Во еден стан во Скопје...ноќва, концерт за еден. Тага без причина, среќа со причина...измешани чувства. Надеж која ја гледам само во неговите очи. Сонувам деноноќно и чувството во стомакот ми вика дека тука е, зад аголот, еве го, нема го, еве го нема го и ќе дојде денот. Јас во суштина сум многу среќна, ама тоа што ми го пара стомакот и ми прави силен вресок кој никој не го слуша е само мое...само мое и ужасно сум осамена затоа што не знам како да го споделам. Се чувствувам виновно што не си давам за право да сум тажна, бидејќи логично не можам да го објаснам, а толку се има натрупано низ животов. Често ми вика, зошто не се отвориш да ми кажеш? Јас плачам пред тебе, ти стоиш и само ме тешиш, како од камен...и ќе се расплачеш на стара баба или стар дедо, а што е тоа што навистина те растажува? Ете не знам како, ете не можам...некој мора да стои бодро и да го држи кормилото. Ужасен беше периодот со целиот притисок кој го имавме. Не ми се веруваше дека еден ден на овој човек ќе му станам толку важен елемент што ќе му се фатат за мене за да му создадат страв. На крајот од денот се имаме, да се смее на мојата бесконечна наивност измешана со глупост, да се чувствувам сигурно зошто ме тутка во неговата прегратка. Барово е изборот, отворен прозор и свежина. Се смешка на балкон додека пуши и ми вика - се сеќавам, одеше уште на факултет кога ќе ти направев хаос на уредно сложениот ден, па си го отвараше прозорот и учеше до сабајле на -10. Му викам, сега нон стоп ми е топло, не приметуваш? Ја сакам зрелоста со која ме сака, ја сакам сигурноста со која го сакам. Ете тоа сакав да кажам, ништо битно и со поента, сакав само да кажам дека го љубам, а тоа не е ништо ново. Во екот на матурите и годишнините од матури, правам ретроспектива кои бевме и до каде сме. Јас како лојален претставник на нрдовите, среќна сум што не ми е поинаков животов. Некои останаа трудни со намера, некои без намера, некои се разведоа, некои се во лош брак, некои уште талкаат, некои растурија туѓи бракови, но поголемиот дел од нив глумат среќа. Ако се собереме немам што позначајно да кажам. Не се омажив, јер тоа е најдостигнувањето. Можам да раскажувам за проектите на кои работам. Можам да кажам на некој настан на кој бев...со и без него. Ама не се омажив...Дали сум неуспешна, ако не сум уште омажена трудна или не трудна шо би се рекло од љубов, што не сум расипала туѓи бракови? Дали сум несупешна и нереализирана што едноставно го имам него и уживаме во она што го имаме? Дали е тоа половично? Дали сум неуспешна бидејќи не сакам да зборувам за реалните детали од мојот живот? Дали сум неуспешна што не ставив моето да и прстен на фб? Дали е неуспешно што не уживав во глумење фамилија и одење по фамилијарни ручеци секој викенд? Дали е глупаво да очекувам да се откачиме како некогаш, а не да светкаат со бурмите на рака и да дојдат да ги земат мажите, а воедно и да проверат со кого биле? Или сопругите да им ѕвекаат по 100 пати на телефон и до 12 веќе да сме разидени? Ми се јави другар ми од средно, а воедно е супер другар со него. Ми вика нека опрости, ќе седи дома, а јас ќе те носам на ушка од парк до центар како некогаш, макар сами биле. Се прашувам па и дали вреди тоа што можам да се завртам и да не видам нешто од кое би се срамела? Дали тоа значи дека не сум била безгрижна доволно и младалачки луда да правам сериозни глупости типа трудна останав, се опседнав со маж, или па и недајбоже заглавивоврскаваод15години? И така...утре чекам убава сабота...макар дождлива. Ќе го носам на јога и ќе седиме по дома со ручек. Единствениот човек кој сакам да ми дојде е другар му и е единствениот целосно вклучен во нашите животи. Некако животов е поубав кога ќе создадеш граници за тие кои те рануваат, па претпазливо везам и тука, знам кој ме чита. Ти секако си им виновен, ама тоа баравте...тоа добивате.
