Пред да почне летото секоја крофна сака кифла да биде, ќе помине летото и на крофната нема да и смета ако остане крофна. До следното лето.
Не бе. Го имам од декември јануари така некако нов ми е и сум презадоволна. Не кпристам ништо од такви глупости скоро и да немам некои апликации светлото секогаш ми е намалено освен надвор на сонце. Точно откако станам до како легнам ми трае батеријата. Е сега ако по цел ден не го оставаш тоа е друга приказна. Инаку мене ми е ставен на 30 секунди сам да се исклучува. Единствена маана ми е што не можам да си најдам компетентно стакло 2 сменив до сега троа скапи и ми се скршија извадија. Тоа не го средија со телефониве.
Најлошиот начин на кој што можеш да напуштиш некого, е тишината... Подобро кажи нешто, што и да е, отколку да молчиш
Црпам инспирација од повозрасните луѓе односно бабички кои не ретко ги гледам како шетаат и мрморат или се заедно со сопрузите под рака, често и седнати на кафе некаде и во друштво, сите до една најдотерани со ѓердани, кармин, пудра и строго со фустани во нивен стил, особено оние белите со светен дизајн впечатливи за летово и сандали, налик убави, женствени и многу софистицирани односно таков им е и карактерот и ставот кој што зрачи од култура и манири Не за џабе рекле дека во Италија се почетоците на модата. Кога гледаш дека секое едно парче е толку внимателно и вкусно одбрано просто зрачи со позитива..
Јaс сепaк мислaм декa aкo гo стaвиме нa кaнтaр сељaчизмoт нa иселениците сo трo пoвеќе пaри и oние штo живеaт вo Мк сo трo пoвеќе пaри, втoриве убедливo ќе вoдaт.
Омиленото хоби и сите тие работи што ги правите, а ве исполнуваат се дел од она што сте. Меѓу блиските, можеби ќе бидете препознатливи по тоа што сте фрик за крими романи или пак по вашите креативни парчиња поезија за кои наоѓате инспирација во секојдневните нешта и она што го чувствувате, исто како што некој ве памети по небесно сините очи или кадравата коса. Така оставате некаков белег, откривате дел од себе на оригинален начин. Поради премногу обврски или лош период може да се случи на одредено време да заборавите на она без кое некогаш не сте можеле да издржите ниту еден ден. Ми се случи и мене ова. Признавам, чувствував дека нешто недостига. Не требаше да дозволам некои околности да ги убијат инспирацијата и сета желба за откривање и создавање на нешто ново. Кој би рекол дека враќањето на старото хоби ќе направи да се чувствуваш живо, да се чувствуваш свој...
Ден 62. Татко ми стои под ранетиот орев и го гледа. Комшијата: Што го гледаш? Кога ќе го сечеме? Татко ми: Не го гледам да го сечам, му се воодушевувам колку ми пораснал.
Би сакала само да ги споделам овие два коментари на објава за хуман третман на животните по повод Бајрам. Толку.
