Колку повеќе трчаме по нешто. Толку повеќе тоа бега од нас. За простувањето, сам треба да си простиш поради себе. Да се испразни гневот што го држиш во себе. Овој период, сакам да научам повторно да бидам ЧОВЕК пред се. Пополека, но сигурно. Имајте убава вечер
Важно е да продолжиш да сонуваш и кога се будиш! Оваа реченица одлучив да ми биде парола од денеска па натаму, од денот кога мајка ми после долга борба ме донела на свет и ми се радува сиве овие години. Здрава сум и жива, можам да размислувам што ќе правам после месец, два, три... Тоа е мојот капитал, друго се се постигнува!
Од господ барам само да ми прости мене,што не можам да им простам на некои луѓе за тоа што ми го направиле..Некои работи едноставно не се забораваат така лесно. Да,навистина животот е прекраток за да не си простуваме..Но подобро да не простам, отколку да “простам“ , да глумам дека ги сакам, и да им правам лице..Жалам што не сум таква личност, навистина.. Им простувам само на оние кои знам дека ме сакаат, и некогаш ненамерно ме навредиле..Но на оние злобни луѓе кои со умисла гледаат да ти направат пакост, никогаш!
Во Скопје дожд,капки по калдрмите и уште некоја стара фасада со пукнатини. И олуците што трокаат,навидум ноќни птици. Дождот се уште не се уморил. Здраво, ширам насмевки,посакувам вечна да сум,постара од чинарот. Тропам со чевлите во преселената библиотека,во зафрлената улица,со полици,минувам со прстите,избирам. Везам зборови ,сонувам сонови,ткаам приказни испишувам стихови. Писателот никогаш не го губи своето перо. Помеѓу трепките ми играат соништа посакувам вечни да се. Му раскажувам.Го љубам.Мојата душа е врзана за неговата. И тогаш кога после многу години кога животот ќе ниже денови,посакувам тука да си. Дрвени полици,излитени корици,бескраен лавиринт од книги,врело црно кафе помеѓу прстите,затвори ги очите дозволи душата да избере.Секоја книга заклучи ја во длабочината на душата. Библиотека од дрво. Тропнете и вие на нејзините порти.
Мразам изветреана кока кола, лажни луѓе, изглумени јога пози за фотографија(а толку се приметуваат) и млака љубов. Згрижувам погрешно подарени книги. Да подариш книга треба интимно да го познаваш партнерот исто како кога подаруваш некому парфем. Ме утнуваат скроз... Секогаш. Он барем ми пишува негови, па има компромис. Не се ни обидува поинаку. Боса му газам по ганглии и срцеви комори. Неделно мирисавме на омекнувач и ванила. И забележав дека косата драстично брзо почна да ми белее. Од денес стој на глава ќе е редовна практика...не мислам да се фарбам.
Чудно како еден може толку да те распара, а потоа ни сто други да не можат да состават бар еден ебано мал дел..
Не знам зошто, во последно се чувствувам многу меланхолично. Не е во последно, е еден цел долг период на меланхолија. Дури е забележително. Особено е интересна комбинацијата кога сум под стрес овој период, толку е очигледно и разиграно, избрзано, стресно, вау. Во последно ми годи друштвото на дечко ми, новото друштво на дечко ми (и тој, се разбира), два другари шо ги знам едвај две недели а редовно се наоѓаме во Арт, случајно, ние двајцата и тие двајцата. Интересни теми - се што ме интересира. Си викам, „со моите неможам да се разберам, а види со овие“ и ете пак ми опаѓа расположението зошто со тие со кои сум се дружела толку сега едноставно неможам зошто почнавме да сме некако различни со светлосни години. Не знам шо се смена. Последно зборуваа за игри кои не ги знам, во глобала не сфаќав ни што сакаат да кажам и само ми се врткаше во главата „Тарзан ...“ Во слободно време си цртам, цртам зошто ме исполнува. Ме прај среќна, а знам дека барем во тие во мојата блиска околина - сум најлоша. Барем една рака луѓе можам да набројам кои можат да цртаат реалистично, убаво, а јас пробвам, пробвам и толку. Барем се шо знам е благодарение на нив. Немам желба да одам на факултет, се шо е во врска со факултетот ми е како исфорсирано, а уште од сам почеток ни сакав тука, а веќе ко беше тука сакав да паузирам една година за да стажирам. Вчера дур гледав една партија дремнав два пати, а денес се ме боли. Е ај добро утро.
