Ден без некоја обврска ми е досаден ден. Ете станав од сабајле се тегнам го пијам првото кафе и се мислам шо да правам денеска. Ах колку копнеам сега да бев на плажа, со книга и пиво
http://9gag.com/gag/aL92yLV Е ваква љубов кога ќе си најдете да ми се јавите... Вакви слики кога гледам солзи на очи ми доаѓаат. Цел живот си се заедно, имаат почит, разбирање, доверба, премногу љубов, поддршка, нормално имале и несогласување, караници и проблеми ама штом се уште се заедно се тоа го надминале. Секоја чест на вакви парови. Има и други вака што си се сакале и сложувале ама за жал еден од нив Господ си го зема порано кај него, па другиот сам ќе остане. Овие душички си имале среќа...нека си живеат уште долго заедно... А денешна љубов? Не може за малиот прст да се фати на онаа поренешната љубов. Може во времето на нашите родители била таа последна вистина, искрена љубов (пред повеќе од 20 години), а сега тешко. При прва караница одма развод, секој пари гледа, никој не е зависен од никого, секој гледа по туѓи мажи/жени, а секој втор изневерува...дури за децата не им е гајле а не пак за сопругот/сопругата. Денес тешко дека постои вистинско и искрено пријателство, (без љубомора ако си поуспешен, без оговарање зад грб), а не па љубов...секој за себе си гледа... јебига такво време дојде каде постепено стануваме робови на технологијата, а го занемарувале реалниот свет, реалните емоции и чувства околу нас... А парот на слика знаат ли што е компјутер? Може виделе еднаш од далеку од внуците...епа затоа се толку среќни и толку време заедно...
СДК дека не ми се допаѓа што на почетокот на форумот има реклама за Мелем... (немам ништо против линијата Мелем, но сметам дека не е соодветно местото за рекламирање)
Ме фаќаат депресии и тажачки. Периодов се' ми се врти низ глава. Никако да ги средам мислите. Испомешани ми се желбите и можностите. Ме заморуваат работите кои не зависат од мене и не можам да ги средам. На момент се' е совршено и успева, а веќе следниот се распаѓа како кула од карти. Еве не знам што ќе се прави. Теоретски треба да успее, треба да функционира, ама некако реалноста не го потврдува тоа. Се надевам, се држам цврсто да не се распаднам. А морам и резерва да имам дека можеби нема да успее, но не знам како. Кога сакам нешто секогаш се посветувам целосно, и емотивно и физички. Не знам да се заштитам себеси. Најверојатно не знам затоа што и не сакам да имам резерва. Сакам да бидам своја и опуштена, со искрени мотиви и соништа. И мразам кога се е заплеткано, кога не можам лесно да прочитам и да знам што се случува. Ме нервира таа непостојаност, непланираност, неодговорност, па и непочит кон оној кој зависи од тебе. Има ли потреба од толку комплицирања, размислувања и неодлучност? Или сакаш или не сакаш. Или можеш или не можеш. Без можеби, без од денес за утре. Или даваш и се трудиш или не. Одлучноста ми е многу важна особина. Без неа како да немаш карактер, како да не знаеш кој си, како да не сакаш да дознаеш. Најлесно е да чекаш, најлесно е да кажеш не знам кога други зависат од тебе. И тука се ми паѓа во вода. А зошто уште се држам и не сум се откажала? Хм, е заради она - сакам. Заради сето тоа што го сакам. Затоа што за мене е пораз да кренеш раце, да кажеш не можам и да преминеш преку проблемот без да ги испробаш сите решенија. Не знам, еве можеби јас грешам. Можеби да треба да биде, се' би било поедноставно. Можеби не е судено. Но, за некој кој верува дека секој сам си ја крои судбината сакам да мислам дека сум во право. Сакам да мислам дека јас се' што сакам и можам.
