Денес видов еден д-р кај кој бев на прегледи, се загледавме така ама јас од пусти срам си премолчив... Ако бе ако.
Кoлку требa дa си сељaк oд нулa дo бескoнечнoст зa дa свириш пo згoднa женa пo улицa? Ај, штo свири фрaерoв туку и мене ме извaди oд пaмет. Стoјaм јaс нa пешaчки, a женaвa стoеше дo мене. Ствaрнo беше згoднa, телo нa девoјкa имaше, нoзе тенки, oкoлу 40-тинa гoдини имaше. И сегa фрaерoв oд пoгoре oд еднa лентa се префрлa вo другa зa дa пoмине пoкрaј неa и дa свирне, a јaс зaмислен и сaмo кoгa свирнa ме извaди oд пaмет. Женaвa не реaгирaше вooпштo, ниту пaк кренa пoглед, aмa зaтoa јaс гo oпцув и зa мене штo ме штрекнa и зa неa.
А колку си сељак од НУЛА до да си имаш таблички на кола со свое име? Туку друго нешто дојдов да пишувам.... Дејството се случува во еден бутик во Сити Мол. Другарка ми пробува некои фармерки, а јас зборувам на телефон, разгледувам и се врткам околу гардероберите. Зборував со колешка, поточно си се жалевме зошто денот кога требаше да имаме предавања од една професорка воопшто не дојде, а не не извести. Јас се дерам: - Стварно не е фер од нејзина страна...Ете на секого може да му излезе работа, ама нека пише...Има колеги што патуваат само заради неа, а таа не е тука. Некои премногу се неодговорни...блабла...блабла... Кога одеднаш од гардероберот излегува професорката со малечко дете за рака...Ме гледа и ми вика Здраво... Јас си стојам ко попарена. И реков и јас здраво, и пошто мислев ме слушнала, од срам и незгодно грабнав блуза и си тргнав да одам без да платам (моментот кога не знаеш кај тераш)...Пред да ја поминам вратата и пред да се вклучи алармот, ми текна што правам. Одам да ја вратам блузата и ми текна дека всушност со другарка ми дојдов...И се јавувам да и кажам дека ќе ја чекам надвор од срамови, а таа од гардероберите се дере: - АБЕ КАКВА ПРОФЕСОРКА, ДОЈДИ ДА ВИДИШ ДАЛИ ГАЗОТ МИ Е ДЕБЕЛ!!!!! Од сите саати во текот на денот, минути, секунди и стотинки...Од сите денови во годината и месецот...Од сите бутици во градов, ние двете сме се нашле во исто време и на исто место. Не знам дали ме слушнала...Шансите се 50/50 Некогаш навистина не знам кога да си ја затворам устата.
Она кога работата ти ги полни батериите до врв. Ма до толку што дури чувствуваш покачување на адреналинот. Друго. Јас се плашам од луѓе наречени лајкувачи. Озбилно. Да е маж,ке си речеш му се допаѓам на пример. Ама не. Понекогаш ке напишеш,закачиш нњшто што и не ти е баш по воља,колку да видиш реакција,и уште не испратено,добиваш нотификација. На секоја објава. Не од оној страв како кога се плашиш од непозната темница,туку страв од непознато. Зошто? Неможе кај еден човек се да ти се допаѓа.
@galapce не се плаши. ЈАс имам некоја глупа навика како што скролам надоле така на се да ставам лајкови. Ама па кај мене пола и повише од фцб пријатели ми се на unfollow и така само страните лајкувам и нивни објави. А не сум манијак како што памтам
Ете незнам. Може ке се јави уште некој до образложение и ке ми мине стравот оти нема да ми е непознато.
Пред некој саат ја начекав на ТВ онаа серијата „Убавиот ерген“ или како и да беше... Го препознав ергенот по кој сите се залетуваат и решив да погледам да видам што толку е. Имено, беа на некаков состанок и овој вика, and I quote: „Жените можат да одат во потпетици и кога ќе соблечеш сè од неа, потпетиците остануваат. “ „Според мене, жените не се за разбирање, туку за сакање.“ „Исто така, сметам дека мажот е оној кој е задолжен за удобноста на жената.“ Моето прашање е, зошто сите се онесвестуваат по ергенов, кога на секое второ отворање на устата треснува нешто ултра-сексистичко и алфа-мажјачко? Јас би бегала од овој подалеку.
@Lella сите сакаат убавина и сексипил, по тоа се паѓа првично, а не по тоа кој колку е паметен. Тоа е суровата реалност важи и за мажи и за жени
Мајка кога ќе ти рече да си го лапнеш цело лепиње, ич да не му ја мислиш. А кока колата била добра за притисокот, а на крај и нешто за шеќерот, да се заблажиме @Lella Јас секогаш велам дека може да се вљубиш со очи, со срце или со мозок (и комбинации со истите се дозволени)...па ако добро готви можеби и со стомак .
Јас не сум затрескана по ергенов, нема ни да бидам. Не ми е ни убав, ни симпатичен, ни па паѓам на гз кога се појаве на тв. Не ми е некоја појава, а сите се онесвестуваат по него, дури ме иритира тоа. Ама ете, не е мој вкус, што да правам.
Дефиниција за нешто погрешно на многу нивоа. „Вицови“ за да се засрамиш каде живееш... Не за џабе се вели, многу говори за еден човек она на што се смее.
Има денови во кои се ќе ти се преврти наопаку и саатот ќе застане и крвта полесно ќе почне да се пролева и болката се појака ќе станува. Има денови во кои болест ќе господари со твоето тело и деновите ќе изминуваат додека се бориш со неа, и лековите ќе се менуваат, и грбовите на луѓето кои те предале се повеќе ќе стануваат. А има и денови...ете како овој, ладни, а топли кога телото твое дека издржало се треба да слави и кога мозокот не ти ја прима информацијата дека повеќе терапии нема, и кога рацете ти се подаваат да ги гушкаш оние кои сила ти давале и кога лицето насмевнато ти е... Има денови кога се плашиш да се расплачеш од среќа, има денови кога и сам тагата не сакаш да ја пуштиш оти силен те направила... Има денови кога полека го гледаш изгрејсонцето и соништата пак се отвораат пред тебе... Има денови како овој кога болеста се пакува да си оди, а ти ја гледаш и топло ти е на душичката... Ја гледаш и ги милуваш рацете, ете оние кои сила ти давале...
Jadev nekoj przeni lepcinja. Milina, vo momentot. Sega koga ke si go vratam filmot, przeno vo zejtin, majko mila. Pogolemo zlo na svoja dusa nemozev ni da si napravam. I posle ke kaze nekoj "drugite ni pravele". Sami si patime od galava. Sleden obrok , utre. Jas za denes go zavrsiv svoeto. Aj otidov Jas da gi istrcam ova lepcinjava.
До сега не сум слушнала поубав звук од чукањето на срценцето на моето бејби Фала ти Господи за оваа радост
