I na krajot se se sveduva na hormoni, pari I mokj, se dodeka ne padne nok I ni gi otkrie vistinskite lica, zosto neli pred da legneme tocno znaeme sto ni nedostiga vo zivotot. A utroto se budime so izbistrena glava kako vodata na plaza se dodeka "kapacite" ne ja pomatat, pa vo tekot na denot povtorno niz mislite ke ni se izbanjaat momenti, misli, zivoti I sekoj od niv ke zeme so nego po nekoja kapka, ke ja izbrise beznacajno so peskirot I nieden od niv nema da se udavi, nieden.
Изгледа требаше да почне школо за да почнам многу да ги ценам неработните денови и викендите. Пред една недела секој ден ми беше ист и досаден, ми беше сеедно, а сега толку се израдував што наместо да дремам 7ч по школоно, ќе си седам дома, ќе си лежам и спијам до кога сакам. Туку смачено ми е од лажни луѓе, лажни насмевки и лажни пријатели. А во школово е баш вака. Лажните насмевки кога професорите кажуваат демек нешто смешно, па ко ретардирана фока од почит се смееш, коа цел клас се смее на некоја глупост што некој ја треснал и ич не ти е смешно, но ај да не испаднеш ко глупак мора да се изнасмееш...личностите што зад грб зборат свашта за тебе, а вака у школо ти глумат другарчиња, срцки... Тукушто почнавме, а јас веќе се уморив од целава лажна средина и личности. Но, тоа е, не помага ни жалење, викај дека е добро и терај... Туку, ај на страна школово, откако прекинаа да ми мењаат пелени стално маки мачам со погрешни симпатии. Памтам, уште у градинка првата симпатија ми ја акна главата у шајка, све нешто малер сум. Ден денес дома ме заебаваат за тој у градинка, да, на собири фамилијарна, само ме брукаат со таа случка.. Стварно не знам како да го потерам малеров и да ми се погоди некој асален, не е фер више ова.
Една девојка одлучи да си го пројде цел пат од Куманово до Скопје зборувајќи на мобилен. Беше седната позади мене. Раскажа 90% од нејзините приватни проблеми со кои се соочува периодов. Пола автобус се запозна со сета нејзина драма околу веридбата на бившиот и "предавството" на нејзините другарки кои (иако знаеле) не ѝ кажале дека се верил, а таа последна дознала. Решение за вакви ситуации: слушалки во уши & volume up.
Уште една разделба и растреперен глас, недокажани мисли и солзи кои стојат во грло наредени како камења. Овој пат солзите ги видов и кај соговорникот... И до кога вака?
Често се жалиме на негативните работи кои ни се случуваат заборавајќи дека ништо не е случајно и дека се се случува со причина.
Аии истото се случи еднаш со една, али Охрид-Скопје. Цел пат зборуваше на телефон и тоа гласно за колешките од работа. Ја не знам кој има време и нерви цели 3 саати да слуша муабети по телефон.
Барем сега имам место каде да одам кога немам каде да одам. Сега имам и личност со која можам да зборувам кога немам со кого. Полесно е сега. Полесно е кога ќе ја соблечеш наметката од душата пред некого, искрено, без лаги, без украсување на приказната. Кога ќе раскажеш се од почеток до крај, ќе си ги признаеш грешките... Кога ќе му кажеш дека се каеш за некои работи... Но и дека пак исто би постапила. И кога тој ќе те ислуша во молк и нема да те осуди, туку ќе ти го даде најдобриот совет "прави се за тебе да ти е убаво". Полесно е...
Ko se rodi s pi*kom hlebuje, a ko sa kitom gladuje... Taка некако во нашиве опшества, стигнавме до точка каде старлетети (читај к*рвите) се огледало на младината, а сељаците со пари недостижен идеал
Он гледа во други.. јас неможам себеси да се гледам.. Легнав до него, ама како да ме тера нешто да станам и да си заминам... Нешто ме оттргнува од него.. Ме стега меѓу гради нешто..
Земавме во КАМ маркет од бонбоњерава од 400гр. за околу 150 ден. и не е лоша, ама чоколатцата иако различни по форма, речиси сите се исти по вкус(имаат некое мрсно кекс полнење), само 2-3 се различни.
Следна прилика ќе земеме од тие полуксузните од по 500 денари малечките бонбоњери во Тинекс што се, евентуално од тие да ве почастиме, од овие ефтиниве ви викам горе-долу исти се, нема смисла форумџијанките и ф-јанците со тоа да ги нудиш.
Зошто бе луѓе? Зошто сте вакви никакви? Зошто мора и за едно кафе да договориш, толку повици да се направат, толку договарања као демек постојано сте презафатени, па луѓе со обврски па чекај те молам да проверам во планерчето шо имам за денес испланирано, па дали ќе имам време за едно кафе. Шо имаш испланирано, свадба да не правиш денеска па толку немаш време за едно кафе? Или тој еден саат што ќе го потрошиш за да излезеш на кафе со другарот/ка ти, братучедот/ка ти, колегите или кој и да е друг си го имаш испланирано за да висиш на инста лајкувајќи слики од други луѓе кои исто така се прават као имаат многу busy животи. Па ако не можеш да излезеш па барем не спомнувај на секое среќавање со таа личност „Еј ај па да излеземе да се видиме на кафе“ или „Ај па да излеземе викендов да се журкаме, ќе биде многу јако„. Еј стварно да, многу јако беше. Журки прави. Не спомнувај нешто што не ти паѓа ни на памет да го исполниш, затоа што некој може во „Не дај Боже“ случај да ти поверува дека ќе го исполниш тоа. А кога јас ќе бидам зафатена, епа тогаш бидете на линија, може и ќе ви одговорам!!!