Не сакам да звучам ко патетика или social justice warrior, но стварно ми е преку петелов од малоумни кретени и ружни пачиња без тронка самодоверба во животот коишто својата потреба и недостиг од внимание ја надополнуваат со уништување на урбана опрема за којашто јас и сите плаќаме да ни биде поубаво, посредено и повесело. Убава архитектура креира и убав дух. Здрав дух. Од овој проблем пола моја населба страда. Сакам да излезам и да се шетам во убав парк, да гледам убави луѓе, здрави и весели деца, сонце, воздух, но ружни пачиња и луѓе без самодоверба го уништуваат тоа задоволство. После Груевски лупал казни да го полни буџетот. Не треба да се лупаат казни, туку да се отвораат деликвентски установи каде што ќе се носат на двонеделно анално ебење со пендрак. Ако му е слатко пак нека крши. Вистинските мажишта порано својата мажественост ја мереле на бојни полиља, а не со кршење урбана опрема во 4 часот наутро кога никој не те гледа. Пичиња...
СДК Не е лошо на лето да се туширате повеке пати во денот ако има потреба. Кожата нема да ви се упропасти. Доколку не сте во можност барем не ставајте парфем,поготово не тежок ако сте испотени. Ми се гади ,дотерани а трујат до тој степен да ми е поубаво надвор на +40° отколку во канцеларија на 20°
Нема потажно од тазе посветена мајка и самозаљубен тазе татко. Дебелото парт ту. Изгледа очекувал дибекот да биде веднаш се по старо, па и формата и матката на жена му.
Секој би посакал Викторија Бекам да му е мајка – Бруклин го доби првиот автомобил! Налетав на насловов на република, баш како што е и задебелен со толкави букви... Па вака да започнам, мојата мајка не е Викторија, не води свои модни линии, не е позната поранешна пејачка, не е жена на познат фудбалер, не ми подарува скапи подароци па камо ли мерцедес за роденден, но никој пат, ниту во моите кошмари сум посакал да имам друга мајка, да на моменти знае да е досадна, непредвидлива, нервозна но ја сакам бе си ја сакам! И не само што си ја сакам, ами сум и горд на неа, парчето леб секогаш го делеше од својата уста само за да имам јас, работеше макотрпно за да никогаш не бидам одделен од останатите деца, се трудеше никогаш да не ја почуствувам таа празнина која секогаш остана непополнета, и секој пат кога ќе видам насмевка на нејзино лице душа ми заигрува. Така да иако од неа си добив само ефтин пар на влечки за мојот роденден, за мене е најдрагоцениот подарок што некој некогаш ми го поклонил ! А ваквите статии со вакви наслови, треба под итно да се тргнат од страните, како и новинарите кои пишуваат секакви глупости и им пикаат невистини во главчината на нашата младина... Ма си ја сакам мојата мајка иако не е Викторија Бекам и никогаш не би ја менувал за ниту една !! Од мене направи човек, тоа е најскапиот поклон што сум го добил од неа !!
Млада е сеуште е млада. Сега и е времето да ужива во неповратната младост,дома доцна да се враќа од прошетка со друштво. Најубавиот период од животот. Најлудите години дозволи да не ѓи поминува во болнички кревет туку по прошетки,кафичи,диско. Сега е времето кога родителите наутро загрижено,а воеедно и среќно ќе ја пречекуваат од прошетка,не не сега не е време кога тие ќе ја гледаат ќерката какополека им заминува од овој свет,не е време кога ќе ја чекаат жива и здрава да излезе одболничката соба не е. Немој Боже,не згаснувај уште еден млад живот од оваа проклета современа болест.
Многу сакам да кажам... Пример ете, со кој и да зборам парите се на прво место. Без нив не се можело, тие биле нашата среќа и сл. Како парите бе луѓе? Па со мм од почеток леб немавме да јадеме, едвај крај со крај поврзувавме но се земавме. Без свадба, без гозби. Немавме пари, љубов имавме и сеуште ја имаме. Почит и доверба имавме и сеуште имаме. А пари? Боже дај ни здравје да си направиме пари за еден нормален живот. Не бараме никому, не чекаме од никому. Но со пари не се купува ништо вистински вредно. Не се купува фамилија, не се купува здравје, не се купува почит, љубов, доверба, пријатели вистински... Пак ќе кажам, моето најголемо богатство е фамилијата, а дај Боже да можеме да сме здрави па сами ќе постигнеме за еден нормален живот.
