@nevermet18 Мила, никој не ти треба за да бидеш среќна. Не се уништувај себе си слушајќи ги малите демони што сите ги имаме во глава.
Ме прашува денес "зошто се дружиш со ...?" набројувам јас, не, ми вели "се' е затоа што те разбира". Хммм мудро речено.
Самата сум крива за се. Никој не ми е крив. Само јас. Но и покрај се, јас сум борец а не жртва. Цврсто стојам на нозе. Поинаку не смеам, поинаку не можам, поинаку не знам.
Другарка ми положи за кола, тралалала. Вчера седевме долго време, јадевме, пиевме, муабетче, поубаво здравје. Многу сум среќна за неа. Душата моја. Од кога го чекаше ова, и конечно дојде и нејзиниот ден. Па сега ми е ред мене, ама јас немам некако многу желба да возам, а и ако почнам, ќе треба на некоја огласна табла да напишам да не излева тогаш никој од дома. Ја зафркаваме другарката, дека таа ќе ни биде сега личен шофер, таман да не се измореме многу одејќи.
Нa крaј у Велес зaбегaв нa рaбoтa Али искренo пoвеќе ми се исплaти oд oвa у Чaир, секaкo кoгa ќе имa пaк некoјa грaдбa нa крст или oрел дa не мoжеш дoмa дa си oтидеш. А кaкo штo ми е втерaн стрaвoт у кoските пoшo ме имaaт двa пaти бркaнo, јaсен ми е избoрoт. Типoт првo ми викaше a дa ти плaќaме 100 еврa a ти ич дa не идеш ни требa сaмo чoвек дa имaме пријaвенo сo твoјa струкa, дa не ти е прoблем пaтувaњетo Ме стaи у мислa, aли не сaкaв Плус ќе се искoристи нoвиoт прoект нa грујo зa мoбилнoст нa врaбoтени aкo рaбoтнoтo местo се нaoѓa нa 30км oддaченoст у кoј врaбoтенoтo лице нa крaј нa гoдинa дoбивa нaдoкнaдa зa киријa/пaтувaње. Немa дa ми е прoблем штo ќе губaм некoј сaaт и пoл дневнo у пaтувaње. Цимерите рaбoтaт у зoнaвa вo Илинден пa кoгa се сaбaјле нa рaбoтa се будaт уште вo 4.30, пa чекaaт aвтoбус, тaкa дa ќе се нaвикнувaм.
Никогаш во животот "не пукав за енормни работи" не се целев за истите, не ги мислев, не ги планирав, не се стремев кон "пат за високо амбициозен човек со големи тенденции" не бе, не, воопшто не. Кога плачев, се борев и кукав за капка среќа и тронка исполнетост никогаш не се понадевав дека ќе дојдам некаде и ќе започнам баш високо продуктивен и исполнет живот, живот со љубов, радост, исполнетост, куп обврски, и запирање на стрелките од часовникот на моменти за да успеам во се. Некогаш и пцујам, се дерам и викам дека ми е скурчено од телефонот, е маилот, интернетот и брзањето во метежите и фрките низ градот.. ама се е пролазно. Не се ниту надевав дека ќе дојдам во место, во место каде што си ценет, си поштуван и те следува се што следува еден поединец во државава. Предрасуди нема, рацизам воопшто, вртење со очи па ич.. се е тука нормално и сите се нормални од крв и месо. Ги гледам и им се восхитувам на дечињата фатени за рака, едно црнче, друго белче, трето жолто.. толку различни а толку исти всушност. Се дружат бе, се смејат и пејат.. Никогаш не слутев дека ќе имам можност да се надоградувам себе си паралелно со мојата избришана пот и вложена труд во истото.. не, не се надевав, ама успеав, успевам во нешто што не сум се надевала, вложувам и добивам. Амбициозна сум но не до степен на енормност и големина.. се чудев и на овдешните жени, како успеваат да се стремат на повеќе, секогаш на повеќе, никогаш на доста и доволно. Ама.. сега сваќам зошто?! Бидејки овде државата ти дозволува да сонуваш, да бараш, да се надоградуваш и да работиш на себе си.. секој кој што сака и е упорен може да створи, да се избори и да створи. Не, не запирам и нема да запрам, се дур дишам нема да запрам, иако пцувам, се нервирам и се склетисувам.. исполнетоста во мене тлее, тлее беспрекорно.
Време е за контрола на забар. Искрено полесно ми е за операција да се договорам за термин, отколку за контрола на забар и гинеколог. Што ќе се лажеме, нејќам болници општо, точка.
Пред скоро две недели се вратив од екскурзија. Преубав и незаборавен помин, нешто што ќе се памети засекогаш. Трчањето неколку пати по автобусот, дружењето, забавите, шетањето на дождот и уште многу др работи.
