Родителите кои одбираат да имаат деца треба да им посветат квалитетен дел од своето време. Ако не можат, подобро воопшто нека ги немаат. Дете не се добива спонтано туку се планира. Еден месец останување со дадилка не е ниту здраво ниту нормално родителско однесување или грижа. Материјалното достигнување никогаш нема да го надокнади емоционалното. На останатите прашања нема да одговорам, бидејки не гледам правец за конструктивна дискусија, само беспричински навреди, веројатно поради лични родителски (не)достигнувања.
@Herrera Секогаш ми е многу, многу мило кога ќе го слушнам ова. И пак ќе кажам, тоа што го чувствува човек, тоа и го покажува. Деновиве сум навистина полна со убава енергија, љубов и елан. Сакам тоа да го споделам. Дури и ненамерно, таа енергија се чувствува, провејува низ зборовите, низ постовите тука. Ќе настојувам да ја продолжам оваа ,,традиција''
СДК како нечиј туѓ живот толку сликовито со детали го опишувате на форум, притоа во тема од отворен тип. Не размислувате дека може да прочитаат да се препознаат, друг што ги познава доволно дека може да ги препознае по истата? Ако толку осеќате потреба да раскажете некаде, бар во некоја тема од скриено катче пишувајте, не дека е и таму доволно скришно
Здраво-не здраво, секојдневие е на милиони луѓе на планетава. Не можи да биди поинаку во свет кој се темели на 'вредности' како: профит и козумеризам.. И пак поарно со дадилка, отколку ем без дадилка, ем абсент пернтс... Зборувам за сиромашни луѓе, луѓе со зависности, психички и емотивни проблеми... По таа логика, никој не смее да роди. А не можеш да забраниш некому да раѓа. Основно човеково право е... Без разлика колку нам не ни се допаѓа како после се третирани тие деца.
Не сум од оние кои пасивно агресивно премолчуваат кога ќе видат дека нешто не ваља. Основно човеково право не е да се раѓа дете, не размислувајки на последиците. Хендикеп е.
Ама не можиш да им забраниш. Како ќе му забраниш? По истата логика и да им забраниш да прекинат бременост е. Не се игра со то. Системот треба да се менува, правилата и законите да се адаптираат, начинот на кој се живее... Економијата, културата, вредностите, едукацијата... таму можеш да чепкаш... Во репродуктивно право, никако.
https://www.facebook.com/13312631635/posts/10157940164581636/ Животот е убав, вистинска приказна. Тажно и тешко да си родител во ваква позиција...
Се наежив у пм, посебно што и јас скоро ја изгубив баба ми... Имам неколку овакви натприродни и необјасниви случки и сонови. Некои од работите што ми се случиле порано, дури се и по крипи од неговата, и сеуште не можам да си ги објаснам... Ништо не ми се случило сега, во скоро време, поврзано со неа, фала богу, ама можам да сфатам колку само била кринџи ситуацијата на дечково... Oн бар имал каде да оди.
Во постот никаде не пишувам за 'забрана' туку пишувам за морален родителски кодекс. Нешто што објективно не е добро, и штети при воспитание на детето. Во случајот - долгорочното отсуство на родителите. Колку што се сеќавам, сеуште имаме слобода на говор.
Лао Це рекол: Ако сте депресивни, живеете во минатото. Ако сте анксизони живеете во иднината. Ако сте во мир, живеете во сегашноста. Ме замисли. Сметам дека среќата произлегува од целосната присутност во моментот, уживањето во него. Кога ќе престанеме да ги претвораме околностите во проблеми и ќе почнеме да размислуваме за нив како за искуства, од нив можеме да извлечеме заодоволство. Стварно животот не е проблем кој треба да се реши, туку стварност која треба да се искуси. Многу имам читано и размислувано на оваа тема, сигурно сте ја прочитале „Моќта на позитивното мислење” , и колку е тоа битно за целокупното човеково функционирање. Колку вие верувате во ова?
Детето е нна сигурно чувано од некој/а од доверба очигледно. Ај сега ќе браниме нуклеарни семејства за среднни класи по секоја цена за да се чуствуваме подобро ние.
На детето му е потребно некогаш родители, не дадилка. Воспитување, учење да оди и да зборува, да бдее над него додека е болно итн. Детето треба да има блискост со родителите, не со дадилката, у осталом, тоа сега не се приметува, туку кога ќе порасне. Во ред е да заработуваат за подобар живот, не е во ред често отсуство. Јас како повозрасна некогаш имам потреба од родител кои за жал се во туѓина ама сакала не сакала морам да се навикнам. Нејзиното не е осуда, само искажување и нејзино мислење.
Во ред е родителот да бара помош од друго лице за чување на детето кога е зафатен. Ама... Дадилката не е и не може да биде замена за родител.Дадилката не може да го научи некои работи. На детето му се потребни љубов и внимание од родителите.Од тоа зависи каква личност ќе стане. Детето треба да е приоритет и секогаш пред работата. Не е тешко да се земе одмор и да се помине квалитетно време со детето.
Прв пат слушам дека дадилка не смеела да ги зема од училиште, па мораат да ја преставуваат ко полусестра. Многу нормално дека родителите се на работа, па некој друг ќе ги собере децата. И секако дека тоа ќе биде дадилката, а кој друг? Зарем женчето мора да седи дома и да гледа деца 24/7? Во Канада така е? За екстреми што не си ги гледаат децата океј, ама она кога ќе преувеличиш за приказната да ти добие на ефект...
Сдк: Гледајќи колку само личности имаат двојни стандарди, всушност мислам дека премногу чиста и невина сум за да живеам во овој свет.
На страна во белиот свет, децата ги одгледуваат и воспитуваат дадилките и воспитувачките, кај нас бабите и дедовците. Второто ми се гледа каде каде пострашно.
Не е твоја работа. Премногу културна била другарка ти со тебе. Во туѓо родителство треба да се мешаш ако видиш дека родителот го тепа детето или за било какво насилство. А не да си го пикаш носот кај што не ти е место. Ти коментираш за нивното родителство, а да се запрашаш какво родителство воделе твоите со тебе, што не си ја научиле ќерката на основна домашна култура
