Чуствувам се како транвај да ме згазил. Некој грип ме фаќа... што сакав да кажам ? А да убаво е кога си здрав
Сите ние паѓаме на дното , некои почесто некои поретко ама не ни бега.За да се издигнеш нагоре мора да земеш залет нели ?! А тоа најдобро се прави со голем залет.Некако колку подолу си толку ти е поголема силата ,желбата и потребата да се спасиш себеси . Да се спасиш себеси , е баш тука грешиме повеќето . Како капетани на брод правиме се да си ги спасиме сите , да помогнеме на сите и на крај сфаќаш дека си останал сам на бродот кој тоне . Гледаш и се чудиш како се ти прелета пред очи , а ти не виде не ни помислуваше дека не се сите како тебе . Спасувајќи други сами стануваме давеници , жртви очајни и сами . Не дека бараш во се возврат , не дека добрината е пазар , ама е двосмерна улица. И љубовта и пријателствата се двосмерни само се помешаа овие одамна.Имам многу лузни на душава ама не се предавам, сепак одам своеглаво во уште една ризична авантура од која сепак излегувам со плус еден удар,со уште една лузна повторно и повторно.... Се кршам на милион парчиња , оној момент кога светот ми има само црна и едвај сива боја. Кога ни солзи немам ама душава ми вреска на цел глас. Гледам наоколу си ја барам грешката понекогаш ја наоѓам понекогаш не , дишам длабоко замижувам и ја голтам кнедлата која како камен ми стои во грло. Си ги собирам скршените парчиња и пробувам да се смирам. Но секоја ситуација , момент , настан не менува и влијае на нас колку и да не сакаме да признаеме и прифатиме. Станувам поинаква , не знам дали тоа ќе е подобро за другите и почнува баш да не ми е грижа за тоа. Се чувствувам посилна , можеби со милион рани но сепак исправено и нареден пат помудро .
Зошто мора секое утро во било кој автобус и да влезам кога одам на работа да свири музика, па згора на тоа и српска? Едноставно може и без музика.
Aко ти е полесно, живеев цела година со типка на која алармот и беше „главобоља од вина, а нигде аспирина“.
Гледајќи го снегот како вее и ги покрива улиците, се сетив на деновите кога бев дете. Брзавме влечејќи ги санките. Не се жалевме на студот. Се лизгавме. Се мававме со снежни топки. Се тркалавме по снегот. Дома се враќав мокра. Мајка ми викаше, се караше. Се сеќавам еднаш отидов дома да се пресоблечам бидејќи бев многу мокра и намерата ми беше веднаш да се вратам назад. Ама јас изедов добар ќотек и останав дома да плачам. Убави времиња беа.
Јас тоа што всушност сакам да го кажам, не знам како да го срочам, како да го напишам...Не знам како да ви го пренесам, за да ме разберете...Да го осетите тоа што чувствувам... Јас не знам да филувам, и да правам се да звучи романтично и возвишено...Јас знам само да го пишам тоа што го мислам у моментов...Исто ко што го кажувам секогаш она што го мислам, или пак молчам... И затоа многу и не ме разбираат. Затоа што не знаат ништо за мене, затоа што јас не изгледам ко она што сум. Ни физички, ни психички, ни умствено, ни социјално... Јас сум подвижен зид кој само јас можам да го срушам , кој само јас знам каде и колку му се длабоки темелите, само јас знам каде е пукнатината, и само јас си велам, престани девојко, не се глупирај, пред да го зададам и последниот удар за да го урнам... И така треба. Никогаш повеќе нема да зависам од никој, никој повеќе нема да ме држи во раце. Никогаш.
Denes bev vo prodavnica i ja prasav prodavackata dali imaat indigo (transfer graphite paper). Taa ne znaela sto e toa pa povika druga, pa i taa neznael pa povika treta i taka edno cudo luge dojdoa i se cudea da na kraj ja viknat edna postara zena i taa go otkri svetot. Vo meguvreme site me prasuvaat sto ke pravam so toa indigo, pa izmisluvaat solucii. Na kraj go dobiv indigoto i srekna zaminav. Mladi luge so telefoni posleden krik vo telefonskata industrija me zamolija da prezentiram kako toa jas ke go koristam indigoto. Kade otide svetov?
Во животот се водев според едно непишано правило: Ако не можеш да ги поправиш работите,заеби ги до крај. И да,така и правев Се што ќе допрев заебував и уништував. Сакам да ги прашам оние кои се им оди добро со златните раце,како успеваат
