И кога ви е тешко помислете дека има луѓе на кои им се случуваат многу пострашни работи во животот, но тие сепак храбро чекорат низ животот. Исто така, имајте повеќе самодоверба!
Ретко праќам порака со незабележана печатна грешка, but when I do - на колега што ме прашува за проблем со термини за еден предмет, му го давам следниов совет: „па пуши ѝ на професорката“...
Како минуваат деновиве ми станува јасно дека немам веќе што да пишам.. дури ни во мојата омилена 40ка.. Сите зборови се испишани, сите теми поминати.. Сите судбини послужени на тацна .. остануваат заклучени таму кај што треба.. Сме поминале низ убави и низ тешки периоди на форумов.. ни беше како виртуелен дневник.. бегство од црното секојдневие.. Толку мили личности има тука, си викам, барем дел да ги имав околу мене ќе бев најсреќната личност .. Но јас се чувствувам потрошено....
Ако може да ме банирате засекогаш од подфорумон ,, Религија ,,. Жими се, навечер размислувам и не можам да заспијам оти и после 25 години живот не ми е јасно како може да постојат толку себични и нарцисоидни суштества. Мислам дека и на нив ќе им одговара тоа.
Сдк во моментот читам една книга и толку сум обземена од содржината и ликовите што после некој прочитан настан ми треба пауза. Еднаш една жена ми рече дека се си земам при срце, дека лесно се вовлекувам во тоа што го слушам/читам. Не е баш нај весела да речам книгата. Многу е трагична и свесна сум дека најверојатно не е вистина и се е измеслено ама често ме тера да размислувам за мојот живот од поинаков агол, да се преиспитувам. Исто така и со друга книга ми било вака ама не до толкуу завчера си легнав со страшна главоболка најверојатно од тоа што го прочитав или можда е само случајност. Книгата се вика ''Полноќна Роза'' при крај сум и топло ја препорачувам на сите и баш ако ја прочитал некој да ми кажи дали сум единствена со ваква реакција.. Чудно многу чудно
Конечно, едно цело на едно место. Далелу од својот дом но во нов дом. Засега убаво се движат работите, исполнето вредно. Оставени тажни срца не по мене или по неа туку за најмалото најсаканото, но со разбирање дека се трудиме за подобра иднина за него, па здравје може и за уште едно две. Надежни дека сеуште можеби ќе се вратиме. Чувај не Боже од зло и давај ни сила на истрајност и здравје.
Се појави mr. Big! Од никаде... Само јас не сум Кери. Вика, слушнав за состојбата. Те мислам. Молк. Абе имам ќерка, вика и гледа надоле. Викам знам, како се вика, иако знаев. Се насмеа, вика како тебе. Пак молк. А он ме гледа од другата страна. Со радост му го пречекав погледот. Моето се...се насмеа со полна насмевка. Знае кој е. Мојава прича заврши поинаку од Кери. Многу посреќно за среќа. Мr.Big беше фаза. Беше лекција. Беше срам. Срам... заминав. Заминав кукавички како на филм, со оставена кутивка прстен. Кога ми беше премногу да проголтам неприсуство, а најмногу свое неприсуство. Се сеќавам дека една феминка ми пиша таа вечер - кажи да, ќе ти биде криво. Ни ден не ми е. Но, вечерва...вечерва ме потсети на убаво време. На полет. На себе...на јас...на куферот, на терминалот, на живот, на мирис на амбиција, на иднина. На чекање...чекање...да љубам додека се совршено се местеше и мислев ќе продолжи така...засекогаш. Побарај ме да седнеме, да се видиме,рече. Се насмеав, му викам она онде е вереникот, сакам да ве запознаам... застана времето до нивното спојување на дланките... ми беше тишина и во главава. Кога се проближи и ме фати за половината ми се врати душата назад, дома, во спокој. А и знаеш дека таа дланка и ниедна друга сакаш да е таму засекогаш. Ама и знам и дека сепак и се ова е само фаза, процес, момент и дека се ќе биде совршено добро, но сто пати подобро и похрабро. Спокој дома...мир. И слатко исчекување на задутре за да ја пречекаме иднината. Не знам со што го заслужив, ама мора да сум била мнооогу добра за да го имам баш него...
Има лоши денови. Од оние кои лошо почнуваат, лошо траат и лошо завршуваат. И ништо не може да ги поправи. Добро е што поминуваат. Што доаѓа ноќ, заспиваш и доаѓа нов ден. Уште да знаевме што не чека утре....
Nokva ja pominav vo brisenje na ludje od mojot zivot...nekoi celosno ,nekoi delumno -do sledna glupava situacija...izbrisani kako so gumicka.. Me raduva koga nekoj ke si go pokaze vistinskoto lice. Ne se plasam od ,,prijateli''....naprotiv,me raduvaat bidejki znam od kogo da se cuvam. Se izleze onaka kako sto predvide edno drugarce moe,se pojavija mnogu volci vo jagneska koza....tuka bile oni za ,,se sto mi bilo potrebno''.... aha,da....na kogo potrebno,na vas? Mene mi treba samo mir vo dusata ,a mirot sekoj sam si go pravi ....
Добро утро Феминки! Се радувам - денес уплаќам в банка за книгата која ја сакам и ја најдов во Загреб, Хрватска. Половна е, но не е ни важно, важно е што тоа е токму онаа вистинската што си ја сакам.
Феминки мои неколку години молкум ме сослушувавте, молкум ме советувавте, додека ги читав вашите мислења и разговори, молкум со мене споделивте некои од најтешките мигигови, љубовните колапси и животните лекции кои тие ги донесоа со себе. Затоа денес кога влегувам во новата деценија од животот ви благодарам што бевте тука, и ајде повелете на торта!
Јас денешниов ден го планирав мислев сонце ќе има до парк да идам. Ама не, веќе не гледам прогноза однапред.
Депресија ми е времево. Мразам есен. Мразам зима. Мразам пролет поради алергии. Треба да се преселам на некое место каде секогаш е лето. Очигледно тоа не е Норвешка, ама тоа е... Мразам кога ми е ладно и кога носам петсто алишта на мене. Мразам кога низ прозор влегува сивило. И да, има нешто фино во тоа да седиш на топло и да гледаш како капките се лизгаат по прозор, ама еднаш бре, два пати, не секој ден, недела, месец... Мислам дека и малку мразам луѓе периодов. Не знам што сакаат. Не знам за што се борат. За уназадување... Сакам дома, под ќебе. Одам да се наполнам со омега 6. Не се извинувам за мразачкиов пост, бајт ми.