Има едно goldie и ми недостига. Има многу такви goldie-ња кои ми недостигаат. Јас, јас би ги манијачела чат-пат. Не би да ги вознемирувам со јавувања, пораки. Брр. Нај што мразам е тоа. Или, да им се истопорам од некаде, да им пресечам пат. Никако. Ама, ете.... да ги поманијачам без да ме видат и мислат... би јас тоа, би јас така. Нека да ви недостигам. Нека да не ми недостигате. Така де.
СДК дека за брзо ќе скренам од нервоза, што од времево што не можеме да прошетаме, што од домашниве животни( читај свеки, свекор, золва и баба). Мразам викенд мм на работа, а ние дома, барем да беше дома ќе одевме негде на гости. Уф пукнав.
Тивко утро. Свеж, пролетен дождец. Мирис на невиност. Мирис на пурпурни ружи. Се навраќам на стари навики. Зошто по ѓаволите сум безнадежен романтик? Дали знаеш дека најубавото кафе е кафето од термос, на изгрејсонце, далеку од сè? "Vous devez avoir rien à perdre à aimer cœur et l'âme."
Фемчи, ја никоаш не сум сакала драми. Не ми требале големи подвизи, симињање ѕвезди за да паднам на некого... Така и ме освои он, со бокалче ракија, у кафана. До 5 ги заглавивме, вратата ни ја донесоа за да искочиме, не можевме да ја најдеме. СДК, ми доаѓа да се заљубам пак у него. Секој ден проклето ми доаѓа да се заљубам у него повторно. Секој ден проклето не смеам.
Во мене се буди чувство кое не можам да го објаснам. Тага и среќа, страв и сигурност, празнина, желба, сексуална жед и апстиненција, мисли, темнина и светлина, сето ова во едно измешано... Сето ова како едно чувство. Што е ова?
Ако некој упорно поставува прашања за твојот личен живот зошто би било арогантно да му кажеш дека тоа не е негова работа и не треба да се меша? Ете со некој луѓе треба малку построго за да си ја знаат границата,инаку постојано ќе прашуваат и ќе те ставаат во незгодни ситуации.
За некои луѓе, имам чувство ко да ги познавам цел живот. Или од некој претходен живот, кој знае. Слушаш како ти зборува нешто на некоја случајно начната тема и си велиш: „Дајте да си пукам во колено ако не па, ова не е нормално.“ Затоа што, за момент ти се чини ко да се слушаш себе си. Добро, себе си, во...хм, поинаква верзија - онаа која мокри во стоечка положба. И така малку се губам и отпловувам ко на филм со глава навалена на елегантно свиткано лево раче, додека му лизгаат муабети со вкус на гранола со мед и јаткасти плодови (кој афродизијак, човеку), а мене ми се собира вода во уста и само си спомнувам да не почнам да слинам од некаде, па да се обрукам. Всушност, па и немам толку изразено чувство дека било што би ме усрамило или обрукало - жити бога, ме виде размрсулавена, измутирана од мецосопран во бас и наместо да се уплаши и да се упати кон врата газ преку глава, ми направи Фервекс, ми подаде ќебе и продолжи да работи нешто што мене веќе требаше да ми биде завршено. Па и влезе во wc после мене, има ли тука уште нешто нејасно ?! А кога ќе ми текне некогаш, најголем страв во животот ми беше дека некој би можел да се уплаши од скриениот модро-виолетов подочњак кој го кријам под коректорот и пудрата. Или од флеките кои ги носам на грбот; од нештата кои ми се мотаат во глава и некако ко да се плашам да ги кажам на глас иако ги знам наизуст... Амуриии будала девојко, си велам, врска немаш од животот. Ама ако, се учи и тоа, а јас и онака не планирам некогаш да престанам да учам. Кога мислите и телото пак ќе ми се спојат, си доаѓам при себе и го прекинувам со она: „Еј, знаеш што?“, кое патем многу го мразам, ама ја обожавам фацијалната експресија на соговорниците во оние две и пол секунди неизвесност. Му велам: „Да не кашлавме ко туберкулозни кутриња, ќе те убиев од бацување.“ Додека си заоѓа од смеење зачинето со продуктивно буфтање, навистина си сфаќам дека принудена сум само да го гледам и да се трудам да не му кашлам во фаца, ама пак е убаво. Кај и да е ќе почнам да кашлам срциња, часови се во прашање, а можеби и минути, кој знае...
