Вчера ја гледам поканата за свадба на братучед ми, многу убаво спакувана, интересно направена, а внатре читам: Особено ќе не радува... Да беа за моја свадба поканиве, кој не им ги врати сите за да ги препечатат, па да научат колку е важна една мала цртичка.
Какво што растам сфаќам дека ми требаат помалку луѓе во животов. Најбитните ми требаат. Кога ќе си дојдам дома ми треба прегратка и бакнеж. А не озборувања кој направил, што направил , кој со кого одел, дали уште одел и другимити ја работи. Чекирања по фб, безвезе работи. Ако ме прашате дали имам другарки.. Не , немам а и не ми требаат. Имам две поблиски и толку. Сега уште ТОЈ треба да дојди
Најблиска другарка си купи телефон. Место таа да се фали, јас ја фалам. Повеќе се радувам јас отколку таа, а можеби е и взаемна радоста. И сега ќе се чатуваме на вибер 24/7. Како и да е, со здравје да си го служи. Си ја најмногу.
Најтешки личности во животО, терет би рекла, ми биле оние кои сакаат некоја слика за тебе да задржат, така убава, розевка, и им ја поматиш ли бар за миг, ете ги ѓомити потресени и разочарани. Се со цел, да бидеш таква каква што тие те замислиле, за некое нивно добро, а ќе те убедат дека е за твое. Терет, темен облак ми биле, секогаш. А по правило фини личности се.
На сите ни недостигаат некои моменти од минатото, сите сакаме барем еднаш да се вратиме каде што порано сме биле, со некоја личност или да го доживееме повторно истото тоа што го имаме сега само како бледа слика пред очите. Јас ако треба да се вратам во минатото мислам дека ќе се вратам кога бев во Монте Карло. Од толку моменти ќе рече некој, зошто таму, зошто тогаш ? Зошто никој од минатото кој си го нарекувала никако не покажал никаква вредност, најмилите што не се покрај мене си ги паметам добро и си ги гледам на слики, така да би одвоила момент да се вратам таму каде се заљубија моите очи за прв пат во нешто што нема чувства и душа. Во прекрасните градби, автомобили, во тој фасцинантен материјален свет од кој сакам и јас да бидам дел. Си имаме и некои заеднички карактеристики... перфекционизмот, материјалноста, безчувствителноста... Не ми е тешко да си ги кажам моите негативни страни, не треба на никоја личност да му е, зошто и тие негативни маани не прават тоа што сме, обични луѓе.
И кога ужасната Дара Бубамара во 3 минути ќе ти ја убие омилената песна за љубов водење и ќе ти ги соголи сите фантазии од типот„што би му правела на секоја нота“ како човек да заспие....
До пρед неκое вρеме си мислев деκа луѓето не можат да бидат многу ρазлични од мене... Впρочем, мислев деκа сите сме исти. Наивно нели? Ми тρебаше многу вρеме, многу внатρешни буρи, многу монолози... Ми тρебаше оддалечување, ми тρебаше поглед од стρана, за да допρам до себе и κонечно да сфатам: Monsters are real, and they look like people. Не би саκала постов да биде сфатен κаκо политичκи- нема вρсκа со политиκа. Ова е од мене, за мене, за мојот пеρиод на созρевање.
Spas e samo da ja dogledas. Uzivas, ubavo ti e i sega ne molis zadovolstvoto da ti go odzememe. Slatki, mali zadovolstva go pravat zivotot. Nemaj gajle nisto ne si propustila od nadvoresniot svet. Kazi bare koja serija ja gledas pa i nie da uzivame
Понекогаш разменувањето на постови на Форумов ми личи на комуникација со ,,непознато другарче,, Незнам дали се сеќавате на писмата до непознато другарче ? Пишуваш, се зближуваш и се надеваш дека некогаш ќе се видиш со него.
До пред неколку месеци, можеби година, сакав да одам надвор од земјава од причина што сакав да го искусам тој живот, да работам неколку месеци, да се вратам.. Но, сега веќе и не би се вратила, а радо би заминала и тоа во секундава. Можеби ми се насобраа куп проблеми, болести, нервози и не, не бегам од реалноста, одговорноста и проблемите туку ми треба простор, време да си се вратам на самата себе со сиот тој оптимизам што од секогаш сум го поседувала
Луѓето се нелогични, неразумни и егоцентрични. Али, сепак, сакај ги. Ако си правиш добро, те оптужуваат дека имаш себични мотиви. Сепак, прави добро. Ако си успешен, ќе стекнеш лажни пријатели и искрени непријатели. Сепак, треба да успееш. Доброто кое го правиш, утре ќе биде заборавено Али, ако, прави ти добро. Почитувањето и искреноста ќе те направат ранлив. Ако,ти продолжи да бидеш искрен. Она што со години го ствараш, може за миг да се сруши. Сепак, стварај. На луѓето им е потребна помош, а ако им помогнеш, можно е да те нападнат. Во секој случај, помагај. Ако дадеш за светот , се од себе, можеби ќе се здобиеш со многу удари. Ако, дај му на светот се што можеш.
Имав 8 непознати другарчина,ги чувам сите писма,сите до 1...со една се запознав Убави времиња....можеби и овие некогаш ќе ни недостигаат!!!
Zarem e mozno da bidam tolku golem maler?Zarem e mozno povtorno da mi se slucuva istata greska na ist nacin?Vo koma sum periodov psihicki ne mozam da se pomiram deka nekoj izvrzi pobeda nad mojata volja.Samo znam deka vtor pat nema da se sozalam.Sepak za mojot zivot jas odlucuvam!!!
Познавам многу луѓе кои плачат од други луѓе, господ и судбината. Но познавам многу малку кои плачеле од себе. Лична одговорност и реалност луѓе, ја имате ли? Да си се погледнете вистински и сериозно.
