Баш денес се чуваствувам вака..... гледам од страна каква неправда има, а неможам ни со прст да мрднам.....
Ми пристигнува сонцето моеее.... Добре дојдееее Ах само да знаеш како со нетрпение те очекувам ! Летото може да започнеееееееееееееееееееееееееееееееееееееееееееееее
СД прашам ... вие кои сте во врска и брак, како дозволувате да бидете погазени како личности по секоја цена на љубовта нели ...?? При лицемерието од страна на партнерот кој животов си го тера на начин на кој му одговара, си пробува кај други, паралелно си создава врски, важно му е личното ЕГО ... Ве ништи со нула пред другите, не постоите освен кога сте еден на еден ... Ви поставува свои правила, ви диригира и на тој начин ве манипулира ... Сето ова вие го прифаќате само затоа што вие го "САКАТЕ" дотичниот?! Имате ли љубов за себе и почит?? По секоја цена ли мора да се биде во таков наводен однос?? Да прават будали од вас?? Не ми е јасно ... Се повеќе гледам вакви фејк врски и бракови, се држат на толку тенок конец по секоја цена. Само и само да не се биде сам, да не се напушти саканиот кој во суштина е тежок хипокрит. Затоа мажите се такви какви што се денес, ради жени кои немаат ни грам љубов ни почит кон себе ... дозволуваат да бидат негирани како личности кои се би направиле за нив по секоја цена, иако тоа не е вреднувано. П.С. Иритирана сум од тоа што го гледам околу себе
Си ги собирам мислите во главава и сите парчиња од мене залутани во својата ноншалантност. Се губам во растојание од моменти на паничност и страв од иднината, грешките во минатото, се` она што сум требала, а не сум го сторила, што сум задоцнила и пропуштила.. и моменти на тотална незаинтересираност, рамнодушност и апатија. Се менуваат на неодредени интервали и траат исто така неодредено. Во досегашниов мој живот и се` што имам искусено, имам еден период од неколку години кои ми се во магла, празни и штури. Не можам да се сетам на ниедна битна работа од тој период, на ниеден момент длабоко врежан во мене, на ниедна работа што ме сменила. Го чувствувам тој период како тотална стагнација на моето изградување како личност, не можејќи да се сетам што тогаш сум очекувала од животот. Не дека на тие години можев да знам, ама не можам да се сетам на ниедна замисла за тоа што сакав да бидам кога ќе пораснам. Освестувањето затоа што правам во животот ми дојде како ладен туш. Кога ме стигна сознанието дека сум само претопена во средината што ме опкружува, дека живеам по истите шаблони како сите и дека јас тоа не го сакам. Па почнав манично да работам на тоа да се изградам во начитана и образована личност. За да после некое време сфатам, некои работи се за во свое време и не можам да ги надокнадам. Дека многу работи што ги пропуштив нема да можам да ги вратам. Дека некои сфаќања ми се потсвесно влезени и некогаш несвесно излегуваат на површина. Дека средината може многу да влијае, ако не се сетиш дека тоа не ти се допаѓа и да се спротиставиш. Дека после некое време можеш да се мразиш себеси поради тоа. И сега кога сум на една нова раскрсница во животот, кога не сум сигурна дали добро постапувам.. се прашувам, дали после неколку години ова ќе биде само еден маглив период, празен и штур.
Глупости. Во секој бутик што влегувам, во секој град, облеката е огромна. Епа слаби девојки, од каде ја купувате облеката? Во бутик за деца ли? Жими државата што бевме, сѐ скроено за полнички дами.
