Кога само ќе се сетам дека пред една година имав песимистички мислења, мислев нема можност за нешто убаво да се случи. Секакви мисли ми се вртеа низ глава. Еве ме денес, со насмевка се потсетувам на тие денови, работи за кои мислев дека се невозможни се случија, година исполнета со многу пријатни моменти. Не дека сега животот ми цвета во рози , но полека работите се подобруваат. Колку да ни е тешко и да сме тажни, никогаш не треба да се откажуваме, секој нов ден ни нуди нови можности, нови предизвици.
Ме прогонуваат сите тие слики... кога стари луѓе брзаат да го фатат автобусот а тој пред нос им ја затвора вратата и заминува... среќа што ги немам многу такви слики во сеќавање... тажно е.
Никогаш во животот не ми бил потребен оптимист. За сите по еден реалист, за да се прифати ситуацијата како што е, а не да се лета во облаци со лажна надеж.
Понекогаш е тешко да тргнеш напред, но штом еднаш ќе го направиш тоа, сваќаш дека тоа била најдобрата одлука што си ја донел.
Многу ми е кејф на душата да експериментирам. Да си играм со боите и декорот на мојот дом. Од ништо човек да направи нешто шарено, бојно и живо.. макар од кутија со лепак и ножици.. Креативноста е важна. Неодамна и ги купив омилените булкави цвеќиња, и стапчињата што ги видов некни ги купив да фи заличат.. сега седам и ги гледам која шареност и живост му ја даваат на просторот. Префинетост.. Имам големи заоблени прозорци.. Нанадвор глетката е врвна.. Од изгужвано старо перде направив ново и испеглано, ставив и дрпапер.. декорирав со снегулки по повод празникот кој ни доаѓа.. Ставив и миризливи стапчиња на масата .. Беа сосема обични и неважни но се обидов да ги ставам на мала декоративна чинија преполна со ситни лампиони.. Ете супер испадна.. живост.. шареноликост. Важноста на предметите не е во нивната материјалност и тежината која ја вредат, туку напротив креативноста е таа која ни дава фанцинантност и убавина на очите. Се е до нашиот фат и нашата мотивација како ќе го креираме едното нешто. Дали ќе се потрудиме или нема. Топлиот дом, топлата љубов, заедништвото.. сето тоа зачинето со шареноликост ми го дава комплетната усполнетост и спокој во душата а убавина на очите.
Сама. Светлината на кандилото ја разбиваше темината во собата. Малечкиот ангел цврсто спиеше. Го гледав на светлината од тие малечки зраци, се радував за неговото доаѓање во мојов ништожен живот. Едноставно сфатив колку ми бил празен животот до пред неговото доаѓање. Во еден миг помислите одлетаа во друга насока. Љубовта... Каква е таа вистинска љубов? Што е таа во суштина? Она што го имам во душава, во срцево е исто. Исто и кон него, исто и кон него. Двајцата ми се еднакви. За двајцата го давам дури и животов, за двајцата би направила баш се’... Иако едниот, овој малечок го носев во својата утроба, под моево срце, како е возможно да ја има истата љубов и оној кој е мојата друга половина?! Чудно прашање без одговор. Но уште почудна беше помислата, што е она најправилното, највистинското? Се сеќавам како река солзи пролеав заради тоа прашање, поточно за таа молитва. И така... по само неколку денови дојде одговорот. Пад. Толку страшен пад. Толку страшно искушение. Болка. Солзи. Духовно измачување. Тоа беше одговорот, само што тогаш не го гледав, ама сега полека се разјаснува како утро. Слава на Бог! Вистина. Сеуште не можам да го видам вистинското, но помалку гледам. Ја почувствував. Толку силно Ја почувствував, што немав здив во себе. За прв пат вкусив дел од Неа. Да, паднав со помислите, толку паднав. Но научив. Ја вкусив Таа полнота. Да Љубиш, вистински да Љубиш. И ме наклеветија. И ме срамнија со земја. И ме навредија толку силно, од што пролеав крвави солзи. Но простив. Таа прости. Таа избриша се’ како ништо да не постоело претходно. Таа ги уби сите тие стрели вперени кон мене. И само благодарение на тебе душо моја, благодарение на тебе. И како да не те љубам?! И твоите стрели се веќе искршени, закопани длабоко во земјата. Знам дека ни твојата душа не разбираше што се случува. Но твојот молк, твојата молитва го направија она најправилното. Ти благодарам. Благодарам што влезе во мојов беден живот. Благодарам што ме научи на трпение. Што можеби со солзите, но ме поучи на Неа. И кога ќе заминам еден ден, сакам да знаеш само едно. Твојата болка беше и моја болка. Твојата радост беше и моја радост. Така научив на Неа. Покрај тебе научив да им простувам на сите, ама вистински, исконски да му простувам. Не само да простам, туку и да заборавам. Малку е секој збор за да се искажам. Ништожен е. Те Сакам душо Божја. Те сакам толку силно со онаа Божја и пламена љубов. Толку те сакам, исто како нив двајца, тие што се мојот живот. А сега, сега сте моето Свето Тројство во душава. Зашто преку тебе научив дека Таа е само Една. Едноставно треба да Љубиш. Само да Љубиш.
