Оти така се расфрлате со тоа 'смртна казна', сенкир играчка е. Смртната казна нема врска со правда, туку со одмазда, и тоа крвна одмазда.
За кого не треба да постои? За нас? Оти можеш да ме чуеш како врескам од болка а животното не можеш? Или оти зборувајќи можам да ти ја кажам желбата за живот а тие не можат? Точно е Вајлд да, јас исто не сакам смртна казна но само ако тоа важи за сите.
За сите де. Тоа што не оправдувам смртна казна за луѓе, не значи дека оправдувам убивање кучиња (пример)
Да не ме разбере некој погрешно ама поглупа свадбарска песна од Ти донесов млада невеста...нема Ти донесов млада невеста, јас ја сакам, мајко, од срце. Чеда да ми изроди, родот, мајко, да ми продолжи Тој дел страшно многу ме живцира.. И што ако не му изроди деца.. родот да му го продолжи?! Божем крава за приплод однел дома ..македонштина..
Да е само таа... од текстот на пола свадбарски песни коса ми се крева. “Доста време ерген одев” не е ништо поарна, за “Ете мајко решив да се женам”, па да не зборувам...
Значииииииит периодов, со било кој да застанам да помуабетам од било која возраст, актуелни се само три теми: избори, вирусов и чипирање. И ајт како да не го фркни меланхолија чоек?! Не сакам за тоа да зборувам бре! Раскажи ми за некоја уба книга, за некој убав филм, за некое убо јадење што ти било мисла и ти се погодило, за некоја нова музика, спомен од плажа, било што... Аман!
Јас па овие теми ги избегнувам и ич не ми се интересни. Освен Корона можда малку од мед аспект ако се подискутира ама ретко, веќе стана досадна пошо е актуелна премногу. Сакав да кажам уствари, ги мразам истите теми и ја и ако некој еднаш ми ги дискутира, после не искачам па со него јер ми е досадно. Дојди со мене на кафе, ќе збориме за се освен за ова. Знам уште неколку ко нас, ќе ги земеме и нив. Кластер фемина ќе праиме.
Сакам да го разберам феноменов. Еве еден глуп пример, фиктивен. Многумина ќе градат брана, нивна брана, најубава на цел свет, голема, скапа, модерна. Никој не обрнува внимание и баш им е гајле на сите. Е добро де, ако, нека им е со среќа ќе речат. Така, нека им е со среќа. Ќе почнеш ти да градиш мала, пишлива обична брана, што не прави езеро, туку можеби и една обична бара. Ќе почнат да градат и тие што никогаш не планирале. Па и ум ќе ти делат и ќе се натрпеваруваат. ЗоЖДо?! И за многу работи така. Ќе рече некој, па убаво е тоа, си ги инспирирал. Пааа.... Порадо ќе беше да не, зошто сакаш да си гледаш во својот двор, а вака добиваш мајмун обесен на врат, па уште и ум ќе ти дели, а најчесто и ќе те убеди дека он тебе те инспирирал... Има детски болести кои не се надминуваат со вакцина. А ти си го сакал само мирот... Ако наоѓате инспирација во некого, не му ја уништувајте мотивацијата со својот начин, ако веќе не сакате да му искажете благодарност и признание.
МИОА убедливо ја носи титулата за "клати врата - земи плата". Најверојатно се бира во потесниот круг и административец на годината, т. е. оној што има најмалку сработено, највеќе кафиња испиено што год.
Ако среќата ви зависи од некој друг и не можете сами да си ја створите - сте наебале. Океј е, пошо и ја сум наебана моментално. Имам 287 ствари за кажување, животов ми се испреврти, али еве ме зјапам у екран со мртов поглед. Шознам. Сакам да сум дете. Сакам да сум дете so fucking bad. Само ми навираат спомени од летните денови пројдени со американката која дојде на размена у Македонија, па ме носеше на базен и шетавме сегде. Или кога се радував кога ќе ми купеа нешто. Или кога со братучедка ми по цел ден ќе го проаѓавме јадејќи лубеница, играјќи низ двор, и ќе си игравме на лулашките кои дедо ми рачно ги направи и ги закачи за тоа железата од лозницата. Почивај во мир, дедо. А тебе бабо, никад нема да те преболам, никој од нас нема да те преболи. Помина повеќе од година а на сите ни се кине душата уште. Се лизна на скали бе. Здрава права без здравствени проблеми. Со надеж дека ќе оди на патувања низ Македонија, со други пензионери. Бидејќи никогаш не патувала, а сакаше. На трудот и работата кои ги имаше направено, не Македонија, цел свет заслужуваше да го прошета. Што бараше во подрум бе навечер, што? Назад на темата, детство. Пред мене се случува секој ден. Се обидувам да им го направам најубаво што можам, исполнето со уникатни спомени. Па каде и да ги носи животот во иднина, и нив, и мене, да се сеќаваат со насмевка на лицето. Ако имате деца околу себе, ве молам, значи ве молам да правите сѐ од себе за да имаат убаво детство. Најневини суштества на цел свет се. Светот ќе биде суров према нив на ваков или онаков начин, па барем детството нека им биде безгрижно и исполнето со радост. И извинувајте им се, кога ќе е потребно. Имам приметено дека ретко кога возрасен се извинува на дете ако го навреди или му згреши. А се дешава и океј е, ама треба детето да се осеќа почитувано. Друго... не знам кај терам. Ама овој пат стварно, не можам ни следниот месец да се видам каде би била. Ама, терам некаде сепак...
И мене. Никогаш не мислев дека ова ќе го кажам. Колку многу пати велев дека едвај чекам да го завршам факултетов, еве сега сум со уште 2 испити до крај и дипломската и се каам што велев така. Сѐ повеќе ме фаќа страв за што понатаму, како ќе успеам, дали ќе успеам... Не ми е воопшто сеедно на помислата дека од октомври нема да започнува друг семестар. Коронава ми го зафркна последниот семестар и го преседав дома. Не дека имав нешто уау дружби таму, ама ете ќе ми фали... Време е да го искусам "вистинскиот" свет.
Средував нешто и најдов слики од средно што сме си ги делеле во клас со посвети. Еден куп заборавени “никогаш нема да те заборавам”.
