Некогаш се запрашувам, дали избрзувам со некои одлуки и дали се правилни. Често, кога немаш избор да почекаш , мора да се одлучиш одма за варијантата која сметаш дека е подобра. Веќе одлучив, немав време за чекање. Сега сум на два ума. Се мислам дали згрешив или можеби не било тоа пишано за мене и ќе дојде нешто подобро
По ѓаволите искачаме 20 пат се лапаме и не ми кажуваш што мислиш за мене, изгледа јас треба да сум машкоото у врската.
Ех да можеше да се врати времето назад,се би дала да се вратам во школските клупи,се сеќавам како денес да беше кога тргнав прво одделение,ми купија лилава чанта,секојден ја покажував на сите роднини и комшии,не ја вадев од грб,ете до толку се радував,поточно бев опседната,што колку пати ми се случило да се облечам на сабајле и да тргнам на школо,а тоа да е сабота,еднаш едвај ме вратија моите Година за година си помина се,потоа следуваше средно,се запишав онака без посебна желба во тоа школо,ама многу почнав да учам и ми легна струката... Се сеќавам понекогаш се жалев како е тешко на школо,а моите ми велеа доправа почнува тешкото во животот,не ги верував,дете бев,мислев дека нема ништо потешко од тоа да мораш да учиш и некој да ти го отценува знаењето...а сватив,секоја животна доба носи свои тешкотии.. Со среќа прв училишен ден драги дечиња,посакувам да создадете една нова генерација на гении,со кои ќе се гордее нашата Македонија !! А вас,средношколци,да ви упатам еден апел,полека со заљубувањето,докажано е најголемите љубови се случуваат во средно
Na 9 Septemvri ke bide zavrsena so instalacija prodavnicata koja e moe delo. Dizajnot e moj i tehnicka prerabotka, a materjalite i bojata e izbor na gazdata na dukanot. 25m dolzina i 3.5m visina koja ke se dofati so skala koja ke se dvizi niz cela prodavnica. Mnogu sum si gorda. Na site poznanici im kazav da pominat eve i na Vas ke vi kazam. Ubavo e custvoto koga pominuvas pokraj objekt i ke kazes "gledas ova jas go smisliv" Blagodarna e mojata profesija, sekogas imas da pokazes kade ti otisol denot.
Кој високо лета ниско паѓа.Незнам зашто очајните луѓе мислат дека све што лета се јаде,жал ми е за вас што незнаете каде терате со животот.Најбитно било да се има дечко/девојка другото е небитно во животот,оффф земјо да знаеш какви опинци те газат.
Пишувај ми почесто.не само кога олуците тропаат.Можеше да ми оставиш слика,крај креветот на ѕидот ќе ја закачев,амбарот го наполнив со жито а писмо не стигна,понекогаш си мислам пишуваш само кога беснеат ветрови.-Велиш. Ти мислиш продавам надеж,а јас сум само купувач од дожтот купувам на ветрот продавам.Во нашиот град,утрата се како дете штотуку расонето,на тремот засадив лилии.Вечни да бидат.Ти реков еднаш времето некогаш споро минува,и клетви да му фрлаш часовникот е ист. Добро утро.
Денес е преубав ден Некој се радува што почнува со училиште,додека пак родителите ги спремаат своите дечиња и се возбудени како ќе им помине првиот училишен ден. А јас сум благодарна на Господ,затоа што на овој ден се родила личноста која секогаш ми била најголема поддршка во животот и дури да имам и 100 животи нема никогаш да можам да и се оддолжам Биди ми секогаш насмеана,здрава и жива мајко,нека ти е најсреќен роденденот и уште многу родендени да славиме заедно
Легендата вели еднаш кога жената и детето сакале да си одат мажот станал без да рече "само да го допијам пивото."
Живеам карши школо, слушам гласови на деца кое од кое по возбудени. А у мене, ни ронка носталгија за школски денови. Може сум единствена тука што школото сум го сметала како напразно губење време (со исклучок значи на некои битни предмети). Уште од дете едвај чекав да наполнам 18год и да бидам слободна, сакав уште тогаш да студирам, и факт дека студирањето е подруго. Сега се чуствувам слободно, сега а не тогаш кога морав да седам на тие клупи и да слушам како некои професори си лечеа комолекси на нас, и како морав главата да си ја пунам со небитни факти (колку жито годишно произведувала Аргентина у 1998 на пр), и каде што личното мислење е забрането и сметано за некултура и дрскост... Пффф, ноу тенкс, да ми плаќаат па не би се вратила у тие простории и на тие клупи.
Премногу сме окупирани со однесувањето на другите, човековата злоба и глупавост, па забораваме дека тоа се одразува врз нас. Ако нас постојано ни сметаат луѓето и нивните постапки како тогаш ќе живееме исополнет живот и ќе бидеме она што кај другите ни смета ? Нема да може оти со осудите си ја полниме душата со јадови и стануваме сурови. После ќе велиме нема човек да се најде, ќе нема кога не тргнуваме од себе и не стануваме ништо повеќе освен исти со толпата. Боли проклето и пречи ама па најважно е сами со себе да сме во хармонија.
Се прaшувaм, ќе дoјде ли нoќ кoгa ќе легнaм вo кревет и ќе зaспијaм мирнo без мисливе дa вoдaт вoјнa вo мoјaтa глaвa.
