Па си запишал втора, трета не би требало да е поразлична. Покрај тоа што спомена @buba4e89 погоре, би додала плус пополнет дневник за пракса. Исто така прашај во студентски за најсигурно или пиши мејл до факултетот. Сакам да кажам, дека математиката ми оди тешко, многу тешко. Грешно конвертирав пари, не е ни некоја тешка математика, па сега ајде пак до банка денес. Ај барем ретко кога има луѓе внатре, уште да требаше да чекам два сати како банката на тато ...
* Sakam da kazam kolku e cudno sto ovde dobivam poveke soveti i reshenija otkolku doma i od lekarite. * Sakam da kazam deka ovde dobivam poveke razbiranje ponekogas otkolku od domashnite. *Sakam da kazam FALA VI NAJMNOGU FEMINKI !!!!
Ама како да знаеме ние, на секој факултет е различно. За тоа постојат студентски прашања, како немаш кај да се обратиш?
Сакам да врескам од еуфорија, од среќа Не можам да спијам како што треба веќе два дена Вака ли изгледа човек да полуди? Вака ли изгледа кога некој го губи разумот? Ако е вака, нека е... Убаво ми е
Како стареам и како се повеќе се запознавам себе се во секој изминат тежок ден се повеќе сум си привлечна ...
Да се биде повеќе човек Пролет, време и кога цветаш и кога прецветуваш, малку побрзо од предвиденото, ако пролетта се погоди поостра. Омилена компарација ми е во последно време, но навистина е така. Сите ние имаме своја пролет, лето, есен и зима и живееме секој во своја доба. Копам по кутии и стари хард дискови и средувам биографии, се чини се гледа крајот, но и почетокот, на што премногу се радувам и го пречекувам со широко раширени раце. Позабави, но еве го... Разгледувам што се поминавме и се гордеам. Се гордеам. Многу нешта ги носиме на грб заради личните лоши одлуки, и во тоа нема никаков хероизам, но многу нешта животот ни ги приредува и ни ги дава така речи под нога, а тука ќе го видиме своето вистинско херојство меѓу откажувањето и целата човештина кој ја носиме во себе да се издигнеме од пепелот. И да не дозволиме баш тогаш да не обземе стравот и да преживееме горделиво за да не згазиме никого покрај она што нас не гази. Нејсе, ќе се најде тук и таму по некој паметен да ја засоли приказната да не ти е по драго, заради личната празнина и перцепција. Ловејќи ти слабост или подметнувајќи ти приказни, за да те навлече, па за да те улови во канџите за да ти поентира нешто кое нема врска со него самиот, но ете така, од нечовештина, од досада, од аха и /му го плеснав и со една цел - да те навреди буквално од личен ќејф и задоволство. Од празнина. Од личен гнев. Од страв. Или откако ќе го доживее својот личен блам, создава ситуација каде својот терет ќе го префрли на твојот самар, за да се обели себе си. Сепак шегата паѓа на на личноста која има тенденција да навлекува во игри, а ти од социјален момент си се сплеткал си станал на несакајќи активен играч во играта. Има луѓе кои се спојуваат на одредени начини, а има такви кои од наивност и споменатиот социјален момент - влегуваат во истите и додека се освестат штетата е направена. Се прашувам, дали вечерале со ѓаволот и мислат дека го надитриле? Помеѓу објективната реалност и субјективната реалност, која како таква е чисто лична перцепција и контемплација, без никаква нужност да биде ничија друга, носиме сериозни заклучоци. Но да се биде човек пред се, не е само говорна формулација, туку нешто повеќ од тоа. Едукт или продукт, сеедно, како дел од личната еволуција и личен перформанс пред се како човек на човек, а не створ со метро или вага во рацете. Кога престануваме да бидеме луѓе? Кога се плашиме. Да. Кога се плашиме. Кога се плашиме од луѓе. Не страв како сиров страв, туку баш страв од луѓе. Кога стравот е во слоеви наталожен толку многу, што константно го исклучува префронталниот кортекс и се однесуваме базично, имплусивно, инстинктивно... И се движиме помеѓу лимбичкиот дел и амгидалата, без никаква креативност и лична слобода, исто... исто како и животните. Како се убива? По студија изведена во 70 години со експерименти на криминалци и сериски убијци, заклучокот е следен - стравот е иницијална причина за да станат тоа што се, како таков, но и како наталожен страв кој преминал во гнев кој е комплексна емоција, но сепак просто кажано - страв кој се набилдал и стекнал храброст. Што е гнев? Има два типа гнев на кој се подложни и најдобрите луѓе. Од моментална одбивност заради судир на личните перцепции на светот. Вториот, ввториот е жолчен и погубен. Истиот, истиот... ако не убие човек, може да му ја убие душата и духот на човека. Ако не одиме во длабочината на нештата каде се почнало, да ја допреме само површината - луѓето се плашат од различност, од губње на моќ, од луѓе кои знаат повеќе од нив