Грав, леќа, и такви работи кога се припремат смрдат на прднато. Баш сабајле за гравот го зборав то со мајка. Ама посебно смешно ми е оти сега една јутуберка опиша дека куќата ѝ била ''asshole'' оти смрдело на прднато. Колку и да неќам мирисот, дупло поќе сакам вкус на грав, црвена леќа, наут, брокула. И зато ми смрди куќата на прднато.
Има една нова мудрост: После добар грав или леќа, секоја када е џакузи Може си прават забава луѓето па често си ги готват
Само него го имам сакано во животов а тој ми ти бил типична машка к**ва. И знам дека ако го побарам ќе дојди, ќе ми го дај телото ама срцето нема никогаш. Чудно ама помислава не ме боли толку многу како порано... Помирувањето со она што не можиме да го смениме е првиот чекор кон преболување
Навистина е тажно да чуваш милениче во нехигиенски услови. Мачињата и кутрињата им се бањаат во прашина и бактерии. Не ви е жал? Доколку не сте способни и во можност да оддржувате хигиена во домот, не носете милениче кое само ќе го измачувате. Изгледа заборавате дека миленичињата се огромна обврска. Доколку немате услови за чување на истото, едноставно не купувајте/посвојувајте. Не е неопходно.
Се додека носењето маски не го сфаќаме како заштита туку како „Ај да ја ставам да не ме казнат" кризата ќе трае.
Каков ден. Станав џанам спокојно, се уклучи алармот. Се оправав. Еве сега седнав да работам, па читам, па размишљам. Он се бори со машината за перење. Све од домаќинство му е совладано, мислам дека можам мирно да го продолжам животот, да бидам мастер шеф и да го трошам времето во шетање, читање, слушање на работи што ми се слушаат, градинарење и ете... ако дојде ред, деца чување. Иако, дај ми доволна нервоза, нема мрља што нема да ја исчистам. Дај ми доволна лутина - нема нешто што не можам да го направам. И шо кажав... Сабота ко да не е сабота, све ми е наопачки. Вечер ќе се јогосувам да се опоравам.
СДК денов ми е никаков. Не ми се седи, не ми се стои. Не ми е да седам дома, ама не ми се иде ни надвор. Ми се јаде не ми се јаде.... Сама себе си си се смачив, аман реши што ти е. Најверојатно ми иде неделата
Сабота е за домашен сос од домати што испаруваат во кујна. Микс на босилек и мајчина душичка. Во длабоко спакувана тортата за мојата самурајка. Се разбира, со Пепа Пиг на сликата. Утре полни две. Магично, до неверување. Денес чекаме старосватуење, официјално „викање". Песто паста, месна и млечна даска и розе се ладат. Вчера се разорив и распеав на концертот што го одржавме во Сули Ан. Ни заврна и дожд, па се повлековме и потоа пак се вративме на сцена. Мене ми беше тотално зен, меко, совршено воедначено по чудесност и вибрација. Душава ми е полна ко бавча со зрелина. Ги сакам моите другари, моите рицари на џемот, кралеви на динамиката, моите витези на тркалезната маса на музиката. Конечно вчера се почувствував барем за миг, слободна. И денес со задоволство ја дишам таа слобода.
Човек има избор, да учи од туѓите грешки или од своите. А некои не учат ни од едните, ни од другите. И повторно се случува да се изгорат од истиот оган.
Абе како така лесно си кажуваат дека животните треба да бидат убиени? Да е до мене смртна казна за овие луѓе.
