Мината недела паднав дома. Се лизнав на тазе бришен ламинат. Беше такво епик паѓање, што ми остави вкупно 14 модрици. Поголемиот дел поминаа, ама онаа на колено сеуште ми мењава бои. Ги смени сите нијанси на сино, гледам денеска е бледо жолта со нијанси на бледо зелено и негде крваво црвено. Многу ретко сум паѓала како мала, па немам лузни по мене, мислам дека ми се преплати со последново, за се што сум пропуштила, ама затоа кога паѓам е екстремно. Ја украсив надворешната врата и ги извадив новогодишните чаши од кутии епа не ми се чекаше више бре!!!!! Убаво саботно пладне!
Договорено Дома секогаш имам портокали и цитрони за цедење. П.с. Обавестиме унапред само, за да напраам и некоја ванилица. П.п.с. Ако те носи пат навака, обавезно те чекам!
А кај да го најдам да ме топлит? Сдк денес ми е потешко од вчера. Вчера не јадeв ништо, денес дупла порција од истото. Не знаев дека сум била волку слаба.
СДК Денот ми е нешто слично како на оние девиците во темите што со Норлево го абортирале малото бебе гомненце, оти имале анален
За други не знам ама јас не би носела блуза со овцичка и натпис sleep sheepама радо би подарила на некои личности, посебно на оние кои одат на митинзи. Се надевам нема да се навреди некојама стварно видов таква блузичка и предлагам да се делат такви блузи, како дел од политичка кампања. #мала# доза# креативност# и# шега #не#штети# никому#
Сакам да кажам, дека веќе не смеам да претерам со чили тортиљи. Желудникот ... Ама толку се добри, совршени.
Mene ne mi preci baba mi da me preceka so baklava, duri bi mi prialo. Jas nemam baba, ako babati posvojuva vnuci, slobodno kazi i deka sum siguren kandidat. Pozdrav za baba. Mnogu ubava baklava.
СДК дека понекогаш сакам да сум мачка. Домашна. Едно гајле си немаат, најади ги до препукнување (тоа тие што сакаат секако), па фрли им некоја стуткана хартија или што било и имаат занимација да ја рушат цела соба во наредните 3 саати, па ќе спијат понаредните 16, па ќе ти се качуваат буквално врз глава и нема да им речеш не... лабаво им е.
Животе сериозно не те предизвикувам кога викам може ли да е полошо. Повторно дома се бориме со ракот, повторно секоја вечер заспивам со солзи во очите и се будам со надеж, дека ќе биде подобро, дека ќе се избориме. Тетка ми е луѓе херој. Секој ден, без разлика колку и е тешко станува и се бори, ќе се насмее и ќе рече ма не и се давам на болеста, ќе бидам пак здрава. А мене, срцево ми се кине. Посакувам и јас да бев толку силна колку што е таа, ама се трудам да и бидам најголема поддршка, и да се молам секоја вечер за подобро утро. Затоа насмејте се вечерва, гушнете си ги најсаканите и бидете благодарни за она што на сите ни треба, здравјето, нема ништо поважно.
Ако се презиваш Талеска тогаш сигурно ќе ти падне, а вака не знам дали ќе дојдеме на честење, да не те разочарувам. Се шалев, секако. Good luck.
Никогаш не ми била клише предновагодишната еуфорија. Се радувам со истата страст и со истата емоција секоја година, обожавам да китам, да создавам, да красам, да се креативирам. Никогаш ама никогаш не ми здосади огромната елка со лампиони ниту пак сијаличките. И ден денес како пред многу години го имам истото чуство и истата емоција, се радувам на секое пакетче, на секоја зимска ладна возишка и на дебелиот шал. Ме исполнуваат сликите крај којшто поминувам, накитени куќи, светки, продавниците, трговските, камионот што вечерва дојде на кока кола, така ме израдува што се осетив како во добрата позната реклама. Не, не е касно да се радува човек, не е касно да си прави милина на душата, да пазарува, да кити и да се радува колку год години и да е.. празниците, софрите и пријатните атмосфери.. Никогаш не е касно да се радуваш, да се радуваш искрено од срце.
Се прашувам само како можат некои деца воопшто да не се грижат за своите родители? Како може фејсбукот, инстаграмот и фотошоп апликациите да бидат побитни од "болен" родител. Родител кој што не може да стане од кревет, родител кој што ти го дал и последниот денар што го имал за да можеш да истераш свој безвезен ќеиф, родител кој што секојдневно во секое време ти го чува детето, кој што гледа само за тебе и се моли само за тебе... Не знам. Често пати се запрашувам, што воопшто чувствуваат и размислуваат таквите? Не ли им е жал? Не ли ги боли да ги гледаат во таква состојба? Колку и да имам работа, колку и да имам за учење секогаш прво ги прашувам дали се добро, како го поминале работниот ден, дур средуваме и работоме по дома си разговараме и после секој по своја обврска. Во моменти кога се болни не се двојам од нив, ги гледам како зеницата во очите, зошто ништо на светов не ми е побитно од нивното здравје. Буквално ништо.
