о да! Па тие вас ви љубоморат! Зарем вие не рековте дека бегајќи од проблемите ништо не се решава? И сега? Откажување? -Не.. -Молам? -Не. Сега само сакам малку мир. Овој момент, само сега.
Куќата на баба. Не постоеше ни зимски, ни летен распуст, а да не биде употребен таму. Секое утро ме пробудуваше еден зрак. Топлото какао, пиперки или ориз (стандард доручек), утринската програма на радио и нејзините зборови... - Ајде бабичко станувај за да јадеш... Ех... Да би се вратила во тоа време, макар за миг. Да го дишам тој свеж утрински воздух, да ги гледам дождовните капки како ми ја убиваат тишината и ритмично паѓаат. Го сакам тоа топло лепче кое го правеше на старински начин, со вршник и цреп, меко како душа, горе подгорено, ама највкусно. Го сакам утрото кога ги земав глинените бардачиња, им се радував и одев да ги наполнам со вода. Го сакам тој планински мирис, кој поминуваше низ градиве и како да оставаше трага низ мене. Го сакам времето кога си седев сама, размислував, мечтаев за иднината... Кога ги гледав врвовите на планините и посакував да го видам селото на баба од нив. Замислував како би изгледала таа глетка. Го сакам времето кога се учев да перам. Колку бев радосна што сама сум си ја исперила блузата. Го сакам моето малечко мотиче со кое си ги копав и одгледував цвеќињата. Ккао им се радував... Посакувам повторно да се вратам кај реката. Да полнам од неа вода и да ја носам и да наводнувам. А потоа така наивно и детски да ловам риби и да си ги чувам да ми пораснат. Ги сакам ноќите исполнети со тишина. Само тишина. Детство... И веднаш како нож ме сече едно сознание, како возвратив на се тоа. Како и возвратив на онаа која правеше се’ за мене. Се сеќавам кога легна болна, требаше да и однесам јадење. Нешто промрморив во себе, се брзав за нешто, ама тоа сега ме кошта многу. Сега разбирам која е таа тежина и уште колку ќе ја носам во себе. Знам... имав и тогаш детски ум, но колку сум била неблагодарна. Сеуште некаде тивко во себе ронам солзи за тоа. Знам дека ми простува и дека за неа е тоа безначајно, но за мене е. Животов ни е прекраток. Додека се завртиш, заминал. Простувајте и никогаш не правете нешто за што би се каеле. Кога некој ќе го напушти овој минлив свет, тогаш испливува на површина тежината на стореното. Ако нешто се премолчило, се потиснало, не се кажало, не се простило ... тогаш ќе биде уште поболно и уште потешко. Совеста ќе пече. Како мене сега. Прости ми најмила бабичке!
На баба ми и покажувам слика на фб од сестра и, почнува да и мава рака и вика здраво сестро.Мислеше на скајп е
Ај во реален живот што постојат луѓе кои само копираат нешто туѓо (зосто немаат своја глава, идеи, креативност, мозок), туку и на форумов исто. Ќе види напишано нешто и оп копи пасте на постот, со малку измени. Дај бе луѓе доста одвај чекате да видите нешто од некого за да го присвоите и да глумите креатор дури !
Си го сакам сонцево, ме дига од кревет одма ми мава на расположение. Од друга страна и се спремам за тренинг. Само јас не се тагирам на фб дека вежбам, шубе ми е дури и глупаво да се сликнам на вежбање како еве демек живеам здраво. Јас гледан резултати да има.
Сфаќаш колку им значиш на блиските т.е најдобрите другарки , кога фб им е потребен за да ти честитаат роденден иако неколку дена порано си им спомнала дека тој ден ти е роденден. И потоа подарокот го добиваш еден месец подоцна . Дали тоа се вистински пријатели ???
Почнав денес на факултет и слушав Социологија. Мислам дека ете, уште сум на почеток на факултет ама сите работи ги учев онака, ама овај предмет ме поткрена, ме натера да слушам цело предавање без желба да си заминам после пауза. Зошто? Зошто се дискутираше се она шо ме интересираше и ова е прв, сосем прв предмет на кој не сакам на дискусија да цртам туку директно да учествувам. Професорката зборуваше за рамноправност, култура, религија, за нашето општество, поклопувањето со општеството. Вика, за ова шо се случува околу нас - самите сме криви. Ако ние сакаме нешто треба да се бориме за тоа. Вика, убаво е да си различен, секогаш стреми се да си различен ама не различен во негативна смисла и само да се делиш од општеството туку да си тој дел од општеството кој е повеќе морало-свесен. Збораше за дискриминација и како тоа е најлошото зло во секое општество и како секоја заедница има свои карактеристики и вика, земете ги позитивни работи од заедницата, а другото оформи го онака како шо мислиш дека е морално точно за кога ќе отпатуваш во друго место да не годат од каде си туку да бидиш индивидуално изградена личност. Потоа зборувавме за религија и како луѓето лесно прифаќаат да се борат под знамето на религијата, а не го прифаќаат она најдоброто и најсветото од неа туку гледаат само лична корист зошто човекот по природа е алчен и никогаш незадоволен. Мислам дека сега редовно ќе чекам да дојди Понеделник и дека овој семестар ќе ми остани омилен предмет. Сега, барем по овај предмет ќе го учам она шо многу ме интересира и мислам дека треба секој да го учи само зошто сметам дека секој треба да го почитува секој останат поединец и како поединец без останатите негови карактеристики или како шо си го крстивме ние нашиот субјект - Вале. Потоа, за да се уходаме во предметот, професорката „створи“ субјект Вале и со помош на социјализацијата направивме две алтернативи на иднината на Вале. Воглавно, многу ретко кое предавање го земаше моето внимание. Вистина, можеби ова шо го учам сега не е тоа шо најмногу сакав да го учам ама сепак ме исполнува до некаде ама процесот да присуствувам на предавања и дискусии ми беше секогаш без цел зошто секогаш преферирав работите да ги учам на сопствена пака ама ете, за се има прв пат. Штета беше затворена книжарата од факултетот за да си го земам учебникот.
