СДК станувам секој ден во шест и пол, сама по себе и не можам да презаспијам. Денот ми трајт два дена...
Фоρумот е за сите без ρазлиκа дали му одговаρа тоа на неκој или не...дуρи и на самиот фоρум... Од слушање музиκа, веќе почнав и да не слушам музиκа...без ρазлиκа дали му одговаρа тоа на неκој или не. Толκу.
Животе лето 2005 со нумерата фар авеј од никлбек. Ова е некој ретрограден Сатурн. Уанаби рок и свашта.
Мразам да носам градник. Посебно мразам во лето, кога е 35 степени, или носам маичка со тенки прерамки, или кога вежбам. Не можам и ич не ми е гајле.
Сакам да сум трето одделение за време на распуст и после станување да си ја читам лектирата или некое книжуле од библиотека, па така до ручек, а после ручек моите да викаат по мене што сум нашла тогаш да скокам ластик, сечам шишки или да шијам глупости за играчките, а тие сакаат да одмараат. Па со душа да чекам да дојде 5-6 попладне за да ме пуштат во соседното маало да си играм, но да се вратам до 9, а јас да крадам неколку минути после 9 пошто знам дека ќе дојдат по мене, ќе се зазборат со некого, па добивам бар уште 15-20 минути играње. Тактика бе, батка. А потоа, пред спиење, да гледам некоја шпанска сапуница за која баш и не разбирам зошто сите се потресени, ама битно главната глумица е убава и добра, па се радувам за неа. Делевме соба со мајка ми, па заспивав со приказни за тоа каква била таа на мои години, што да очекувам кога ќе пораснам, скришно трчавме до кујна да земеме грицки, а некогаш и тивко пеевме по некоја песна што ни се заглавила дента во глава дури не ни се приспие. Беше толку едноставно, а никогаш не ми беше досадно. Сакам назад барем 2-3 дена.
Мислам дека успеав... Но овојпат не се радувам предвреме. Барем не ,,на глас''. Ќе се радувам во себе. И нема да се откажам
Порано, кога имав дечко и другарки немав интернет на телефонот. Каде и да одев "ловев" слободна WiFi мрежа. Се нервирав и постојано се жалев дека не можам да им пишувам, а сега имам интернет но немам со кого да се допишувам. Зјапам во телефонот, бесцелно скролам горе долу по инстаграм и фб и сфаќам колку сум осамена. Порано било многу поубаво, не требало да се жалам.
Смачено ми е скриптата да ја гледам пред мене, дај нека дојде таа проклета сесија и да откачам сé! Ај уште две години имам ќе се издржи и ова.
2020, сериозно е доволно. Поздрав од Либан: https://globalnews.ca/news/7249393/massive-explosion-beirut-lebanon/amp/
Коа мислиш дека све лошо шо може да се деси се десило, ќе ти пукне цевка у подрум и ќе ти се поплави цел подрум со вода од канализација и цела куќа ќе ти смрди да буквална канализација
Да се биде сам и осамен не е исто, постои една тенка линија, се додека се имаме сами со себе и знаеме да си пронајдеме мало светло на крајот од тунелот, никогаш нема да сме сами.....осаменоста е многу болно и сурово чувство, и гледајте што е можно подалеку да избегате од нејзините канџи
Колку чини свесноста за сѐ она што нѐ опкружува? Која е цената на аналитичкиот ум? Би изгледал ли поубав животот да не ги имаш во глава сите исходи и сите сценарија? Да можеш да се препуштиш на животот каков и да е, без анализа, без мерење и премерување, без грижи за иднината? Колку среќа и спокој се изгубени таму некаде помеѓу мислите?
