Сега сфаќам дека се заљубил во мене уште најпрв пат кога се видовме. И денеска после пет години ме гледа со истиот поглед. Не се опишува со зборови, не знам да го објаснам тоа, едноставно очите му сјаат кога ме гледа. Сакам секогаш да е така.
Многу сакам поговорки кои воедно ми се проверени и докажано е дека се точни во реалниот живот па не биле кажани туку така колку да се меле нешто ко празна воденица. За жал затоа што секогаш се трудам да го видам доброто во другите, да ја согледувам нивната светла страна, а да ги занемарам нивните недостатоци, пошто нели пред Бога сите сме исти, не треба човек да се потценува и секогаш треба да го прифатиме другиот онаков каков што е. Секогаш сум се трудела да помогнам, да ги сослушам кога им е тешко, да ги советувам, да ги прибирам кога ќе раскинат со дечко , ќе се раскараат со нивните родители, кога немаат некој денар да помогнам, кога им требаат пари за гинеколог да им дадам (а не е дека немаат, работат и се ама ете) пошто ајде девојчиња, греота е можи стварно нема во моментот платата ја потрошила, ајде во ред е можи да дојди во ниедно време кога дечко и ќе ја избрка да преспие кај мене. Сум им ја отварала вратава на куќава кога ниту мене не ми било баш сјајно во животов, сум имала и поголеми проблеми од нивните како здравствени, семејни и љубовни и секакви ама мене никој не ме прашал како сум, ниту сум сакала да се доверам, ниту сум сакала нешто повеќе од тоа само да излезам, да се прошетам, да се релаксирам, да ги тргнам мислите од проблемите и потоа со трезвена глава да си барам решение. Но како велат рани куче да те лае! Им ѕвониш ниту ти се јавуваат ко Бог да чува пари на заем ќе им барам, а кога ќе им зашкрипи еве ти ги како муви! Од денес друга прича, ниту да им се јавам ниту да ми се јавуваат, пропадна пријателството што и онака беше еднострано ( од моја страна очигледно). Заклучок: Бирајте си внимателно пријатели, другари, партнери, идни сопрузи, колешки, роднини И НЕ ГИ ПРИФАЌАЈТЕ СО НИВНИ НЕДОСТАТОЦИ КОГА ВЕЌЕ НИКОЈ ДРУГ НЕ ГИ ПРИФАЌА! Затоа што баш таквите искомплексирани, исфрустрирани нема да бидат баш благодарни на искрена помош и пријателство дури и ќе те користат и на крај ќе ти нанесат зло со лаење, плукање итн. Попрво би помогнала на куче, маче отколку на лоша, неблагодарна личност! Длабоко сочувство за сите пропадните, неуспешни кои не можат да се сносат со успехот на своите пријатели! Тешко е да се гледа нешто за кое сите мислат дека е обично камче но всушност е дијамант, неговиот сјај ги заслепува и затоа не сакаат да го гледаат, не сакаам ниту да ја гледаат радоста, расцутениот сјај на лице а претходно кога некој вирееше и беше овенат цвеќе се си беше ок се нафрлаа како црви и дополнително го оштетуваат цветот. Не се потрудив да го пронајдам некаде мојот последен пост со кој ја најавив својата пауза на форумот и каде што реков дека ќе се вратам како skyangel и така бидна, во склад со тоа е и мојот светол аватар кој некогаш беше мрачен, со расплакани, паднати ангели. Созреав и никој друг не ми е битен освен самата јас. Никој не ме издигна од дното, никој не ми подаде рака кога ми било најтешко, па што ќе ми се сега кога можеби Господ ме наградува за сите страдања со добро и радост. Што ќе ми се личности кои сакаат да ми ја уништата радоста, да ми ја исцицаат како вампири позитивната енергија. Воопшто не се плашам да чекорам сама по својот пат, без роднини, пријатели без сите оние кои ме отфрлиле затоа што знам дека сум на вистинскиот пат. Сфатив дека проблемот што не ме прифаќаат луѓево не бил до мене туку до нив што не знаат да ценат добра личност. Можеби навистина треба да бидеш суров и безмилосен па да им покажеш на некои каде им е местото па има зошто да те мразат, да не те сакаат. Долг пост но форумов за мене е дневник. Водам сметка што чувствувам, што правам, како правам, што готвам, како готвам, како да научам нешто ново од попаметни и поискусни ама и да си споделам маки, да се советувам некаде ако можам и да помогнам. Бидете ми поздравени и опкружени со убави, паметни и добри луѓе барем вие не страдајте како мене од глупави, исфрустрирани, прости.
Изедов четири палачинки со крем и шлаг и се' ми помина. Ете што било лекот. А јас си липав со саати со депре музика. Следен пат одма фаќам да се зашеќерам.
„Веќе немам трпение за некои работи во животот. Не затоа што станав арогантна, туку едноставно, затоа што дојдов до таа точка кога веќе не сакам да губам време на работи кои ме прават незадоволна или тажна. Немам веќе трпение за цинизам, претеран критицизам или какви било барања. Изгубив волја за да ги задоволувам оние кои не ме ценат. Немам љубов за оние кои не ме сакаат и не сакам да им се насмеам на оние кои не ми се насмевнуваат мене. Не трошам веќе ни секунда на оние кои ме лажат или се обидуваат да ме манипулираат. Не сакам веќе да бидам во близина на оние кои се преправаат, кои се нечесни и површни. Верувам во светот на спротивности и затоа избегнувам луѓе со крути ставови и нефлексибилност. Во пријателството не толерирам недостаток на верност. Не се сложувам со оние кои не знаат да дадат комплимент или збор за охрабрување. Но, најмногу од сè немам трпение за никој кој не го заслужува моето трпение!“ Мерил Стрип
Ве читав сите, сега јас да си се искажам... и од каде да почнам? Не знам колку пати напишав и избришав Не ми иде, ништо не ми иде... никако да ми тргне, никако.