Многу ги сакам оние пораки и јавувања кога негде кај што не си, ќе пуштат твоја песна, па ќе ти се јават или пишат за да те поздрават, ама омилени ми се ониe неочекувани, од нигде никаде: - „сакам само да те поздравам, така ми дојде“... ни ти знаеш, ни он знае кој ѓавол го натерал да помисли на тебе. Сосем неповрзано, пред да и кажам чао на плажата, нека иде Лана у позадина... Spoiler: Through the fire, we're born again... Убава школска година ученичиња и родители Ваша М,
СДК секаде гледам за првачињата објави. На училиште, прв ден заедно со своите родители под рака, мерак пусти и на децата и на родителите. Како само добив желба да сум и јас на нивно место, ехххх би имало ли нешто поубаво од тоа. Само школото да ми биде занимација и преокупација, едвај да чекам голем одмор. Зошто брзавме да пораснеме не ми е јасно, и зошто толку брзо ни летна времето. А сега секој ден е прича за себе, се изморив...
Не чуствувам носталгија по школските денови. Го мразам ограничувањето на времето кога мора да се чека ѕвончето за да завршат часовите. Го мразам и искомплексираниот професор по физичко и неговите блок часови од сабалје, а се понашаше како предметот да му е најважен на свет. И тие што мислеа ако останат на час кога другите ќе се сложат да бегаат се најпаметни и најкултурни, а и ќе ги пофали професорот "браво дечиња" не сте ко пропалицине. Јас да сум професор марш упм ќе им речам. И оние кои ги криеа тестовите. Топ сте кисче. Факултет е права ствар. Не зависиш од никој и ништо. Доаѓаат до израз твоите способности, школото е основа да, не знам што чудо ќе бев на факултет имам далеку повисок просек, излеа не сум можела да дојдам до израз од бубалиците.
Живееме во држава каде ако не се чекираш по штабови и не се чукаш во гради со членска книшка,си никој и ништо?! И секогаш си граѓанин од втор ред!! Сурово,ама вистинито... Да преминам на главното, пред 2 месеци го запишавме во градинка внук ми,и ветуваа да да ете е примен ,дојдете крајот на август да се среди документацијата и да се види здравствената состојба на детето,одат брат ми и снашка и им викаат не го примаме детето без потврда дека двајцата родители се вработени. Молам ?! Како така бе,каква потврда кога снашка е невработена и дома има друго 9 месечно бебе ! Беа упорни им отидоа пак и пак истиот муабет...кажуваат имале две слободни места,а не го примаат внук ми,кој патем ни мачкаа очи дека прв е на листата. Срамота е ова,ако е критериум да бидат двајцата родители вработени за да им се прими детето во градинка,тогаш нека биде за сите,не за поединци...познавам милион деца кои одат со лесно во градинка а притоа мајките им се дома- невработени...
Сакам да кажам (1) дека одма се познава дека е 1 Септември. Ако треба ќе ми подрани, ќе ми подкасни, небитно ама ќе дојди на 1ви секоја година, а и автобусот ... цело лето дур се возев абе пусто внатре, пусто по станици а денес ... како на екскурзија да одам не во аптека. И најинтересно не е децата кои искрено ми се интересни онака да ги гледам дур се дерат низ автобусот зошто и јас сум го праела и знам како е, туку поинтересни ми се тетките кои викаат по нив со онај ист high pitched глас, дури ми се чини ко од иста мајка да се сите тетки по автобуси шо намќоро гледат и викаат по децата. Па ги слушаш од прв ден чекат распоред со ливчето од автобусот в раце за да смислат од кои часови ради автобусот можат порано да избегат, па ја поткренале ногата, и одма тетката вика да слезеле со „И вака дома прајш?“, па ако е некој/а посрамежлив/а, спушта нозете, ако не само онака ќе го погледни другарот и си тера ќеф и оваа пак „Еј, ме слушаш ти мене?“, тетке, сфаќаме, јавен превоз е, ама кое дете ќе те послуша златна? Смени пристап. Или ќе се изнасмеат на глас, типично за тинејџери и оваа се мршти и се врти на кај нив ко демек бебето го заспала па за уште една станица децата смртен грев прат. Деца се, не оправдувам секакво однесување во автобус ама го сфаќам и нивното, не сум до толку стара изгледа. Сакам да кажам (2) си најдов кученце, во паркот од кој ме дели една улица, идам дома задумана врвам низ паркот (неизбежно ми е врвењето од таму) и мојот daydream го прекина едно мало гласче бе, како ко ќе на мајка му заплачи бебето ми е плачо на мало бебе животно. И онака го кршнувам патот, имаше само едно дете на скроз другиот крај од паркот, не дете туку моја возраст. Кога ојдов кај малото си ојде, па златен ако случајно си тука и читаш, да дај Господ се најлошо да ти се случи ако ти го остај малото. Му јавив на тато, не ми крева, мама ми се изнавика на телефон дека неможам се шо ќе најдам на улица да земам дома и шо да прам легна то под крлешки, мило е многу, весело, пргаво. Идам до продавница му купив на јадење и го остајв. Спремна дома за сценарио со солзи в очи, мајка ми да излегла, а јас плачам да ја убедам. Едно тешко шо ми падна. Сега уште после пракса пак ќе гледам да си го наранам, машко е, црно абе душичка. Многу на душа ми падна и ако не го викаш те прати само до крајот на паркот, ако си тераш не те прати подалеку.
