Лето не е лето без "Тропски горештини" на Мтв. Петиција до јавниот сервис да го вратат Ник Слотер на малите екрани
Поминувам на мост и слушам едно дете му кажува на другарчето:ручавме и мене не ми се јадеше и и кажав на баба ми, а таа ми рече јади без леб Се навратив на детските денови кога мене така ми викаше баба ми #СлаткиТраумиОдДетството
https://lokalno.mk/brns-napushtenot...eno-vo-dom-cheka-da-go-testiraat-za-kovid-19/ Како така детето ќе го оставеле само до петок да седи, дете кое нема ни за јадење и е неподвижно имаат ли барем 1% совест и човечност тоа да го направат?? Морало од Корона да го тестираат. Каде е Црвен крст, невладини било кој бидејки од овие владините очигледно нема аир.
Сакам да кажам дека е можно да сме САМО ФИНИ спрема спротивниот пол ( пошто сме нели, убаво воспитани ) а да НЕ МУ СЕ ПУШТАМЕ! Некои луѓе очигледно не го знаат ова.
Кога некој-а ќе ти рече: ЗНАЕШ КОЈ-А СУМ ЈАС??? Знај дека сака да е таков како се претставуваз ама нема знаење, сила и моќ...само пуста желба му останала.
Кога немаш врски негде а ти продаваат празна слама, ЗНАЕШ ЛИ КОЈ СУМ ЈАС, е битен фактор кој може да го смени текот на играта Од кај може да знаат која сум, ама може па стварно сум некоја
И овде на форумот така некој пишуваат. Ти да знаеш кој фактор сум јас нема ни да ми зборуваш ми имаше една членка пишано на риплеј пред некое време.
Оооо како ми треба silence retreat пак во животов... Дисциплина над себе и со цел хаос во глава. Првиот момент на паника и страв од исклученост, па соочување со сите микро и макро стравови, а најчесто и ќе ти избие некоја чудна до тогаш непостоечка алергија, бол у желудник, црн дроб, жолчка, или мигрена... и вадиш све од јунговска сенка од себе и... спокој... бесконечен спокој што си се надвладеал себе си и си бил поголем од своето его и суета. Воедно, сфаќаш дека животот ќе продолжи да тече дур ти тихуваш. А ти физички истоштен и испозениран. Бушав и неуљуден, никогаш повклучен не си бил.
Вчера добив таков совет од пријател што ме натера од корен да преиспитам некои работи бидејќи никогаш не сум гледала од тој агол. Колку и да не ми беше сфатливо сепак реалноста е дека тоа се случува и тоа е живот. Ми дојде како јак wake up slap, она што ми требаше да го слушнам а не тоа што сакам. Ќе има луѓе кои ќе ти бидат пријатели, но ќе најдат некој поинтересен и нема да те бараат (толку). Или ќе тргнат по сосема друг пат во животот. Или едноставно ќе се развивате во различни насоки и нема повеќе да е како порано. Ако те побараат океј, ако не пак океј. Своето си го направила. Сѐ додека не си им згрешила ништо намерно, you're good. Со тоа што ќе си го тупиш мозокот зошто направиле така а не поинаку само себеси ќе се повредуваш. Различни луѓе, различни карактери. Не му замерувам на никој веќе, освен на оние што со намера ме повредиле. Единствено нешто што останува од моја страна е секогаш да се трудам за пријателствата што останаа во мојот живот (а останаа уште едвај две-три). Лично не би се оддалечила така од тие што ми се драги, but that's just me. До последно ќе бидам тука, додека вреди. Ама дека ќе можам да натерам некој истото да го прави за мене за возврат.....не. И тоа е она што најмногу боли и преку кое е најтешко да се премини. Ама мора. Крај краева, оние вистинските секогаш ќе бидат тука за тебе. И да не се физички блиску, и да не зборувате на дневно ниво. Со нив секогаш ќе бидите блиски бидејќи ќе знаете кај стоите во животот.
Женат/мажат деца дури и на 10 години. Жената без мажот е само товар на фамилијата. Сон и луксуз, нешто недостижно да ти биде да држиш пенкало и книга в рака. Да сакаш да имаш сопствена куќа и автомобил еден ден, да сакаш да станеш медицинска сестра и да им помагаш на луѓе. Нешто толку едноставно, нешто достижно, ама за тебе да е забрането. Оти друг за тебе одлучил и друг иднината ти ја испишал. На тебе се сите домашни обврски, во ист кревет да спиеш со некој што не го ни познаваш и не го ни сакаш. И веќе знаеш каков ќе ти биде животот. Секој проклет ден, истиот циклус се повторува. Да си принуден да просиш на улица, да си исфрлен од сопствениот дом од страна на оној што си го родила без ниту едно парче облека, само затоа што си вдовица. Да скратиш коса, да се откажеш и од накит, да живееш од милост на другите. Друга жена да те сожали и да ти подаде нешто да се покриеш. Жално е и болно. Што ми требаше ова да го гледам. И додека велиме дека напреднал светот, сета технологија, образование и медицина, некаде во далечно место има вакви случаи. Луѓе кои немаат право врз сопствениот живот. Не е ова култура. Не е ова традиција што треба да се негува. Терор е ова. Никој не е должен да плаќа со својот живот само за да зачува нешто што со години натака ќе угнетува уште многу луѓе.
Сори, ама таков факт може да смени игра само на слабаци. Бај д веј, мислиш дека не се знае кој е кој на форумов, уствари подземните канали работат Плус, може и јас или ти сме ,,фактори,, Ама земи во предвид дека тој што е фактор, нема да го најдеш на форум
Да се надоврзам, ваква појава има во Индија. Водвицата се облекува во бело (боја на жалоста) се затвора во соба, најчесто подрум, оддалечена од останатиот дел од семејството и се одзема накитот во целост и се носи храна еднаш во денот, претежно ориз и вода и толку. Не можев да сватам никогаш. Што ли згрешила таа жена да плаќа зошто маж и и починал. а притоа таа не ја предизвикала смртта? Зарем малку е ете што си го изгубила сопатникот? Не ми е јасно.
Починал поради „нејзините гревови“. Таа е виновна што починал мажот де. А дали мажите вака во жалост и од туѓа милост живеат кога сопругата ќе почине? Или се бара втора жена по брза постапка.