Пријателот не се крие во глувчешка дупка кога ке види дека ти треба. Таквиот пак и мене не ми треба. Сакам да е до мене и кога се радувам. Кога се издигнувам и кога паѓам. Пријателот е постојано тука. Без разлика дали физички. И кога го нема на видик,ако е пријател ке го осетиш дека е до тебе.Само ке воздивнеш и ке речеш,ех да беше тука,се ке беше полесно. Едноставно знаеш дека ке беше полесно ако навистина е твој пријател.
Драги мајки, тетки, баби, вујни .. разбирам колку ги сакате вашите деца, внуци.... но дали бе се треба да се споделува на овој фејзбуков ???? Добро бе, вие уживате или одите некаде да се изнасликате, да постирате слики за другите да видат дека сте биле некаде или ... ???? Правите огромни родендени, строго мајка/син да се исто облечени позирате до тортата со дадено една купа пари, па со мафините со круните и нетизнам што по масата, па слики, слики пак на Фб .... Ставате слики од децата, голи, па глумите лудило, за секој месец со него поминат откако ке се роди печете торти сликате, па ставате пак на фб.. па наместо тоа, печење торти сликање и триста други чуда ОДЕТЕ ПРОШЕТАЈТЕ ГО ДЕТЕТО да вдиши чист воздух, да си поигра со сувите лисја, да има детство, почуствувајте се и вие дете, дадете му ја целата слобода... Ке го избришам фб-профилот само од вакви слики... доста е !!!!
Кој мисли дека жените се "послабиот" пол нека види како ги затвораа вратите од колите...БАААААММММ !!! Океј океј, во позадина Др. Дре Стил Дре си крцка си чатуваш после работа што можи да тргни наопаку ? Па она наместо "шо да биди фазла", ти си пишал "шо да биди газла" и тоа токму таму кај што не треба !!! Ма на кого ти газла викаш мамич*/***/*...
Се гледам во огледало и не можам да се препознам самата... Како друг лик да гледам во одразот...како очите да сакаат да ми кажат нешто... како во телото да ми е една личност, а на огледало сосема друга. Од надвор насмеана, весела, среќна, а внатре скршена, оштетена доживотно, немоќна... Како таа од огледало да сака да ми рече: -Што правиш ти, ало? Кога стана олку ранлива, скршена, плачка, мека...Ти беше весела и среќна девојка, што ти е сега? Ти не си ти...Од кога сама се понижуваш пред некои небитни личности? Од кога бараш прошка за нешто што не си погрешила? Од кога толку трпиш и ќутиш? Еби им мајката на сите говеда, дај ми искрена насмевка... Ако ми ѕирне некој барем за мал момент во мозокот или душата, ќе се исплаши...толку е мрачно, темно, полно со омраза и нервоза... Се срамам од таа личност во огледало, ама ќе ја исклучам сијалицата и неа ја снемува...пак останувам јас.. навидум весела, а всушност толку немоќната и тажна личност.
Да го повториме златното правило.... Луѓе! Не се шетат со облекана со која шо готвите! Океј? Човек мојте да убиете !
Ај што пишуваат на латиница без употреба на набројаниве, ами и во брзање кога ќе утнат 3 букви од 5 во зборот... Sifuejwn... оди па разбери што сакал да ти каже.
