Mrazam luge koi ucenuvaat. Se sto sme steknale vo zivotot sme go steknale so trud,pot i maka. Se sto sme dobile e regularno,bez vrski i prijateli. E zatoa nemate pravo na uceni. Ako ne izlezam onaka kako sto nalagate vie,ne znaci deka ne go poddrzuvam nestoto. No,da izlezam samo za da ja odbranam ,,valkanata,,funkcija do koja stasa TI,onaka kako sto mi nalagas i so uceni,toa nikogas nema da se sluci!
-Кога ми зборуваш за тој твојот, со солзи во очите, некој внатрешен глас во мене ко да сака да врисне на цел глас, да те протресе убаво, да побегнеш што подалеку и да не погледнуваш назад. Другиот внатрешен глас ми вели дека си совршено свесна за се што ти се случува. Сдк дека на некој едноставно не му треба, ниту бара совет, туку сака само некој близок покрај себе да си ја искаже маката. Утре е нов ден Совршен ден да продолжиш повторно по старо да живееш
Сите живееме во еден свет, но секој е свет за себе. Невозможно е да бидеме исти, а и не треба. Од различнстите учиме да ги прифаќаме другите и да имаме пошироки хоризонти за индивидуализмот. Сите поседуваат своја вредност и секој придонесува за вредноста на својот живот. Понекогаш е убаво чувството да застанеме, да ги погледнеме можностите на прагот и да им ја отвориме вратата на деновите. Дури и во безволните моменти може да пронајдеме парче надеж по кое одамна сме трагале. Секој обид е позначаен од низа подготовки за успех...
Mlad e covek i zelen do 35 god i poveke logicno e da nemoze samostojno da zastane na stranata na svojte mislenja i stavovi. Razbiram toa e nesozreanost da ti treba od sekoj like, da ti treba armija na luge da te podrzuvaat pa ako tebe tie ne ti se po keif ti dale like, ke vratis. Ako posle 35 uste vi treba seto toa togas pomiretese so toa deka nemate samodoverba. Nema poloso od toa da uvidat drugite deka nemate samodoverba. Licnost nad 35 god. se pravda, objasnuva, se frla vo ogan, najtragicno se rasprava vo ime na grupata vo koja pripaga...... Seriozno porasne te, imajte svoe jas , zemete odgovornost i stojte zad toa sto go zborite. Nemozela vo samaposluga da se odluci za crno ili belo, pa sto mislite Vie sto toj mislese, sto sakase da kaze, pa kako da postapam, pa daj Ve molam pomos, pa podobro e karirana suknja ili na bobici, ajde sovet Ve molam kade da odam na odmor........ Stvarno! Uste takvi prasanja?
Да не должиме, тоа сакав да го пишам и го пишав. Знам дека ќе почнеме да се караме ако продолжам да дискутирам.
Сега кога сум сама и ме држи несоница со ноќи, тагувам за моментите кои сум ги преспала а кои би биле незаборавни спомени да би биле доживеани...
И .... <- тука се пастирани сите битни и небитни цитати за љубомората кај и меѓу луѓето Да не се мачам да ги барам и копирам
"Home, home again I like to be here when I can When I come home cold and tired It's good to warm my bones beside the fire" Pink Floyd совршено го опишуваат чувството кога ќе се вратиш од работа по напорен ден. Па уште и на винилка. И студеното пиво поубаво лизга.
Сум била безброј пати разочарана .. Сум била безброј пати уништена .. Сум плачела и плачела , сум немала рамо за утеха , сум била оставена , уништена , изгорена , безнадежна , но не колку што сум сега . .. Во глава ми звечат зборовите Не сме јас и ти еден за друг , се заљубив во друга , ке најдеш друг.... Ова ме распрчи , ова ме срамна со земја , ова ме уби .... Јас сум мртов човек ... Љубов??? ... Ма не ми ја споменувајте таа измамница , само таа ме уби !
