Завчера наполнив 7 години на овај форум. 7 години ги преживеав сите "војни" , караници, драми , диктатури(уште не ја симнав Рејнбоу од власт) ,избори и др разни евенти. Некои членки кои тогаш беа сингл сега се со фамилии , други разделени , невработени а сега се вработени , некои веќе не се дел од овој форум или скришно читаат од вториот профил итн итн... Во тие 7 год на некој начин овој форум имаше и значење врз мојот живот , разните искуства на многу форумџики и форумџии ми помогнаа да сменам некои мои гледишта и размислувања , како и да поразлично да постапам во одредени ситуации. Ми донесоа многу тролање и насмевки низ темите, многу манијачење во модни критики, сарказми и карање низ политичките теми. Плус кога ќе видам некои мои мислења од пред 7 год ми иде да се бесам... Така да ви благодарам што ме трпевте сите овие години , и што на некој начин ми помогнавте да научам нешто повеќе. И мислам 7 години е очигледно дека треба да се прослави со еден хамбургер во седмица.. Све друго е неприфатливо. Треба да напишам книга. Ќе гласи "Како да преживееш на женски форум" , или пак "Зашто си уште на женски форум, мрсул еден?"
Денес дознав дека една од асистентките на деканката починала од срцев удар на 44 години...лесна ти земја професорке Инаку денес се и десет години откога Тоше највесело си испеа за последен пат...како да знаеше... Боже не ми треба ништо друго...и очи што ги знам Ах животе... Зошто си одат најдобрите? Епа кое цвеќе ќе го одбериш во градината? Најубавото. Ете ти го одговорот...
Секоја есен две години по ред на исто место седам во парк. Природна убавина додека има светлина. *Сликата е со авторско право.
Nemoj src te molam eden den edna nokj da propustis da ne se vidis so decko ti pls nemoj smak svet ke dojde ako utre ne zamines od pola iskacanje so mene kaj nego.
Убав сончев ден, го сакам сонцето, ги сакам цвекињата, боите на цвекињата, и нивниот цвет, ме прават срекна... Сонцето ме топли секогаш во душата, и секогаш имам насмевка на лице
Додека со поглед лутав по булеварот на последниот час, се вратив на самиот почеток во школските клупи. Можеби потсвесно ми влијаеше денешната дискусија на германски, како еден родител се гордее со тоа што неговото дете само оди и се враќа од градинка, предшколска возраст. Огромен успех е тоа, за гордеење е, да. Јас се сетив колку плачев првиот ден по тато кога ме остави во градинка, крај на светот ми беше. Па навикнувањето. Туркањето кога седевме во круг за црвени и сини т.е. женски и машки столчиња, да зафанеме да не остане случајно девојче да седне на "машко" столче и обратно. Па желбата за што побрзо да ја кажеш научената песничка и да добиеш 5ка на рака за да излезнеш да закачиш малце да играш со помалата група на "To то то је то" од Брена, само тие ја имаа таа "привилегија" тогаш. Завршната приредба за крај и јас како Белото лале. Па првите чекори низ основното училиште. Запознавањето на просторот со тато и потпишувањето на блокчето и киксот на "N" со "И" во името. Горда што знам да пишувам уште тогаш со другрката, па перчење заедно пред мајките. Моментот на слава заврши кога мама ми ја поправи буквата. И додека тоа беа безгрижните денови кога се одеше лагано, трепкаш и гледаш дека работите се комплицираат. Се вратив на деновите на финалните англиски од омилената професорка, наставничка за мене тогаш. Два часа, три листа, пет страни. Колку стрес носеа, знам дека се тресев кога таа ќе поминеше низ врата. Адреналинот, еуфоријата, желбата за максимум бодови. Пасијата за англискиот која ја имав/м, непребол ми е и ќе ми биде засекогаш. Страста кон јазикот. Поради неа и јазикот во комбинација, кога ќе пораснев се гледав како наставник по англиски. Начинот на кој ме мотивираше и ме тераше да "учам", омилената ученичка на која ужива кога проверува тест/диктат. Колку само ми даваше ветер во грб за понатаму, без да знам колку ми била потребна подршката за самодовербата која ја фурам. И реалноста колку не сум "ученик" сега. Не колку сум понеодговорна за ситници, пореална за вредноста на нештата и позрела, туку колку неученички постапувам додека ја носам оваа титула. Оти еве го крајот, имам 8 месеци за да се навикнам дека повеќе нема да ја носам, и да си признаам самата на себе дека ќе ми фали повеќе од колку што сакам реално да ми фали. Сѐ ова ми предизвикува немир кој мора да го скротам за да реализирам. Меѓудругото, официјално прифатив и дека сум возрасна личност. Ќе искористам уште неколку работи наредниве 2 и пол месеци додека ми се достапни "забранети овошја" пред законот, ама тоа би било тоа. После вистинска реалност, ако некогаш и воопшто сум ги согледувала нештата низ некоја друга призма. А и тука се омилените 5 месеци од годината да ми олеснат. Треба да направам нова плеј листа за MP3ката и да пронајдам начин Колд плеј, Имеџин, Арктик и ГИзи да ги ставам во една папка.
Она кога новиот термометар ќе го замениш со топломер и функционалноста ја тестираш со протресување, па забележуваш дека невозможно е да имаш температура 20 С. Тогаш ти светнува мозочната сијалица дека тоа е апарат за мерење на собна температура и почнуваш да ги пренасочуваш мислите од ниво расеаност кон реалноста. Среќно воздивнуваш во своја полза што брзо си ја разрешил мистеријата со броевите и температурата и си заминуваш. Доста е за денес...
Келтската и Ирската музика се толку убави Ме носат на патување додека ги слушам и ми предизвикуваат чувства кои се длабоко скриени внатре - сила, храброст, цврстина. Прекрасна музика.
Некогаш забораваме датуми, а јас пак тврдев дека сите важни ги паметам, но одам денес на вежбање и мојата инструкторка ми дава диплома „Преживеавме една година, а ти стана мојот идол“! и така во тие солзи и изненаденост се присетив дека оваа година студ, жештина, умор болести, болнички миризби, глад, жед, плукање крв, слабост на телото, вртоглавица ама ништо , баш ништо не беше доволна причина да пропуштам барем еден тренинг... Тие солзи ме потсетија дека губев контрола над телото и цревата ми се грчеа, погледот го вртев од огледалото кое ми покажуваше преслабо и бледо тело ама не се предадов... Ете некои важни датуми за нас, за силата која не сме знаеле дека ја имаме за жал ги забораваме... Фала им на оние кои вака не потсетуваат и фала и на мојата иструкторка, „кожа памти“ се што ми правела овие 365 денови ама „така се расте“ викаше баба ми
Не сакам ограничувања,не ги сакам таквите а има доста што ке те убедуваат дека ти неможеш или не е тоа за тебе,нема неможам туку несакам,све можам без ограничувања.
Сакам луѓе. Не многу ама оние правине... искрените.. многу ги сакам. Имам неколку такви, ги чувам, да можам навечер под перница би ги ставила или евентуално во шпајз да не ми киднат. Од страв да не ги изгубам... Денес бирав подарок за една таква личност за роденден... колку се израдува кога виде дека ептен и го погодив, а јас на тоа бетер... зашто она уште не е може свесна колку ја знам. Тоа е дека ја сакам и се потрудив да ја дознаам, ја мислам, ја ценам, почитувам.. таа е мојата личност.
