Во моментов сметам дека е најпаметно да почнам со менување на факултетот, односно идната професија.. Зошто некако за ништо друго не ме бидува. Или не ми поаѓа од рака. Друштвениот живот ми е.. мех. Ни лош, ни добар, едноставно at a standstill. Сеуште сум со скоро истите луѓе кои биле тука со години претходно, со некоја новина ваму-таму и по некој забавен момент. Но, таа личност што ја почитувам и сакам најмногу... Не е веќе таа што ја познавам, или јас не сум, или можеби е до времето. Се тече, се' се менува.. Љубов е нешто на кое немам воопшто сила и волја да се фокусирам во моментов. Ќе си дојде тогаш кога ќе треба. И така, по целава оваа анализа на мојот живот заклучив дека само учење на она што го сакам ќе ме усреќи и исполни. На ништо друго не можам да влијаам во моментов. Барем се радувам што повторно почнав да пишувам поезија после доолго време. Треба уште работа и усовршување, ама се надевам на добар пат сум.
И тогаш кога помислив дека одењето дома ќе ме направи посреќна, животот ме потсети да не се радувам многу. Седам и се прашувам дали некогаш ќе ги видам најубавите зелени очи и дали ќе се чувствувам потполно во твојата прегратка. Немам среќа во љубовта, се што сакам не е мое, никогаш не ни било. Ме сруши бе еј... како прв пат ѓердан од солзи да нижам... проклет да си совршен во профил и идеален за мене ти !!!!
Што е животот??? -Кратка временска серија. Живејте, смејте се, уживајте... Нема време за солзи, тагување, несреќа... ..... го гледам вечерва вујко ми, солзи ми течат мене, не можам да сфатам како еден силен човек кој на свој грб го носеше своето петчлено семејство го носат под рака за да може да отиде да се фотографира со ќерка му на нејзината свадбена прослава СДК те сакам вујче, а истово наскоро и во очи ќе ти го кажам!
Утре е првиот понеделник кој едвај го чекам и на кој му се радувам. Не за друго, да завршам побрзо со обврскиве (испитиве) па (наместо да учам) да си го гледам европското првенство на мира, со пиво, со кикиритки, со некој домашен специјалитет. Понееедееелниик! Да имаше образ ќе те изљубев.
Времето е најскапоценото нешто. Не можете да го задржите, не можете да ги запрете моментите кога ви е најубаво, не можете ништо да вратите. Внимавајте како го искористувате, уживаjте и почувствувајте го секој миг со саканите. Не дозволувајте најскапоцените моменти само да ви прелетаат без вистински да ја вдишете среќата. Зашто се може да се врати, да се поправи, само времето не
Баш така. Колку се минливи миговите - среќни, тажни, сеедно. И на крај само сеќавањата остануваат. После секој исполнет ден, дали настан што ме исполнува, претстава која ми предизвикува бура убави емоции, кафе дружба или излегување со другари со кои споделуваш хедонизам небаре најсвето нешто, јас се чуствувам ко следниот да ми е најлош на светот. Тоа е така веројатно поради моите очекувања. Се навраќам на спомените, цел ден во движење, сум добила многу нешта од вортекс и следниот директно излегувам од него и кукам сама во себе некаде поттајно дека не сум среќна. А напротив. Треба да си направам само убава ретроспектива на преубавиот ден, да се присетам на нежните мигови во кои сум пулсирала со огромни дози љубов кои сум можела да ги подарам и примам и радост неизмерна. И да продолжам понатаму. И да тежнеам да имам уште многу вакви денови, ама не може секој ден да ми биде ваков. Просто ко грав, ама оди стави си го в глава. Плус егото ти се крева и вришти да исплива на површина па имаш уште една работа за средување... А баш таа не е ни најмалку лесна. Ама животец. Убав, најубав. Универзумот ми го пратил да го прегрнам со љубов, да му дозволам да ме сврти низ еден поубав свет, свет на надежи и амбиции. Свет љубовен.
