Sdk vcera si kupiv farmerki posle 100 godini . Pa normalno deka posle tolku vreme ke kupam , uste koga sum se zdebelila nenormalno mnogu , ta nalikuvam na podvizna krofna ajde uste malku ke izdrzam so visokot kilogrami , potoa sinko u gradinka , kerkata na sveki , a krejzi na vezbanje u fitnes klubot u komsie , a potoa eden saat brzo pesacenje na Banjice mnogu rabota na sebesi me ceka , vo rok od tri godini dosta se natalozilo pa sekako uste koga jadam so stignam a ne pesacam
posle menstruacija se potam toplo mi e nekolku dena neznam sto mi e nervozna sum sklet me faka dali e ova najava za klimaks
Сакам да кажам дека не е фер , се трудам да напреднам во работата моја и викам бивша колешка за да ме мењава мене за јас да одам нагоре и и јас два дена слободна и оп јас сум на истото место а таа е еден чекор пред мене . Знаев дека ќе напрвам грешка едноставно знаев , но тоа е што е за некои работи едноставно веќе не можам да се трудам , немам сила и не можам нерви да губам . Нека и е со среќа иако знаеше дека треба да сум јас таа што треба да бидам таму , па сега се правда дека не сакала да биде на тоа место . Горда сум на себе што ете помогнав на некого да успее во нешто , знам Господ дека ќе ми врати со нешто подобро
Кој ќе ја трпи тетка ми на гости пак, па секој месец иде, досадна е!(you girls know what I mean ) А и гадна и смрдлива! Е срам да ми е, како зборувам вака за тета, ако ме прочита на форумов...R.I.P for me!
Бев на чекор од смртта. Гледав како топла крв шишти од мене, ги гледав сестрите бледи, другарка ми испаничена и лута, мајка ми уништена и со рацете собира крв, маж ми збунет... Не сакав да умрам, не заради мене, заради нив, 4ца од 5тте најбитни личности во мојот живот, се правев храбра, зборував, не паничев, а секој нов млаз ме плашеше повеќе. Не бев толку свесна тогаш колку многу е страшно. Сега, кога знам што преживеав, повеќе се плашам. А никој не знае како ми е. Секој ден ги гледам очајните погледи на сите пред да заспијам. А немам време ниту да преболам, да преминам преку тоа , психички да се средам, оти веќе не сум битна јас. Нема време за мене. Колку себично од мене што уште мислам на мене... живот е тоа, никој жив не излегол од него. Другите се побитни.
Da ti e zivo i zdravo hehehe ne mu ja sekiraj i jas so provokacija se porodiv pa ene go probaj stigni go hhh i jas nemav bolki
Ima li nesto poubavo od toa da se razbudis vo tvojot star krevet,vo tvojot grad in utrinsko kafe so mamicka
Вчера се враќаме со другарка пешки од град и не застанува некој странец што се изгубил и на мапа пробува да го најде патот. Ние пробуваме 15 минути да му објасниме на англиски како да дојде до локацијата, и цело време паралелно си збориме на македонски и се смееме затоа што не можеме и ние да се снајдеме во Скопје. Конечно успеавме да му објасниме, заминува типот и гледам на регистрацијата дека е од Босна. Не разбирал се што сме збореле на македонски. Јас не знам дали ќе има некоја вечер кога нема да се засрамам на некој начин.
Jas so dvajcata nemav ni b od bolki ama koga otidnav vecerta na 18-ti doktorkata se zacude , bev 7 cm otvorena , a nemav bolki haha mojov organizam e cudo sveki vika ja so sin mi koj sum se otvarala 3 cm gospoda go vidov , a ti veli7 si i poima nemas deka si se otvorila tolku mnogu ? sve toa so provokacija se sredi haha eve go golemiov pali i gasi sve naokolu haha zivo crvce e i tebe zivo i zdravo da ti e maloto
Колку само сум била патетична... Сум плачела за оцени и професори, за тоа КАДЕ ќе живеам, а не со кого, за караници со пријатели и уништена фризура...После толку време ми дојде паметот и се свестив дека треба да сум среќна за се што имам и дека највжното од се, моите најблиски се со мене живи и здрави. Денес не има, утре не нема. Сватив кој навистина треба да плаче, да плаче и да се изнаплаче. Оној кој ќе загуби нешто кое не се враќа, а не нешто што ќе се заборави за еден час, недела или месец...Болката по нешто кое е дел од тебе, твој најблизок, тој што ти дал живот или бил до тебе целиот живот, а веќе го нема е тоа е болка! По тоа треба да се плаче!
Нема поубаво од дома, од грижата на мама и тато. Не сум дете, но во нивните светови, сум само пар малечки дланки што се претвориле во крилја и одлетале. Недела, Coldplay, мусака и тој во мислите. Нова енергија, посилна одошто можев да очекувам. За неполн месец, животов, торнадо! Само здравје и одиме напред. Кон сонцето и слободната љубов.
Седнуваш да учиш со отворен прозорец во пријатен пролетен ден, слушаш „штркот бара боја“ и довикување од некоја зграда на мајка кон едно од децата да се прибере дома... и инстантно посакуваш некоја временска машина за да си на негово место...
Ѕрнннн, ѕрнннн!!! (телефонот де...) Н: Еј што правиш бе ? Јас: Еве на трчање сум... Н: Ааааа убо убо, и успеа да ја повратиш кондицијата ? Јас: Повратив да...ама кондицијата не... Маратон, не фала дај ми една капричиоза голема!!!
Иако беше прилично топло, таа носеше капут. Може не по најновата мода, но фино и го оцртуваше мешето.. Ќе имаат бебе.. Се прашувам зошто срцево биеше ко лудо.. Немо се погледнавме, и ги свртивме главите. Се уште не можам да го заборавам тој поглед.. Изгледаше среќен. И ја држеше за рака. Драго ми е што продолжил со животот свој. За жал, очигледно јас се уште тапкам во место..
Од поставената храна на трпезата, погледот ми го задржува порцијата каде што креативноста отстапува од вообичаениот начин на сервирање и така фасцинирана од глетката на декорација и бои на едно место одлучувам да возвратам на предизвикот во моментот кога некој не бил толку понесен од изгледот и си дозволил прекумерно да ужива во вкусот, а за мене останува од принесеното да си споделувам блуткави идеи на празно дно. Не секој е добро друштво за на обилна трпеза, а моето на многумина ќе им биде изненадувачки добредојдено. Се разбира... се додека не одлучам да преминам на другата страна од натпреварувачкиот тим. До следната здравица... На здравје за се што е убаво, здраво и исполнето со насмевка.