Оооооо, преку глава од стари на Фејсбук. Бришев вчера коментари цел ден, му ги оставав по 5 минути за да не забележи, мислев ќе се откаже. Еве го продолжи, си коментира и си лајкува сам. Ако го избришам ќе се навреди, и што да правам сега ај? Да чекам да му помине па да се префрли на некој друг профил. А па и овој другиов што не знае што е лајк а што споделување, па само споделува се’ и сешто кај него на профил - споделил мој албум од 2008, па го инспирирал овој стариов да разгледува, да посакува честит Валентин и да лајкува. Шо им е на луѓево бе? Пукнав!
@LivingGlam вака збораш оти ја немаш баба ми на фејс ахахаха, ова уште средно бев кога прв пат излегоа стикерите и си имавме навика со другарка ми на час си се сликаме и ставаме слика и слушаме после професорот и ај ми текнува да видам како е сликата. Читам коментар од баба ми ама ко да отворам не коментар ... низа стикери од сите по еден Не дај Боже да вратиш на таков коментар. Следува.... дупло повеќе стикери. Интересно ми е кога бараат постарите рецепт на сопствениот ѕид или даваат рецепт од типот: „ВАНГЕЛИЦА ЕТЕ ТИ РЕЦЕПТОТ ЗА РАВАНЦИЈАТА СО ТИ РЕКОВ, МНОГУ Е УБА КИС И МИ НЕДЕОСТИГАШ, ЈА САКАМ МАКЕДОНИЈА“ и си се смеам малку де И најново е дека на сликата со дечко ми ми коментираја Pride стикерче, остај то, слатко беше, убо беше ама коментарот со извинеувањето за „педерите“ со големи букви беше цепки Како и да е, конкретно за ова, пробај сите албуми со слики направи тој да неможи да ти ги гледа со надоместување на приватноста можи ќе успеј (before it's too late)
Не сум матурантка, ниту пак средношколка, ама знам дека секоја буква од книгиве ќе ги прочитам по стопати.
Луѓе денес времето се надмина себеси по лошо и тоа. Значи толку е тешко и притушно ќе се онесвестам. Ич не ми е добро. Тешко ми е да дишам и се чувствувам омалаксано во крајни граници. Притисокот гарант ми е пренизок непостоечки. Ќе јадам сега мусли за енергија. Глупо скапано време. Не е нормално
Збунета сум, страв ми е, не ми е добро, сакам да сум добро, како да сум подоро? Ми треба одмор од животот и што сега?
Денеска помина покрај мене. Не можам а да не се прашам зошто сум се уште толку слаба? Каква е таа радост што ја чувствувам во тие мигови, Зошто тоне нешто во мене кога ќе се случи вакво нешто. Зошто се уште огнот во мене гори? Во што се претворив, и во што ме претвори? Дали некогаш пак ќе успеам да се пронајдам, да бидам старата јас и да не се гадам од својот лик во огледалото? Не сум моќна да сменам ништо зашто ова чувство владее со мене и како да стана моето второ јас, се идентификувам со болката и не можам ни да се замислам веќе среќна. Да можевме да застанеме и да прозбориме барем еден збор ќе беше друго. Кого лажам со молчењето и со погледот со кој сакав да покажам дека сепак не успеа да ме сруши? И тоа како ме сруши. Лежам во своите урнатини и во својата пепел. Се надевам дека барем во погледот го прочита тоа. Сакав да застанам да ја зграпчам раката која за мене значи живот и да кажам се, дека вака повеќе не можам. Сакав ако треба и да паднам на колена. Не знам дали успеав да одглумам ладнокрвност и гордост, се сомневам. Јас не знам да лажам за чувствата и криво ми е што отсекогаш сум дозволувала да се изливаат од мене, и кога треба и кога не треба. Жал ми е што им дозволувам да ме водат. За мене депресијата не е празнина како што ја опишуваат. Јас не можам да бидам празна. Депресијата во моментов ја опишувам како тага, толку голема, темна како црна дупка која ме влеќе кон себе за да ме проголта, а јас со сите сили се бранам да останам на нозе. И тоа е секојдневна борба. Почнува наутро и завршува во монентот кога ќе успеам да заспијам барем на неколку часа. А другиот ден се одново...
Е навистина не е фер. Одкако сите почнаа да користат фотошоп,неможам да се одлучам која од која е поубава. До мене е.
