Ееех..морам да признаам криво ми е што Нова Година ќе ја дочекам дома. Јебем ти другарице..се надевам убо ќе си поминете и помалце дрога.
На крајот од денот битно е да сме живи и здрави а со се друго ќе се помириме и ќе научеме да живееме со тоа.
Она кога те видов падната и онесвестена на земја, среде маркет - се укочив цела. Не знаев како да реагирам, буквално гледав и зјапав. Цела беше испрскана со вода, ти бледа и не знаеш кај се наоѓаш. Се надевам дека ќе ми бидеш добро сестричке, само да си ми добро. Ништо повеќе не сакам. Дај боже да не е сериозно. Те сакам најмногу , најмногу - живот би дала за тебе
Љубовта која ’рти во мене не е љубов. Моето засолниште не било засолниште, туку кланица. Не ги сакам ноќите повеќе. Прекрасни ми се деновите, но кога ќе стигнам дома и ќе ја заклучам вратата од својата соба повторно се враќам во својот свет. Свет, кој некогаш ми бил прибеглиште сега ми е затвор. Ми ја стиска, уништува, мачи душава. Тоа на кое најмногу му се надевав ми удри шлаканица. Сакам да живеам во реалноста. Конечно реалноста е подобра од она кое тлее во мене. Од реалноста се бега лесно, како се бега од мисливе? Како да побегнам од она што сум? Од она кое станав?
Има нешто во тоа јас да гледам Got Talenт Global (Britain's, America's Spain Got talent ) и на сите врвни изведби да ми се насолзуваат очите. it says something ... Am i normal ? Call a doctor
Колку повеќе висиме на социјалните мрежи, толку повеќе почнуваме да не се сакаме. Почнавме да гледаме многу површно на работите, сите ја гледаме само надворешната убавина, а се помалку ја гледаме внатрешната. Ги гледаме како постојат "совршени" девојки од глава до пета и посакуваме и се стремиме да сме такви. Тука ја правиме првата грешка и почнуваме да се губиме. Ги забораваме вредностите што ги поседуваме и добрината и шармот го заменуваме со силикони, ботокси и други пластични операции. Ми наликуваат сите една на друга и искрено ми се гади. Ми се гади и кога ќе слушнам девојки дека би смениле на себе се. Ми иде да им плеснам шамар во тој момент и да им кажам џабе ќе се сменат, она што е во нив нема да се смени. Ако не се сакаш себе си, како очекуваш да бидеш сакана од околината?
Кој ги измисли овие трендови, цртање на толкави веѓи шо личат вештачко и се гледа од 50километри, цртање на уста до нос само зашо Кајли имала голема уста, па контури со кои исто од километар се свети ко новогодишна елка. Дај вратете ме у времето кога нежноста и природноста биле се, а не со вакви извештачувања. Кога шминката се користела за нежно да си ги истакнеш цртите, кога облеката била не толку разголена, а сепак елегантна. А не сега колку понападна шминка и колку поразголено, се смета за убаво. Сериозна сум кога кажувам ептен дека сакам да ме вратат ептен назад, а винтиџ стилот бил 100 пати подобар од сега.
Махер сум во преправање дека се е во ред. Единствено што ми помага за да го покажам лицето пред луѓето сега. Колку и да е лажно или безвезе надежно, тоа им е потребно. Сјебан живот у пм. Би сакала да светам, ама прегоруваат сијаличките.
Како дете - единец, секогаш ме учеле да давам, да делам, да сакам и да не се дрзнувам да барам нешто за возврат.. И среќа што сега дури на 30 години си ја научив лекцијата не е доволно да сакаш некого и 1000% да се дадеш, треба да прогледаш и да видиш што тој би дал за тебе, што би сторил, како тој би ја докажал таа љубов... Несебичното давање дефинитивно може да биде мојата нова дефиниција за будала, зошто така и се чувствувам... Реципоцитет, требало секогаш да внимавам на тоа!
Вчера заглавив до 2сабајле на тема форумџика на год.И сега сум ненаспана.Поука да не дремам на форум во ноќни саати,баш тогаш се будат мајтапчиите,шпиуните,светите мудреци присутни на форум од сам зачеток и споделуваат приказни за кој те убедуваат дека се смешни(а можда биле смешни,ние новиве од кај да знаеме кога не сме ни биле родени на форумов тогаш),па и мајките со какиите се активираат навечер кога ќе заспијат и зачистат се живо-диво по дома. Така да сум применувала скроЗ погрешна тактика до сега. Од сега будење во зори па гледам сите фини кафе служат.
Барам радост во себе,а наоѓам...ништо.И сфаќам дека сум една голема празнина и се срамам од тоа.Потребно ми е нешто да ме исполни,израдува ,насмевне...а мене усните ми се стиснати во црта,бескрвна црта... треба нешто да направам...можеби уште од утре...
''Мораш да правиш родендени за децата па макар и да се задолжиш до гуша'' - Не, не морам. ''Мораш да одиш на одмор/викенд па макар и кредит да земеш, еве ние како се заглавивме'' - Не, не морам. "Кога ти доаѓаат гости, мораш да преполниш маса, не за друго, ќе те зборат'' - Не, не морам. Ти мораш да престанеш да ми се мешаш во животот и одлуките и да си го гледаш својот живот и буџет, јас знам самата што морам а што не... А луѓето збореле и ќе зборат, уста на никој не можам да му затворам!
I mene istoto mi se sluci sred market, dobro sto lugeto od marketot (kasierkata i odgovorniot) reagiraa vo moment i ne se ispruziv cela na pod.... i toa so dete pod raka... Posle toa me odnesoa do doma. Stopati im se zablogodariv na lugeto.
Она коа треба да отидеш у друга држава, у колективно станување, да спиеш у кревет на спрат, да чуваш алишта у куфер, да чекаш ред за у веце, али ипак да се осеќаш ко буржоазија оти за прв пат у живот имаш греење цело време, у цел стан и плус имаш нон стоп топла вода... Ко би реко чуда да се десе, јебем ли ти живот...
На работа дојде некоја практикантка. Уште првиот ден е циле миле, злато срце со сите. Јас ќе те прифатам како човек ако си ја работиш работата, докажи се таму, па после стварај блискости со колеги. Стварно не знам да се понашам околу вакви.
