Пред 8 години и ова време си донесов на свет една прекрасна ќерка. Денот е поубав со нејзината насмавке, со нејзината прегратка...дури и со нејзиното пискаво гласче кога вика и бунтува. Денес уште еднаш како самохрана мајка се чуствувам силно, гордо и прекрасно. Нека ми ти е среќен роденденот девојче мое
Дај ми срце кое простува и ум кој не се плаши од патот, иако патеката не е обележана. Дај ми да останам смирен во сѐ што работам. Дај ми во тагата, душата да ми се разведри од помислата дека без темнината не би имало ни сонце. Во моментите на пораз сочувај ми ја верата. Во моментите на победа, дај ми смирение.
Ептен лоша работа е алергија на домашна прашина која се манифестира со кивање. Во обид да облечам хулахопки добив, благо речено напад на кивање. Па чешање на очите, солзење, секрет од носот (да не кажам, ама мора да доловам момент - мрс*ли) и така со ред. А баш убаво го испланирав денов...
Денес некако сончево расположена.Благодарна на Господ,благодарна на човекот кој го донесе на мојот пат да ми биде сопатник низ животот,без него немаше да го имам мојот златокос ангел кој моментално спие покрај мене а јас го гледам,и се чудам како може едно толку мало суштество да предизвика толку големи чуства во една особа. Благодарна на моите родители кои секогаш биле тука покрај мене,кога ќе паднам ме кревале,кога ќе станам ме туркале понапред.Благодарна сум им што се родители какви што сум посакувала и таков родител сакам и јас да му бидам на син ми.И благодарна на мојата сестра,мојата најверна другарка,мојата подршка...и ми роди две прекрасни ангелчиња,кои ги сакам како мои.Кога ќе ми речат Тетичке се топам како коцка мраз на сонце.Толку мали зборови,толку мали суштества а со огромно значење и влијание. Денес радосна,весела,пресреќна.... А утре ќе видиме нов ден нова надеж. Позз и имајте убав ден мои виртуелни пријатели.
Тука сум, ама некаде далеку патувам. Душата низ гради ќе ми излезе, сака да трча, сака да лета... Заробена сум во сопствените стравови, иако знам дека сè е само илузија. Силно копнеам, се надевам на живот, на слобода. Има време, ми велат, но времето лета, сè се менува, а јас нема засекогаш да бидам овде...
Некогаш е потребно и најбанална работа, пост, статус или мисла да ти ги отворат очите за да сватиш дека си среќен исполнет човек дека си опкриужен со луѓе кој те исполнуваат почитуваат, дека во општеството има премногу лицемерие мизерност дека се некој не ти мисли добро и дека постојат лижигазовци кој со лижење нечие газе валкано или убаво испрано владеат и градат империи. Но суштината е во она првото дека има се уште луѓе со вредности а ти ги имаш во твоја околина блискост. Имаш семејство кое го сакаш кое го исполнуваш и правиш среќно со твоето присуство и придонес во него а исто така и тоа те прави најсреќниот и најисполнет човек. Едноставно кажано имаш за кого да живееш. Знаеш дека доблеста ти е чиста и настапуваш со чисто срце. НОО зошто мора да ти ги отвори очите некоја таква банална мисла за да го увидиш сето тоа, заради што премногу отпад има во околината па не можеш да го забележиш кокичето дека расцветало и ја најавува пролета , НЕЕ затоа што постои ж`ган на луѓе кој своите неуспеси, непочитувања не почитувањето на нив од нивните најблиски (маж, син/ќерка, татко мајка и опкружување) сакаат да го префрлат на среќните и позитивните луѓе се со цел да ги стават на нивни статус и да си направат загадена околина за дружба. Но едно се прашувам ако не те бива или ако гледаш дека ти го ебат животот зашто не побараш помош за самиот себе не труј други луѓе среќни и исполнети.Поука подобро повлечиси се на време него да се пуштиш на ниво на неизмиени мишки па да сеобјаснуваш зошто не си ставил стик или антиперспирант
Не можам да разберам родители што пушат дома и на децата им готват мрсна и нездрава храна. Тоа дете што си го родил е твоја одговорност, ти си тој што треба да го научи прв на здрави навики и квалитетен живот.
СДК нешто за забранетото овошје. Додека го консумираш, сигурен си дека е најслатко на свет. Леташ. Се е околу тебе во светла боја.Сите ги сакаш, него најмногу. Сетилата ти се исклучени, само срцето ти чука. Мозок - немаш. Е, после тоа следи она ,,мачката што крка маст-крка и стап,, Кој го осетил ова ќе ме сфати и ќе ме разбере
Периодов прописно ме гази денот, неделата, месецот… Не успевам ни 5 минути да си посветам на себе, едно кафе на раат сама не сум испила, а пак за со друштво да не правам муабет... Не си го препознавам денот, ликот, емоциите... Како се да сум ставила на hold on... Како се околу мене да ја изгубило својата смисла, како светот да ми се стеснал на една рутина која секојдневно е во истиот ритам… Чинам, еднинствениот живот ми се случува само додека спијам… Таму, во моите соништа како во некој паралелен свет, паралелен универзум во кој си го дозволувам тој луксуз да му се препуштам и во кој понекогаш тотално се губам. Не знам која е границата меѓу сонот и јавето и каде повеќе се препознава... Како и секогаш досега моите соништа и моето јаве си објавуваат војна, а во таа војна јас едвај преживувам. Едвај успевам да се погледнам во огледало, трчам постојано, за да стигнам да бидам секаде, секогаш, на точното место, во точното време... Си гледам темните кругови околку очите, уморните линии на моето лице, прозирниот безбоен тен, и очите полни со слики од изминатиот период... Едно време бев горда со своето темпо и начин на живот, се чувствував корисно, моќно, амбициозно… А сега некако се чувствувам распната помеѓу она што го сакам и она што го живеам, со постојано балансирање меѓу едното и другото... Утре повторно нов ден, ден кој повторно ќе ми започне со голема шолја јако кафе... Повторно рутина на заборавање на себеси во ураганското темпо на живот... Живот кој се живее како да утре ќе биде крај на светот... А дали нешто, некој, некаде пропуштам во меѓувреме? Ќе остане ли тоа живо, ќе ме чека ли некаде да го пронајдам и да го проживеам во некој друг паралелен свет? Или пак во некој следен живот? Којзнае...