Нема нешто поубаво во животов од љубовта. Човек е најсреќен кога сака и е сакан. Ништо не може да ја замена таа вистинска љубов. Луѓе, се додека сте сакани и сакате треба да сте среќни.
Како (ми) минуваат годините, некако сè повеќе сфаќам дека стравот е нормално нешто. Епа, аналогно на тоа, барем според мојата логика, нормално е да се плашам кога останувам сама, особено кога треба да спијам сама. Секогаш ги сонувам најголемите кошмари, се будам препотена и пребледена и анализирам до зори. Не дека ми е дојдено до анализирање, туку ми фуфка да презаспијам за да не ми дојде некое уште позабегано продолжение на она претходното. Секогаш она кое навидум било најстрашно, ми носело позитивни промени во понатамошниот тек. Е да, тоа ми донесе и нов страв, почнав да чувствувам језа и неубаво кога сонував убави нешта. Од шубе, да не ме сневесели некој малер. И вистина, ги заборавив речиси сите вакви сништа, ама знам дека оној од пред скоро ќе го паметам дур сум жива, зашто сликите беа толку јасни и живописни; уште ми застанува здивот кога ми текнува на деталите од просторните прикази. Наводно, сонов требаше да биде кошмар во кој го заборавам ѓезвето со смрт-горко турско кафе на рингла уклучена на 3ка (професионална деформација : )))))) ), затоа што имавме момент на „сајтсиинг“ во мојата дамнешна, стара и трошна куќа. Го држев цврсто за рака (немој да не се пишмани и да не избега случајно, сиротиот ) и го однесов во некогашната детска соба да му ги покажам спомените. E да, откако се замуабетивме ми текна дека ставив кафе и пак за рака како прваче го однесов до кујната да чистиме неред, ама пази тајминг, ѓезвето си крчкаше без мака и си муабетевме разгледувајќи ја гланц-кујната на мајка ми, додека не приметив дека кафето е готово. И толку, конец. Ништо посебно и романтично, ама веселко. Нагло се разбудив „на сред муабет“ така неверојатно смирена и преплавена со среќа, само станав да исклучам клима за да не завршиме кај Туран (мала шала) и глупаво или не, го покрив и го гледав како спие, цела факинг вечер. Не ми беше страв да презаспијам, само сакав тоа убаво што го сеќавав да ми трае до утрото дури ми избледи сонот од сеќавањето. Пих, ми потребало толкување, си помислив во себе и си се смешкав, додека го слушав како ме сети дека сум будна и почна во полусон ми ветува дека утре ќе си дискутираме за сонуваното. И си отплови човекот пак без мака, а јас си зјаев во модрото изгрејсонце. Толку добро си се запознав себе си што дури некако, ми згасна потребата од бек-ап туристички водич низ мојот ум. И пораснав, не знам, преку ноќ ко во приказните. Дури не сетив кога созреав, понекогаш не престанувам да се самоизненадувам со одлуки кои се толку смирени и сигурни - никогаш не се сметав за толку смирена личност. Мајка ми на тоа вели дека зрел си тогаш кога ќе почнеш да чувствуваш параноја од секојдневието; некое си неубаво нешто во душата поврзано со благосостојбата за блиските, бла-бла-бла...малку (повеќе) налудничаво, а толку опипливо и банално. Па крушата под круша паѓа, не за џабе рекле, но мене оваа наводна параноја која пре би ја нарекла претпазливост, ме напаѓа само во моментите кога стравувам дека среќата ќе ми угасне од непознати причини. Тешко е да останеш среќен во време на лошотилук и шаради. Толку малку е потребно за среќа, а толку многу за да потрае пак малку. Затоа ќе бидам себична додека ти ја чувам дланката во ракофатот, несебично ќе се смешкам и ти и единствено ти ќе ја знаеш причината за тоа. Не е тешко да им читаш од очите на оние кои ти значат. А најлесно е да се видиш себе си во очите на некој кој за тебе е сиот свет. Читај, молчи и смешкај се; ми стана (с)мисла на постоењето...
Трпение е моето второ име. Треба златен медал да ми даде некој... Но во последно време, трпение = неизвесност + самоконтрола + глупа сум!
Почнав да си ги изјаснувам своите интереси и еве резултатот е дека луѓето ништо не прифаќаат. Тоа е. Во странство едино постои self-respect овдека не.
Сакам да кажам станувам сабајле земам златото другарите ми пеат КИЛО ЗЛАТА ОКО МОГА ВРАТА зимам ги частам сите по илјада евра,факам авион за Дубаи куп женски около мене брат,се јавувам на мајка ми и викам кај си бе срцка да знаеш само каков син имаш,фрлам ајфонот,факам правец накај Бардовци се дерам кој ве е.е бе
Последната работна недела пред одмор .... Умрев од што е досадно .... кога нема работа нема ич , коа ќе се собере ко за пет дена има ...... Дома сакаааааам !
До пред некое време се нервирав кога на фб цело време ми излегуваше фан страницата на Никола Груевски. Океј, фејзбук веќе не ни користам толку, ама прееска, гледајќи слики низ инстаграм што да видам... ngruevski - sponsored... Браво бе! Уште овде фалеше. Не се нормални политичариве колку напињаат со политика дури и по социјалниве мрежи. It's enough, одам да фаќам покемони.