Јас сум сила, јас сум моќ, јас сум двигател. Недела, евтина струја, машини за перење еден куп.Се се сведува на штедење на рестрикција. Сите кукаат нема пари, ама кога ќе видиш дека сите кафиЌи и кафани се полни се прашуваш! Дали сите живеат на кредит? Не попуштаат ниту миг да се во шемата. Неделен ден ден за релаксација, а не замарање со туѓи животи. Ј-бга ќе дојдат подобри времиња за сите(да се надеваме). Ми фалат постовите на @Captain-Omni
Многу сакам кога ќе си најдам алишта од младоста на мајка ми Неколку пати досега сум си нашла по некое парче претурајќи по стари плакари, а татко ми пред некој ден нашол некое збутано куферче со нивни алишта. Како да го спремале за на Јадран Сабајлево пробував некои од алиштата на мајка ми и се испорадував кога видов дека сè ми е точно Летна сукња точна, кошула точна, пролетни пантолони малку широчки, ама ќе се стеснат, си најдов и една волнена сукња за во зима - и таа точна. Па после се навртев околу џинсот на татко ми, може ќе ми стои нешто од тоа, нели сега модерно е такви модели и девојки да носат Само што моиве нема да бидат boyfriend jeans, туку father jeans
Меѓу нас - не ми се допаѓа Дојран. Се трудев, му дадов шанса...ама не. Има нешто што не ми се допаѓа. Инаку, пред некој ден пак му дадов шанса на Тренд гастро бар. Никогаш повеќе и не ви препорачувам никако. Услугата спора. Менито празно, не знам што е тоа кога храната е наука? Тренд гастро бар е 7ца за богати. На менито има некои базични работи и бурегери. Ми донесоа и ладен помфрит со наставано кари на купчиња на него. Месото им е со очигледен смрдлив мирис, а капрезе со дебели парчиња домати, како мисирки да хранат. Ми ја утнаа и нарачката генерално, ама нема врска. И пак ќе кажам, тоа е маса на народ плус прегласна музика (која др повторува цело време ист некој лаунч звук). Друг пат ако помислам да стапнам таму ќе изберам семки да грицкам по улици. А да си одиме во Охрид, Преспа... Немогу бре...
Она кога цел ден си со гости и преку глава ти е дојдено оти не можеш ни да се искапиш, ниту да извежбаш ко човек. Ама она едно незгодно што ми падна сеа ексик.Последнио гостин го испраќаме на врата(што притоа остана 2/3 саати кај нас) и го мислев заминат дека е ама тоа уште да ти бил во влезот , и во меѓу време мајка ми ми кажува за некој камп во смисла не можев денес да те потсетам, и јас ни пет ни шест не ме потсети оти цел ден не се видовме асолно, цел ден со луѓе сме.Не дека реков нешто срамно или незнам како, ама ептен незгодно ми падна. Ете тоа..Христиноо , христино, тоа ти е кога јазикот ти е побрз од мозокот.
Сакам да кажам кај нас на тераса се вселија две гугутки.Си снесоа јајца и изведоа гугутки мали.Страчки и чавки пробуваа да ги изедат малите па мајка ми им бидна чувар заштитник Еве ги малите
Ve lazat deka zivotot e ubav. Site lazat. Samo za da ne si ja stavite jamkata. Ve ubeduvaat deka posle ke bide ubavo. A nema da bide. Nikogas. Najtesko e koga nemas izbor i moras da zivees.
@Cka Напротив, животот е многу убав, затоа што лошто има свој крај, но е и убав само за тие што се спремни убавината да ја видат.
Во глобала се сложувам ама во целото тоа се факаме да се израдуваме на некои мали мигови. Не дека и јас иам високо мислење за животот ама ете секој ден се замарам што ке правам утре за да не ми е монотоно и депресивно па си измислувам се нешто. Ми викаа дека треба да се борам во животот за да ми е убав така да тоа било главниот муабет.Да се бориш (у глобала за се коа ке загледаш)
Пред некој ден, си облеков долга сукња за на работа. И гадно се зафркнав, зашто умот ми беше раштракан на сто други места, освен нели на она кое впрочем и треба да биде. Си одам полека со лесен чекор, сеќавам свежо утринско ветре и одеднаш лелеавиот материјал од сукњата ми се мота во сите можни правци; ми се дува нанапред, па бега наназад, прави некои лупинзи лево-десно и се смирува - како плима и осека. Непланирано ми светна една мисла нетипична за мене, си реков, леле колку ми се оди негде на одмор. Било каде, сеедно; ми треба само сламената ташна за на плажа од мајка ми нарамена на лево рамо, опремена со моите (не)потребни ситнурии за занимација и лепота и подлогата за сончање под мишка. Не сум некој што обожава сонце, море и плажа, но си реков готово, би била спремна да шетам било каде, додека на левата страна си го носам „багажот“, а десната дланка го чувствува неговиот силен стисок. И ми дојде така фина слика, на моето ленено фустанче-кошула раскопчано до пола, коса фатена во никаква пунџа како за по дома, омилените наочари за сонце и кожа ненаплескана со козметика која си мириса на мене самата; си одам полека со лесен од, тој ме држи цврсто за рака, а во другата рака држи цигара и ми мавта со неа наоколу додека си зборуваме на некоја случајно одбрана тема. Леле колку ми треба викенд-одмор, мислам дека каде и да е ќе ми прегрее организмот од толку тормозење годинава. Ете каде ќе си ја лупнеме првата плата, бидејќи...јоло, нели.
Си мислев да си купам грепка или да играм лото, и тогаш ми текнува дека сум баксуз и јас ништо не добивам туку така, па си останав само на мисла. Џабе и потковица и се'. Еднаш баксуз, always баксуз.