Ахх златна... И јас поминував низ истото еден период, си го велев истото пред огледало секој ден...Затоа кога го прочитав ова ме потсети на она мое неубаво минато и се растревожив. Ама ете помина! Веќе не ни сакам да мислам на тоа... Така и твоето ќе помине, ќе остане зад прекрасни денови! Ти само биди силна!
Ја менувам сета козметика , обетки, книги, списанија, и парите шо ги заработив досега за мирен и спокоен живот. Повелете што ви треба земете. Мене ништо не ми треба. Само едни пар очи и прегратка.
Секогаш вака ми е во петок навечер кога не излегувам. Прво се радувам на дома поминатата вечер и имам еден куп планови,ама после тоа магично сите ми здосадуваат и почнувам да се чувствувам осамено. Никако не ми се погодува и на мене. Чувствувам носталгија за некои минати времиња,за периодот на сплотеност на мојата фамилија за време на детството. На деновите кога сите сме биле собрани заедно. Откако ни го нема стеблото,сега сме само куп расфрлани гранчиња насекаде по светов,кои лесно се кршат,затоа што не се држат заедно.
По извесен период, кога ќе се соочам лице в лице со одразот во огледало од самата себе, знам дека нема да ја препознаам личност која ќе ме гледа назад в очи. Свесна сум за тоа. Но тој факт не ме плаши веќе. Воопшто. Не започнувам нов живот. Овојпат креирам нова ера. Повеќе нема неразумни и непромислени, глупи постапки.
Растевме заедно како сестри иако бевме далеку секое лето го поминувавме заедно. Се каравме цело време а една без друга неможевме.Таа како поголема сакаше да ми наредува да ја слушам ,па ме тераше да читам дури по 20страни на ден од Доктор оф боли за да ме вози на мотор кога ќе се присетам се смеам што имавме убаво детство. Баба неможеше глава да крене цело лето од нас тие долу ние горе на спрат, навечер журки Први симпатии,па подоцна и дечковци,излегувања и многу заеднички пријателства. Како минуваше времето така ни се раздвојуваа патиштата и се повеќе се одалечувавме една од друга. Благодарение на социјалните мрежи сме во редовна комуникација па успеваме да си поприкажеме за старите денови. Утре е нејзиниот ден, денот за кој што сонува секоја жена И ја посакувам цела среќа да ја има ,да ужива и да биде прекрасна како што беше и до сега.
Сакам кажам - Не знам речам. Сакам да кажам дека не се јаде се што лета и не се е’е се шо ои. Пошто - Зашто. Зошто - Да му е‘ам матер зошто. Фрљи го пушката!
Абе не ви се здосади .. Абе и јас секој ден купувам работи , и јадење парфеми шминка .. се.. Абе колку е глупаво..ај разбирам 1 пост стави ,ај еве и 2 пати нека е атер за темата мерак да ти е да објавиш ...ама секој втор ден да гледаме што си зела, како само ти да земаш ние другиве да не земаме, ај следниот пат ко ке ку пам улошки ке ги сликам и ке ги ставам
Убаво ми е, како пролет... ... кога се будам до тебе. Кога те гушкам, кога ме гушкаш, кога ме бакнуваш и ми посакуваш убав ден. Цветови во душа кога во твоите очи ја гледам најголемата љубов на овој свет, кога те сакам како никоја досега, ме сакаш како никој досега... Најтешки ноќи-кога следната вечер заспивам сама, заспиваш сам...кога толку многу ми недостигаш...
http://www.bankarstvo.mk/index.php/...0/item/3844-bishev-ziveeme-od-nasite-klientia Во 5 сабајле се прашувам како лигушот Бишев е се уште кредибилитетен банкар со овие половични сакати изјави за моменталната ситуација Он си знае само за сомнителните банкарски активности во Стопанска банка пред да замине во Шпаркасе. Вакви изјави не дава ни бруцош на економски. Мислам дека он е првиот кој треба да одговара за моменталната ситуација поред државата и да даде изјава за шарлатанската измижљотина наречена ОК кредит која заглави стотици граѓани која во огромна мера суптилно ја раздрма и прелажа економијата поред многубројните системски проблеми. Овој не е банкар со сигурност, што сакате друго наречете го...
Ne sum znaela deka znam polski jazik. Jagoda, visnja, stara zaba, kurva - se izvinuvam ne sum ja kriva, sekoj vtor zbor im e vo recnikot, mu doaga kako nase u PM........uste bezbroj zbotovi koj ako ne se isti kako makedonskite se dodava cko na kraj pr: lamelo - lamelicko....... Buljam vo kompjuter i se pravam deka nerazbiram, a vo sebe pagam od smeenje. Si kupiv tetratce pa i beleski fakam.