Не постои Сатан, не постојат демони... Јас креирав еден демон. Демон со моето име, изгледа како мене. Само не мисли како мене. Ми се насели со главата, се раскомоти, ми седи на лево рамо и ме излудува. Корисно од него е што раните ми ги собира. Умри! Кога би можела да го стиснам во рака демонот и да го убијам. Најлошата депресија е маскираната. Кога дома ти викаат „Што ти се случува?“, а ти не знаеш да одговориш. Потребна ми е мала слобода и приватност... Многу е? И џабе е и гризањето уста и крвавите очи и криењето на лицето со косата. Каков човек станав? Карпа! Да можам да плачам, се ќе ми олесни, ама не можам, не доаѓат солзи, ги потрошив. Чека се ПМС за да можам да се исплачам. Ми се иде книгата „Моќта на потсвеста“ да ја запалам, каква самопомиш? Зошто дозволив црни мисли да ми се населат? Потребен ми е врел шамар по образот. Ќе си го удрам сама. И почнав да се свестувам. Еве ме пак свесва, се чудам како сум го напишала ова до сега. Како и да е, од време на време губам разум, ама се враќам. Тоа е тоа. А сега одеме на самопомош.
Денешниов ден пред две години беше сончев, убав, типично јунски ден. Единственото нешто со кое си го оптеретував мозокот беа земањето оценки во индекс и плановите за одмор. Скопје мирисаше на липи, а јас и тој качени на мотор го шетавме градов. Надвор вжарено зајдисонце, а после убава кафе дружба, тргнавме кон дома. Неколку месеци после тој ден, често ми доаѓаше истата слика пред очи - голем камион и собрани луѓе околу еден смачкан автомобил. Нашиот автомобил. Веројатно не постои полош начин да дознаеш за сообраќајка на некој близок од тоа случајно да поминеш на лице место. Нозете ми се пресекоа, не знаев каде се наоѓам, почнав да паничам. Да не беше дечко ми, ќе ме собереше некој на улица, затоа што како збудалена тргнав натаму без да внимавам. И денес ми се тресе срцето при самата помисла на тој ден. Никогаш нема да ги заборавам оние часови кога седев на Ургентен со најблиските додека ги чекавме резултатите од сите можни прегледи. Триста лоши мисли ми се свртеа во глава. Ама имав некое чудно претчувство дека сé ќе биде во ред. Верував дека ќе биде така. Дел од секунда е потребно за да се одбегне смрт. Дел од секунда за да се сврти воланот макар и за степен, за последиците да не бидат фатални. А со оглед на ударот, сите рекоа дека добро е што останал жив. Немаше повреди на виталните органи, фала му на Бога. Следните шест месеци не поминаа лесно. Операции, терапии, редовни прегледи, домашна нега... Ама ги истуркавме. Тука сме сите, живи и здрави. Благодарни за секој нов ден.
E. Пишува на првтата страна. Ама никој не го почитува, а очигледно Самерловер е опоментета па затоа (со право) се буни
Епа така е. Нема тотално никаков избор за слаби девојки. Ако сакаш да купиш нешто, треба да си планираш претходно дека ќе изгледаш како вреќа во него.
Добро бе девојче, не знаевме дека си толку згодна и слабичка па во сите работи од бутици како во вреќа си од шо нема мерка за твоето тело. Пак ќе кажам, само нешто да се кажело, не дека има врска, ама ај.
Па со 14 години и не си многу далеку од бутик за деца. Сега, ако бараш облека по бутици за поголеми дадички, нормално дека ќе ти висат.
Како нема?! Тогаш не бараш на вистинското место.Во конфекции како Астибо и Марди сигурно нема да најдеш.
^ Се закачиле они за мене. Не сум голема јас, но ај да не се ставам себеси за пример. Еве, ќе ја ставам сестра ми. Скоро 18 има, и пак, купува од бутик за деца. Значи, во Америка ќе има и трипати нула, а тука сите нѐ прават автоматски дебели. Во Зара, не во Астибо.
Па тогаш правец Америка! п.с.И никој не се закачува ,ама ако се пишува нешто во што никој жив не е убеден,тогаш очекувај реакција. п.п.с.Прашај не нас покрупните како наоѓаме гардероба !
Знам, и мама си има проблеми со тоа оти е покрупна. Изгледа сите е треба медиум да сме за да си најдеме соодветна облека. Извинете ако навредив некого со претходните постови, не ми беше тоа намерата.