Официјално на 21 мај ќе палиме камин. Не се седи дома, не пак да земам да се капам сега. Затоа, каминот нека погори уште малце. За до јуни имаме дрва после јули не знам што ќе се прави. Електричната ќе треба пуштање Шта речи. Дал да се смеам, дал да плачам. Ненормално време. Туку ќе ве прашвав тука нешто.. Дали некоја има искуство со сенки конкретно порачвање од Алиекспрес не многу големи палети туку така некое палетче фино, ама од проверен производител. Ако има пишете ми плис, линк нешто ова она. Сакам некоја палета не многу голема со сенки ама да се пигментирани не како прашина, за такви и тука можам да си купам. Пијте си чајче и топлете се оти ненормално е времето.
Јас да си прашам - декларациите на козметикава ги преведува кој стигне? Онака прашувам, пошто две недели спрејот за заштита од топлина го користам само на сува коса, зашто така пишува во „упатството“ Што ми беше малку чудно, ама прво не обрнав внимание. Па синоќа ми текна да ја одлепам декларацијата и да видам што уствари пишува на друг јазик, зашто не ми беше логично ова. И ете ти... Дотичните од Самата ДООЕЛ денес не се јавуваа на телефон, па еве може некој ќе им пренесе да си ја поправат грешката, зашто спрејот на мокра коса може да се користи. Побогу затоа е направен, да ја заштити косата и од фенот, не само од пеглата. А она што не е препорачливо да се користи на мокра коса е пресата После си викам, замисли овие да увезуваат и некакви третмани за лице на пример, со чекори на употреба, којзнае колку комплицирано ќе им биде тоа да го преведат и какви сè грешки ќе имаат.
СДК дека земјотресов беше симболика на тоа што ми се деси коа го сретнав пред пола саат. Сеа е пак се на свое место. Текстонските поместувања, моменталниот страв, изгубеност, адреналин поминаа. Се враќам повторно у нормала. Само шо после секој земјотрес има последици. Скопје, знам како ти било.
Прееска си седам така лабаво на фемина, си читкам мислења и само осеќам столот се тресе и целата мрдам лево-десно. Се фаќам со двете раце за глава да не е до мене да не ми се врти (ама ми текнува дека не е можно крвта да ми е слаба покрај толкаво пазење ) и после толку време сфаќам дека е земјотрес и гледам од другата соба мајка ми вика земјотрес пикајте се под маса. Ништо не беше страшно, може повеќе го сетивме дека сме на високо. После слушам на телевизија во другиве градови бетер било од Скопје. Ама поентата ми беше, си се посомневав во мојата крв еј, ама уплав од старите времиња кога 24h ми де вртеше и си паѓав од време на време, ама земјотрес било ете, мене тревчињата и пиперчињата ме држат!
Обично ладните и силни личности се оние кои се најемоционалните и најкревки суштества. Ама има причина која придонела за да се скрши нешто во нив и тие да се претворат во тоа што се сега. Затоа не избрзувајте со заклучоците и осудувањето на нивна сметка. Не знаете што кријат во себе.
Какви личности сте вие што се нарекувате родители? Што имате матуранти и на вашите 'паметни дечиња' им давате мерцедеси да возат? Со што ги заслушиле? Што им рековте кога им ги дадовте клучевите? Оди опијјани се и изгази го првиот пешак што ќе го видиш на тротоар? Ете тоа ќе и се случеше на моја другарка пред мои очи... Јас да сум на ваше место би му рекла 'земи ги клучевиве одиј опијани се и скрши си ја сопствената главата ако не ти е мила'.....