или за нив, преминува во константна параноја и решаваат на ваков или таков начин - да го изолираат субјектот кој реално само самите сметаат дека им е закана. Систематски, но и доволно Хитлеровски, секој таков полека се елиминира... Она што одлучуваме да видиме кај другите, е одраз на нас самите, она кое го препознаваме од себе. Ако одлучиме да ја видиме расипаноста, веројатно и самите сме расипани или Декартовски речено, можда парафразирано - Јас кој што сум сигурен дека сум, се уште не знам доволно кој сум... Додека трагаме кои се другите, буквално и метафорички - веројатно се бараме себе си без да знаеме, но со погрешна мапа во рацете, зошто бараме кому што не му чини, негледајќи се себе си бога ми јако излажани и обземени од лажна слика за она што сме. Има една прекрасна песна од Пол Елијар, ќе ја напишам на српски, за да не ја толкувам и расипам, се вика Огледало једног тренутка. Оно разгони дан Оно кажува људима слике Ослобоџене сполног изгледа Оно одузиме људима могучност да се разоноде Тврдо је као камен Безобличан камен Камен покрета и погледа И његов је одсјај толики да се сви оклопи Све маске у њему изобличују Оно што рука узима добија да узме облик руке Оно што је човек схватио не постоји више Птица се сјединила са ветром Небо са истином Човек са стварношчу Навистина, кога човек престанува да е човек? Кога се плаши. Кога се труди да преживее, ама да преживее сам, елиминирајќи препреки на перфиден начин. И да не звучам како семе синапово, но навистина одговорите некогаш се во народните мудрости - патот до пеколот е поплочен со добри намери. Кога престанува да е човек? Кога од личната несреќа и искуства решава да засегне други без реално, интегритетно, директно и искрено машки, без изопачена игра да се соочи, туку претпоставува и ломи, не баре само него може да му прелее чашата. Се плаши и да живее и се гади и се подсмева на туѓото живеење кое го декларира како - нешто ископирано од него самиот, како лигаво, како неубаво, како лажно... се што му доаѓа на памет за да живее полесно самиот со својата реалност. Се плаши и да си го отвори срцето да се извини, да прости, да заборави, да продолжи, да направи промена во живеењето. За него животот е далеку од певлива игра и широм отворени гради, се е пресметана игра. Да уништи туѓо, за да го земе за свое. Од тагата се раѓа среќа, од безволноста се раѓа надеж, од зимата пролет. Но од стравот... само гнев... кој е разурнувачки. Немојте да го правите тоа. Не уривајте нечии тешко изградени кули заради личниот страв кој го препишувате нарцисоидно дека ве предизвикале. Искористете ги пролетните денови да се загледате во своето огледало и погледнете се реално себе си. Не можете да ширите свест ако ги собирате срцето и умот. Пронајдете храброст да кажете што е што, а не да живеете во темнитата на својот страв касапејки туѓи угледи. Не друго, сите доаѓаме до стадиум во животот кога се што сме знаеле до тогаш, станува практично бескорисно и повеќе неупотребливо, неприменливо. И тогаш е тој клучен момент кога одлучуваме да гребеме по туѓи души без да размислиме каков импакт ќе има врз некого, со една цел да повредиме без причина друго за да се насладиме моментално од туѓата болка. Ужасно болно. Во се она наводно - но јас не сум таков, јас не правам она или ова - многу веројатно дека сушите лажете и сте пет пати такви од кого црпите пример. Прифаќајки ја својата дуалност, не како апсолутно прочистено, пресветно, позитивно и добро створење не носи кон чекор на подобрување на себе си, пред се за себе (ова како добар пр, зошто поголемиот дел од луѓето се самоопседнати, па полесно е кога ќе им речеш - ама знаеш прво за себе), а потоа за останатите. Прифаќајќи се себе си такви какви што сме, полесно ги прифаќаме и сме искрени со другите. Страв од луѓе не ме обзема и не им се лутам, но точно знам кога треба да го напуштам теренот за да ја продолжат сами својата игра. Ни па се осветувам, сем кога сериозно, ама сериозно ќе забегаат во сопствените намери, тоа чисто како шамар за освестување. Ретки се тие кои ќе ти простат ако знаеш премногу... Модерни хитлеровци има... еден куп. Лесно се препознаваат - на крај ќе останат сами во својот самизграден бастион. И пак ќе се плашат, само овој пат зошто се сами. Картите за Москва резервирани. Најсвој си кога си дома... време е да сум своја. П.С. Просто импресионирана сум од луѓе кои уживаат да плескаат на други во причи кои ама апсолутно никако немаат врска со нив, ете така за инает, за да понижат некого, за да навредат од ташак ќејф. Ќе отвори намерно муабет зошто веќе направил шема што би одговорил за да шлапне тоа што него му ќејфнало, а нема ама една допирна точка со него.