Да му кажеш некому „те сакам“ е свето.Мораш да стоиш сигурно и спремен да ја слушаш можната тишина после. Не се кажува секому и не лесно. Љубовта не е здив да се појави и згасне во моментот.
СДК ја имам книгата Љубовен лавиринт од Фишер за читање, акога ќе стасам да ја прочитам прашање е сега...
По не знам кој пат добивам коментар дека личам на Анабела од Фанки Џи. Првиот пат беа мои двајца другари кои мислев дека ме зафркаваат. Вториот пат колешка од факултет. Ама ова денес беше врв. Човекот што ми ги прави веѓите не рече дека сум личела. Иста сум била. Исти црти, исто се. И еве, моментално ги разгледувам сите нејзини слики на интернет. Да видам што толку.
Дојде и денов кога тетка ми, тетин ми и братучед ми се вратија пак дома, во странство поточно. Секогаш кога си одат ме опфаќа некоја меланхонија онака, иако поминаа цели 5-6 години откако се преселија. Но, со никој не сум била поблиска отколку со братучед ми. Сестра ми е друг случај, секако дека ми е најблиска, но таа е поголема од мене, а со братучед ми сме неколку месеци разлика и отсекогаш со него најмногу сум се смеела. Уште кога бевме мали, ептен, ептен мали многу добро се сеќавам како трчавме низ дворот, игравме со мечиња и колички, јас сакав да си играм со кукли, а тој со колички, и постојано се каравме. Подоцна надвор во дворот игравме секаков тип аматерски спорт, од фудбал до тенис, еднаш и гимнастики правевме во песок, па кога нè видоа дома коса им се крена. Потоа поминаа уште неколку години и започнавме да играме шах и табла, постојано лутејќи се и надвикувајќи се дека не смееме да враќаме потег назад. Колку партии сме изиграле, пред очи ми минуваат. Сите испоседнати размуабетени, а ние на подот со таблата. Со карање, со викање, со тепање... И така си минаа годините додека да трепнеш, вчера така ми поминаа сите тие мигови додека ни правеше кафе, си направив една ретроспектива. Си реков, кога пораснавме? Како се случи, зарем не бевме вчера оние мали деца на кои сите се смееја? Јас како поголема, мораше секогаш по мое да биде и мене да ме слуша. Сега е повисок од мене, дури може и в раце да ме крене. Тогаш ми рече да го исклучам апаратот, а јас по грешка пуштив врела вода. Си ги изгоре сите прсти, и така силно се изнасмеавме што сфатив дека колку и да пораснеме, ние двајца секогаш ќе останеме деца, разиграни, расклештени како што им доликува на најмалите во семејството. Се навикнав изминатава недела, чекам во секој момент да улета низ врата со намера да ме исплаши. Секогаш штрекнувам кога ќе го направи тоа. Денес е оној проклет датум кога баба ни засекогаш нè напушти. Знам дека би била горда на нас и дека би се радувала бескрајно. Цела година помина, а јас уште имам чувство дека е некоја привремена состојба. Ај подобро да престанам да пишувам додека не се расплачам.
Зар и муабет ќе снемаме? Натаму оди работава.. Таман си викам еј тргна океј супер,ама некако у место вртиш, а два дена пишуваме.. Ај ја да се најадам, па се друго нека оди во втор план
Se nema respekt pokaneti gosti vo emisija, novinarkata si ja mesti kosata bez voopsto da slusa sto gostinot i zboruva gostinot ne ja poglednuva obzemen e od kamerite ostanatite gosti voopsto ne ni go sledat razgovorot klatat stikli, mestat flizuri, si zborat megusebe, se smejat na nesto sto razmenile megusebe....... Toa samo na mediumi, a da ne nabrojuvam vamu tamu vo sekojdnevna komunikacija. Ako nezboris so svekrvati ili ne ja pocituvas daj molim te ne ne nosi tamu da gledame takvi sramotilaci. I da znaes nie od strana ne se ni zanimavame koj e kriv koj e prav, sto gledame toa procesirame vo glava. Mizerija, da zboris so nekoj , a pogled da ne vrtis, da se dokazuvas so star covek ili bilo koj, da se potsmevas........ FUJ...................mi se ezi kozava.
СДК... Колку треба да биде некој дегнерик за да ја дише телесната смрдеа и притоа рамнодушно да се однесува како да лансирал нова мирисна нота во јавноста??? Впрочем, во ера на дигитален свет се уште се соочуваме со основните манири за лична хигиена. А се е толку достапно, достижно и практично...
Мене ми рекоа дека личам на Весна Џогани хахахахахахахахахахахахахааахххаахахахаххахахаххаааааааааааааааааааа
Тоа кога се договараш со некој да ти се јави другиот ден, или договорени сте да одите некаде. И нормално другиот ден или нема да се јави, или пак ќе се јави и ќе откажи во последен момент "ќе му излези нешто". Е од такви не стабилни луѓе, без карактер да бегаш. Ако му речам на некој дека ќе го барам утре, дека треба да се договориме нешто, како можи да заборавам или да не ми текни да кренам слушалка, омг.