Не викале залудно дека после дваесеттата година доминира подзнакот. Каква сум станала ејјј, не се препознавам. Од секогаш сум се грижела за луѓето што ги сакам, посебно за посилната половина и бурно сум реагирала и за најмала ситница која ме повредувала. Сега уште поинтензивни чувства имам. Не се препознавам и не знам дали е ова нормално. Јарецот како што старее станува се подетинест. Во детството е најсериозен. Сум била многу сериозна како мала и многу луѓе ми го кажувале тоа, а сега како дете во пубертет сум. Мислам дека во текот на еден ден јас сите емоции ги доживувам. Среќа, тага, возбуда, стрес, копнеж, страст, недостигање... Не сакам да се сменам, јас си се сакам како што си бев. Можеби изгледам исто и исто се однесувам, но душата како да ми се сменила. Не сум јас истата, а сакам да сум старата. Ајде планети, наклонете се еднаш и не ми драмете многу. Љубовта ги менува луѓето, но не секогаш на подобро.Примери има многу, не би сакала сега да опишувам. Се само напнатост и некоја тензија... аман нека си оди
Сакам нешто да кажам ... Пред да си легнам мислите ми залутаа и ми донеса убав заклучок во вид на прашање кое сакам вам да ви го поставам. - Како си го перете вашиот мозок секојдневно !? ( во позитивен контекст ) Го имате целото време на светот, размислете и дадете си одговор на прашањето. Претпоставувам дека ќе дојдете до прекрасни заклучоци. Keep it real, Body, Mind, Soul ПозЗ3³ ®
Тешко ви е да бидете фин, културен народ нели? Многу полесно е да се превртат очи, да се потсмева, да се даде некој саркастичен коментар... Ех драги мои луѓе, навистина ви е тешко да се потрудите да бидете добри човеци, што би рекла една поранешна колешка, мислите дека нема да изгледате толку паметни можеби. СДК и покрај озбилноста на моето работно место, се шегуваме, влечеме позитива, се смееме. Не бива намуртени луѓе. Ама треба да знаеш кој хумор одговара на работно место, кој не. Ние надвор може да бидеме и најблиски пријатели, и љубовници и се што ни душа сака или одговара, ама зарем не гледате дека има одредена дистанца која треба да се одржува помеѓу колеги во работна атмосфера? Па вие ако вака се однесувате тука, каков однос да очекувам надвор од овие врати? Хах Време, тема за сва времена.
Шетавме со моите. Имавме само еден викенд заедно. Во саботата ги пративме сите дома и јас со мајка ми прошетавме низ центарот уште еден саат. Седнаме на цигара на една клупа. Веќе се имаше стемнето, луѓе низ центарот ко на улица Македонија, или ко на Широк Сокак, улицата светка од дуќани, улични светилки, се слуша џагор... и улични музичари кои свират некој француски мелос на хармоника. Ја држам мајка ми под рака, муабетиме некој глуп муабет што да купиме, а зборовите што сакаме да ги речеме ги криеме меѓу вилицата и образите. Се плеткаат околу јазикот, голтаме, голтаме и воздух при тоа, па не боли после хранопроводот. ... Уште колку средби вакви ќе имаме заедно? Што кога ќе поминат уште неколку родендени, уште по некое дете, вие со тато уште по некое бело влакно во купот, јас уште по некоја обврска со децата... кај ќе е времето за шетање под рака низ центарот? Кај се кафињата за нас резервирани? Кај се неделните ручеци неизедени, остинати? Кој ќе јаде од роденденските торти??... Ах како поминува животот... до пред малку бев само дете... кое се гордееше на самостојноста, само што бев одлетала од домот.. ама до пред малку бев сигурна дека ако се случи пак да се уплашам од нешто навечер, имам кај да истрчам во прегратка. Сега јас треба да ја нудам таа прегратка... ама јас уште се плашам. Уште се плашам, мамо... само сега ме плашат вистински чудовишта, мамо... Ме плашат вашите бели влакна, ме плаши плачот на моето дете кога гледа дека не сте повеќе во собата... ме плаши самотијата... ме плаши вашата самотија... Мајка сум, ама сум и дете. Кога ќе престанам да сум дете, и да сум храбра мајка за моето дете?
14.03.2001 некои датуми остануваат вечно врежани во нашите сеќавања. Мало девојче седи на час, кога одеднаш се слушнаа рафали, а од прозорецот на училиштето се гледаше како поминуваат тенкови. Исплашени детски лица кои не сфаќаат што се случува. Кога почна се погласно и почесто да се слушаат рафалите, наставничката почна да ѕвони на нашите родители да дојдат да не земат од училиште. Родителите доаѓаа и ги земаа своите деца, но на нивните лица се гледаше загриженост што тогаш не ја разбирав. Јас бев меѓу последните деца кои останаа во училиште, кога здогледав познато лице како брза кон училницата. Тоа беше татко ми кој дошол да не земе сите деца од зграда. Многу спомени од тогаш гледани со детски очи, кои не ја сфаќаја опасноста. Се беше како на филм, за кога пораснав дека всушност не беше тоа филм. Беше реалност каде некои семејства ги изгубија своите најмили синови, браќа, сопрузи. Вечна им слава на бранителите. Никогаш да не се повтори