Постои еден убавец кој го знам одамна иако не бевме во контакт,ама последниов период по сплет на околности почна да ми се свиѓа,и многу често патиштата ни се вкрстуваат,забележувам дека и тој ми фрла поглед,и се би било океј да не беше оженет Ама зошто,зошто толку млад си се оженил бре,и плус со постара од тебе а да ме земеше мене,да видиш каков живот ќе си имавме Јебига....
Гледам собраниска расправа..ауууу..абе ние овде на форумов сме лепота, можеме вода да им носиме, можеме морал да им продаваме... Лелеее, кој гнаси биле..
Животот секогаш носи предизвици,и секогаш носи и лоши и добри работи,само проблемот е што ние луѓето не ги наоѓаме добрите работи во лошите,затоа што секогаш ги има,во доброто лошо,и во лошото добро.Но еден ден ке сватиме све,и ке разбереме дека суштината на животот е,да уживаме во секој ден,и да го користиме максимално.
Знаеш дека читаш добра книга кога ќе ја свртеш последната страница и чуствуваш како да си изгубил пријател.
Ме мачи една носталгија за нешто неодредено. За далечни времиња, за болката која што произлегуваше од моите грешки, за факултетски ноќи непроспиени во сиромашна соба и скромна трпеза. Среќна сум и сега ама не знам да ценам. Полека сфаќам дека кога мислев дека го допрев дното всушност ментално сум била највисоко. Нов ден, нова надеж, до мене маж каков што секогаш сакав. Кафе во пижами на тераса и мирис на едно старо Скопје во пролет. Имајте убава вечер.
Чудни ми се луѓето кои сакаат постојано да ги фалиш. Дека добро готват. Дека убаво размислуваат. Дека правилно постапуваат. Дека се паметни. Дека најдобро воспитуваат деца. Дека се професионалци. ... Да ти збоктиса од измислување на убави зборови за да не ги налутиш,зашто очекуваат сите да паѓаат во несвест поради најнормални хумани-човечки-мајчински постапки. Уствари..кога ќе си помислам-што ќе ми се такви?! Да им ствараш облак од супериорност за да лебдеат до бескрај,а уствари не вредат ни пет пари??? СДК..дека понекогаш баш знаеме да бидеме дрски према себе и да се понижуваме пред нечие "височество" кое всушност треба да ни се клања што сме му обрнале внимание воопшто.
Она кога ќе кажеш нешто, но подоцна ќе сфатиш дека поубаво би било да не кажиш ништо. Тоа боли особено за личност што не зборува многу и секогаш пази што ќе кажи. Имав добра намера, за што? За на крајот да ми се речи дека имам проблеми? Да имам, но како пријатели би требало да ми бидете поддршка околу нив, а не постојано да ме потсетувате на нив и да ме газите. Наместо да ми подадете рака вие подлабоко да ме туркате. И потоа добропознатото „се зафркавав, многу лесно се вреѓаш“. И најгрдо од се е тоа што ни малку не ви е гајле за мене. А мене ме боли, многу. Можам комотно да исчезнам од светов и ќе си го живеете животот како никогаш да не сум постоела. И јас што барам со луѓе како вас, па можеби и тоа ми е најголемиот проблем. Ех пријатели, пријатели. Не ме оставате да сум среќна. Веќе одамна ја изгубив надежта да имам вистински пријатели. (Можеби повеќе беше за во „Испукајте се“)
Она кога ќе вклучат во свои срања, ќе ти го заебат цел ден и ќе ти речат ... еее па ти не ти се случило и тебе? Ништо не направив страшно. А оно цел јорган за бува се спалил, пола град го преорала. Не, не ми се случило да потресам никого така нечовечно, да го треснам од земја од свој ќејф и на крај да му го речам ете така лабаво без извини, а тој ни крив ни должен. Не ми се десило да манипулирам со лаги зошто буквално така ми фркнало и тоа да трае со денови, па и пола фамилија да си ја засегнам и да ја тревожам со глупости. Каков ден... сакам да има трн оф копче да одморам... Дај бе личните кризи и пмс не ги префрлајте на други...аман! Ми оди аскетски живот да си фатам. Раат. Моите и он ми се чудат на паметот зошто воопшто разговарам... ама не, да се објаснам... Гледаш им треба драма, што побогу им ја даваш?! Глеј си раатот, ама не... да не се лутат... големо такво ако се лутат. Кој да не се лутел?! Со нечковек човек ли да си?! Мислам ќе спијам три дена сега.