СДК дека најтешко на душата ми е кога нештото го правам со добра намера а ќе испадне наопаку. Се сетив на една случка која ме ремети со години и не сум ја кажала јавно...нема да можат да ме сфатат. Син ми ми побара пари за патики Јас со една плата што попрво да купам. Со 1600 денари во џеб. Реков...за 1000 ке изиграм спортска и ке добијам 2000, па ке можам милото да го задоволам со едни ефтини од Битпазар. Ги изгубив парите на спортска Останав со 600. Па јас си знам како го поминав месецот. Години поминаа, јас уште се нервирам во себе, бидејќи незнам од кого прошка да барам за ова дело Кому ова да го кажам, кој ќе разбере ваква мајка. А намерата ми беше добра...
Se izvinuvam za latinicata. No nikoj sto dosol vo citalna ne e dolzen da slusa necie idiotsko smeenje i muabeti. Koja e poentata da dojdes vo citalna za ova? Kakva (ne)kultura treba da poseduvas za da go pravis ova?
Nema potreba da te maci ovaa situacija. Sigurna sum deka mnogu majki minale niz taa borba.Se sto se pravi se pravi so dobra namera i za dobroto na decata. Ne si vinovna sto ne izleglo taka kako sto si imala namera.Jas porasnav so samohrana majka i poznati mi se tie borbi. I veruvaj,kako dete nikogas ne sum i zemala za zlo na majka mi ako vo nekoj moment ne mozela da ni udovoli.Decata ponekogas imaat mnogu poveke razbiranje,otkolku sto roditelite zamisluvaat.Ete taa slucka ti e samo pouka. Ne se maci so toa.
~После секој голем одрон во живитот, во нас се отвара еден нов внатрешен простор. Потребно е само да не истапиш толку брзо понатаму, да застанеш и да го воочиш тој простор. Кога ќе го забележиш, ќе сватиш дека веќе не си ист, дека си се променил.
Уште колку ќе има завист од луѓево? "Колешке,дипломиравте,со колку,каде,кај кого"? Ич да не ти е гајле,гледај ти да си дочекаш мене не ме интересира.Ниту пак ќе те прашам. Дипломирав!
По втор пат ми потенцира "Ти не си центарот на мојот свет". А не ми е јасно како тој сфатил дека јас сум вистинската за него, а јас треба да размислам дали ми одговарал. После овие реченици, богами и размислив. Му велам "Јас сакам и јас ќе бидам за некого цел свет". Ме гледа како премногу да сум се умислила. Или дека премногу барам. Мисли дека со голема леснотија завршувам долгогодишна врска. Или барем мисли дека тој може со четири во вис да ме чека да размислам дали ќе продолжам со него, а јас ќе кажам " Да, душо, совршен си. Човекот од моите сништа". Не ми е лесно, четиригодишна врска плус пријателство од три години е во прашање. Ама знам дека е правилна одлука. Можеби не беше вистинскиот за мене, но ќе биде за некоја друга. И најмногу на свет посакував покрај него да добијам старечки дамки. Го сакам и ќе продолжам. Нема да кажам дека заслужувам повеќе, ама заслужувам на крајот од денот некој да има желба да ме изгушка со цела сила. Да разговара со мене. Да ме смее, а и јас него. Да ми се јави само да ме чуе. Да нема смелост да заспие додека зборувам за нешто важно. И ќе го имам ова, зашто не планирам да се задоволам со нешто помалку. Верувам дека не се преголеми амбиции.
Сакам да зборувам со некој потполен странец, од другата страна на светот, далеку од тука... И да кажам сè што ќе ми дојде, и нема да ми биде важно дали ќе ме слуша или не, сакам само да има фигура пред мене на која ќе можам да ѝ дрдорам... Ова звучи меланхонично, но всушност, сакам некој да седи пред мене додека му се фалам и му објаснувам една скоро невозможна за решавање задача која пред малку ја решив. Доволно беше за математика натпреварот, сега се префрлувам на македонски. Хаштаг problems.
